Το Κραν Μοντανά αποτελεί, σύμφωνα με τους χρονικούς προσδιορισμούς, παρελθόν. Προσδοκούμε δε, ότι δεν θα συνιστά τη βάση για «νέα αρχή», που θα στηριχθεί στους νόμους του πολιτικού ευσεβοποθισμού.  Διότι, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πάμε  σε νέα αδιέξοδα, που θα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από αυτά, στα οποία μας οδήγησαν οι πολιτικές του εξευμενισμού και της  ομοσπονδίας, δηλαδή του ευσεβοποθισμού. Πολιτικές, τις οποίες ακολούθησαν οι ηγεσίες του τόπου επί μακρόν. Και, μάλιστα, με θρησκευτική ευλάβεια. Και απέτυχαν! Ρεαλιστικά δε, ομιλούντες, οι πολιτικές  αυτές εξέπνευσαν στον Κραν Μοντανά. 

Τα λέμε αυτά, διότι, ακούγοντας  κάποιος τον Πρόεδρο από τη μια, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Τύπου τη Δευτέρα το βράδυ, και το ΓΓ του ΑΚΕΛ από την άλλη, διαπιστώνει ότι, φραστικά τουλάχιστον, αμφότεροι συνεχίζουν στην ίδια γραμμή: Αυτήν της αποτυχίας. Θέλουν να συνεχίσουν από εκεί όπου έμειναν, παρότι, ο μεν Ακιντζί δήλωσε ότι, η δική του γενιά δεν μπορεί πια να βρει λύση, ο δε Ερντογάν διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να συζητήσει εκ νέου το Κυπριακό στις παραμέτρους του ΟΗΕ. Και ο ΟΗΕ, επί του οποίου επενδύει επί δεκαετίες η ηγεσίας μας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για διεθνές δικαστήριο απονομής δικαιοσύνης, τι πράττει; ΄Οτι έπραττε πάντα. Τηρεί ουδέτερη στάση. Χωρίς καταλογισμό ευθυνών. Γεγονός που βαίνει προς όφελος της Τουρκίας.  Και εδώ είναι που καταρρίπτεται άλλος ένας μύθος. Διότι, εάν δεν είναι μύθος είναι ανεπάρκεια, ή πρόκειται για τη δημιουργία μύθου για να καλυφθεί η ανεπάρκεια. Αναφερόμαστε στη θέση, η οποία εξεφράσθη πολλάκις από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Ότι δηλαδή θα πάμε σε διεθνή διάσκεψη για να αποκαλυφθεί η Τουρκία και για να της καταλογιστούν ευθύνες. Οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του  ΑΚΕΛ όχι μόνο απέτυχαν να φέρουν λύση, όπως υπόσχονταν, αλλά τώρα αναφέρονται σε περί διχοτομήσεως κινδύνους. Ανησυχεί από την Αθήνα ο Α. Κυπριανού. Δικαίως. Πλην, όμως, εάν υπάρχουν, που υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι,  είναι η δική τους πολιτική, που έφερε, σήμερα, τη διχοτόμηση πιο κοντά στην τελική λύση.  

Ας μην εκφοβίζουν το λαό και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Άλλωστε, πώς να πείσουν το λαό ότι μπορούν ακόμη να διαχειρίζονται το Κυπριακό  όταν   δεν κατάφεραν να πείσουν το ΓΓ του ΟΗΕ ότι είναι η Άγκυρα που φέρει την ευθύνη του ναυαγίου. Αυτός δεν έλεγαν ότι ήταν ο ελάχιστος στόχος τους; Και το ατυχές είναι ότι ο Πρόεδρος προέβη στην υποβολή της τελευταίας του πρότασης στο Κραν Μοντανά - που ξεκινά από την εκ Περιτροπής Προεδρία και φτάνει στην συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων σε αστυνομική πολυεθνική δύναμη κατά το 1/5 - για να αποφύγει τον λεγόμενο τουρκικό ελιγμό (που δεν έγινε ποτέ) και για να μην μας καταλογιστούν ευθύνες!

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η κίνηση του Προέδρου θα οδηγούσε σε λύση, διότι εκτιμούμε ότι γνωρίζει και ο ίδιος πως  μια συμφωνία επί ενός τέτοιου πλαισίου διευθέτησης, θα εισέπραττε ένα νέο όχι. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, ο Πρόεδρος γνώριζε και γνωρίζει ότι πολύ πιο εύκολα μπορεί να επανεκλεγεί στο αξίωμά του και ότι είναι σχεδόν αδύνατο να πείσει τον κόσμο να πει ναι στο σχέδιο που ο ίδιος διαπραγματεύεται. Και προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της λανθασμένης πολιτικής του - ακόμη και της επανεκλογής  του - τον βοηθά η αντιπολίτευση και δη ο ενδιάμεσος χώρος, υπό την εξής έννοια: Πώς να ασκήσει πειστική κριτική στον Πρόεδρο ότι δεν έχει σχέδιο Β, όταν ούτε η ίδια η αντιπολίτευση δεν έχει καταθέσει δική της ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση επί τη βάσει στρατηγικής; Δεν θα έπρεπε να το είχε πράξει;

Αληθές είναι ότι το ΔΗΚΟ -το μεγαλύτερο κόμμα του ενδιάμεσου χώρου -   δεν μπορεί να δεχτεί ότι στο Κραν Μοντανά ήταν το τέλος μιας εποχής, ενός κύκλου με κεντρικό αντικείμενο την ομοσπονδία, και επιμένουν - πρωτοκλασάτα ηγετικά στελέχη του-  με διαφορές δημόσιες δηλώσεις τους, να πείσουν - εαυτούς και αλλήλους -  ότι θα αλλάξουν στρατηγική για να επιτύχουν την καλή ομοσπονδία! Ούτε αυτοί ούτε οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ θέλουν να απαλλαγούν από το λάθος τους. Όλοι δε, έχουν τη ψευδαίσθηση και δη η αντιπολίτευση, ότι οι αντι-ομοσπονδιακοί και ειδικότερα όσοι πιστεύουν σε ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις, σε  μια εναλλακτική στρατηγική για τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποτροπή της τουρκικής απειλής, είναι αναλώσιμοι ψηφοφόροι, τους οποίους έχουν δεδομένους. Ότι θα πατήσουν στην πλάτη τους για να πάρουν την εξουσία. Τις ίδιες κακές εκτιμήσεις, με αρκετή δόση υπεροψίας και ψευδαισθήσεων, είχαν και στο Κυπριακό. Γι΄ αυτό απέτυχαν... 

Μετά τον αγωγό της ειρήνης και τη μεταφορά νερού από την Τουρκία στα κατεχόμενα, τώρα έχουμε και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Με την Κυβέρνηση να είναι ιχνηλάτης των γεγονότων.

Θρίαμβος, λοιπόν! Μέσα από το καλό κλίμα των συνομιλιών, η Τουρκία έχει επιτύχει νέα βήματα προσάρτησης. Για την Κυβέρνηση, όμως, δεν συμβαίνει τίποτα. Άντε για τα μάτια του κόσμου να ισχυριστεί ότι ο Πρόεδρος έκανε μούτρα στον Ακιντζί.

Σκασίλα του. Τα πράγματα δεν μπορούν να είναι πιο απλά: Οι συνομιλίες και το καλό κλίμα χρησιμοποιούνται για να δημιουργούνται συνθήκες ενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Τουρκία. Και όχι για επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος δεν δεσμεύεται ότι δεν θα ισχύσουν οι συμφωνίες για τον αγωγό της ειρήνης, των τηλεπικοινωνιών και του ηλεκτρικού ρεύματος μετά τη λύση; Είναι ή δεν είναι ο πολιτικός μας στόχος η ανατροπή των τουρκικών τετελεσμένων;

Πώς θα ανατραπούν; Με την αρχική ανοχή μας και εν συνεχεία με την υπογραφή μας; Εμείς, πάντως, δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφήνουν η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ την Τουρκία και τον Ακιντζί να δρουν ανενόχλητοι, για να ισχυρίζονται στη συνέχεια ότι ο χρόνος κυλά σε βάρος μας και ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από την υπογραφή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων.

Καλά, διερωτάται κάποιος, ο φίλος μας ο Ακιντζί, ο πολιτικός που θέλει επανένωση, που θα απογαλακτιστεί από την Άγκυρα, δεν αντιστέκεται καθόλου; Ούτε καν αντιρρήσεις προβάλλει; Τι στην ευχή γίνεται;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο Ακιντζί δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια μαριονέτα του τουρκικού βαθέος κράτους. Και το τραγικό είναι το εξής: Ο Ακιντζί και ο όποιος Ακιντζί θα συμπεριφέρονται και μετά τη λεγόμενη «λύση» τοιουτοτρόπως. Εφόσον το πράττουν τώρα, γιατί να μην το πράττουν και μετά; Ποιον θα φοβηθούν; Εμάς; Όχι βέβαια.

Την Τουρκία σίγουρα. Η οποία, όχι μόνο δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει πολιτική, αλλά μετά τη διάλυσή μας, θα είναι χειρότερη. Θα προχωρήσει στο τελικό κτύπημα. Μακάρι να έχουμε άδικο. Προτιμότερο, όμως, είναι να κατανοήσει η Κυβέρνηση τι γίνεται και να απαλλαγεί από το σύνδρομο τής αυτοδικαίωσης του 2004, που οικοδομείται επί του ουτοπικού καλού κλίματος των συνομιλιών. Το μόνο ρεαλιστικό σκέλος του είναι τα βήματα προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία. Θρίαμβος και πάλι θρίαμβος!

Οι βουλευτικές εκλογές έχουν τελειώσει και τα μηνύματά τους θα πρέπει να αναλυθούν για να βοηθήσουν στην ομαλή κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Διότι, εκτός από την τουρκική κατοχή, υπάρχει και η οικονομική καταστροφή και τα ζητήματα κοινωνικής συνοχής, τα οποία ο πολίτης και το ίδιο το κράτος βιώνουν καθημερινά.

Πρωταθλητής των εκλογών και δημοκρατικό έλλειμμα

Πρωταθλητής των εκλογών ήταν η αποχή. Ένας στους τρεις πολίτες δεν πήγε στην κάλπη. Γεγονός που αποκαλύπτει το υφιστάμενο δημοκρατικό έλλειμμα και την απαξίωση του πολίτη προς το κομματικό σύστημα. Μεταξύ των κύριων λόγων της υφιστάμενης κατάστασης είναι και οι εξής: 1. Τα διαπλεκόμενα, των οποίων ο πολίτης θεωρεί ως υπεύθυνους όχι μόνο όσους κυβερνούν, δηλαδή την εκτελεστική εξουσία, αλλά και τη νομοθετική. Δηλαδή τη Βουλή. 2. Η οικονομική καταστροφή και η αδυναμία εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό.

Ο πολίτης θεωρεί το σύστημα αποτυχημένο. Και είναι θυμωμένος. 3. Έχει αλλάξει η κοινωνική διαστρωμάτωση και ο τρόπος σκέψης του πολίτη, λόγω μόρφωσης και τεχνολογίας, όπως είναι το διαδίκτυο. Οι νέες γενιές είτε είναι απολίτικες και αδιάφορες, είτε αγανακτισμένες και οργισμένες, με αποτέλεσμα να αρνούνται να πάνε στην κάλπη. Και δεν αποδέχονται πολιτικούς, οι οποίοι είτε δεν έχουν τα προσόντα είτε δεν θεωρούνται επαρκώς ικανοί για να τους εκπροσωπούν και να κυβερνούν.

Το γεγονός ότι ένας στους τρεις δεν ψηφίζει, σημαίνει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών, που δεν θα κουβαλούν τις αμαρτίες του κατεστημένου και θα έχουν τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα, που δεν βρίσκει ο πολίτης στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Εάν από την άλλη, δημιουργηθούν νέοι σχηματισμοί που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις, θα αποτύχουν.

Τα προβλήματα του ΑΚΕΛ

Επιχειρώντας να αναλύσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τα εξής:

Πρώτο, το ΑΚΕΛ ήταν ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, αφού η εκλογική του δύναμη μειώθηκε κατά 7,1% συγκριτικά με το 2011. Θεωρείται, ακόμη, ως το κύριο υπεύθυνο κόμμα για την οικονομική καταστροφή. Ταυτοχρόνως, υιοθέτησε αντιμνημονιακή πολιτική, που δεν έχει πείσει τον πολίτη. Υπάρχει, όμως, ακόμη κάτι σημαντικό:

Το ΑΚΕΛ χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Είναι μεν κομμουνιστικό κόμμα με δεξιό πορτοφόλι, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο πολιτικός του λόγος είναι ξύλινος. Όχι ότι και τα λοιπά κόμματα δεν έχουν οριζόντια κοινή πολιτική ρητορεία. Σημαντικό είναι ότι οι νέες γενιές έχουν αλλάξει. Ζουν σε καπιταλιστικά συστήματα. Το ΑΚΕΛ παράγει ψηφοφόρους, όπως και ο ΔΗΣΥ, μέσα από τις δομές του κόμματος, κυρίως μέσα από τη νεολαία και τον συνδικαλισμό. Για το κόμμα δυσκολεύει η αλίευση από τη μεγάλη δεξαμενή του εκλογικού σώματος που ζει σε μια φιλελεύθερη ώς και νεο-φιλελεύθερη οικονομία.

Αυτό μπορεί να είναι μερικώς θετικό για το ΑΚΕΛ, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που παράγει στο σύστημα. Δεν είναι, όμως, αρκετό για την επίλυση των δικών του προβλημάτων. Ήταν αρκετό σε μεγάλο βαθμό για τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Χωρίς εκσυγχρονισμό το ΑΚΕΛ θα κινδυνέψει να ακολουθήσει φθίνουσα πορεία. Η λογική και η πραγματικότητα επιβάλλουν, όπως συμβαδίσει με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, κάνοντας μετρημένες ιδεολογικές υπερβάσεις και αλλαγή πολιτικού λόγου. Βεβαίως, κάθε κοινωνία έχει τις ιδιομορφίες της.

Όπως είναι το ΕΛΑΜ, του οποίου η είσοδος στη Βουλή κάτω από ορισμένες συνθήκες θα ήταν δυνατό να αποτελέσει μικρό σωσίβιο για το ΑΚΕΛ. Δηλαδή να προκύψει πόλωση κλίματος και να επιτύχει το ΑΚΕΛ μεγαλύτερη συσπείρωση. Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος. Να ενισχυθεί και το ΕΛΑΜ από αυτήν τη σύγκρουση. Οπότε είναι δίκοπο μαχαίρι. Και ούτως ή άλλως δεν μπορεί ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ, με τόση ιστορία, να επιστρέφει, λόγω του ΕΛΑΜ, στην προ του '74 κατάσταση. Εκείνο που χρειάζεται είναι στροφή προς την κεντροαριστερά και η απόδραση από τα ακραία κομμουνιστικά κατάλοιπα.

Οι διαρροές του ΔΗΣΥ και τα στοιχήματα του ΕΛΑΜ

Δεύτερο, ο ΔΗΣΥ έχασε 3,7% των ποσοστών του. Δεν είναι και λίγα. Πρέπει να ληφθεί, όμως, υπόψη ότι έχει τη φθορά της εξουσίας και του κουρέματος, καθώς και της δημιουργίας του Κινήματος Αλληλεγγύη. Όπως, επίσης, και τις διαρροές προς το ΕΛΑΜ, του οποίου η ψήφος ας μην θεωρηθεί ως διαμαρτυρία. Κάποιο ποσοστό μικρό, μπορεί. Αλλά το ΕΛΑΜ ουδόλως θα πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι μεν δημιούργημα της παρακμής του συστήματος, αλλά έχει ιδεολογία από την οποία τρέφονται τα στελέχη του και οι ψηφοφόροι του, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ηλικίας από 18 ώς 40 ετών!

Και επί τούτου θα πρέπει να τονιστεί το εξής: το ζητούμενο είναι εάν θα ενσωματωθεί το ΕΛΑΜ στο δημοκρατικό σύστημα και όχι εάν θα μείνει εκτός, για να δημιουργούνται συνθήκες ανωμαλίας. Ο τόπος έχει αρκετούς μπελάδες. Δεν χρειάζεται άλλους. Συνεπώς, πολύ περισσότερο είναι στο χέρι του ΕΛΑΜ, αυτό φέρει το βάρος της δημοκρατικής απόδειξης. Αλλιώς, η κοινωνία θα το αποβάλει.

Ούτως ή άλλως σύμμαχος του ΕΛΑΜ είναι στην παρούσα φάση η διαφθορά και ο θυμός του κόσμου, που προκύπτει από τον απαράδεκτο τρόπο δράσης του παλαιοκομματισμού. Συνεπώς, ακόμη και αν το ΕΛΑΜ τηρήσει ακραίο πολιτικό λόγο, αλλά στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών, υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να διατηρηθεί ζωντανό ή και να ενισχυθεί, εάν το κατεστημένο συνεχίσει να μην διαβάζει ορθά την κοινωνία και να ακούει τη φωνή της και να μην βλέπει τα προβλήματά της.

Πολυκομματική Βουλή και το μπούμερανγκ

Τρίτο, η πολυκομματική Βουλή προέκυψε ως αντίδραση του κόσμου διά συνειδητής ή διαμαρτυρόμενης ψήφου προς τα μικρά και νέα κόμματα, ως αποτέλεσμα ενός ιστορικού τραγικού γεγονότος, του μεγαλύτερου μετά το 1974. Του κουρέματος και της οικονομικής καταστροφής. Ήταν λογική η στροφή προς τα μικρότερα κόμματα, διότι τα δύο μεγάλα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θεωρούνται ότι φέρουν την ευθύνη. Υπάρχει, όμως, και ακόμη ένας λόγος: ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θεωρήθηκαν ότι κούρεψαν τη δημοκρατία με την εισαγωγή εκλογικού νόμου για την αύξηση του ποσοστού εισόδου στη Βουλή στο 3,6%.

Ήταν πρόδηλο ότι ήθελαν να αφήσουν τους μικρούς εκτός, για να κάνουν κουμάντο κυρίως στο Κυπριακό. Η κίνηση αυτή εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ και φανερώνει και κοινωνική και πολιτική ωριμότητα των Κυπρίων. Στο Εθνικό Συμβούλιο θα είναι οκτώ τα κόμματα. Τα περισσότερα, δε, ανήκουν στον χώρο της αντιπολίτευσης και της εξευμενιστικής πολιτικής ακόμη και της ομοσπονδιακής πολιτικής ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ.

Σημειώνεται, δε, ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχασαν μαζί ποσοστό της τάξης 10,8%! Τώρα συγκεντρώνουν το 56,6%, ενώ είχαν το 67,2%. Στέλνει και αυτή η πραγματικότητα τα μηνύματά της προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ ως προς την περίπτωση δημοψηφίσματος επί τη βάσει μιας ομοσπονδίας, όπως αυτή που συζητείται και είναι ανάλογη του σχεδίου Ανάν. Και το υπογραμμίζουμε αυτό, παρότι κάθε εκλογική αναμέτρηση για την εκλογή αντιπροσώπων στη Βουλή είναι διαφορετική από το δημοψήφισμα. Δείχνει, όμως, τάση.

Ας σημειωθεί δε, ότι οι απώλειες των δύο μεγάλων κομμάτων δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κατάστασης, αλλά και των θέσεών τους στο Κυπριακό και της μεταξύ τους συμμαχίας. Περισσότερο πρόβλημα μπορούν να έχουν κάποιοι ΑΚΕΛικοί παρά Συναγερμικοί. Από την πλευρά του ΔΗΣΥ υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ των θέσεων της ηγεσίας και των απόψεων της μεγάλης μερίδας της βάσης του κόμματος στο Κυπριακό. Και εφόσον δεν μπορεί να γίνει διόρθωση, το πρόβλημα αυτό θα διαιωνίζεται. Το ζητούμενο είναι εάν και πώς θα χαλιναγωγηθεί.

Πέραν τούτων, υπάρχει ακόμη ένας λόγος: Ο ισχυρισμός που προβλήθηκε για την αύξηση του εκλογικού μέτρου, δηλαδή η αποφυγή της Βαβυλωνίας στη Βουλή και η εύρυθμη νομοθετική λειτουργία του κράτους, δεν είναι και τόσο πειστικός. Το πολιτειακό σύστημα στην Κύπρο είναι Προεδρική και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η Βουλή έχει καθαρά νομοθετικό ρόλο. Η πολυκομματική Βουλή είναι ένα «τεστ», μια δοκιμασία δημοκρατικής ωριμότητας για όλους. Και για τον ΔΗΣΥ που είναι κόμμα εξουσίας και για το ΔΗΚΟ, που έχει ρυθμιστικό ρόλο, αλλά δεν έχει την πλειοψηφία με τον ΔΗΣΥ για να ήταν δυνατό να «παίζουν» μόνοι, αλλά και για τον λοιπό, πέραν του ΔΗΚΟ, ενδιάμεσο χώρο, καθώς και το ΑΚΕΛ.

Όσοι λαϊκίζουν, αργά ή γρήγορα, θα τιμωρηθούν. Το ίδιο ισχύει και για όσους δεν έχουν επαρκείς θέσεις. Η πολιτική και η δημοκρατία είναι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι έννοιες και πρακτικές συμφυείς με την κοινωνία και τον πολίτη. Τον κυρίαρχο λαό. Ο οποίος, εάν αξιολογεί ορθά, θα εισπράξει θετικά αποτελέσματα, εάν όχι, θα πληρώσει τίμημα και θα αναλάβει τις ευθύνες του, έχοντας την προοπτική νέων επιλογών. Και διόρθωσης λαθών, στον βαθμό που μπορούν να διορθωθούν.

Η πολιτική του Νικόλα και οι μπελάδες της ΕΔΕΚ

Ας πάμε, λοιπόν, και στον ενδιάμεσο χώρο, ο οποίος είναι στην ουσία ο χαμένος των εκλογών, υπό την έννοια ότι εάν κατήρχετο στις εκλογές ως Κοινό Μέτωπο θα καταλάμβανε την πρώτη θέση με ποσοστό 36,73% (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι). Βεβαίως, θα ήταν διαφορετικά τα δεδομένα και κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, σε ένα τέτοιο σενάριο, μπορεί το ποσοστό να ήταν λιγότερο.

Συνήθως, όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις οι τάσεις είναι ανοδικές. Τόσο οι θέσεις των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου επί του Κυπριακού όσο και επί οικονομικών και άλλων ζητημάτων είναι πολύ κοντά. Συνεπώς, θα μπορούσε να υπάρξει μια συνεννόηση, η οποία όμως σκοντάφτει, κυρίως, επί αρχηγικών ζητημάτων. Από τον χώρο αυτό και γενικότερα από τις εκλογές, όχι απλώς το ΔΗΚΟ, αλλά ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος ήταν ο κερδισμένος των εκλογών.

Πρώτον, το ποσοστό του κόμματος, δηλαδή το 14,49% ήταν θετικότατο, εάν λάβει κάποιος υπόψη ότι οι δημοσκοπήσεις έδιναν άλλοτε 9% και άλλοτε 10%, άντε 12%, πλην των τελευταίων ημερών. Το αποτέλεσμα του ΔΗΚΟ έχει θετικό πρόσημο παρά τη μείωση του 1,3% συγκριτικά με το 2011, διότι θα πρέπει κάποιος να αναλογιστεί τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Ν. Παπαδόπουλος από τη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγεία στο κόμμα.

Ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ έδειξε στη Βουλή και δη στο θέμα του μνημονίου μια ωριμότητα, αφού δεν δίσταζε να ψηφίζει μνημονιακούς νόμους, εφόσον αυτό απαιτούσε, όπως εκτιμούσε, το συμφέρον του τόπου για ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο. Αυτή η δεξιόστροφη προσέγγιση εξουδετέρωσε την εσωκομματική αντιπολίτευση του Μάριου Κάρογιαν, που φλέρταρε με τον ΔΗΣΥ και έκλεισε την κάνουλα ή επαναπάτρισε διαρρέοντες ψηφοφόρους.

Από την άλλη, η αντιπαράθεσή του στο Κυπριακό με την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό έκλεισε κάνουλες διαρροών ή περιόρισε διαρροές προς τις άλλες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου. Σημαντικό είναι ότι, τελικά, ως φαίνεται, εντός κόμματος καθάρισε. Δεν υπάρχει επίσημο και ανεπίσημο ΔΗΚΟ επί του παρόντος. Το αντίθετο συμβαίνει στην ΕΔΕΚ , η οποία έχασε 2 έδρες και έχει, λόγω των αλλαγών που έγιναν, εσωκομματικά προβλήματα. Και η καμπή είναι κρίσιμη. Εάν η υφιστάμενη ηγεσία κάνει πισωγυρίσματα, η ίδια θα απαξιωθεί και το κόμμα θα μπει σε νέες περιπέτειες.

Για τον Μαρίνο Σιζόπουλο και τους συνεργάτες του το στοίχημα είναι το ίδιο που είχε θέσει ο Νικόλας Παπαδόπουλος, όταν είχε αναλάβει το ΔΗΚΟ. Άλλωστε, ο μεγαλύτερος πόλεμος που δέχθηκε η ΕΔΕΚ ήταν εκ των έσω και όχι απ' έξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βάρος πέφτει μόνο στους διαφωνούντες. Έχει και η ηγεσία του κόμματος ευθύνη ως προς τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης. Τώρα μπαίνει στα δύσκολα. Εάν υπήρχε σύμπηξη Ενιαίου Μετώπου από τον ενδιάμεσο χώρο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Συμμαχία Πολιτών και Αλληλεγγύη

Η Συμμαχία Πολιτών έχει ανοδική τάση, όμως θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ήταν ανεπιτυχής ο τρόπος διαχείρισης της προεκλογικής διαδικασίας, υπό την εξής έννοια: Έγιναν κακές εκτιμήσεις και είχε σηκωθεί ο πήχης ψηλά. Γινόταν λόγος για ποσοστό πέραν του 7%, ακόμη και διψήφιο. Προφανώς, υπάρχει και πρόβλημα στον αριστερόστροφο πολιτικό λόγο της Συμμαχίας, ειδικώς στην οικονομία, που της στερεί ανοίγματα με μεγαλύτερη ευκολία προς δεξιότερες δεξαμενές. Από την άλλη όμως, δεν παύει να είναι μια λογική συλλογής ψηφοφόρων.

Είναι ζήτημα ισορροπιών και διαχείρισης ορθού πολιτικού λόγου και προβολής θέσεων. Έχει, πάντως, μια πολυσυλλεκτική δυναμικότητα, λόγω στελεχών που έχουν και δεξιόστροφη κατεύθυνση. Το στοίχημα δεν είμαι μόνο οι ισορροπίες, αλλά και η διατήρηση μιας δυναμικής μέσα από συγκροτημένες προτάσεις, τις οποίες διαθέτει επί του συνόλου των θεμάτων. Θέλει ούτως ή άλλως να εμφανίζεται η νέα φρέσκια δύναμη του ενδιάμεσου χώρου.

Όπως επίσης συμβαίνει και με την Αλληλεγγύη, η οποία έχει πετύχει μέσα σε δύο μόνο μήνες ζωής ποσοστό της τάξης του 5,2%, που είναι πολύ κοντά στη Συμμαχία και στην ΕΔΕΚ, ενώ είναι πιο πάνω από τους Οικολόγους, οι οποίοι στο κομματικοί σύστημα είναι μια σταθερή αξία και ένας χρήσιμος και δοκιμασμένος πολιτικός σχηματισμός με θέσεις και εκεί όπου δεν θίγονται οι αρχές του, μπορεί να συνδιαλλαγεί για να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο.

Η Αλληλεγγύη έχει το βαρύ φορτίο της απόδειξης ότι μπορεί να φέρει κάτι διαφορετικό και να προχωρήσει μπροστά για να καθιερωθεί ως μια προοδευτική δύναμη με ανθρώπινο χαρακτήρα, αλλά και με ορθολογιστικές θέσεις επί του Κυπριακού, που συγκλίνουν με εκείνες των λοιπών κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Και εκεί που θα κριθεί είναι εντός της Βουλής των Αντιπροσώπων, με τρόπο υπεύθυνο και παραγωγικό επί των κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων, αλλά με τον μαχητικό της χαρακτήρα στο Κυπριακό.

Ενδεχομένως, οι ψηφοφόροι της, ως νέο Κίνημα, να είναι πιο απαιτητικοί. Χωρίς αυτό να μην ισχύει και για τους υπόλοιπους ψηφοφόρους του ενδιάμεσου χώρου, οι οποίοι, όπως είναι κατατεμαχισμένος, έχουν επιλογές εντός αλλά και εκτός αυτού, όπως είναι τα μεγάλα, για παράδειγμα, κόμματα, τα οποία λόγω και της ιστορίας και των οργανωτικών τους δομών έχουν σταθερές βάσεις και πηγές ψηφοφόρων, παρότι, ως φαίνεται, η κοινωνία, ως είναι φυσιολογικό, αλλάζει.

Η δυστοκία του τρίτου πόλου

Τα μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ούτω ή άλλως θα συνεχίσουν να είναι εκεί με ρόλο πρωταγωνιστικό, και ενόψει, μάλιστα, Προεδρικών εκλογών, εφόσον δεν μεσολαβήσουν δραματικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Εφόσον τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σταθερές μεταβλητές του συστήματος, το ζητούμενο στο κομματικό και πολιτικό σκηνικό είναι κατά πόσον οι μικροί του ενδιάμεσου χώρου θα καταφέρουν να γίνουν ένας μεγάλος πρωταγωνιστής.

Ο τρίτος ισχυρός πόλος. Δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Εάν δεν συμβεί τότε χρειάζεται, προφανώς, ένας νέος «Φίλιππος ο Μακεδών», ο οποίος θα επιβληθεί και θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή και το τέλος της προηγούμενης. Κρατώντας, βεβαίως, από το χέρι τον Κινέζο δάσκαλο Σουν Τζου, ο οποίος διδάσκει ότι η τέχνη της πολιτικής και της στρατηγικής είναι να μπορείς να επιλέγεις τον χρόνο και τον τόπο, όχι απλώς για να δώσεις τη μάχη, αλλά για να κερδίσεις τον πόλεμο…

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου είναι θύμα του βελούδινου πραξικοπήματος, που διενεργήθηκε από τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Η διαδικασία συντελέστηκε με απλές και συνοπτικές διαδικασίες. Ο Πρόεδρος κάλεσε τον Πρωθυπουργό στο γραφείο του και του είπε να παραιτηθεί. Διότι, υιοθετεί το ρηθέν υπό του Λουδοβίκου του 14ου, «Το κράτος είμαι εγώ»!

Ο Ερντογάν δεν θέλει Πρωθυπουργό, αλλά μαριονέτα, έως ότου αλλάξει το Σύνταγμα και πάρει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Οι οποίες, σήμερα, ανήκουν στον Πρωθυπουργό. Ο Νταβούτογλου είναι το δεύτερο μεγάλο θύμα του Ερντογάν. Είχε προηγηθεί ο Αμπντουλάχ Γκιουλ. Και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι έχουν αποκεφαλιστεί επειδή έχουν διαφορετική άποψη από τον Σουλτάνο. Και εδώ είναι που εγείρονται τα εξής ερωτήματα: Όταν εν μιά νυκτί αποκαθηλώνει τον Νταβούτογλου, τον Μουσταφά Ακιντζί θα υπολογίσει;

Επί τη βάσει του ρεαλισμού θα ήταν δυνατό να τονιστούν τα εξής:
1. Ακόμη και αν θέλει ο Ακιντζί να λύσει το Κυπριακό, δεν μπορεί. Για ποιο διάλογο μιλάμε και πού βρίσκονται οι συναντιλήψεις; Όπως τις ερμηνεύει ο κατοχικός ηγέτης, οδηγούν στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή την παρθενογένεση και την αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το σημερινό ψευδοκράτος. Αυτός είναι ο στόχος μας;

2. Βασικό στοιχείο μιας συμφωνίας είναι η εμπιστοσύνη. Με ποιον; Με τον Ερντογάν; Όταν δεν σέβεται τους πιο στενούς του συνεργάτες, θα σεβαστεί εμάς; Άσε που είναι δεινός εκβιαστής, γεγονός που αποτυπώνεται στις σχέσεις του με την Ε.Ε. και ειδικότερα στο θέμα της τουρκικής βίζας. Εάν δεν θέλετε, διευκρίνισε την Παρασκευή προς τις Βρυξέλλες, πάρτε εσείς τον δρόμο σας και εγώ τον δικό μου. Συμβιβασμούς δεν δέχεται. Εκτός και αν έχει κόστος. Και εφόσον οι εταίροι πράττουν το ίδιο σφάλμα με εμάς, δηλαδή εξευμενίζουν το θηρίο, αυτό αποθρασύνεται. Με τα δώρα δεν αγοράζουν τον μπελά. Κάνουν χειρότερη την κατάσταση. Με τη διαφορά ότι δεν τελούν εκείνοι υπό κατοχήν, αλλά εμείς.

3. Ο Ερντογάν προ καιρού ξεκαθάριζε ότι, όταν εννοεί λύση στο πλαίσιο των συνομιλιών, θέλει διάλυση. Και πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία. Και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ως βασικού εργαλείου για την πορεία της χώρας του προς τον νεο-οθωμανισμό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι συνομιλίες είτε θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε νέες διχοτομικές δεσμεύσεις είτε εκεί όπου θέλει το Ερντογάν. Από αυτές τις στήλες φορτικά έχουμε δώσει σωρεία εναλλακτικών προτάσεων, που δεν στηρίζονται στον ουτοπισμό. Σε εκείνη, δηλαδή, την πολιτική που έχει την ψευδαίσθηση ότι η διευκόλυνση της τουρκικής ενταξιακής πορείας στην Ε.Ε. και ο εξευμενισμός θα οδηγήσουν στην αλλαγή της τουρκικής στάσης.

Αντιθέτως, στηρίζονται στην κάλυψη του κενού στρατηγικής. Μιας στρατηγικής που δεν υπάρχει ούτε σε επίπεδο Ε.Ε. για την πρόκληση κόστους και αποτροπή της τουρκικής απειλής, αλλά ούτε και στις σχέσεις μας με την Ελλάδα και το Ισραήλ, που είναι περιφερειακή δύναμη και του οποίου τα γεωστρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα της Κύπρου.

Όπως δεν υπάρχει ανάλογη στρατηγική με τις Μεγάλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Και το τραγικό είναι ότι, η ηγεσία μας, στη συντριπτική της πλειοψηφία, υμνούσε τον Ερντογάν και τον θεωρούσε εκσυγχρονιστή και Μεσσία της «λύσης»! Χωρίς ακόμη να ζητήσει συγγνώμη, αφού αποτυγχάνει στον βασικό της ρόλο: Στην αξιολόγηση της Τουρκίας και του διεθνούς συστήματος.

Υπάρχουν, βεβαίως, και τα χειρότερα. Το σύνδρομο της αυτο-επιβεβαίωσης του «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Πώς, λοιπόν, θα επιλυθεί το Κυπριακό; Επενδύοντας εκ νέου στον αποτυχημένο εξευμενισμό και τον δεσποτικό σουλτανισμό του Ερντογάν; Με ποια πολιτική ηγεσία και με τι πολιτικές φόρμουλες; Φτιάχνοντας πιστόλες με τα ράμματα, όπως λέει ο λαός μας;

Πανηγυρίζει το ΑΚΕΛ, προφανώς και άλλοι, απορριπτικοί και μη, για την αναφορά στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, περί της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με τα τρία singles (μια διεθνή προσωπικότητα, ιθαγένεια και κυριαρχία), χωρίς όμως μνεία σε έναν και μόνο λαό. Οπότε είναι πρόδηλη η δυνατότητα για ερμηνείες περί «δυο λαών» και τεμαχισμού των τριών singles.

Όσο, δε, για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομόσπονδο κράτος, εκφράζεται ο ισχυρισμός ότι, επειδή δεν θα ήθελαν τον εν λόγω όρο οι Τουρκοκύπριοι, άρα είναι και ορθός. Έχει βάση η συλλογιστική αυτή. Όμως πρόκειται για πάγια τουρκική πρακτική. Συμβαίνει και με την ομοσπονδία. Ενώ είναι δικός τους στρατηγικός στόχος, προβάλλουν εμπόδια για να εισπράττουν περισσότερα, όταν οι ημέτεροι πανηγυρίζουν για τις προηγούμενες τουρκικές θέσεις ως δικές τους!

Το ίδιο συμβαίνει και με τη μετεξέλιξη, η οποία δεν διασφαλίζει ότι η λύση θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλωστε, η μετεξέλιξη μπορεί να σημαίνει και διάδοχο κράτος ή κράτη. Για να διασφαλίζει η μετεξέλιξη τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει το υφιστάμενο νόμιμο κράτος να αναγνωριστεί από την Τουρκία, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2015 καθορίζει και η μετεξέλιξη να διενεργηθεί εντός της συνταγματικής εννόμου τάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Και δεν επιδιώχθηκε καν. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η τουρκική πλευρά, υπό τη μορφή της δήθεν «υπαναχώρησης», θα στηριχθεί σε κάποιο στάδιο των συνομιλιών, για να δείξει καλή θέληση -ζητώντας, μάλιστα, ανταλλάγματα- στη μετεξέλιξη ώστε να τεκμηριώσει την παρθενογένεση, την οποία υποστηρίζουν αμφότεροι, Άγκυρα και Ακιντζί, στη λογική του πρωτογενούς δικαίου. Και υπήρχαν στην έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τροπολογίες για να εξουδετερωθεί η «παρθενογένεση», αλλά και το ΑΚΕΛ και το Υπουργείο των Εξωτερικών τις άφησαν να τις πάρει το ποτάμι.

Διότι, δεν επιθυμούν να δυσκολέψουν την τουρκική πλευρά και να χαλάσουν το «εύφορο κλίμα» των συνομιλιών, που τους παρέχει την ψευδαίσθηση να πανηγυρίζουν, κατά την προσφιλή πρακτική τους, τις ήττες ως νίκες, είτε εντός είτε εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Δικαίως ερωτά ο πολίτης: Τι γίνεται τέλος πάντων με το φυσικό αέριο; Εκείνο που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι ότι κινούμαστε με αβεβαιότητα! Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και περιμένουμε, όπως και ο κ.΄Ειντε, την ευθυγράμμιση των άστρων για να γίνει το θαύμα, ώστε να αρχίσει η διαδικασία εκμετάλλευσης.

Η συμφωνία για την επανέναρξη των συνομιλιών προ ενός περίπου έτους στηρίχθηκε, εκτός των άλλων, πάνω στην αντίληψη ότι δεν θα υπάρξει εκμετάλλευση φυσικού αερίου εάν δεν λυθεί το Κυπριακό. Διότι, εάν τολμήσουμε να πράξουμε το αντίθετο, το Μπαρμπαρός, με τη συνοδία τουρκικών πολεμικών πλοίων, θα σεργιάνιζε εκ νέου στην κυπριακή ΑΟΖ και ως εκ τούτου πώς θα ήταν δυνατή η αντιμετώπισή του; Με μαούνες;

Και είναι πρόδηλο ότι το κομματικό κατεστημένο, που ξήλωσε αρχικά το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, κατόπιν ξένων συμβουλών, και εν συνεχεία την Εθνική Φρουρά, η οποία πλέον δεν είναι δύναμη αξιόπιστης αποτροπής, έρχεται σήμερα να μας πει: Και τι θέλετε να κάνουμε; Πόλεμο; Ούτε καν τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ δεν ολοκληρώνουν για να έχουν την πολυτέλεια άλλοτε να αφήνουν να διαρρεύσει ότι «δεν μας θέλουν οι Εβραίοι» και άλλοτε ότι επίκεται συμφωνία Τελ Αβίβ - Άγκυρας, για να περάσει αγωγός από το Λεβιάθαν στην Τουρκία. Και μας υποβάλλουν το εξής: Μην εμπιστεύεστε και πολύ το Ισραήλ…

Εμπιστευθείτε την Άγκυρα! Οπότε το μήνυμα είναι σαφές: Δεν μπορεί να γίνει εκμετάλλευση του φυσικού αερίου χωρίς λύση και ο αγωγός θα περάσει από την Τουρκία για να έχει κίνητρο να πει ναι σε μια διευθέτηση, που είναι, όμως, δική της, συνεταιρική με τους Βρετανούς από το 1956, επινόηση. Δίνουμε δηλαδή καθαρό ποινικό μητρώο στην Άγκυρα εντός της ΕΕ, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε κήρυκες της ενταξιακής της διαδικασίας και να της προσφέρουμε οφέλη από το φυσικό αέριο, ακόμη και αυτή την τριχοτόμηση της ΑΟΖ, με «αντάλλαγμα» να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος σε ισότιμο συνιστών κράτος, να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία αρχικά και, ταυτοχρόνως, να υποβιβαστούν οι ελεύθερες σήμερα περιοχές της σε ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος.

Αυτή και αν είναι «ευφάνταστη διπλωματία». Να παρακαλείς τον Ερντογάν και αυτός να σε γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Να τα θέλει όλα. Και τις λεπτομέρειες. Την πλήρη ταπείνωση. Και ο καημένος ο Ακιντζί να στέκει προσοχή στη γωνιά του κάδρου, μπροστά στον νέο Ατατούρκ, και να μετρά τα άστρα του Έιντε, εκλιπαρώντας τον Αλλάχ να βρέξει χρήμα. Και να έβρεχε χρήμα, όπως μας έταζαν ΚΕΒΕ, ΟΕΒ, Έιντε και λοιποί αστρολόγοι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, «άντε, ας πάει το παλιάμπελο… του βορρά. Ας κρύψουμε την ξεφτίλα μας μέσα στα ευρώ».

Δυστυχώς, και επί τούτου, αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός. Ούτε καν με τη συνωμοσία «Αλλάχ» και «Θεού» δεν γίνεται θαύμα. Ψάχνουν για δωρητές και δεν βρίσκουν. Και αν βρουν, πόσα θα δώσουν; Άλλωστε, όπως τόνισε προ ολίγων ημερών ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Α. Νεοφύτου, δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις.

Και τα ανέφερε αυτά, την ίδια περίπου στιγμή, κατά την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε στην επιστολή του προς τον ΓΓ του ΟΗΕ ότι πρέπει να είναι ξεκάθαροι οι όροι και ο τρόπος αποπληρωμής ενός δανείου για τη λύση. Με άλλα λόγια, θα πάμε σε νέο μνημόνιο για να πληρώσουμε τον λογαριασμό της εισβολής!

Τι μπορεί να αλλάξει στην ΕΕ με τη συμφωνία της Βρετανίας για «ειδικό καθεστώς» και κάτω από ποιες συνθήκες διευκολύνεται η αντίληψη της γερμανικής Ευρώπης

- Ποιες οι γεωπολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη, οι σχέσεις ΕΕ - Βρετανίας και πώς επηρεάζεται η Κύπρος
- Τι σημαίνει η απόκλιση από το κεκτημένο στα ωφελήματα προς τους ξένους και η αλλαγή στην παροχή του επιδόματος τέκνου
- Υπάρχει ενδεχόμενο να ξαναγεννηθεί το Σκοτικό Ζήτημα και κάτω από ποιες συνθήκες
- Πώς η αντίληψη της κρατικής κυριαρχίας και του έθνους κράτους υπερισχύει του κοινοτισμού

Το ζητούμενο πλέον δεν είναι εάν θα διευρυνθεί, όπως ελέγετο παλαιότερα η ΕΕ, αλλά, επί του παρόντος, εάν θα κρατηθεί σε συνοχή και πώς. Προ ολίγων μηνών είχαμε το φαινόμενο και την απειλή του Grexit και το τώρα του Brexit, των Βρετανών δηλαδή, που είναι ενταγμένοι στην ΕΕ ως Ην. Βασίλειο. Την προπερασμένη Παρασκευή, στις 19 Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων κατέληξε σε μια συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και της Βρετανικής Κυβέρνησης, την οποία πήρε ανά χείρας ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, για να πείσει τους συμπατριώτες του να πουν ναι στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου.

Ενίσχυση κυριαρχίας, απόκλιση από κεκτημένο

Σε γενικές γραμμές η συμφωνία περιλαμβάνει τα εξής:

1. Την ενίσχυση της κυριαρχίας της Βρετανίας σε σχέση με τις Βρυξέλλες και την προσδοκία για την όσο το δυνατό περισσότερη οικονομική και τραπεζική απεξάρτηση από την ΕΕ. Η Βρετανία υποστηρίζει ότι στην ΕΕ δεν υπάρχει μόνο το ευρώ αλλά και η λίρα που ελέγχεται από τη Βρετανική Κεντρική Τράπεζα, καθώς και ότι δεν πρόκειται το Λονδίνο να πληρώνει τις λανθασμένες οικονομικές πολιτικές της Ευρωζώνης, επειδή ανήκει στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, δεν θέλει να συνεισφέρει σε bail out, όπως αυτά της Ελλάδας, για παράδειγμα, ή της Ιρλανδίας. Όπως είπε ο Πρωθυπουργός Κάμερον, «αγαπά τη Βρετανία, όχι τις Βρυξέλλες» και επανέλαβε πολλάκις ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το «εθνικό του συμφέρον».

2. Την επταετή απόκλιση από το κεκτημένο, υπό την έννοια ότι η Βρετανία δεν θα δίδει ωφελήματα σε εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, παρά μόνο εάν περάσουν τέσσερα χρόνια από την άφιξή τους στη χώρα και εφόσον συνεισφέρουν στα ταμεία του κράτους. Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό Κάμερον, κανείς δεν μπορεί να εισπράττει από τα ταμεία του κράτους ωφελήματα, εάν δεν πληρώνει πρώτα, καθότι δημιουργούνται προβλήματα. Το ζήτημα αυτό είναι σημαντικό για τους ακόλουθους λόγους:

Α. Η απόκλιση από το κεκτημένο ζητήθηκε για επτά χρόνια, διότι αποτελεί διάκριση σε βάρος πολιτών και εάν ήταν σε μόνιμη βάση θα προσβαλλόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Ακόμη, όμως, και η απόκλιση των επτά ετών μπορεί, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στην ΕΕ, να προσβληθεί στο δικαστήριο. Ένα ζήτημα μάλιστα που ηγέρθη δημόσια ενώπιον του κ. Γιούνκερ, ο οποίος εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα περιπλακούν τα πράγματα.

Β. Ενδέχεται να επιφέρει μεταβολές στα δικαιώματα εργασίας και διακίνησης εντός της ΕΕ. Στόχος του μέτρου είναι να περιορίσει τη διακίνηση των εργαζομένων προς τη Βρετανία από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και άλλες που ψάχνουν καλύτερη τύχη. Εάν το μέτρο εφαρμοστεί και από άλλες χώρες και δη μεγάλες, τότε γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει ενίσχυση της λογικής του έθνους κράτους σε βάρος του κοινοτισμού, ως αποτέλεσμα των οικονομικών ανισοτήτων εντός της ΕΕ και των δημοσιονομικών και τραπεζικών προβλημάτων που υπάρχουν ακόμη και σε πλούσιες χώρες της ΕΕ. Και είναι αποτέλεσμα των θεσμικών ελλειμμάτων και των αδυναμιών των ηγετών της ΕΕ να βρουν λύσεις στα προβλήματα ή να είχαν την προνοητικότητα να τα αποτρέψουν.

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, για παράδειγμα, και η θεσμοθέτηση του ενιαίου τραπεζικού συστήματος (Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση) με κριτήρια (βλέπε κεφαλαιακή επάρκεια), επί τη βάσει των οποίων να κατοχυρώνονται και οι τράπεζες και οι καταθέτες και η οικονομία θα έπρεπε να τεθούν πριν από και όχι μετά την κρίση. Η ΕΕ βρίσκεται σε μια συνεχή θεσμική αναδιάρθρωση, εξού και η θέση του κ. Κάμερον ότι η Βρετανία θα πρέπει να μείνει με ειδικό καθεστώς σε μιαν ΕΕ που αναδιαμορφώνεται. Την οποία όμως αναδιάρθρωση και αναδιαμόρφωση ο καθένας εννοεί με δικό του τρόπο.

3. Η αναπροσαρμογή του επιδόματος τέκνου σε ξένους εργαζομένους, πολίτες της ΕΕ, στη Βρετανία, των οποίων τα παιδιά είναι στην αλλοδαπή, αναλόγως του οικονομικού επιπέδου στη χώρα όπου διαμένουν. Το μέτρο αυτό είναι συνέχεια του προηγούμενου και έχει λογική βάση. Καθόλου παράξενο να εφαρμοστεί και από άλλες χώρες.

4. Ενισχύεται η σημασία του Βρετανικού Κοινοβουλίου σχετικά με την έγκριση νομοθεσιών που εμπίπτουν στην αρχή της επικουρικότητας.

Ειδικό καθεστώς και αυτοκρατορική συνείδηση

5. Η Βρετανία δεν θα δεσμεύεται σε θέματα «στενότερης ΕΕ», με άλλα λόγια περισσότερης ολοκλήρωσης, ενώ ξεκαθαρίζει την πλήρη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας. Εξ υπαρχής, οι Βρετανοί υποστήριζαν ότι επ’ ουδενί λόγω θα επέτρεπαν να εκχωρηθούν κυριαρχικά δικαιώματα προς τις Βρυξέλλες σε επίπεδο high politics, άμυνας δηλαδή και εξωτερικής πολιτικής. Γι' αυτό και δεν δέχθηκαν ποτέ να απολέσουν το βέτο τους. Η τάση της περισσότερης κυριαρχίας του έθνους κράτους είναι αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, της αποτυχίας της ΕΕ στην οικονομία, στην κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή, καθώς και στους τομείς της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ουκρανίας καθώς και σε εκείνη της Συρίας. Η αποτυχία αυτή προσδίδει μεγαλύτερο ρόλο στη Ρωσία και αναδεικνύει τη σημασία της ως έθνους κράτους.

Μια αντίληψη που αποτυπώνεται στην πράξη στη διάλυση των πολυεθνικών ή διεθνικών ομοσπονδιών, όπως της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, την ίδια στιγμή μάλιστα που ιστορικά ήκμαζαν οι θεωρίες της περιφερειακής ολοκλήρωσης και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ακόμη για παράδειγμα και αυτές οι ΗΠΑ, που έχουν μικρή ιστορία στην παγκοσμιότητα, και διαθέτουν πολυεθνική βάση μεταναστών, επιδιώκουν, μέσα από πολέμους και το Χόλιγουντ, καθώς και μέσα από ένα ιδεολογικό σύστημα δημοκρατικών αρχών και αξιών, που εφαρμόζεται στο πλαίσιο της «αποστολικής διπλωματίας», να εμπεδώσουν τη δική τους εθνική συνείδηση στη λογική του έθνους κράτους.

Κάτι τέτοιο επιδίωξαν να κάνουν και οι Άγγλοι στη Βρετανία χρησιμοποιώντας το βασιλικό στέμμα, καθώς και την ιδεολογία και τις ταξικές αναλύσεις και κατευθύνσεις του συντηρητικού κόμματος, ώστε να αναδειχθεί μια βρετανική εθνική συνείδηση, η οποία όμως να κυριαρχείται από το αγγλικό αυτοκρατορικό στοιχείο.

Το Σκοτικό Ζήτημα και η ΕΕ

Εάν το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου είναι υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, η κατάσταση συνεχίζεται, χωρίς τις περιπλοκές που θα προκύψουν εάν η Βρετανία εξέλθει της ΕΕ. Εάν εξέλθει η Βρετανία της ΕΕ θα σηματοδοτηθούν νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Το πρώτο θεσμικό ζήτημα, που είναι συναφές και με γεωπολιτικές αλλαγές, αφορά στον τρόπο αποχώρησης της Βρετανίας ως Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ και τη νέα μεταξύ τους σχέση. Μια τέτοια διαδικασία εκτιμάται ότι θα πάρει περίπου δύο χρόνια.

Ενδιαφέρον, βεβαίως, είναι κατά πόσον η απόφαση αυτή θα προκαλέσει νέους τριγμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ΕΕ ή εάν θα προκαλέσει κρίση ακόμη και στην ίδια την Βρετανία. Διότι, από τώρα, προβάλλεται ο εξής ισχυρισμός: Εάν το δημοψήφισμα είναι υπέρ της εξόδου και οι Σκοτσέζοι για παράδειγμα θέλουν να μείνουν, τι γίνεται; Επί τούτου προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το δημοψήφισμα είναι δεσμευτικό για όλους. Και για Άγγλους και για Σκοτσέζους και για Ιρλανδούς και για Ουαλούς.

Και εδώ είναι που κυριαρχεί μέσα από νομικές δεσμεύσεις η έννοια του βρετανικού έθνους κράτους, με κεντρικό στοιχείο το αγγλικό, αφού το πολιτειακό σύστημα δεν είναι ομοσπονδιακό. Ακόμη και τμήμα των όποιων εξουσιών να έχει δώσει κατά καιρούς το Λονδίνο προς τους Σκοτσέζους, η κεντρική Κυβέρνηση -μια και αδιαίρετη- έχει τη δυνατότητα ακόμη και αυτής της αναστολής τους. Από την άλλη, είναι νωπό ακόμη το δημοψήφισμα για την απόσχιση ή όχι της Σκοτίας από τη Βρετανία, με το αποτέλεσμα να φτάνει σε ποσοστό 55,3% υπέρ της παραμονής. Άλλωστε, η ένταξη στην ΕΕ έχει γίνει ως Ην. Βασίλειο, που σημαίνει ότι κάθε τμήμα της Βρετανίας ουδόλως μπορεί από μόνο του να διαπραγματευτεί την παραμονή του ή την αποχώρησή του, εκτός και αν φύγει από το Ην. Βασίλειο.

Εκείνο που θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος είναι η πιθανότητα να ξαναγεννηθεί το Σκοτικό Ζήτημα, εάν το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου είναι διαφορετικό και αντιφατικό κατά πολύ από αυτό της Αγγλίας και άλλων περιοχών. Εάν, δηλαδή, αποφασιστεί έξοδος από την ΕΕ και οι Σκοτσέζοι με ποσοστό πέραν του 60% πουν ναι στην παραμονή, τότε θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος ότι θα μπορούσε να γεννηθεί ζήτημα που θα αφορά στη διεκδίκηση ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας ή ομοσπονδοποίησής της με την Αγγλία και δη με το Ην. Βασίλειο.

Τη δεύτερη επιλογή, της συνομοσπονδίας ή μιας μορφής ομοσπονδίας, δεν θα τη δεχθούν προφανώς οι Άγγλοι για λόγους αρχής. Θα είναι δύσκολη ώς αδύνατη η επιλογή να παραμείνει η Σκοτία στην ΕΕ ή οποιοδήποτε άλλο τμήμα της Βρετανίας χωρίς υποβολή νέας ένταξης, ασχέτως εάν επιταχυνθούν οι διαδικασίες. Το θέμα είναι εκτός από ουσιαστικό και τυπικό. Στην εξέλιξη ενός τέτοιου σεναρίου θα έχουμε νέα δεδομένα και στο βρετανικό νησί και στην Ευρώπη.

Σημειωτέον δε, ότι οι υπολογισμοί σήμερα για τον επικερδή χαρακτήρα της βρετανικής οικονομίας στηρίζονται στο υφιστάμενο θεσμικό πολιτειακό σχήμα και στον έλεγχο των πηγών πετρελαίου στα βόρεια, δηλαδή στη Σκοτία. Μια σκοτική αποχώρηση αλλάζει τα δεδομένα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι επιβλαβής και προς τη Σκοτία. Οπότε δεν θα υπάρχει λογική αποχώρησης.

Δημοκρατία των Fax

Οι λοιποί Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ότι παρά τη συμφωνία με τη Βρετανία, η ενοποιητική προσπάθεια θα συνεχιστεί, αφού οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν. Και ειδικά συνεχίζονται οι ενταξιακές με την Τουρκία, της οποίας το τελικό καθεστώς δεν είναι βέβαιο. Εάν δηλαδή θα είναι ειδική σχέση ή πλήρης ένταξη. Πάντως, επί του παρόντος, δεν υπάρχει τυποποιημένο καθεστώς ειδικής σχέσεις. Υπάρχουν, όμως, πλέον δύο μοντέλα.

Το ένα είναι της Νορβηγίας, που είναι εκτός της ΕΕ, και στηρίζεται στην πρακτική της δημοκρατίας των Fax, που σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες στέλνουν στο Όσλο τις νομοθεσίες και οι εκεί θεσμοί επιλέγουν ποιες από αυτές και πώς θα ενσωματωθούν για να διευκολύνουν τις σχέσεις τους με την ΕΕ. Αυτό συνιστά μοντέλο ειδικής σχέσης της ΕΕ με μια χώρα που επέλεξε να είναι εκτός. Ενδεχομένως, ανάλογο μοντέλο να υιοθετηθεί και για τη Βρετανία εάν η απόφαση είναι η έξοδος. Διαφορετικά, θα ισχύσει το ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ, όπως συμφωνήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου. Συνεπώς, για την Τουρκία υπάρχουν ήδη παραλλαγές μοντέλων, χωρίς να αποκλείεται η περίπτωσή της να αποτελέσει ένα τρίτο.

Γεωπολιτικές αλλαγές και Μεγάλες Δυνάμεις

Εάν πάντως η Βρετανία φύγει από την ΕΕ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνιστά η επιλογή της αυτή δώρο για τη Γερμανία και την πολιτική της για μια γερμανική Ευρώπη αντί για μιαν ευρωπαϊκή Γερμανία. Πολύ πιο βολικό για τη Βρετανία θα είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω. Έτσι θα μπορεί να έχει και έλεγχο στους σχεδιασμούς του Βερολίνου εντός της ΕΕ. Βεβαίως, από την άλλη, η πλήρης βρετανική έξοδος δημιουργεί ακόμη έναν εντελώς ανεξάρτητο ισχυρό πόλο εντός της Ευρώπης με σύμμαχο τις ΗΠΑ, πέραν των άλλων δύο, δηλαδή της Γερμανίας και της Ρωσίας. Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί και στη Γαλλία, όμως ο ρόλος της είναι αποδυναμωμένος.

Οι εξελίξεις θα είναι δραματικές στη Γηραιά Ήπειρο, εάν μαζί με μια πιθανή έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ αρχίσει και μια ενεργειακή συνεργασία Μόσχας - Βερολίνου στην πράξη, μέσω του Βόρειου Αγωγού ΙΙ, που θα καθιστά τη Γερμανία ως κύρια ενεργειακή διανομέα στην Ευρώπη. Και χωρίς την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, μια τέτοια εξέλιξη αλλάζει τον χάρτη της Ευρώπης. Η Πολωνία, οι Βαλτικές Χώρες, η Λευκορωσία κ.λπ. θα βρεθούν εγκλωβισμένες μεταξύ των δύο πόλων και θα στραφούν αναγκαστικά προς τις ΗΠΑ, των οποίων ο ρόλος θα αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο στη Γηραιά Ήπειρο, εάν σε περίπτωση εξόδου της Βρετανίας αρχίσει να ξηλώνεται το μωσαϊκό της ΕΕ. Είτε ξηλωθεί είτε όχι η ΕΕ, η Γερμανία θα έχει κυρίαρχο ρόλο.

Και είτε εξέλθει είτε όχι η Βρετανία της ΕΕ, ποτέ δεν θα δεχθεί να ζει υπό τη σκιά και την καθοδήγηση του Βερολίνου, όπως συμβαίνει με άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και δη τη Γαλλία στην παρούσα φάση, αφού ο άξονας με τη Γερμανία χάνει την ισορροπία του και κλείνει προς το Βερολίνο, όπου είναι το οικονομικό κέντρο ισχύος. Και με τους Γερμανούς να θέλουν τις Βρυξέλλες ως τη δεύτερή τους πρωτεύουσα και τον χώρο όπου μπορούν να βαφτίζουν μεγάλο τμήμα των δικών τους εθνικών συμφερόντων ως κοινά ευρωπαϊκά. Αυτό δεν το δέχεται η Βρετανία, δηλαδή η Αγγλία.

Πολλαπλοί κύκλοι και η θέση της Κύπρου

Γίνεται, λοιπόν, όλο και πιο έντονη και εμφανής η Ευρώπη των κύκλων και των ταχυτήτων και ένα έκαστο των κρατών μελών κατατάσσεται, αναλόγως της ισχύος του ή/και των συμμαχιών τις οποίες συνάπτει. Η Βρετανία είναι από μόνη της μια ταχύτητα στην ΕΕ, ενώ από την άλλη, έχουμε τον ετεροβαρή άξονα Γερμανίας - Γαλλίας, τους λοιπούς μεγάλους ασθενείς της Ευρώπης, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, τις χώρες του φτωχού Νότου, του πλούσιου Βορρά, τους γερμανικούς δορυφόρους του πρώην ανατολικού μπλοκ και των Βαλκανίων, τις Βαλτικές χώρες, εκείνα τα κράτη που είναι εντός και αυτά που είναι εκτός ευρώ, καθώς και τα κράτη που είναι ανοικτά δορυφόροι των ΗΠΑ ή κάθονται στο σβέρκο τους και προχωρούν στην εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων μέσω του ΝΑΤΟ και της αμερικανικής ισχύος του, όπως η Βρετανία. Με άλλα λόγια έχουμε μια Βαβυλωνία!

Που βάζει φρένο στην περιφερειακή ολοκλήρωση και απειλή να τη σκοτώσει. Θα διερωτηθεί, βεβαίως, κάποιος, εμείς ως Κύπρος πού κολλάμε; Προφανώς, πουθενά, ή κάποιος δικαίως θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί, στην Τουρκία. Δηλαδή υπό τη ζώνη της δικής της γεωπολιτικής ευθύνης. Όχι ότι δεν είμαστε, αλλά θα το επισημοποιήσουμε μέσω μιας τουρκικής προελεύσεως λύσης ομοσπονδίας, η οποία θα προκύψει κατόπιν σχεδιασμού των Βρετανών, που είχαν «πείσει» Αθήνα και Λευκωσία παλαιότερα να διαλύσουν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, ενώ τώρα επιδιώκουν να μας απομακρύνουν από το Ισραήλ για να μας ρίξουν στις αγκάλες της Τουρκίας. Είτε υπάρχει είτε όχι ΕΕ!

Εμείς πάντως, δηλαδή η ηγεσία μας, έχουμε σκοτώσει την ΕΕ πριν από τους Βρετανούς, όταν βάζαμε στο ράφι τις αποφάσεις των Βρυξελλών για την ομαλοποίηση των σχέσεών μας με την Τουρκία και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα. Εμείς, αντί των ανωτέρω, ομαλοποιούμε τις σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ψευδοκράτος, το οποίο μέσω του επερχόμενου σχεδίου λύσης θα αναγνωριστεί ως ισότιμο συνιστών κράτος. Και θα δοθεί η χαριστική βολή στην Κυπριακή Δημοκρατία…

«Αγαπώ τη Βρετανία περισσότερο από τις Βρυξέλλες», είπε την Παρασκευή το βράδυ ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, αμέσως μετά τη συμφωνία στην οποία κατέληξε με την ΕΕ. Μια συμφωνία που παρέχει στη Βρετανία ειδικό καθεστώς στην ΕΕ, συνιστά νίκη του έθνους-κράτους, επιδιώκει να θέσει φρένο στην περιφερειακή ολοκλήρωση και θεσμοθετεί με εμφανή τρόπο την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, αναλόγως της ισχύος ενός εκάστου.

Με βάση τη συμφωνία:

1. Ενισχύεται η κυριαρχία της Βρετανίας, η οποία οικονομικά και τραπεζικά προσδοκά να ανεξαρτητοποιηθεί όσο περισσότερο μπορεί από την ΕΕ. Διότι, όπως είπε ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεν θα φτιάχνει η χώρα του την οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα για να πληρώνει τα σπασμένα άλλων (βλέπε bail out). Για τη Βρετανία δεν είναι μόνο το ευρώ που υπάρχει στην ΕΕ, αλλά και η λίρα.

2. Προνοείται ότι για επτά τουλάχιστον έτη θα υπάρχει απόκλιση από το κεκτημένο και, ως εκ τούτου, οι Βρετανοί δεν θα δίδουν ωφελήματα σε εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, παρά μόνο εάν περάσουν τέσσερα χρόνια από την άφιξή τους στη Βρετανία. Διότι, όπως ο κ. Κάμερον υποστήριξε, κανείς δεν μπορεί να εισπράττει από τα ταμεία, εάν δεν πληρώνει πρώτα. Το ζήτημα αυτό είναι σημαντικό, αφού ενδέχεται να επιφέρει μεταβολές στα δικαιώματα εργασίας και διακίνησης εντός της ΕΕ.

3. Προβλέπεται η αναπροσαρμογή του επιδόματος τέκνου σε ξένους εργαζομένους των οποίων τα παιδιά είναι στην αλλοδαπή, αναλόγως του οικονομικού επιπέδου στη χώρα όπου διαμένουν.

4. Καθορίζεται ότι η Βρετανία δεν θα δεσμεύεται σε θέματα «στενότερης ΕΕ», με άλλα λόγια περισσότερης ολοκλήρωσης, ενώ ξεκαθαρίζει την πλήρη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας.

5. Ενισχύεται η σημασία του Βρετανικού Κοινοβουλίου σχετικά με την έγκριση νομοθεσιών που εμπίπτουν στην αρχή της επικουρικότητας.

Η Βρετανία είναι από μόνη της μια ταχύτητα της ΕΕ, και επιδιώκει να συνυπάρχει με εκείνες των Γερμανών και Γάλλων, καθώς και των χωρών που είναι ακόμη εκτός του ευρώ και εκείνων του Νότου, που είναι παγιδευμένες σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Οι υπόλοιποι Εταίροι, πέραν της Βρετανίας, ισχυρίζονται ότι η συμφωνία επιτρέπει τη συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θεσμικά και σε ό,τι αφορά το ευρώ. Σπεύδουν, μάλιστα, να ισχυριστούν ότι η συμφωνία δεν θα αποτελέσει προηγούμενο. Και ότι ήταν αναγκαία για να παραμείνει η Βρετανία στην ΕΕ, ακόμη και αν το ένα της πόδι θα είναι έξω. Μια εξέλιξη που ενδεχομένως να βοηθά Γερμανούς και Γάλλους, οι οποίοι μπορούν να εμφανίσουν ανάλογα μοντέλα ενσωμάτωσης στο μέλλον, όπως είναι για παράδειγμα αυτό της Τουρκίας, αναλόγως των ισοζυγίων δυνάμεων και των συγκλινόντων ή αποκλινόντων συμφερόντων.

Εάν λοιποί οι εταίροι δεν άφησαν τη Βρετανία να φύγει από την ΕΕ την Παρασκευή το βράδυ, ήταν για να μη σπάσει εντελώς το ραγισμένο γυαλί της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι πόσο θα αντέξει. Πάντως, ακόμη και αν οι Βρετανοί επιλέξουν την έξοδο από την ΕΕ στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, κυρίως οι Γερμανοί δεν θα τα βάψουν μαύρα. Και θα συμβεί αυτό, διότι θα βοηθηθεί αφάνταστα το Βερολίνο στην πολιτική του για γερμανική Ευρώπη, αντί για ευρωπαϊκή Γερμανία. Διότι, και αυτοί αγαπούν περισσότερο το Βερολίνο από τις Βρυξέλλες… Ενώ στη δική μας περίπτωση, η αγάπη στην πατρίδα θεωρείται από την «ελίτ» των κομματικών κατεστημένων «ποινικοποιημένος, πολιτικά, εθνικισμός», λόγω μιας στρεβλής αριστερόστροφης κουλτούρας, συνυπάρχουσας με έναν εξίσου στρεβλό διεθνιστικό νεοφιλελευθερισμό, που είχε την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ θα ομοσπονδοποιείτο και ότι θα συνιστούσε ή ότι μπορεί να συνιστά την πανάκεια στα πάσης φύσεως προβλήματά μας. Από την οικονομία ώς το Κυπριακό…