Sigmalive

Απόψεις: Γιάννος Χαραλαμπίδης


Κριτική στο βιβλίο του Γ. Μάτση

'Oταν αξιολογείς ένα βιβλίο πολιτικού, μιας ιστορικής προσωπικότητας,  όπως ο Γιαννάκης Μάτσης, είσαι υποχρεωμένος να είσαι αυστηρός. Για να μην αδικήσεις τον ίδιο και για να μην τον αδικήσει η ιστορία. Διάβασα με προσοχή το βιβλίο του Γιαννάκη Μάτση, την αυτοβιογραφία του, που φέρει τον τίτλο: «Μετά Παρρησίας. Για την Ιστορία και την Αλήθεια».  Και το πρώτο ερώτημα που εγείρεται είναι, εάν όντως, ο τίτλος  ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του βιβλίου. Η απάντηση είναι θετική. Ναι, ό,τι αναφέρει ο συγγραφέας το γράφει με παρρησία, χωρίς να διστάζει να αποκαλύψει πτυχές, όπως ο ίδιος τις έζησε, με  ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες του τόπου, που άλλοι ενδεχομένως, επειδή ακριβώς δεν είναι ευχάριστες, να μην τολμούσαν ποτέ να τις φέρουν στο φως. 
 
Ο Γ. Μάτσης καταθέτει τη δική του αλήθεια, που συνιστά πρωτογενή μαρτυρία, η οποία περνά μέσα από τον αγώνα της ΕΟΚΑ και την  μετέπειτα πορεία του Κυπριακού. Είναι πλήρως τεκμηριωμένη από κάθε άποψη και δη  επιστημονική αφού, εκτός των άλλων,  η μαρτυρία του συγγραφέα, συνοδεύεται από έγγραφα και αρχειακό υλικό, που συνιστά βασικό μεθοδολογικό εργαλείο της  αξιοπιστίας ενός ιστορικού συγγράμματος. Ενισχύεται δε, από συναφείς με τις διαφορές πτυχές του βιβλίου μαρτυρίες, που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Συνεπώς, το βιβλίο του Γιαννάκη Μάτση συνιστά μια αξιόπιστη ιστορική και πολιτική μαρτυρία, μια κληρονομιά για τους πολίτες και για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Πηγή περεταίρω έρευνας. 
 
Ως αυτοβιογραφία, καλύπτει πτυχές από την παιδική και εφηβική του ηλικία, διατρέχει  τον αγώνα της ΕΟΚΑ και τις διαφορές πτυχές του Κυπριακού, κυρίως, όπως τις έχει ζήσει ως βουλευτής και ευρωβουλευτής και δη ως Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού στην Κύπρο και διεθνώς. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είτε αυτό είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης είτε αυτό είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και στις δυο περιπτώσεις τα κείμενα που κατατίθενται έχουν και διπλωματική και ιστορική σημασία, αλλά και νομική, καθότι αποτελούν σταθμούς της πολιτικής μας ζωής. Ξεκινούν από την έκθεση Κουκού για τους εποίκους, φτάνουν στην πολιτιστική κληρονομιά και καταλήγουν στη γνωστή πλέον  φράση περί της  λύσης του Κυπριακού επί των αρχών και των αξιών της ΕΕ. 
 
Είναι, βεβαίως, και άλλες πτυχές που θίγει ο Γ. Μάτσης στο βιβλίο του, που αφορούν στη στάση του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό, στη σχέση του συγγραφέα με τον ΔΗΣΥ και τον Γλαύκο Κληρίδη, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο η τύχη του Κυπριακού ενδεχομένως να ήταν διαφορετική, εάν στο πολιτικό σκηνικό επικρατούσε μεγαλύτερη σύνεση, περισσότερος πατριωτισμός και λιγότερα ταμπού έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καθώς και λιγότερες λανθασμένες επιλογές, που πολλές φορές αποκρύβουν το στοιχείο των προσωπικών ζητημάτων. Και το άρωμα αυτό είναι έντονο. Αναβλύζει από παρασκηνιακές ζυμώσεις, στις  οποίες αναφέρεται ο συγγραφέας. Μέσα από αυτές τις περιγραφές, δηλαδή των παρασκηνιακών ζυμώσεων, γίνονται αντιληπτά τα κίνητρα των πρωταγωνιστών και ο καθένας δύναται να εξάγει άγει τα δικά του συμπεράσματα. 
 
Ο Γ. Μάτσης μέσα από ένα ιστορικό και διπλωματικό βιβλίο αποκαλύπτει τη μιζέρια της μικροπολιτικής, αλλά και πώς μπορούν οι πολιτικοί να μετατρέψουν όσα πολλές φορές θεωρούνται ανέφικτα σε διεθνές επίπεδο σε εφικτά. Ανατρέπει δηλαδή τη φιλοσοφία του κίβδηλου ρεαλισμού και προχωρεί στο βασικό αξίωμα της διπλωματίας. Οτι δηλαδή, η τέχνη της, είναι να καταφέρνει κάποιος να κάνει όσα θεωρούνται ανέφικτα, εφικτά και όχι τα εφικτά, ανέφικτα. Περί τούτου, ο αναγνώστης θα βρει στο βιβλίο του Γ. Μάτση κλασικά παραδείγματα. Όπως θα κατανοήσει, ταυτοχρόνως, πώς η ηγεσία μας, επί μακρόν, έθετε  στο ράφι διπλωματικά και νομικά εργαλεία, που προέρχονταν είτε  από το Συμβούλιο της Ευρώπης είτε από την ΕΕ, είτε ακόμη και από τη Διεθνή Κοινότητα, διότι δεν βόλευαν στην υπηρέτηση του σκοπού της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία ο συγγραφέας θεωρεί ως διχοτομική και μη βιώσιμη λύση, η οποία πήρε συνταγματική μορφή μέσω του σχεδίου Ανάν.        
Η ειδοποιός διαφορά αυτού του συγγράμματος από παρόμοια, εντοπίζεται στο πρωτογενές  υλικό, που κατατίθεται και φωτίζει την ιστορία, την πολιτική  και τη διπλωματία της Κύπρου. Ρίχνει φως σε πτυχές άγνωστες, κυρίως του πολιτικού  παρασκηνίου εντός και εκτός Κύπρου ενώ με υψηλή υπευθυνότητα, μέσα από τη δική του πορεία, ο Γιαννάκης Μάτσης,  αναδεικνύει τη στάση κομμάτων και πολιτικών σπάζοντας τους μύθους για το ρόλο, τον οποίο διαδραμάτισαν στο Κυπριακό. Και το πράττει αυτό ο συγγραφέας, χωρίς ίχνος υστεροβουλίας ή εμπάθειας. Αυτό είναι προφανές από το ύφος του και από τα στοιχεία, καθώς και τον τρόπο, που παρουσιάζει τα γεγονότα. Στόχος του είναι να πει τεκμηριωμένες αλήθειες για τις  διάφορες προσωπικότητες, που κυβέρνησαν τον τόπο, από τον Μακάριο ως τον Κληρίδη, το ρόλο του ΑΚΕΛ, καθώς και άλλων πρωταγωνιστών της πολιτικής μας ζωής. 
 
Ο Γ. Μάτσης καταθέτει τη δική του άποψη ως έχει υποχρέωση, τολμηρά και αξιοπρεπώς. Είναι έκδηλη στο βιβλίο, η αγωνία τού συγγραφέα για την τύχη της Κύπρου, αλλά και η απογοήτευσή του, καθώς και η μετριοπάθεια και η αρχοντιά του.  Αναφέρεται σε παραλήψεις και λάθη που έγιναν χωρίς αφορισμούς και καταδίκες. Το εργαλείο του είναι η πολιτική αξιολογική κρίση και παρότι υποκειμενική, χαρακτηρίζεται από αντικειμενικότητα.  Στην πραγματικότητα παραδίδει την πολιτική και τους πολιτικούς, όπως και τον εαυτό του, με παρρησία στην κρίση της αδέκαστης ιστορίας!   
 

20 April 2018

Προς «αναλώσιμους» αντι-ομοσπονδιακούς

Το Κραν Μοντανά αποτελεί, σύμφωνα με τους χρονικούς προσδιορισμούς, παρελθόν. Προσδοκούμε δε, ότι δεν θα συνιστά τη βάση για «νέα αρχή», που θα στηριχθεί στους νόμους του πολιτικού ευσεβοποθισμού.  Διότι, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πάμε  σε νέα αδιέξοδα, που θα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από αυτά, στα οποία μας οδήγησαν οι πολιτικές του εξευμενισμού και της  ομοσπονδίας, δηλαδή του ευσεβοποθισμού. Πολιτικές, τις οποίες ακολούθησαν οι ηγεσίες του τόπου επί μακρόν. Και, μάλιστα, με θρησκευτική ευλάβεια. Και απέτυχαν! Ρεαλιστικά δε, ομιλούντες, οι πολιτικές  αυτές εξέπνευσαν στον Κραν Μοντανά. 

 

Τα λέμε αυτά, διότι, ακούγοντας  κάποιος τον Πρόεδρο από τη μια, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Τύπου τη Δευτέρα το βράδυ, και το ΓΓ του ΑΚΕΛ από την άλλη, διαπιστώνει ότι, φραστικά τουλάχιστον, αμφότεροι συνεχίζουν στην ίδια γραμμή: Αυτήν της αποτυχίας. Θέλουν να συνεχίσουν από εκεί όπου έμειναν, παρότι, ο μεν Ακιντζί δήλωσε ότι, η δική του γενιά δεν μπορεί πια να βρει λύση, ο δε Ερντογάν διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να συζητήσει εκ νέου το Κυπριακό στις παραμέτρους του ΟΗΕ. Και ο ΟΗΕ, επί του οποίου επενδύει επί δεκαετίες η ηγεσίας μας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για διεθνές δικαστήριο απονομής δικαιοσύνης, τι πράττει; ΄Οτι έπραττε πάντα. Τηρεί ουδέτερη στάση. Χωρίς καταλογισμό ευθυνών. Γεγονός που βαίνει προς όφελος της Τουρκίας.  Και εδώ είναι που καταρρίπτεται άλλος ένας μύθος. Διότι, εάν δεν είναι μύθος είναι ανεπάρκεια, ή πρόκειται για τη δημιουργία μύθου για να καλυφθεί η ανεπάρκεια. Αναφερόμαστε στη θέση, η οποία εξεφράσθη πολλάκις από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Ότι δηλαδή θα πάμε σε διεθνή διάσκεψη για να αποκαλυφθεί η Τουρκία και για να της καταλογιστούν ευθύνες. Οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του  ΑΚΕΛ όχι μόνο απέτυχαν να φέρουν λύση, όπως υπόσχονταν, αλλά τώρα αναφέρονται σε περί διχοτομήσεως κινδύνους. Ανησυχεί από την Αθήνα ο Α. Κυπριανού. Δικαίως. Πλην, όμως, εάν υπάρχουν, που υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι,  είναι η δική τους πολιτική, που έφερε, σήμερα, τη διχοτόμηση πιο κοντά στην τελική λύση.  

 

Ας μην εκφοβίζουν το λαό και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Άλλωστε, πώς να πείσουν το λαό ότι μπορούν ακόμη να διαχειρίζονται το Κυπριακό  όταν   δεν κατάφεραν να πείσουν το ΓΓ του ΟΗΕ ότι είναι η Άγκυρα που φέρει την ευθύνη του ναυαγίου. Αυτός δεν έλεγαν ότι ήταν ο ελάχιστος στόχος τους; Και το ατυχές είναι ότι ο Πρόεδρος προέβη στην υποβολή της τελευταίας του πρότασης στο Κραν Μοντανά - που ξεκινά από την εκ Περιτροπής Προεδρία και φτάνει στην συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων σε αστυνομική πολυεθνική δύναμη κατά το 1/5 - για να αποφύγει τον λεγόμενο τουρκικό ελιγμό (που δεν έγινε ποτέ) και για να μην μας καταλογιστούν ευθύνες!

 

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η κίνηση του Προέδρου θα οδηγούσε σε λύση, διότι εκτιμούμε ότι γνωρίζει και ο ίδιος πως  μια συμφωνία επί ενός τέτοιου πλαισίου διευθέτησης, θα εισέπραττε ένα νέο όχι. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, ο Πρόεδρος γνώριζε και γνωρίζει ότι πολύ πιο εύκολα μπορεί να επανεκλεγεί στο αξίωμά του και ότι είναι σχεδόν αδύνατο να πείσει τον κόσμο να πει ναι στο σχέδιο που ο ίδιος διαπραγματεύεται. Και προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της λανθασμένης πολιτικής του - ακόμη και της επανεκλογής  του - τον βοηθά η αντιπολίτευση και δη ο ενδιάμεσος χώρος, υπό την εξής έννοια: Πώς να ασκήσει πειστική κριτική στον Πρόεδρο ότι δεν έχει σχέδιο Β, όταν ούτε η ίδια η αντιπολίτευση δεν έχει καταθέσει δική της ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση επί τη βάσει στρατηγικής; Δεν θα έπρεπε να το είχε πράξει;

 

Αληθές είναι ότι το ΔΗΚΟ -το μεγαλύτερο κόμμα του ενδιάμεσου χώρου -   δεν μπορεί να δεχτεί ότι στο Κραν Μοντανά ήταν το τέλος μιας εποχής, ενός κύκλου με κεντρικό αντικείμενο την ομοσπονδία, και επιμένουν - πρωτοκλασάτα ηγετικά στελέχη του-  με διαφορές δημόσιες δηλώσεις τους, να πείσουν - εαυτούς και αλλήλους -  ότι θα αλλάξουν στρατηγική για να επιτύχουν την καλή ομοσπονδία! Ούτε αυτοί ούτε οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ θέλουν να απαλλαγούν από το λάθος τους. Όλοι δε, έχουν τη ψευδαίσθηση και δη η αντιπολίτευση, ότι οι αντι-ομοσπονδιακοί και ειδικότερα όσοι πιστεύουν σε ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις, σε  μια εναλλακτική στρατηγική για τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποτροπή της τουρκικής απειλής, είναι αναλώσιμοι ψηφοφόροι, τους οποίους έχουν δεδομένους. Ότι θα πατήσουν στην πλάτη τους για να πάρουν την εξουσία. Τις ίδιες κακές εκτιμήσεις, με αρκετή δόση υπεροψίας και ψευδαισθήσεων, είχαν και στο Κυπριακό. Γι΄ αυτό απέτυχαν... 

11 July 2017

Το Εθνικό Συμβούλιο μπορεί;

Συνέρχεται εκ νέου το Εθνικό Συμβούλιο, για να ενημερωθεί για τις θέσεις τού Προέδρου και την τουρκική στάση. Η κυβερνητική θέση υποστηρίζει νέα Γενεύη για να ολοκληρωθεί ό,τι άρχισε. Αφενός, όπως επισημαίνει, για να εξευρεθεί λύση, όπως ορθώς την αντιλαμβάνεται και, αφετέρου, διότι δεν έχει σχέδιο Β.
 
Εάν, όμως, δεν υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ των όσων θέλει ο Πρόεδρος από τη μια, και η τουρκική πλευρά από την άλλη, είτε θα κηρυχθεί αδιέξοδο είτε ο διάλογος θα λαθροβιοί μέχρι νεωτέρας. Πέραν του διαλόγου, το ζητούμενο για την Κυβέρνηση και όλους μας είναι τι θα συμβεί με τις έρευνες για το φυσικό αέριο τον Ιούλιο.
 
Η υφιστάμενη διαδικασία λύσης του Κυπριακού, αντί να οδηγήσει σε λύση, οδηγεί σε εκβιασμούς. Ας μην εθελοτυφλούμε. Τα περί νέας Γενεύης δεν λαμβάνουν χώραν για δημοκρατική λύση, αλλά για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη και για τη συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
 
Το πρόβλημα για τον Πρόεδρο είναι ότι η λύση, που θέλει να επιβάλει η τουρκική πλευρά, δεν θα περάσει στο δημοψήφισμα. Και αυτό δεν είναι καλά γνωστό μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και στην τουρκική πλευρά. Γι' αυτό η Άγκυρα πιέζει στην εξής βάση:
 
Ή θα πετύχει πλήρως τη λύση που θέλει, οπότε εμείς θα συνθηκολογήσουμε, είτε με ένα νέο «όχι» θα προχωρήσει στο σχέδιο Β. Ή θα προκύψει κρίση. Και προς αυτήν την κατεύθυνση, δυστυχώς, η τουρκική πλευρά βρίσκει σύμμαχο τον Ειδικό Σύμβουλο του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Έσπεν Μπαρθ Έιντε, ο οποίος, αντί να εισηγηθεί προς τον Αντόνιο Κουτέρες να προβεί σε μια δήλωση αποτροπής της κρίσης, μας προειδοποιεί για το χειρότερο!
 
Αντί να αναλάβει τις δικές του ευθύνες για το πιθανό αδιέξοδο, βάζει φερετζέ και κρύβεται πίσω από την Άγκυρα. Τόσο ο ίδιος όσο και οι ηγέτες των δυο πλευρών οικοδόμησαν μια διαδικασία επί ψευδαισθήσεων. Δεν ήθελαν να πιστεύουν και να λαμβάνουν υπόψη την τουρκική πολιτική.
 
Ακόμη και αν ήθελε ο κ. Ακιντζί, τίποτε δεν εξαρτάται από αυτόν. Το κλειδί και τα αντικλείδια της λύσης τα κρατεί η Άγκυρα, η οποία μας θεωρεί δεδομένους. Εφόσον δεν έχει διπλωματικό και οικονομικό κόστος από την κατοχή, γιατί να υποχωρήσει;
 
Είναι πρόδηλο ότι εφόσον έχει πετύχει στις συνομιλίες ότι ο βορράς θα είναι εσαεί τουρκικός, τώρα με τις τέσσερεις βασικές ελευθερίες θέλει να προωθήσει την πλήρη τουρκοποίηση. Και δεν αφήνει περιθώρια στον Πρόεδρο.
 
Διότι η Άγκυρα αλλάζει τη βάση των συνομιλιών. Πλέον δεν γίνεται συζήτηση, εάν η λύση θα είναι διχοτομική ή όχι, αλλά πώς θα αποφύγουμε την πλήρη τουρκοποίηση. Επί τούτου είναι που καλείται να δώσει λύσεις το Εθνικό Συμβούλιο. Μπορεί;

22 May 2017

Ο θρίαμβος του καλού κλίματος

Μετά τον αγωγό της ειρήνης και τη μεταφορά νερού από την Τουρκία στα κατεχόμενα, τώρα έχουμε και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Με την Κυβέρνηση να είναι ιχνηλάτης των γεγονότων.

Θρίαμβος, λοιπόν! Μέσα από το καλό κλίμα των συνομιλιών, η Τουρκία έχει επιτύχει νέα βήματα προσάρτησης. Για την Κυβέρνηση, όμως, δεν συμβαίνει τίποτα. Άντε για τα μάτια του κόσμου να ισχυριστεί ότι ο Πρόεδρος έκανε μούτρα στον Ακιντζί.

Σκασίλα του. Τα πράγματα δεν μπορούν να είναι πιο απλά: Οι συνομιλίες και το καλό κλίμα χρησιμοποιούνται για να δημιουργούνται συνθήκες ενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Τουρκία. Και όχι για επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος δεν δεσμεύεται ότι δεν θα ισχύσουν οι συμφωνίες για τον αγωγό της ειρήνης, των τηλεπικοινωνιών και του ηλεκτρικού ρεύματος μετά τη λύση; Είναι ή δεν είναι ο πολιτικός μας στόχος η ανατροπή των τουρκικών τετελεσμένων;

Πώς θα ανατραπούν; Με την αρχική ανοχή μας και εν συνεχεία με την υπογραφή μας; Εμείς, πάντως, δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφήνουν η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ την Τουρκία και τον Ακιντζί να δρουν ανενόχλητοι, για να ισχυρίζονται στη συνέχεια ότι ο χρόνος κυλά σε βάρος μας και ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από την υπογραφή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων.

Καλά, διερωτάται κάποιος, ο φίλος μας ο Ακιντζί, ο πολιτικός που θέλει επανένωση, που θα απογαλακτιστεί από την Άγκυρα, δεν αντιστέκεται καθόλου; Ούτε καν αντιρρήσεις προβάλλει; Τι στην ευχή γίνεται;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο Ακιντζί δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια μαριονέτα του τουρκικού βαθέος κράτους. Και το τραγικό είναι το εξής: Ο Ακιντζί και ο όποιος Ακιντζί θα συμπεριφέρονται και μετά τη λεγόμενη «λύση» τοιουτοτρόπως. Εφόσον το πράττουν τώρα, γιατί να μην το πράττουν και μετά; Ποιον θα φοβηθούν; Εμάς; Όχι βέβαια.

Την Τουρκία σίγουρα. Η οποία, όχι μόνο δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει πολιτική, αλλά μετά τη διάλυσή μας, θα είναι χειρότερη. Θα προχωρήσει στο τελικό κτύπημα. Μακάρι να έχουμε άδικο. Προτιμότερο, όμως, είναι να κατανοήσει η Κυβέρνηση τι γίνεται και να απαλλαγεί από το σύνδρομο τής αυτοδικαίωσης του 2004, που οικοδομείται επί του ουτοπικού καλού κλίματος των συνομιλιών. Το μόνο ρεαλιστικό σκέλος του είναι τα βήματα προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία. Θρίαμβος και πάλι θρίαμβος!

13 October 2016

Πώς ο Πρόεδρος θα εξέλθει από την αυτοπαγίδευση...

Υπήρξε ολέθρια η απόφαση του Προέδρου Αναστασιάδη, να απαλλάξει την Τουρκία από την ευθύνη των αποφάσεών της για το εδαφικό, το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, και να τις μεταθέσει στους ώμους του Μουσταφά Ακιντζί. Όπως εξηγήσαμε στο χθεσινό άρθρο μας, ο Ακιντζί ούτε αρχηγός του τουρκικού στρατού είναι, για να αποφασίσει ποιες περιοχές θα επιστραφούν, ούτε εγγυητής είναι για να αποφασίσει εγκατάλειψη των τουρκικών εγγυήσεων, ούτε είναι σε θέση να διατάξει αποχώρηση, έστω και ενός Τούρκου στρατιώτη. Με ποια πολιτική λογική αποφάσισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
 
Η απογοήτευση ήταν έκδηλη στο πρόσωπο του Προέδρου την Παρασκευή, όταν επέστρεψε από την «ιστορική» συνάντησή του με τον κατοχικό ηγέτη. Προσπάθησε βεβαίως, με διάφορες αοριστολογίες, γενικότητες και αναφορές σε «φιλικό κλίμα» και «δημιουργικό διάλογο», να αποκρύψει την απογοήτευσή του. Μία όμως κατάληξη των δηλώσεών του προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων. Εξήρτησε την περαιτέρω εξέλιξη των συνομιλιών από το «κατά πόσο θα κατανοήσουν όλοι τα προβλήματα που υπάρχουν από ενδεχόμενη υιοθέτηση θέσεων του παρελθόντος».
 
Αυτή η αναφορά υπόκειται σε δύο ερμηνείες: Πρώτη ερμηνεία, ότι η τουρκική πλευρά επιμένει στις διαχρονικές θέσεις της για συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων και για κατακράτηση μεγαλύτερου ποσοστού κυπριακού εδάφους. Η δεύτερη ερμηνεία ίσως να αφορά την ελληνοκυπριακή πλευρά και να συστήνει μη εμμονή στην «παρελθοντολογική» θέση της για κατάργηση των τουρκικών εγγυήσεων. Ελπίζουμε να είναι αυθαίρετη η δεύτερη... ερμηνεία και πως το μήνυμα της προεδρικής δήλωσης απευθυνόταν αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά, καλώντας την να μην επιμείνει πλέον στη συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων.
 
Εν πάση περιπτώσει. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είτε παγιδεύθηκε από τρίτους, είτε αυτοπαγιδεύτηκε από δικούς του λανθασμένους υπολογισμούς, αποφασίζοντας να εισέλθει σε διάλογο για θέματα που αφορούν ευθύνη της Τουρκίας, με τον αδύναμο και αναρμόδιο Ακιντζί. Και τον καλούμε να εξέλθει αμέσως από την παγίδα. Υπάρχει διέξοδος να το πράξει:
 
1. Διακόπτοντας, σήμερα, κιόλας, τον διάλογο με τον Ακιντζί, για θέματα διεθνούς πτυχής του Κυπριακού.
 
2. Καλώντας την Τουρκία σε απευθείας διάλογο μαζί του, για τα θέματα εγγυήσεων, εδαφικού και αποχώρησης του τουρκικού στρατού, και
 
3. Εάν η Τουρκία αρνηθεί, τότε να ζητήσει αμέσως τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για συζήτηση των θεμάτων αυτών, οπότε η Τουρκία θα έχει την ευθύνη να τοποθετηθεί και να εκτεθεί ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, ως υπεύθυνη για τη μη επίτευξη συμφωνίας και λύσης του προβλήματος.
 
Αυτή είναι η μόνη ορθή επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διαφορετικά, η απόφασή του να συζητεί με μία τουρκοκυπριακή πολιτική γλάστρα διεθνείς πτυχές του Κυπριακού, για τις οποίες πρέπει να κληθεί να αποφασίσει η Τουρκία, θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την κυπριακή υπόθεση.
 
Είναι πολιτικά εξωφρενικό, να αναμένουμε από τον Ακιντζί να μας πει ποιες περιοχές θα επιστρέψει στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Ο Ακιντζί δεν κατέχει. Και εφόσον δεν κατέχει, ποία απαίτηση μπορούμε να έχουμε να μας απαντήσει; Ο Ακιντζί δεν είναι ο εγγυητής. Και αποτελεί γελοιότητα να έχουμε την απαίτηση να μας πει εάν είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τις εγγυήσεις. Ο Ακιντζί δεν είναι αρχηγός του τουρκικού στρατού. Και αποτελεί πολιτικό ανέκδοτο να επιμένουμε να μας πει, εάν ο τουρκικός στρατός είναι έτοιμος να αποχωρήσει μετά τη λύση.
 
Δεν γνωρίζουμε εάν αυτές οι ολέθριες επιλογές, αυτές οι καταστροφικές αποφάσεις, είναι προϊόν πολιτικών σκέψεων του ιδίου του Προέδρου. Ή προϊόν συμβουλών κάποιων συνεργατών του. Εάν είναι επιλογές δικές του, τον καλούμε να τις αναθεωρήσει αμέσως. Εάν έτσι τον συμβούλευσαν να πράξει συνεργάτες και σύμβουλοί του, τότε τον καλούμε να τους απομακρύνει αμέσως από το περιβάλλον του.
 
Είναι επικίνδυνοι και οδηγούν την εθνική υπόθεση στην τελεία καταστροφή...

31 July 2016

Ο «ευγενικός» εκβιασμός του Έιντε

Οι αρνητικές εξελίξεις στην Κωνσταντινούπολη κτυπούν καμπανάκι συναγερμού για όσους θέλουν να ξυπνήσουν από την ουτοπία και να δουν την πραγματικότητα. Από το επεισόδιο στην Πόλη συνάγονται τα εξής:
 
1. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις συνομιλίες. Και ο κ. Ακιντζί και ο Ειδικός Σύμβουλος του ΓΓ του ΟΗΕ Έσπεν Μπαρθ Έιντε είναι αναξιόπιστοι. Αμφότεροι οργάνωσαν ένα «διπλωματικό κόλπο» αναβάθμισης του κ. Ακιντζί διεθνώς ως «συμπροέδρου», για να υποβαθμίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να αναβαθμίσουν το ψευδοκράτος, στη λογική της εν δυνάμει λύσης. Που επιβάλλει ότι η μία πλευρά θα κάνει βήματα αποδοχής της άλλης με τη συμβολή του ΟΗΕ. Και όταν γνωρίζουν ότι η Λευκωσία θα αντιδράσει, ο κ. Έιντε δρα μονομερώς. Ως οιονεί Κυβερνήτης και προαγωγός της τουρκικής πολιτικής.
 
2. Πώς θα συνεχιστούν οι συνομιλίες και πώς θα καταλήξουν σε θετικό αποτέλεσμα, όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη; Ποιος εγγυάται ότι δεν ξαναγίνουν τα ίδια ή και χειρότερα;
 
3. Ο κ. Ακιντζί και να θέλει να έχει διαφορετική από την Άγκυρα πολιτική στο Κυπριακό, δεν μπορεί. Σπάει λοιπόν ο μύθος. Πέραν των γνωστών του δηλώσεων περί πρωτογενούς δικαίου, δηλαδή παρθενογένεσης, εκ περιτροπής Προεδρίας και εγγυήσεων, που συνιστούν θέσεις βαθέος τουρκικού κράτους, για το θέμα της Κωνσταντινούπολης είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ήταν καθήκον του να είναι εκεί. Διότι, όπως διευκρίνισε, σε μια τέτοια Διεθνή Διάσκεψη πρέπει να εκπροσωπούνται οι Τουρκοκύπριοι και ο ίδιος ως «Πρόεδρος». Πού είναι, λοιπόν, η κοινή βάση των συνομιλιών και επί ποίων θεμελίων θα οικοδομηθεί λύση;
 
4. Υπάρχει λανθασμένη εντύπωση για τον ΟΗΕ και τον ρόλο του. Δεν απονέμει δικαιοσύνη. Για την επιβολή του δικαίου, τα κράτη πρέπει να συνάπτουν συμμαχίες για να έχουν ισχύ. Και το τονίζουμε αυτό, διότι υπάρχει η αντίληψη ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης. Ουτοπία. Η εφαρμογή της όποιας λύσης μπορεί να γίνει πράξη εάν το θέλει το ισχυρό μέρος ή εάν το θέλουν ισχυρά κράτη, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ή εάν υπάρχει μεταξύ των εμπλεκομένων μερών πρόθεση και ισοζύγια δυνάμεων. Στη δική μας περίπτωση, λόγω της αδυναμίας μας, η λύση θα εφαρμοστεί, εάν, όταν και όπως το θέλει η Τουρκία.
 
Ο Πρόεδρος εξαπατήθηκε και από τον κ. Ακιντζί και από τον κ. Έιντε. Έχει, όμως, ευθύνες. Διότι δεν εκτίμησε ορθά την κατάσταση και τα δεδομένα. Και ο κ. Έιντε ισχυρίστηκε την περασμένη Πέμπτη ότι έχει γίνει πρόοδος στο Κυπριακό και ότι ο διάλογος θα πρέπει να συνεχιστεί, αλλά, πρόσθεσε, είναι θέμα του Προέδρου, εάν θα τον δει και πότε ή εάν θα επανέλθει στις συνομιλίες… Ποιο είναι το μήνυμα; Ο κ. Έιντε δεν θεωρεί πως έκανε κάτι μεμπτό. Και ως εκ τούτου, εάν ο Πρόεδρος δεν επανέλθει στις συνομιλίες, θα φέρει την ευθύνη για το πισωγύρισμα ή το ναυάγιο.
 
Κοντολογίς, εκβιάζει «ευγενικά» ο κ. Έιντε... Ο οποίος στο έργο τους ως διαμεσολαβητής απέτυχε. Έχει, όμως, επιτύχει ως εντολοδόχος των τουρκικών θέσεων περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτές εκδηλώνονται εγγράφως από την ΕΕ ώς το Συμβούλιο της Ευρώπης, καθώς και αλλού. Παντού. Πώς, λοιπόν, γίνεται διάλογος με βάση τη συνέχεια του υφιστάμενου κράτους;
 
Ο Πρόεδρος έχει χάσει άλλη μια ευκαιρία για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να αλλάξει πολιτική μέσω της σύγκλησης Εθνικού Συμβουλίου. Για να χαραχθεί στρατηγική και στόχοι που θα συνδυάζουν την ισχύ, μέσω συμμαχιών, και τη δημοκρατικότητα της λύσης επί των αρχών και αξιών της ΕΕ χωρίς αποκλίσεις, και χωρίς να αδικούνται ούτε οι Τουρκοκύπριοι ούτε οι Ελληνοκύπριοι. Και πάνω απ' όλα χωρίς να γινόμαστε τουρκική επαρχία. Όπως με διπλωματική μαεστρία ο κ. Έιντε στρώνει τον δρόμο…

31 May 2016

Φίλιππος ο Μακεδών και Σουν Τζου ο Κινέζος

Οι βουλευτικές εκλογές έχουν τελειώσει και τα μηνύματά τους θα πρέπει να αναλυθούν για να βοηθήσουν στην ομαλή κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Διότι, εκτός από την τουρκική κατοχή, υπάρχει και η οικονομική καταστροφή και τα ζητήματα κοινωνικής συνοχής, τα οποία ο πολίτης και το ίδιο το κράτος βιώνουν καθημερινά.

Πρωταθλητής των εκλογών και δημοκρατικό έλλειμμα

Πρωταθλητής των εκλογών ήταν η αποχή. Ένας στους τρεις πολίτες δεν πήγε στην κάλπη. Γεγονός που αποκαλύπτει το υφιστάμενο δημοκρατικό έλλειμμα και την απαξίωση του πολίτη προς το κομματικό σύστημα. Μεταξύ των κύριων λόγων της υφιστάμενης κατάστασης είναι και οι εξής: 1. Τα διαπλεκόμενα, των οποίων ο πολίτης θεωρεί ως υπεύθυνους όχι μόνο όσους κυβερνούν, δηλαδή την εκτελεστική εξουσία, αλλά και τη νομοθετική. Δηλαδή τη Βουλή. 2. Η οικονομική καταστροφή και η αδυναμία εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό.

Ο πολίτης θεωρεί το σύστημα αποτυχημένο. Και είναι θυμωμένος. 3. Έχει αλλάξει η κοινωνική διαστρωμάτωση και ο τρόπος σκέψης του πολίτη, λόγω μόρφωσης και τεχνολογίας, όπως είναι το διαδίκτυο. Οι νέες γενιές είτε είναι απολίτικες και αδιάφορες, είτε αγανακτισμένες και οργισμένες, με αποτέλεσμα να αρνούνται να πάνε στην κάλπη. Και δεν αποδέχονται πολιτικούς, οι οποίοι είτε δεν έχουν τα προσόντα είτε δεν θεωρούνται επαρκώς ικανοί για να τους εκπροσωπούν και να κυβερνούν.

Το γεγονός ότι ένας στους τρεις δεν ψηφίζει, σημαίνει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών, που δεν θα κουβαλούν τις αμαρτίες του κατεστημένου και θα έχουν τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα, που δεν βρίσκει ο πολίτης στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Εάν από την άλλη, δημιουργηθούν νέοι σχηματισμοί που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις, θα αποτύχουν.

Τα προβλήματα του ΑΚΕΛ

Επιχειρώντας να αναλύσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τα εξής:

Πρώτο, το ΑΚΕΛ ήταν ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, αφού η εκλογική του δύναμη μειώθηκε κατά 7,1% συγκριτικά με το 2011. Θεωρείται, ακόμη, ως το κύριο υπεύθυνο κόμμα για την οικονομική καταστροφή. Ταυτοχρόνως, υιοθέτησε αντιμνημονιακή πολιτική, που δεν έχει πείσει τον πολίτη. Υπάρχει, όμως, ακόμη κάτι σημαντικό:

Το ΑΚΕΛ χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Είναι μεν κομμουνιστικό κόμμα με δεξιό πορτοφόλι, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο πολιτικός του λόγος είναι ξύλινος. Όχι ότι και τα λοιπά κόμματα δεν έχουν οριζόντια κοινή πολιτική ρητορεία. Σημαντικό είναι ότι οι νέες γενιές έχουν αλλάξει. Ζουν σε καπιταλιστικά συστήματα. Το ΑΚΕΛ παράγει ψηφοφόρους, όπως και ο ΔΗΣΥ, μέσα από τις δομές του κόμματος, κυρίως μέσα από τη νεολαία και τον συνδικαλισμό. Για το κόμμα δυσκολεύει η αλίευση από τη μεγάλη δεξαμενή του εκλογικού σώματος που ζει σε μια φιλελεύθερη ώς και νεο-φιλελεύθερη οικονομία.

Αυτό μπορεί να είναι μερικώς θετικό για το ΑΚΕΛ, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που παράγει στο σύστημα. Δεν είναι, όμως, αρκετό για την επίλυση των δικών του προβλημάτων. Ήταν αρκετό σε μεγάλο βαθμό για τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Χωρίς εκσυγχρονισμό το ΑΚΕΛ θα κινδυνέψει να ακολουθήσει φθίνουσα πορεία. Η λογική και η πραγματικότητα επιβάλλουν, όπως συμβαδίσει με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, κάνοντας μετρημένες ιδεολογικές υπερβάσεις και αλλαγή πολιτικού λόγου. Βεβαίως, κάθε κοινωνία έχει τις ιδιομορφίες της.

Όπως είναι το ΕΛΑΜ, του οποίου η είσοδος στη Βουλή κάτω από ορισμένες συνθήκες θα ήταν δυνατό να αποτελέσει μικρό σωσίβιο για το ΑΚΕΛ. Δηλαδή να προκύψει πόλωση κλίματος και να επιτύχει το ΑΚΕΛ μεγαλύτερη συσπείρωση. Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος. Να ενισχυθεί και το ΕΛΑΜ από αυτήν τη σύγκρουση. Οπότε είναι δίκοπο μαχαίρι. Και ούτως ή άλλως δεν μπορεί ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ, με τόση ιστορία, να επιστρέφει, λόγω του ΕΛΑΜ, στην προ του '74 κατάσταση. Εκείνο που χρειάζεται είναι στροφή προς την κεντροαριστερά και η απόδραση από τα ακραία κομμουνιστικά κατάλοιπα.

Οι διαρροές του ΔΗΣΥ και τα στοιχήματα του ΕΛΑΜ

Δεύτερο, ο ΔΗΣΥ έχασε 3,7% των ποσοστών του. Δεν είναι και λίγα. Πρέπει να ληφθεί, όμως, υπόψη ότι έχει τη φθορά της εξουσίας και του κουρέματος, καθώς και της δημιουργίας του Κινήματος Αλληλεγγύη. Όπως, επίσης, και τις διαρροές προς το ΕΛΑΜ, του οποίου η ψήφος ας μην θεωρηθεί ως διαμαρτυρία. Κάποιο ποσοστό μικρό, μπορεί. Αλλά το ΕΛΑΜ ουδόλως θα πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι μεν δημιούργημα της παρακμής του συστήματος, αλλά έχει ιδεολογία από την οποία τρέφονται τα στελέχη του και οι ψηφοφόροι του, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ηλικίας από 18 ώς 40 ετών!

Και επί τούτου θα πρέπει να τονιστεί το εξής: το ζητούμενο είναι εάν θα ενσωματωθεί το ΕΛΑΜ στο δημοκρατικό σύστημα και όχι εάν θα μείνει εκτός, για να δημιουργούνται συνθήκες ανωμαλίας. Ο τόπος έχει αρκετούς μπελάδες. Δεν χρειάζεται άλλους. Συνεπώς, πολύ περισσότερο είναι στο χέρι του ΕΛΑΜ, αυτό φέρει το βάρος της δημοκρατικής απόδειξης. Αλλιώς, η κοινωνία θα το αποβάλει.

Ούτως ή άλλως σύμμαχος του ΕΛΑΜ είναι στην παρούσα φάση η διαφθορά και ο θυμός του κόσμου, που προκύπτει από τον απαράδεκτο τρόπο δράσης του παλαιοκομματισμού. Συνεπώς, ακόμη και αν το ΕΛΑΜ τηρήσει ακραίο πολιτικό λόγο, αλλά στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών, υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να διατηρηθεί ζωντανό ή και να ενισχυθεί, εάν το κατεστημένο συνεχίσει να μην διαβάζει ορθά την κοινωνία και να ακούει τη φωνή της και να μην βλέπει τα προβλήματά της.

Πολυκομματική Βουλή και το μπούμερανγκ

Τρίτο, η πολυκομματική Βουλή προέκυψε ως αντίδραση του κόσμου διά συνειδητής ή διαμαρτυρόμενης ψήφου προς τα μικρά και νέα κόμματα, ως αποτέλεσμα ενός ιστορικού τραγικού γεγονότος, του μεγαλύτερου μετά το 1974. Του κουρέματος και της οικονομικής καταστροφής. Ήταν λογική η στροφή προς τα μικρότερα κόμματα, διότι τα δύο μεγάλα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θεωρούνται ότι φέρουν την ευθύνη. Υπάρχει, όμως, και ακόμη ένας λόγος: ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θεωρήθηκαν ότι κούρεψαν τη δημοκρατία με την εισαγωγή εκλογικού νόμου για την αύξηση του ποσοστού εισόδου στη Βουλή στο 3,6%.

Ήταν πρόδηλο ότι ήθελαν να αφήσουν τους μικρούς εκτός, για να κάνουν κουμάντο κυρίως στο Κυπριακό. Η κίνηση αυτή εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ και φανερώνει και κοινωνική και πολιτική ωριμότητα των Κυπρίων. Στο Εθνικό Συμβούλιο θα είναι οκτώ τα κόμματα. Τα περισσότερα, δε, ανήκουν στον χώρο της αντιπολίτευσης και της εξευμενιστικής πολιτικής ακόμη και της ομοσπονδιακής πολιτικής ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ.

Σημειώνεται, δε, ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχασαν μαζί ποσοστό της τάξης 10,8%! Τώρα συγκεντρώνουν το 56,6%, ενώ είχαν το 67,2%. Στέλνει και αυτή η πραγματικότητα τα μηνύματά της προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ ως προς την περίπτωση δημοψηφίσματος επί τη βάσει μιας ομοσπονδίας, όπως αυτή που συζητείται και είναι ανάλογη του σχεδίου Ανάν. Και το υπογραμμίζουμε αυτό, παρότι κάθε εκλογική αναμέτρηση για την εκλογή αντιπροσώπων στη Βουλή είναι διαφορετική από το δημοψήφισμα. Δείχνει, όμως, τάση.

Ας σημειωθεί δε, ότι οι απώλειες των δύο μεγάλων κομμάτων δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κατάστασης, αλλά και των θέσεών τους στο Κυπριακό και της μεταξύ τους συμμαχίας. Περισσότερο πρόβλημα μπορούν να έχουν κάποιοι ΑΚΕΛικοί παρά Συναγερμικοί. Από την πλευρά του ΔΗΣΥ υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ των θέσεων της ηγεσίας και των απόψεων της μεγάλης μερίδας της βάσης του κόμματος στο Κυπριακό. Και εφόσον δεν μπορεί να γίνει διόρθωση, το πρόβλημα αυτό θα διαιωνίζεται. Το ζητούμενο είναι εάν και πώς θα χαλιναγωγηθεί.

Πέραν τούτων, υπάρχει ακόμη ένας λόγος: Ο ισχυρισμός που προβλήθηκε για την αύξηση του εκλογικού μέτρου, δηλαδή η αποφυγή της Βαβυλωνίας στη Βουλή και η εύρυθμη νομοθετική λειτουργία του κράτους, δεν είναι και τόσο πειστικός. Το πολιτειακό σύστημα στην Κύπρο είναι Προεδρική και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η Βουλή έχει καθαρά νομοθετικό ρόλο. Η πολυκομματική Βουλή είναι ένα «τεστ», μια δοκιμασία δημοκρατικής ωριμότητας για όλους. Και για τον ΔΗΣΥ που είναι κόμμα εξουσίας και για το ΔΗΚΟ, που έχει ρυθμιστικό ρόλο, αλλά δεν έχει την πλειοψηφία με τον ΔΗΣΥ για να ήταν δυνατό να «παίζουν» μόνοι, αλλά και για τον λοιπό, πέραν του ΔΗΚΟ, ενδιάμεσο χώρο, καθώς και το ΑΚΕΛ.

Όσοι λαϊκίζουν, αργά ή γρήγορα, θα τιμωρηθούν. Το ίδιο ισχύει και για όσους δεν έχουν επαρκείς θέσεις. Η πολιτική και η δημοκρατία είναι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι έννοιες και πρακτικές συμφυείς με την κοινωνία και τον πολίτη. Τον κυρίαρχο λαό. Ο οποίος, εάν αξιολογεί ορθά, θα εισπράξει θετικά αποτελέσματα, εάν όχι, θα πληρώσει τίμημα και θα αναλάβει τις ευθύνες του, έχοντας την προοπτική νέων επιλογών. Και διόρθωσης λαθών, στον βαθμό που μπορούν να διορθωθούν.

Η πολιτική του Νικόλα και οι μπελάδες της ΕΔΕΚ

Ας πάμε, λοιπόν, και στον ενδιάμεσο χώρο, ο οποίος είναι στην ουσία ο χαμένος των εκλογών, υπό την έννοια ότι εάν κατήρχετο στις εκλογές ως Κοινό Μέτωπο θα καταλάμβανε την πρώτη θέση με ποσοστό 36,73% (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι). Βεβαίως, θα ήταν διαφορετικά τα δεδομένα και κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, σε ένα τέτοιο σενάριο, μπορεί το ποσοστό να ήταν λιγότερο.

Συνήθως, όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις οι τάσεις είναι ανοδικές. Τόσο οι θέσεις των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου επί του Κυπριακού όσο και επί οικονομικών και άλλων ζητημάτων είναι πολύ κοντά. Συνεπώς, θα μπορούσε να υπάρξει μια συνεννόηση, η οποία όμως σκοντάφτει, κυρίως, επί αρχηγικών ζητημάτων. Από τον χώρο αυτό και γενικότερα από τις εκλογές, όχι απλώς το ΔΗΚΟ, αλλά ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος ήταν ο κερδισμένος των εκλογών.

Πρώτον, το ποσοστό του κόμματος, δηλαδή το 14,49% ήταν θετικότατο, εάν λάβει κάποιος υπόψη ότι οι δημοσκοπήσεις έδιναν άλλοτε 9% και άλλοτε 10%, άντε 12%, πλην των τελευταίων ημερών. Το αποτέλεσμα του ΔΗΚΟ έχει θετικό πρόσημο παρά τη μείωση του 1,3% συγκριτικά με το 2011, διότι θα πρέπει κάποιος να αναλογιστεί τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Ν. Παπαδόπουλος από τη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγεία στο κόμμα.

Ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ έδειξε στη Βουλή και δη στο θέμα του μνημονίου μια ωριμότητα, αφού δεν δίσταζε να ψηφίζει μνημονιακούς νόμους, εφόσον αυτό απαιτούσε, όπως εκτιμούσε, το συμφέρον του τόπου για ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο. Αυτή η δεξιόστροφη προσέγγιση εξουδετέρωσε την εσωκομματική αντιπολίτευση του Μάριου Κάρογιαν, που φλέρταρε με τον ΔΗΣΥ και έκλεισε την κάνουλα ή επαναπάτρισε διαρρέοντες ψηφοφόρους.

Από την άλλη, η αντιπαράθεσή του στο Κυπριακό με την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό έκλεισε κάνουλες διαρροών ή περιόρισε διαρροές προς τις άλλες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου. Σημαντικό είναι ότι, τελικά, ως φαίνεται, εντός κόμματος καθάρισε. Δεν υπάρχει επίσημο και ανεπίσημο ΔΗΚΟ επί του παρόντος. Το αντίθετο συμβαίνει στην ΕΔΕΚ , η οποία έχασε 2 έδρες και έχει, λόγω των αλλαγών που έγιναν, εσωκομματικά προβλήματα. Και η καμπή είναι κρίσιμη. Εάν η υφιστάμενη ηγεσία κάνει πισωγυρίσματα, η ίδια θα απαξιωθεί και το κόμμα θα μπει σε νέες περιπέτειες.

Για τον Μαρίνο Σιζόπουλο και τους συνεργάτες του το στοίχημα είναι το ίδιο που είχε θέσει ο Νικόλας Παπαδόπουλος, όταν είχε αναλάβει το ΔΗΚΟ. Άλλωστε, ο μεγαλύτερος πόλεμος που δέχθηκε η ΕΔΕΚ ήταν εκ των έσω και όχι απ' έξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βάρος πέφτει μόνο στους διαφωνούντες. Έχει και η ηγεσία του κόμματος ευθύνη ως προς τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης. Τώρα μπαίνει στα δύσκολα. Εάν υπήρχε σύμπηξη Ενιαίου Μετώπου από τον ενδιάμεσο χώρο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Συμμαχία Πολιτών και Αλληλεγγύη

Η Συμμαχία Πολιτών έχει ανοδική τάση, όμως θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ήταν ανεπιτυχής ο τρόπος διαχείρισης της προεκλογικής διαδικασίας, υπό την εξής έννοια: Έγιναν κακές εκτιμήσεις και είχε σηκωθεί ο πήχης ψηλά. Γινόταν λόγος για ποσοστό πέραν του 7%, ακόμη και διψήφιο. Προφανώς, υπάρχει και πρόβλημα στον αριστερόστροφο πολιτικό λόγο της Συμμαχίας, ειδικώς στην οικονομία, που της στερεί ανοίγματα με μεγαλύτερη ευκολία προς δεξιότερες δεξαμενές. Από την άλλη όμως, δεν παύει να είναι μια λογική συλλογής ψηφοφόρων.

Είναι ζήτημα ισορροπιών και διαχείρισης ορθού πολιτικού λόγου και προβολής θέσεων. Έχει, πάντως, μια πολυσυλλεκτική δυναμικότητα, λόγω στελεχών που έχουν και δεξιόστροφη κατεύθυνση. Το στοίχημα δεν είμαι μόνο οι ισορροπίες, αλλά και η διατήρηση μιας δυναμικής μέσα από συγκροτημένες προτάσεις, τις οποίες διαθέτει επί του συνόλου των θεμάτων. Θέλει ούτως ή άλλως να εμφανίζεται η νέα φρέσκια δύναμη του ενδιάμεσου χώρου.

Όπως επίσης συμβαίνει και με την Αλληλεγγύη, η οποία έχει πετύχει μέσα σε δύο μόνο μήνες ζωής ποσοστό της τάξης του 5,2%, που είναι πολύ κοντά στη Συμμαχία και στην ΕΔΕΚ, ενώ είναι πιο πάνω από τους Οικολόγους, οι οποίοι στο κομματικοί σύστημα είναι μια σταθερή αξία και ένας χρήσιμος και δοκιμασμένος πολιτικός σχηματισμός με θέσεις και εκεί όπου δεν θίγονται οι αρχές του, μπορεί να συνδιαλλαγεί για να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο.

Η Αλληλεγγύη έχει το βαρύ φορτίο της απόδειξης ότι μπορεί να φέρει κάτι διαφορετικό και να προχωρήσει μπροστά για να καθιερωθεί ως μια προοδευτική δύναμη με ανθρώπινο χαρακτήρα, αλλά και με ορθολογιστικές θέσεις επί του Κυπριακού, που συγκλίνουν με εκείνες των λοιπών κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Και εκεί που θα κριθεί είναι εντός της Βουλής των Αντιπροσώπων, με τρόπο υπεύθυνο και παραγωγικό επί των κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων, αλλά με τον μαχητικό της χαρακτήρα στο Κυπριακό.

Ενδεχομένως, οι ψηφοφόροι της, ως νέο Κίνημα, να είναι πιο απαιτητικοί. Χωρίς αυτό να μην ισχύει και για τους υπόλοιπους ψηφοφόρους του ενδιάμεσου χώρου, οι οποίοι, όπως είναι κατατεμαχισμένος, έχουν επιλογές εντός αλλά και εκτός αυτού, όπως είναι τα μεγάλα, για παράδειγμα, κόμματα, τα οποία λόγω και της ιστορίας και των οργανωτικών τους δομών έχουν σταθερές βάσεις και πηγές ψηφοφόρων, παρότι, ως φαίνεται, η κοινωνία, ως είναι φυσιολογικό, αλλάζει.

Η δυστοκία του τρίτου πόλου

Τα μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ούτω ή άλλως θα συνεχίσουν να είναι εκεί με ρόλο πρωταγωνιστικό, και ενόψει, μάλιστα, Προεδρικών εκλογών, εφόσον δεν μεσολαβήσουν δραματικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Εφόσον τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σταθερές μεταβλητές του συστήματος, το ζητούμενο στο κομματικό και πολιτικό σκηνικό είναι κατά πόσον οι μικροί του ενδιάμεσου χώρου θα καταφέρουν να γίνουν ένας μεγάλος πρωταγωνιστής.

Ο τρίτος ισχυρός πόλος. Δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Εάν δεν συμβεί τότε χρειάζεται, προφανώς, ένας νέος «Φίλιππος ο Μακεδών», ο οποίος θα επιβληθεί και θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή και το τέλος της προηγούμενης. Κρατώντας, βεβαίως, από το χέρι τον Κινέζο δάσκαλο Σουν Τζου, ο οποίος διδάσκει ότι η τέχνη της πολιτικής και της στρατηγικής είναι να μπορείς να επιλέγεις τον χρόνο και τον τόπο, όχι απλώς για να δώσεις τη μάχη, αλλά για να κερδίσεις τον πόλεμο…

29 May 2016

Μεσσίας της «λύσης» και πιστόλες με τα ράμματα…

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου είναι θύμα του βελούδινου πραξικοπήματος, που διενεργήθηκε από τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Η διαδικασία συντελέστηκε με απλές και συνοπτικές διαδικασίες. Ο Πρόεδρος κάλεσε τον Πρωθυπουργό στο γραφείο του και του είπε να παραιτηθεί. Διότι, υιοθετεί το ρηθέν υπό του Λουδοβίκου του 14ου, «Το κράτος είμαι εγώ»!

Ο Ερντογάν δεν θέλει Πρωθυπουργό, αλλά μαριονέτα, έως ότου αλλάξει το Σύνταγμα και πάρει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Οι οποίες, σήμερα, ανήκουν στον Πρωθυπουργό. Ο Νταβούτογλου είναι το δεύτερο μεγάλο θύμα του Ερντογάν. Είχε προηγηθεί ο Αμπντουλάχ Γκιουλ. Και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι έχουν αποκεφαλιστεί επειδή έχουν διαφορετική άποψη από τον Σουλτάνο. Και εδώ είναι που εγείρονται τα εξής ερωτήματα: Όταν εν μιά νυκτί αποκαθηλώνει τον Νταβούτογλου, τον Μουσταφά Ακιντζί θα υπολογίσει;

Επί τη βάσει του ρεαλισμού θα ήταν δυνατό να τονιστούν τα εξής:
1. Ακόμη και αν θέλει ο Ακιντζί να λύσει το Κυπριακό, δεν μπορεί. Για ποιο διάλογο μιλάμε και πού βρίσκονται οι συναντιλήψεις; Όπως τις ερμηνεύει ο κατοχικός ηγέτης, οδηγούν στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή την παρθενογένεση και την αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το σημερινό ψευδοκράτος. Αυτός είναι ο στόχος μας;

2. Βασικό στοιχείο μιας συμφωνίας είναι η εμπιστοσύνη. Με ποιον; Με τον Ερντογάν; Όταν δεν σέβεται τους πιο στενούς του συνεργάτες, θα σεβαστεί εμάς; Άσε που είναι δεινός εκβιαστής, γεγονός που αποτυπώνεται στις σχέσεις του με την Ε.Ε. και ειδικότερα στο θέμα της τουρκικής βίζας. Εάν δεν θέλετε, διευκρίνισε την Παρασκευή προς τις Βρυξέλλες, πάρτε εσείς τον δρόμο σας και εγώ τον δικό μου. Συμβιβασμούς δεν δέχεται. Εκτός και αν έχει κόστος. Και εφόσον οι εταίροι πράττουν το ίδιο σφάλμα με εμάς, δηλαδή εξευμενίζουν το θηρίο, αυτό αποθρασύνεται. Με τα δώρα δεν αγοράζουν τον μπελά. Κάνουν χειρότερη την κατάσταση. Με τη διαφορά ότι δεν τελούν εκείνοι υπό κατοχήν, αλλά εμείς.

3. Ο Ερντογάν προ καιρού ξεκαθάριζε ότι, όταν εννοεί λύση στο πλαίσιο των συνομιλιών, θέλει διάλυση. Και πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία. Και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ως βασικού εργαλείου για την πορεία της χώρας του προς τον νεο-οθωμανισμό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι συνομιλίες είτε θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε νέες διχοτομικές δεσμεύσεις είτε εκεί όπου θέλει το Ερντογάν. Από αυτές τις στήλες φορτικά έχουμε δώσει σωρεία εναλλακτικών προτάσεων, που δεν στηρίζονται στον ουτοπισμό. Σε εκείνη, δηλαδή, την πολιτική που έχει την ψευδαίσθηση ότι η διευκόλυνση της τουρκικής ενταξιακής πορείας στην Ε.Ε. και ο εξευμενισμός θα οδηγήσουν στην αλλαγή της τουρκικής στάσης.

Αντιθέτως, στηρίζονται στην κάλυψη του κενού στρατηγικής. Μιας στρατηγικής που δεν υπάρχει ούτε σε επίπεδο Ε.Ε. για την πρόκληση κόστους και αποτροπή της τουρκικής απειλής, αλλά ούτε και στις σχέσεις μας με την Ελλάδα και το Ισραήλ, που είναι περιφερειακή δύναμη και του οποίου τα γεωστρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα της Κύπρου.

Όπως δεν υπάρχει ανάλογη στρατηγική με τις Μεγάλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Και το τραγικό είναι ότι, η ηγεσία μας, στη συντριπτική της πλειοψηφία, υμνούσε τον Ερντογάν και τον θεωρούσε εκσυγχρονιστή και Μεσσία της «λύσης»! Χωρίς ακόμη να ζητήσει συγγνώμη, αφού αποτυγχάνει στον βασικό της ρόλο: Στην αξιολόγηση της Τουρκίας και του διεθνούς συστήματος.

Υπάρχουν, βεβαίως, και τα χειρότερα. Το σύνδρομο της αυτο-επιβεβαίωσης του «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Πώς, λοιπόν, θα επιλυθεί το Κυπριακό; Επενδύοντας εκ νέου στον αποτυχημένο εξευμενισμό και τον δεσποτικό σουλτανισμό του Ερντογάν; Με ποια πολιτική ηγεσία και με τι πολιτικές φόρμουλες; Φτιάχνοντας πιστόλες με τα ράμματα, όπως λέει ο λαός μας;

09 May 2016

Πόσες φορές να τα πει η Τουρκία…

Καμιά αλλαγή στην τουρκική πολιτική. Το οικόπεδο 6 της Κυπριακής Δημοκρατίας, που περιλαμβάνεται στον τρίτο κύκλο αδειοδότησης, εμπίπτει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και η Άγκυρα κατηγορεί τη Λευκωσία ότι δεν σέβεται τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων και ότι συμπεριφέρεται ως ο μόνος ιδιοκτήτης.
 
Επιμένει, δηλαδή, να θεωρεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα. Και επιβεβαιώνει ότι ο τουρκικός στόχος είναι η τριχοτόμηση της κυπριακής ΑΟΖ. Απειλεί, μάλιστα, ότι θα λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την υπεράσπιση και των δικών της δικαιωμάτων, αλλά και εκείνων των Τουρκοκυπρίων. Είναι, μάλιστα, πρόδηλο ότι εάν τα ζητήματα της ΑΟΖ και του φυσικού αερίου δεν επιλυθούν προ της λύσης, θα ανοίξει μετά τη διευθέτηση το νέο κυπριακό πρόβλημα.
 
Η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ έχουν παγιδευτεί σε μια διαδικασία χωρίς σχέδιο Β. Και παίζουν με την πλάτη στον τοίχο. Αυτό ήταν σαφές και στις Βρυξέλλες, στην έκτακτη Σύνοδο για το προσφυγικό.
 
Αντί να πιέζεται η Τουρκία για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως τα συμφωνηθέντα καθορίζουν, ασκούνταν πιέσεις επί του Προέδρου να άρει τα βέτο. Και, τελικώς, η Κυβέρνηση εξέφραζε ικανοποίηση επειδή θα ανοίξει μόνο το κεφάλαιο 33 για τον προϋπολογισμό! Και το κλίμα στις Βρυξέλλες οφείλεται στον αέρα που έδωσε η Κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη του ΑΚΕΛ, στον Έιντε να δημιουργεί κλίμα στην Ε.Ε. και να πείθει τους πάντες ότι το Κυπριακό είναι λυμένο και ότι τα δημοψηφίσματα θα πραγματοποιούνταν στις 26 Μαρτίου!
 
Η ορθότητα των όσων γράφουμε, αποτυπώνεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος έσπευσε πριν από ένα μήνα στις Βρυξέλλες να ενημερώσει ποια είναι η πραγματική κατάσταση στο Κυπριακό, η οποία δεν ανταποκρίνεται στα όσα λέει ο κ. Έιντε, ενώ, ταυτοχρόνως, η Λευκωσία παρενέβη για να μην κληθεί ο Ειδικός Σύμβουλος του Γ.Γ. των Ην. Εθνών στην Επιτροπή Εξωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως είχε αρχικά ανακοινώσει ο Πρόεδρος του Σώματος, Έλμα Μπροκ.
 
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι οι επιλογές και η πολιτική της Λευκωσίας και δη τα ελλείμματά της, την καθιστούν ουραγό των γεγονότων. Και ότι ο κ. Έιντε είναι αναξιόπιστος διαμεσολαβητής. Παραπληροφορεί. Πώς, λοιπόν, μπορεί ένας αναξιόπιστος διαμεσολαβητής να συνεχίσει μια διαδικασία βουτηγμένη στις ψευδαισθήσεις, τις οποίες διαλύει καθημερινά ο κ. Ακιντζί με τις δηλώσεις του, που αποκαλύπτουν ότι το κοινό όραμα θα πρέπει να στηριχθεί στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή στην παρθενογένεση, καθώς και στην πλειοψηφία επί του εδάφους και του πληθυσμού στον βορρά και στην αφαίρεση του δικαιώματος της ψήφου, για να είναι το κατεχόμενο σήμερα τμήμα της Κύπρου εσαεί τουρκικό;
 
Κύριε Πρόεδρε, ποτέ δεν είναι αργά για να δείτε την πραγματικότητα. Γράφουμε με καλή πρόθεση. Η λογική επιβάλλει να αποφύγετε νέους εγκλωβισμούς και να απεγκλωβιστείτε από τους υφιστάμενους για να γλιτώσουμε από τα χειρότερα. Η Τουρκία τα λέει και τα ξαναλέει. Πόσες φορές πρέπει να τα πει για να γίνει κατανοητή; Δεν θέλει λύση, αλλά διάλυση και τουρκοποίηση.
 

28 March 2016

Περί μετεξέλιξης ο λόγος

Πανηγυρίζει το ΑΚΕΛ, προφανώς και άλλοι, απορριπτικοί και μη, για την αναφορά στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, περί της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με τα τρία singles (μια διεθνή προσωπικότητα, ιθαγένεια και κυριαρχία), χωρίς όμως μνεία σε έναν και μόνο λαό. Οπότε είναι πρόδηλη η δυνατότητα για ερμηνείες περί «δυο λαών» και τεμαχισμού των τριών singles.

Όσο, δε, για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομόσπονδο κράτος, εκφράζεται ο ισχυρισμός ότι, επειδή δεν θα ήθελαν τον εν λόγω όρο οι Τουρκοκύπριοι, άρα είναι και ορθός. Έχει βάση η συλλογιστική αυτή. Όμως πρόκειται για πάγια τουρκική πρακτική. Συμβαίνει και με την ομοσπονδία. Ενώ είναι δικός τους στρατηγικός στόχος, προβάλλουν εμπόδια για να εισπράττουν περισσότερα, όταν οι ημέτεροι πανηγυρίζουν για τις προηγούμενες τουρκικές θέσεις ως δικές τους!

Το ίδιο συμβαίνει και με τη μετεξέλιξη, η οποία δεν διασφαλίζει ότι η λύση θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλωστε, η μετεξέλιξη μπορεί να σημαίνει και διάδοχο κράτος ή κράτη. Για να διασφαλίζει η μετεξέλιξη τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει το υφιστάμενο νόμιμο κράτος να αναγνωριστεί από την Τουρκία, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2015 καθορίζει και η μετεξέλιξη να διενεργηθεί εντός της συνταγματικής εννόμου τάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Και δεν επιδιώχθηκε καν. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η τουρκική πλευρά, υπό τη μορφή της δήθεν «υπαναχώρησης», θα στηριχθεί σε κάποιο στάδιο των συνομιλιών, για να δείξει καλή θέληση -ζητώντας, μάλιστα, ανταλλάγματα- στη μετεξέλιξη ώστε να τεκμηριώσει την παρθενογένεση, την οποία υποστηρίζουν αμφότεροι, Άγκυρα και Ακιντζί, στη λογική του πρωτογενούς δικαίου. Και υπήρχαν στην έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τροπολογίες για να εξουδετερωθεί η «παρθενογένεση», αλλά και το ΑΚΕΛ και το Υπουργείο των Εξωτερικών τις άφησαν να τις πάρει το ποτάμι.

Διότι, δεν επιθυμούν να δυσκολέψουν την τουρκική πλευρά και να χαλάσουν το «εύφορο κλίμα» των συνομιλιών, που τους παρέχει την ψευδαίσθηση να πανηγυρίζουν, κατά την προσφιλή πρακτική τους, τις ήττες ως νίκες, είτε εντός είτε εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

17 March 2016

Το ΥπΕξ σφύριζε αδιάφορα σε τροπολογία για την «παρθενογένεση»

Επισφραγίσθηκε σήμερα το απόγευμα ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  μέσα από την έκθεση αξιολόγησης για την Τουρκία, το κτύπημα κάτω από τη μέση σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην έκθεση επικρατεί η αντίληψη περί της εν δυνάμει λύσης και της εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θα αντικατασταθεί από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη  επί τη βάσει της συμφωνίας της 11ης  Φεβρουαρίου, έχοντας ως άλλοθι   αφενός την αντιδήλωση της 21ης  Σεπτεμβρίου, την οποία η εισηγήτρια της έκθεσης Κάτι Πίρι,  έχει «εξορίσει» στο προοίμιο, και αφετέρου τον όρο  “evolvement”,  που το Υπουργείο Εξωτερικών μεταφράσει ως «μετεξέλιξη»  της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, δημιουργώντας, όμως, γκρίζες ζώνες και εποικοδομητικές ασάφειες, αφού ανοίγουν παράθυρα για ερμηνείες περί νέου κράτους και παρθενογένεσης. 
 
Μετεξέλιξη και γκρίζες ζώνες 
 
Η περί «μετεξέλιξης» αναφορά  βρίσκεται σε συνάφεια με το εξής γεγονός: Η εισηγήτρια  δεν αποδέχθηκε τροπολογίες που θα ξεκαθάριζαν το τοπίο. Τέτοιες τροπολογίες τόνιζαν ότι εκφράζεται η ανησυχία για τις δημόσιες  θέσεις της τουρκοκυπριακή ηγεσίας  για λύση πρωτογενούς δικαίου, δηλαδή παρθενογένεσης. Επίσης σε αυτές γινόταν μνεία σε ένα και μόνο λαό αντί σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με δυο ισότιμες κοινότητες, κάτι που θέτει σε κίνδυνο τα «τρία single», τα οποία αναφέρονται στο κείμενο (Δηλαδή η μια κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνής προσωπικότητα).  
 
 Η  λέξη περί «εξέλιξης» της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν ξεκαθαρίζει τις γκρίζες ζώνες αφού με βάση το διεθνές δίκαιο η «μετεξέλιξη» μπορεί να σημαίνει διάδοχο κράτος ή κράτη αντί συνέχεια του υφιστάμενου. Και ο κίνδυνος αυτός είναι έκδηλος με βάσει το παρασκήνιο και τις πολιτικές προθέσεις αφού σε ένα νομικό και πολιτικό κείμενο, όπως η εν λόγω έκθεση θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το γράμμα και το πνεύμα του όπως αποτυπώνεται μέσα από την τελική του διαμόρφωση.
 
Με βάση λοιπόν τις τροπολογίες: 1. Δεν έχει αποκλειστεί ρητώς η παρθενογένεση, ενώ υπήρχε σχετική τροπολογία.  Η θέση αυτή δεν έτυχε της απαιτούμενης στήριξης ούτε από το Υπουργείο Εξωτερικών, για να μην εμπλακεί σε ένα  “blame game” με την Τουρκία και τον κ. Ακιντζί, ενώ ταυτοχρόνως θεωρείτο ότι επρόκειτο για χαμένη  υπόθεση, ότι δηλαδή δεν θα μπορούσε μια τέτοια αναφορά να γίνει δεκτή λόγω και του κλίματος ευφορίας που είχε δημιουργηθεί και το οποίο αποτυπώνεται στα  εύσημα που δίδονται μέσα από το κείμενο στις άοκνες προσπάθειες των ηγετών των δυο Κοινοτήτων για λύση.  2. Δεν υπάρχει πρόθεση σύνδεσης μεταξύ της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 για την αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία με τη λύση του Κυπριακού, παρότι υπήρχε σχετική τροπολογία. Αντί στην παράγραφο για το Κυπριακό  η «αντιδήλωση» περιελήφθη στο προοίμιο, δηλαδή απλώς λαμβάνεται υπόψη. Εάν συνδεόταν η αντιδήλωση με τη λύση, τότε θα υπήρχε πρόβλημα με την   βάση των συνομιλιών, δηλαδή τη  διακήρυξη της 11η Φεβρουαρίου για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που αναφέρεται στην έκθεση. Ακόμη δεν θα υπάρχει λόγος για αναφορά σε «μετεξέλιξη» σε ομοσπονδιακό σύστημα με τον κίνδυνο περί ερμηνειών για   νέο διάδοχο κράτος. Σε  περίπτωση αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, θα ήταν σχεδόν αυτονόητη η συνέχεια του υφιστάμενου κράτους.  3.  Γίνεται στην συμβιβαστική τροπολογία 37 αναφορά σε τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος,  στο οποίο θα εφαρμοστεί το κοινοτικό κεκτημένο αμέσως μετά τη λύση. Το Πρωτόκολλο 10 επί τη βάσει του οποίου εντάχθηκε στην ΕΕ η Κυπριακή Δημοκρατίας στο σύνολό της δεν αναφέρεται σε τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος αλλά σε βόρειο τμήμα επί του οποίου το κεκτημένο δεν μπορεί να εφαρμοστεί λόγω τη υφιστάμενης κατάστασης, δηλαδή της κατοχής. 
 
Διαφωνία Ζόμερ για το Τκ συνιστών κράτος και λύση χωρίς αρχές  
 
Επί των ανωτέρω, η σκιώδης  εισηγήτριας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Ρενάτας Ζόμερ  εξέφρασε δημόσια τη διαφωνία της με την αναφορά σε τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, επισημαίνοντας, ταυτοχρόνως, ότι δεν είναι δουλειά του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου να προκαθορίζει τη λύση του Κυπριακού.      
 
Στο κείμενο γίνεται μεν αναφορά για ΔΔΟ με τρία single, αλλά χωρίς την αναφορά σε ένα λαό και χωρίς τη θέση ότι η λύση θα είναι σύμφωνη με τι αρχές και αξίας της ΕΕ (υπήρχε σχετική τροπολογία, που δεν έγινε δεκτή). Ηταν εμφανής η επί του θέματος αντίδραση των Κυπρίων ευρωβουλευτών και εκτιμάται ότι θα επιδιωχθεί σχετική με το θέμα τροπολογία σε επίπεδο Ολομέλειας, χωρίς να  αλλάζει όμως η ουσία, αφού εάν εφαρμοστούν πλήρως οι αρχές της ΕΕ και μεταξύ των οποίων και αυτή που καθορίζει ότι  όλοι οι Κύπριοι θα έχουν ψήφο  εφ’ όλης της επικράτειας, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει η διζωνικότητα, που προϋποθέτει τουρκικό βορρά και ελληνικό νότο.      
 
Κεφάλαιο 31 από το παράθυρο και άνοιγμα κεφαλαίων  
 
Πέραν των ανωτέρω, έχουν εγκριθεί συμβιβαστικές τροπολογίες με τις οποίες γίνεται λόγος για το άνοιγμα των κεφαλαίων 23 και 24 (θεμελιώδη δικαιώματα και δικαιοσύνη)   εφόσον εκπληρωθούν από την Τουρκία τα κριτήρια που της ετέθησαν ενώ από τα παράθυρο εισέρχεται η Τουρκία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για ζητήματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, όπως προνοεί η συμβιβαστική τροπολογία 13. Αυτή ήταν μια πάγια τουρκική θέση που προσδίδει στην Τουρκία «εδικό καθεστώς» και συνιστά ένα θετικό για την Άγκυρα βήμα ως προς το άνοιγμα του κεφαλαίου 31 που αφορά στα θέματα ασφάλειας και το οποίο η Λευκωσία κρατεί παγωμένο.    
Εμβάθυνση το 2016 χωρίς να είναι προϋπόθεση  το πρωτοκόλλου   
 
Ακόμη, στην  συμβιβαστική τροπολογία 12, η οποία εγκρίθηκε, γίνεται αναφορά στην εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης Τουρκίας - ΕΕ. Η τροπολογία αυτή εξουδετερώνει στην ουσία την αναφορά που γίνεται στη συμβιβαστική τροπολογία 2, στο προοίμιο της έκθεσης για τη πλήρη εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας. Υπάρχει, μάλιστα, στην συμβιβαστική 12 μια ουρά, που ενισχύει την αντίληψη περί της εξουδετέρωσης των τουρκικών υποχρεώσεων όπως αυτές προκύπτουν από το Πρόσθετο Πρωτόκολλο. Συγκεκριμένα, τονίζεται ότι η εμβάθυνση της τελωνειακής ένωσης θα αρχίσει το δεύτερο εξάμηνο του 2016, χωρίς να  θεωρείται ως προϋπόθεση  εφαρμογή του Πρωτοκόλλου και η εκπλήρωση των τουρκικών υποχρεώσεων άμεσα. 
 
΄Εποικοι, Αττίλας και ΑΟΖ 
 
Στα θετικά της ψηφοφορίας περιλαμβάνονται τροπολογίες που: Α. Εχουν τεθεί από το σύνολο Κυπρίων ευρωβουλευτών, καθώς και από Ελλαδίτες για τον τερματισμό του εποικισμού και Β. από την Ε. Θεοχάρους για την παράνομη δράση της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαράθεση και να έχει αρνητικές επιπτώσεις στις συνομιλίες για μια δημοκρατική, που θα τερματίζει έτσι το απαράδεκτο διχοτομικό status quo. 
 
Επίσης στο κείμενο και δη στις παραγράφους για το Κυπριακό γίνονται οι εξής αναφορές, που χαρακτηρίζονται ως θετικές: 1. Η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και επιστροφή της κλειστής όλης της Αμμοχώστου. 2. Η λύση να έρθει το συντομότερο δυνατό και όχι εντός του 2016, όπως αναφερόταν στο αρχικό κείμενο, οπότε αποφεύγεται η έννοια του χρονοδιαγράμματος. 3.Η κατοχύρωση της διενέργειας δημοψηφισμάτων για την τελική λύση. 4.Η πρόσβαση σε στρατιωτικούς χώρους για να επιλυθεί το ανθρωπιστικό πρόβλημα των αγνοουμένων. Σε αυτή την λογική καλείται η Τουρκία να παρέχει πρόσβαση στα στρατιωτικά της αρχεία. 5. Η αφαίρεση από το αρχικό κείμενο των «διασυνοριακών σημείων» με μνεία σε «σημεία ελέγχου» από και προς τα κατεχόμενα. 
 
Εύσημα στους ηγέτες   
 
Με βάση τις συμβιβαστικές τροπολογίας επικροτούνται οι προσπάθειες των δυο ηγετών για τη λύση του Κυπριακού και η πολιτική κίνηση του Προέδρου Αναστασιάδη για να καταστεί η τουρκικής ως επίσης γλώσσα της ΕΕ. Ακόμη στην συμβιβαστική 35 έχει αφαιρεθεί η διατύπωση, που οδηγούσε σε ίσες ευθύνες για τη λύση του Κυπριακού σε όλα τα εμπλεκόμενα  μέρη, πέραν της Τουρκίας, η οποία καλείται να υποστηρίξει ενεργά τη διαδικασία, ενώ δίνονται εύσημα στους δυο ηγέτες για τα ΜΟΕ. Επί του θέματος καλούνται να ξεπεράσουν  τις δυσκολίες. 
 
Η τελική έγκριση στην Ολομέλεια του Απριλίου.

15 March 2016

Με φουστανέλα στις Βρυξέλλες…

Είναι πρόδηλο γιατί θα βρεθεί ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ στην Κύπρο. Η Τουρκία επιμένει να θέλει αντάλλαγμα για τη συμφωνία επί του Προσφυγικού. Και τα ανταλλάγματα αυτά αφορούν και στο άνοιγμα πέντε κεφαλαίων, τα οποία κρατά παγωμένα η Λευκωσία. Η Άγκυρα φορτώνει το βάρος των πιέσεων στην κυπριακή κυβέρνηση στην εξής λογική: Εάν δεν υπάρξει συμφωνία για το μελλοντικό άνοιγμα τουρκικών κεφαλαίων, τότε:
 
1. Θα θεωρείται υπεύθυνη η Λευκωσία, επειδή δεν θα γίνουν βήματα επίλυσης του Προσφυγικού. 2. Θα έρθει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση η Ελλάδα, αφού ούτε οι ροές προσφύγων από την Τουρκία θα σταματήσουν ούτε τα σύνορα των Σκοπίων θα ανοίξουν, ενώ, ταυτοχρόνως, θα τρίβουν τα χέρια τους Αυστριακοί, Ούγγροι, Πολωνοί, Τσέχοι και άλλοι, που θέλουν τον δυτικό διάδρομο των Βαλκανίων κλειστό. Εάν μάλιστα οι Ούγγροι δεν έθεταν βέτο στο Συμβούλιο της προπερασμένης Δευτέρας και αν η Ελλάδα δεν αντιλαμβανόταν το τουρκικό κόλπο, η Κύπρος θα βρισκόταν αντιμέτωπη και με αρκετούς των εταίρων και με την Αθήνα.
Τα όσα συμβαίνουν έχουν τη δική τους εξήγηση.
 
Δεν οφείλονται μόνο στην τουρκική εξωτερική πολιτική, αλλά και στην ελλειμματική πολιτική των Αθηνών και της Λευκωσίας. Η κουλτούρα περί του ανοίγματος κεφαλαίων είναι αποτέλεσμα και του κλίματος που έχει καλλιεργήσει ο κ. Έιντε στις Βρυξέλλες, με την ανοχή της Λευκωσίας, επί τη βάσει του ότι το Κυπριακό είναι κλειστό, ότι τις 26 Μαρτίου, όπως έλεγε, θα γίνουν δημοψηφίσματα και ότι θα ήταν δυνατόν το άνοιγμα των παγωμένων τουρκικών κεφαλαίων. Αυτά τόνιζαν και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και στο Συμβούλιο, και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πίεση, λοιπόν, στο επόμενο διάστημα θα αφορά και σε υποχωρήσεις επί του Κυπριακού, για να διευκολυνθεί η Τουρκία στην ΕΕ.
 
Επί μακρόν η Αθήνα ανέχεται την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο, αντί να προβάλει τη θέση ότι η πηγή του προβλήματος είναι η Άγκυρα, διότι αφενός αρνείται να διαφυλάξει τα παράλιά της και αφετέρου διοχετεύει επί σκοπώ τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Για να προκαλέσει και στην ίδια και στην ΕΕ επιπρόσθετα από τα υφιστάμενα προβλήματα, με επίκεντρο την κατάργηση του κεκτημένου του Σένγκεν. Σε ανάλογη εξευμενιστική πολιτική κινείται και η Λευκωσία, η οποία προσφέρει αθωωτικό χαρτί στην Άγκυρα, για να μη χαλάσει το κλίμα των συνομιλιών. Και αν η λύση εκινείτο προς την ορθή κατεύθυνση, θα μπορούσε να δοθεί μια λογική επί της ανοχής εξήγηση.
 
Όταν όμως η υπό συζήτηση λύση στηρίζεται επί της παραμονής 100 χιλιάδων εποίκων και βάλε, επί της επιστροφής των Ελληνοκυπρίων υπό καθεστώς τουρίστα και επί της τριχοτόμησης της ΑΟΖ, πώς να δικαιολογηθεί το χάιδεμα της στρίγγλας; Εάν η κυπριακή κυβέρνηση ζητούσε προ καιρού κυρώσεις λόγω της τουρκικής δράσης στην ΑΟΖ μας και λόγω κατοχής, κατά το πρότυπο της Ρωσίας, και αν δεν συναινούσε προ μηνών στο άνοιγμα του κεφαλαίου για την οικονομία και τη νομισματική πολιτική, τώρα δεν θα έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Και δεν θα ισχυριζόταν ότι είπε «όχι» και ότι περίπου έβαλε την προηγούμενη βδομάδα φουστανέλα στο κέντρο των Βρυξελλών…
 
Μια πιθανή περίληψη στο τελικό ανακοινωθέν του μεθαυριανού Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες σε άνοιγμα κεφαλαίων, χωρίς ρητή αναφορά σε εκείνα που κρατεί παγωμένα η Λευκωσία, δεν θα αλλάξει την ουσία. Διότι όλοι θα γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Και ως εκ τούτου, αντί να πιέζει η Λευκωσία την Τουρκία μέσω ΕΕ, θα πιέζει η Άγκυρα την κυπριακή κυβέρνηση. Η οποία πληρώνει και μαζί όλοι τα επίχειρα του «ευφόρου κλίματος» και της κοντόφθαλμης πολιτικής της, που στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι με τον εξευμενισμό θα σταματήσει η Τουρκία να θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα…

15 March 2016

Cherchez la...Turquie

Οι Γάλλοι συνηθίζουν να λένε «cherchez la femme» (ψάξε για τη γυναίκα), για να υποδείξουν ποιος κρύβεται πίσω από ένα σκάνδαλο.
 
Κατ' ανάλογο τρόπο, για τις διεθνείς σχέσεις και τις συγκρούσεις διερευνά κάποιος τις αιτίες που τις πυροδοτούν, αρχίζοντας από τα συμφέροντα ώς τα ζητήματα της ασφάλειας ή του εθνικού πλούτου, όπως είναι το φυσικό αέριο, καθώς και τις πολιτικές των εμπλεκομένων κρατών. Όταν, δε, τα πολιτικά σκάνδαλα, δηλαδή οι συγκρούσεις, ξεσπούν στη γειτονιά μας, εκτός των λοιπών, ας ψάχνουμε και για την Τουρκία. Ως γένους, μάλιστα, που είναι θηλυκού…
 
Ένας αγωγός… πέτρα του σκανδάλου
 
Ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας της κρίσης στη Συρία είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Και είναι χρήσιμη η τομή στην κρίση της Συρίας για διδάγματα, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στο Κυπριακό. Για να αποφύγουμε δυσμενείς εξελίξεις. Ερώτημα: Ήταν, λοιπόν, ο Άσαντ, ο μόνος δικτάτορας που θα έπρεπε να αποκαθηλωθεί; Όχι, βέβαια. Γιατί, λοιπόν, αποφασίστηκε και από ποιους το τέλος του; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως δικτάτορας που είναι θα πρέπει να παραμένει στην εξουσία.
 
Η όλη ιστορία ξεκίνησε το 2009, με την προσπάθεια του Κατάρ και της Τουρκίας, που επιδίωξαν να φτιάξουν τον δικό τους αγωγό. Ο οποίος θα ξεκινούσε από το Κατάρ, θα περνούσε από τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία και από εκεί προς τη Συρία και την Τουρκία. Εν συνεχεία, ο αγωγός θα κατευθυνόταν προς τη Βουλγαρία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Στο κόλπο ήταν και οι ΗΠΑ, ενώ οι Καταριανοί είχαν κατά νουν να βρουν επενδύσεις και από την Ευρώπη, αφού ο αγωγός εμφανίστηκε ως εναλλακτική επιλογή απεγκλωβισμού της Ευρώπης από τη Ρωσία.
 
Με τον εν λόγω αγωγό, οι ΗΠΑ είχαν, εκτός των άλλων, στόχο να περιορίσουν τον ρόλο της Ρωσίας, μετά τον πόλεμο στη Γεωργία, και να σπάσουν τον άξονα που ήθελε να δημιουργήσει με το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία στη βάση ενός άλλου αγωγού που θα λειτουργούσε ανταγωνιστικά έναντι εκείνου που είχαν στα σκαριά Τουρκία και Κατάρ. Με αυτόν τον δεύτερο αγωγό, η Μόσχα προσδοκούσε να αποκτήσει περαιτέρω πλεονεκτήματα επί του φυσικού αερίου, αφού θα ήταν δυνατό να ελέγχει την τροφοδοσία προς την Ασία, μέσω Κασπίας, προς την Ευρώπη και αλλού.
 
Οι επιλογές της Μόσχας και το «φάγωμα» του Άσαντ
 
Η Μόσχα είχε την επιλογή να στέλνει φυσικό αέριο μέσω Κιέβου και μετά είχε στήσει τη διαδικασία για τον «South Stream», εξ ου και η επέμβαση στην Κριμαία, όπου άλλαξε τις ΑΟΖ για να έχει πλήρη έλεγχο. Ανάλογη είναι και η λογική της Τουρκίας μέσω της τριχοτόμησης της κυπριακής ΑΟΖ στη βάση μιας ομοσπονδιακής λύσης στο Κυπριακό και η απόκτηση φυσικού αερίου και πετρελαίου από τα κυπριακά και ελληνικά κοιτάσματα για να μην είναι μόνο χώρα πέρασμα, αλλά και παραγωγός. Το κάδρο συμπληρώνεται με τον «Turkish Stream», που πάγωσε λόγω της κρίσης στις σχέσεις Μόσχας - Τουρκίας, καθώς και με το μεγάλο κόλπο.
 
Δηλαδή την επιλογή του «North Stream II», που σημαίνει τη Συμμαχία Βερολίνου και Μόσχας. Σε αυτό το σενάριο, η Γερμανία γίνεται ο κεντρικός διανομέας φυσικού αερίου στην Ευρώπη με τρομακτικές γεωπολιτικές αλλαγές, τις οποίες έχουμε ήδη πολλάκις αναλύσει από αυτές τις στήλες. Χώρες όπως της Βαλτικής, η Πολωνία, και άλλες, γίνονται σάντουιτς μεταξύ Γερμανίας - Ρωσίας, εξέλιξη που θα στρέψει τις υπό πίεση χώρες προς τις ΗΠΑ, που ήδη επανέρχονται γεωστρατηγικά και πιο έντονα στη Γηραιά Ήπειρο απ' ό,τι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση ακόμη και αυτή η ύπαρξη του ΝΑΤΟ ένεκα της απουσίας της σοβιετικής απειλής.
 
Αυτό, άλλωστε, σημαίνει στρατηγική. Να φτιάχνεις εναλλακτικές επιλογές για την επίτευξη των στόχων σου. Ως εκ τούτου, όταν χαλά η μια επιλογή να στρέφεσαι προς την άλλη, χωρίς κόστος. Ή με το λιγότερο δυνατό κόστος. Μπορεί να είναι παγωμένες οι επιλογές του «South Stream» και του «Turkish Stream», αλλά η Ρωσία έχει άλλες στα σκαριά. Εν πάση περιπτώσει, η Συρία αρνήθηκε να υπογράψει τον αγωγό που ήθελαν Τουρκία και Κατάρ και υπέγραψε ένα «memorandum of understanding» για τον αγωγό από πλούσια κοιτάσματα του «Pars» στο Ιράν, ώς το Ιράκ και προς την ίδια τη Συρία για να είναι δυνατή από τα δικά της παράλια η τροφοδοσία της Ευρώπης.
 
Μια κίνηση που είχε τη στήριξη και της Μόσχας. Άλλωστε, η Συρία είχε άριστες σχέσεις με το Ιράν, το οποίο ανέκαθεν τη στήριζε. Από αυτό το σημείο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη Συρία. Ο κύβος ερρίφθη. Ο Άσαντ και το καθεστώς του έπρεπε να βγουν από τη μέση. Το πιο εύκολο επιχείρημα, που ήταν και εμφανές και αληθές, ήταν ο αντιδημοκρατικός του χαρακτήρας. Γι' αυτό, άρχισε η επιδότηση της αντιπολίτευσης από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ στο πλαίσιο της δημιουργίας του στρατού της αντιπολίτευσης με τη στήριξη των ΗΠΑ και της Τουρκίας, η οποία προσδοκούσε να έχει ρόλο στην μετά Άσαντ εποχή, κάνοντας ακόμη ένα βήμα προς τον στρατηγικό της στόχο, που δεν είναι άλλος από την ανάδειξή της ως αδιαμφισβήτητης περιφερειακής δύναμης.
Από τη μια, το Ισραήλ βολευόταν από το εν εξελίξει σενάριο. Από την άλλη, όμως, δεν θα ήθελε να δει την Άγκυρα να αποκτά νέα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Και η Κύπρος μέσω δηλώσεων ημετέρων πολιτικών προσέβλεπε και προσβλέπει σε μια λύση ομοσπονδίας. Το δε κίνητρο, όπως λέγεται, είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Τουρκίας στο περιφερειακό σύστημα και στο φυσικό αέριο!
 
Η δύναμη της ISIS και ρωσική εμπλοκή
 
Το σκηνικό έγινε ακόμη πιο περίπλοκο με την εμφάνιση της ISIS, μιας σουνιτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, που αποκτά με την πρακτική που εφαρμόζει, δηλαδή διά πυρός και σιδήρου, μεγάλη δύναμη αφού θέτει υπό τον έλεγχό της εδάφη του Ιράκ και της Συρίας, καθώς και πηγές πετρελαίου και νερού, πωλώντας στη μαύρη αγορά, με αποτέλεσμα να μπορεί να είναι αυτοχρηματοδοτούμενη. Ενώ η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία βολεύονταν αρχικά από την ISIS, καθότι ως σουνιτική οργάνωση θα ήταν δυνατό να κάνει ζημιά στο σιίτικο Ιράν, με την πάροδο του χρόνου, και ενώ γινόταν όλο και περισσότερο ανεξέλεγκτη, η ανησυχία της Σαουδικής Αραβίας μεγάλωνε.
 
Η ISIS έγινε «κράτος» και θέλει να εφαρμόσει αρχικά το περιφερειακό και εν συνεχεία το παγκόσμιο χαλιφάτο, ως απάντηση στη δυτική παγκοσμιοποίηση. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Δυναστεία της Σαουδικής Αραβίας φοβάται για το μέλλον της, αφού αποτελεί έναν από τους στόχους της ISIS υπό το πρόσχημα της διεύρυνσης του περιφερειακού χαλιφάτου. Το ίδιο λογικά θα έπρεπε να ανησυχεί και η Τουρκία, η οποία, όμως, τα βρίσκει με την ISIS στην εξής βάση: Αφενός αγοράζει φτηνό πετρέλαιο και αφετέρου κλείνει τα μάτια στα σύνορά της και έτσι, η ISIS τροφοδοτείται με πολεμικό υλικό.
 
Υπό αυτές τις συνθήκες, ISIS και Τουρκία κτυπούν από κοινού τους Κούρδους, οι οποίοι με τη στήριξη των ΗΠΑ επιχειρούν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά στο Κομπανί σε βάρος των μαχητών της ISIS. Και η Τουρκία μεταφέρει πρόσφυγες στην Ελλάδα και προς την Ευρώπη, εκβιάζει, εισπράττει αρχικά 3 δις ευρώ βοήθεια και συνδέει τα πέντε κεφάλαια τής ενταξιακής της πορείας με την τελική απόφαση για το προσφυγικό φορτώνοντας την αποτυχία στο όχι της Λευκωσίας.
 
Η εμπλοκή της Ρωσίας δεν ήταν τυχαία. Δεν είχε υποχρέωση να στηρίξει το καθεστώς Άσαντ από αλτρουισμό. Όφειλε, όμως, να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα. Ο αγωγός από το Ιράν στο Ιράκ και στη Συρία ήταν και δική της επιλογή. Άρα, εάν έπεφτε ο Άσαντ, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα υπερίσχυαν και ενεργειακά στην περιοχή. Συνεπώς, ο Άσαντ από την αρχή είχε ζυγίσει ορθά την κατάσταση. Εάν παραδιδόταν, ήταν τελειωμένος. Θα περνούσε από απόσπασμα.
 
Με την αντίσταση που προέβαλε, εκτιμούσε ότι, αργά ή γρήγορα, η Μόσχα θα επενέβαινε όταν θα κτυπούσε συναγερμός για τα συμφέροντά της, με τα οποία είχε συνταυτιστεί. Δεν ήταν μόνο το θέμα του φυσικού αερίου για τη Μόσχα. Ήταν και η Βάση της Ταρτούς, η μοναδική για τη Ρωσία στη Μεσόγειο. Ταυτοχρόνως, η Μόσχα είναι πρόδηλο ότι επανέρχεται γεωπολιτικά από την Κριμαία, μέσω του Καυκάσου στη Μέση Ανατολή, εκμεταλλευόμενη τα λάθη της πολιτικής των ΗΠΑ και των συμμάχων της, είτε είναι αραβικά κράτη είτε είναι ακόμη και αυτή η Ε.Ε., η οποία δεν έχει αξιόπιστη και συγκροτημένη κοινή εξωτερική πολιτική.
Εάν, πάντως, η Μόσχα επενέβαινε νωρίτερα, προ της κρίσης, εφοδιάζοντας τον Άσαντ με S-300 και άλλο στρατιωτικό υλικό, με αντάλλαγμα τα βήματα εκδημοκρατισμού, τα χειρότερα θα αποτρέπονταν. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Διότι η Τουρκία θέλει το φυσικό αέριο της Κύπρου και της Ελλάδας και δεν θα διστάσει να το πράξει με όλα τα μέσα και τους τρόπους που διαθέτει. Λέξεις κλειδιά είναι: Αποτρεπτική ισχύς…
 
Το κόλπο της Τουρκίας και το ξύλο της αρκούδας
 
Τα στρατηγικά ελλείμματα της Ε.Ε. δεν της επιτρέπουν να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση αποτελεσματικά. Και αυτό αποτυπώθηκε στην έκτακτη Σύνοδο της περασμένης Δευτέρας, 7 του μήνα, με την Τουρκία να κομίζει μαζί της έναν κατάλογο αιτημάτων, χωρίς να έχει διάθεση για υποχωρήσεις. Η Σύνοδος ήταν ένα σεμινάριο διεκδίκησης εθνικών συμφερόντων και μια ακόμη νίκη του έθνους - κράτους επί του κοινοτισμού της Ε.Ε. και των θεωριών περί ολοκλήρωσης.
Είναι, δε, ενδεικτικός ο αυτοκρατορικός χαρακτήρας της Τουρκίας στα σαλόνια της Ε.Ε., που με εκβιαστικό τρόπο διεκδίκησε περισσότερα από τα 3 δις ευρώ, τα οποία είχε δεδομένα, την επιτάχυνση των διαδικασιών για την παραχώρηση βίζας στους πολίτες της ώς το τέλος Ιουνίου και το άνοιγμα των πέντε παγωμένων από την Κυπριακή Δημοκρατία κεφαλαίων (13 ασφάλεια, 15 ενέργεια, 26 παιδεία και πολιτισμός και τα 23 και 24 για τα θεμελιώδη δικαιώματα και τη δικαιοσύνη). Συν το θέμα της μετεγκατάστασης προσφύγων προς την Ευρώπη. Η Τουρκία, μάλιστα, έθεσε με τέτοιο τρόπο το θέμα των κεφαλαίων, ώστε εάν η Κυπριακή Δημοκρατία ασκούσε βέτο, θα εθεωρείτο υπεύθυνη για την απουσία συμφωνίας και για το ότι:
 
1. Η ροή προσφύγων προς την Ελλάδα και τη λοιπή Ε.Ε. θα συνεχιζόταν, οπότε θα υπήρχε άλλοθι για τους Αυστριακούς να κρατήσουν τον δυτικό διάδρομο κλειστό.
 
2. Οι πρόσφυγες όχι μόνο θα αυξάνονταν, αλλά και θα παρέμεναν στην Ελλάδα προκαλώντας επιπρόσθετα από τα υφιστάμενα προβλήματα. Στην ουσία θα είχαμε μιαν αντιπαράθεση Κύπρου - Ελλάδας εάν η Λευκωσία ασκούσε βέτο και μιαν αντιπαράθεση με τους λοιπούς εταίρους. Προφανώς, η παρτίδα σώθηκε επί του παρόντος διότι δεν υπήρξε απόφαση και διότι η Ουγγαρία είχε μπλοκάρει τη φόρμουλα για μετεγκατάσταση προσφύγων από την Τουρκία.
 
Σε αυτό το σκηνικό βοηθά και μια φραστική διατύπωση για αναφορά στη διαδικασία ανοίγματος τουρκικών κεφαλαίων χωρίς ρητή μνεία στα πέντε εν λόγω κεφάλαια. Εάν θα υπάρξει τελική συμφωνία στο προσφυγικό θα το δούμε την προσεχή Πέμπτη. Όπως θα δούμε μέχρι ποιου σημείου θα πειστεί η Λευκωσία.
 
Ερώτημα: Όταν η Τουρκία γράφει κανονικά τους 28 στα παλιά της τα παπούτσια, εμάς θα σεβαστεί; Γιατί; Τι κόστος μπορεί να έχει; Και πώς θα πάμε σε Διεθνή Διάσκεψη για τα θέματα της Ασφάλειας και τις εγγυήσεις με πιθανότητες επιτυχίας, όταν θα έχουν προηγηθεί συμφωνίες επί των λοιπών πτυχών του Κυπριακού; Ποιος θα μας στηρίξει; Το πιο πιθανό, καθότι αδύναμοι, είναι να μας βάλουν εκ νέου το πιστόλι στον κρόταφο.
 
Και εάν τολμήσουμε ν' αντισταθούμε, θα μας απειλήσουν ότι θα φάμε... το ξύλο της αρκούδας από την Άγκυρα. Και οι λοιποί δρώντες και δη οι εταίροι μας, καθώς και οι Αμερικανοί, απλώς θα κοιτούν ψηλά.
 
Και θα μετρούν τ’ άστρα... Ας προσέχαμε λοιπόν. Και τα τονίζουμε αυτά, διότι είτε πριν από είτε κατά τη Διεθνή Διάσκεψη κανείς δεν πρέπει να έχει άλλοθι ως προς την αποδοχή απαράδεκτων θέσεων υπό το πρόσχημα των εκβιασμών. Σε αυτή, δε, την περίπτωση, δηλαδή ενός σκανδάλου στο Κυπριακό ή στην Ε.Ε., δεν θα ψάχνουμε τα αίτια στην όποια γυναίκα, όπως λένε οι Γάλλοι, ή στην Τουρκία και μόνο, αλλά και στην κοντόφθαλμη πολιτική μας ηγεσία. Και αυτή -ως ουσιαστικό- γένους θηλυκού είναι... Ο Θεός να προσέχει τις γυναίκες και να βοηθήσει στην απαλλαγή μας από τους πολιτικά ελλιπείς και ανίκανους ως πηγή προβλημάτων και νέων περιπετειών.
 
 

13 March 2016

Το Οθωμανικό δίκαιο...

Οι αποκαλύψεις του Προέδρου της ΕΔΕΚ Μαρίνου Σιζόπουλου, για τις συγκλίσεις μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας Ν. Αναστασιάδη και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μ. Ακιντζί στο Κυπριακό επιβεβαιώνουν το αυτονόητο.
 
Πίσω από τη φραστική διατύπωση για λύση επί τη βάσει των αρχών και αξιών της ΕΕ, κρύβεται το Οθωμανικό Δίκαιο και ο ρατσισμός.
 
Είναι πρόδηλη η διάκριση των Ελληνοκυπρίων, που θα επιστρέψουν στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, σε διάφορες κατηγορίες, με κύριες δυο: Εκείνους που θα έχουν δικαίωμα ψήφου και εκείνους που δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου στις Βουλευτικές και Προεδρικές Εκλογές. Δηλαδή, όσοι δεν θα ανήκουν στις ποσοστώσεις που θα επιβληθούν, για να διασφαλιστεί η τουρκική πλειοψηφία στον Βορρά, θα έχουν όσα δικαιώματα έχει ο γράφων ή κάποιος άλλος Ευρωπαίος πολίτης στο Βέλγιο, χωρίς όμως να είναι η πατρίδα μας. Άρα, τι προνοούν, μεταξύ άλλων, οι συγκλίσεις;
 
Ότι οι περισσότεροι εξ ημών θα επιστρέφουμε στην Κερύνεια ή αλλού ως να είναι μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Αυτό δεν είναι καν ομοσπονδία. Είναι συνομοσπονδία. Επί τη βάσει δε, αυτή της λογικής, το δικαίωμα της ψήφου, που είναι αυθύπαρκτο με την πατρίδα και με τα πολιτικά δικαιώματα, καθώς και με την κοινή ιθαγένεια, στην προκειμένη περίπτωση ανήκει στην εσωτερική ιθαγένεια (ιδιότητα πολίτη των συνιστώντων κρατών).
 
Συνεπώς, το δικαίωμα της ψήφου περνά στη «δικαιοδοσία των δυο κρατιδίων», ως απαραίτητη προϋπόθεση του διχοτομικού χαρακτήρα της ομοσπονδίας.
 
Στην πράξη, λοιπόν, ένας Ελληνοκύπριος, που δεν ανήκει στις ποσοστώσεις, αλλά διαμένει στην Κερύνεια, για να έχει δικαίωμα ψήφου θα πρέπει να αποταθεί στις Αρχές του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους για να του δοθεί η τουρκοκυπριακή εσωτερική ιθαγένεια (ιδιότητα). Εάν του δοθεί, χάνει αυτόματα την ελληνοκυπριακή. Δηλαδή, από Έλληνας γίνεται Τούρκος.
 
Όπως απαιτούσε το Οθωμανικό Δίκαιο. Για να έχουν Έλληνες, Αρμένιοι και λοιποί πολίτες της αυτοκρατορίας πολιτικά δικαιώματα, έπρεπε να γίνουν από Χριστιανοί Μουσουλμάνοι, και ως εκ τούτου, Τούρκοι. Ιδού, λοιπόν, πώς η Άγκυρα επιβάλλει το Οθωμανικό Δίκαιο στην ΕΕ, μέσω της λύσης του Κυπριακού, με τη δική μας υπογραφή. Όντως χρειάζεται μεγάλη διαπραγματευτική δυνατότητα για ένα τέτοιο αποτέλεσμα! Και από τους δυο...
 

10 March 2016

Σύντροφοι, σας πήραν είδηση …

Πολύ ορθά το ΑΚΕΛ είχε δημοσίως υποστηρίξει ότι δεν είναι δυνατό να ισχύσει η συμφωνία μεταξύ του ψευδοκράτους και της Τουρκίας για τον «αγωγό της ειρήνης». Όμως, η απάντηση ήταν ακαριαία. Προήλθε, μάλιστα, από τον Τούρκο Πρωθυπουργό, Αχμέτ Νταβούτογλου, τον οποίο, προσφάτως, είχε συναντήσει ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στην Άγκυρα. Προτού, δε, επιστρέψει στην Κύπρο, γεμάτος ενθουσιασμό, ο κ. Κυπριανού επιχειρούσε να μας πείσει ότι ο κ. Νταβούτογλου θέλει λύση. Και εμείς από αυτές εδώ τις στήλες, με σεβασμό προς την ιστορία του ΑΚΕΛ και κυρίως προς την πατριωτική Αριστερά, κατ’ επανάληψιν του επισημαίναμε ότι και ο Ντενκτάς και ο Ετζεβίτ και ο Έρογλου ισχυρίζονταν ότι ήθελαν «λύση». Τονίζαμε, βεβαίως, και κάτι άλλο: Δεν υπάρχει κανένα ίχνος αλλαγής της τουρκικής διχοτομικής πολιτικής στο Κυπριακό.
 
Ιδού πώς ο κ. Νταβούτογλου απάντησε, απευθείας στο ΑΚΕΛ, σχετικά με την ορθή του θέση ότι η όποια συμφωνία για το νερό, προκειμένου να ισχύσει, θα πρέπει να συνομολογηθεί μετά τη λύση, εφόσον δεν έχει υπογραφεί από την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία συνιστά το μόνο αναγνωρισμένο κράτος και στον ΟΗΕ και στην Ε.Ε. Είπε, λοιπόν, στις 2.3.2016 ο κ. Νταβούτογλου τα εξής, απευθυνόμενος προς το ΑΚΕΛ: «Λόγω αυτής της νοοτροπίας, δεν μπορεί να επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό». Και πρόσθεσε ότι το ψευδοκράτος θα συνεχίσει να υπάρχει στη διεθνή κοινότητα και μετά τη λύση «ως ένα αξιόπιστο και αναγνωρισμένο κράτος».
 
Ο δε λεγόμενος πρωθυπουργός των κατεχομένων, Ομέρ Σογιέρ Καλίοντζου, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον κ. Νταβούτογλου, τόνισε απευθυνόμενος προς το ΑΚΕΛ ότι στο κείμενο της λύσης θα υπάρχει μια υποσημείωση επί τη βάσει της οποίας θα ισχύει η συμφωνία για το νερό. Και διερωτήθηκε: «Αυτό το ξέχασε το ΑΚΕΛ, κάνοντας αυτήν τη δήλωση;». Πρόκειται για ξεκάθαρες αιχμές. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για τουρκική προβοκατόρικη ενέργεια και ότι το ΑΚΕΛ δεν γνωρίζει για τη φόρμουλα περί της νομιμοποίησης των παράνομων συμφωνιών, που υπέγραψε το ψευδοκράτος με την Τουρκία.
 
Όμως, το βάρος της απόδειξης, για το προκύπτον ζήτημα, το οποίο προκλήθηκε από την τουρκική πλευρά, κανείς άλλος δεν μπορεί να το φέρει, παρά μόνο η ηγεσία του κόμματος. Η οποία είναι, επίσης, υποχρεωμένη να πει δημόσια πού στήριξε την αισιοδοξία του ο κ. Κυπριανού μετά τη συνάντησή του με τον κ. Νταβούτογλου; Εμείς δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν κατανόησε τι του είπε ο Τούρκος Πρωθυπουργός, εκτός και αν υπήρχαν μεταφραστικά λάθη. Ήταν, όμως, τόσα πολλά, ώστε οι δυο πολιτικοί να μην μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα; Ή μήπως, τελικά, ο κ. Νταβούτογλου πωλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες;
 
Πάντως, οι δημόσιες δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού είναι σαφείς. Και αφήνουν εκτεθειμένη την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Η οποία, από τη μια επικαλείται τον ρεαλισμό, και από την άλλη, μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται ότι μάλλον ζει σε έναν διαρκή ουτοπισμό, που δεν της επιτρέπει να δει την αλήθεια: Ότι, δηλαδή, η τουρκική πολιτική παραμένει η ίδια, ότι οι Τούρκοι ανέκαθεν θεωρούσαν την ομοσπονδία ως διχοτόμηση, καθώς και ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση με τον εξευμενισμό και τους ευσεβοποθισμούς, τους οποίους χρησιμοποιεί η Άγκυρα για να εισπράττει καθαρό ποινικό μητρώο διεθνώς και για να παγιώνει τα τετελεσμένα τής εισβολής, κατηγορώντας ακόμη και την ηγεσία του ΑΚΕΛ ότι με τη στάση της δεν βοηθά τη «λύση». Σύντροφοι, σας πήραν είδηση και αν δεν τους βάλετε φρένο, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να σας εξευτελίζουν!

07 March 2016

Καρότα εκατομμυρίων και ανεξεταστέοι ηγέτες

Η προσφυγική κρίση έχει προ καιρού εξελιχθεί σε πολιτική, σε ζήτημα ασφάλειας και συνοχής της Ε.Ε. και εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου, όπως καθορίζεται μέσα από τη Συνθήκη του Σένγκεν για την ελεύθερη διακίνηση προσώπων. Πέτρα του σκανδάλου δεν είναι μόνο η συριακή κρίση, όπως έχει γεννηθεί μέσα από την πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και η έλλειψη στρατηγικής από την Ε.Ε., η οποία παγιδευμένη στο πεπρωμένο της, είναι όμηρος των εθνικών συμφερόντων των κρατών-μελών της, καθώς και των θεσμικών προβλημάτων και αδυναμιών, τις οποίες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
 
Η οικονομική στήριξη
 
Την περασμένη Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε σχέδιο δράσης που προνοεί οικονομική βοήθεια προς τον Βαλκανικό Διάδρομο της τάξης των 700 εκ. ευρώ για τρία χρόνια, εκ των οποίων τα περισσότερα, περί τα 450 δις ευρώ, θα διατεθούν για την Ελλάδα. Το οικονομικό είναι η μία πτυχή του προβλήματος. Η λύση του, όμως, δεν στηρίζεται στο χρήμα αλλά σε πολιτικές επιλογές, που επικεντρώνονται στα εξής:
 
1. Στην παραχώρηση χρημάτων προς την Τουρκία για να υπάρχουν υποδομές προκειμένου οι πρόσφυγες να έχουν υποφερτές συνθήκες ζωής και να μη στρέφονται προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Επί τη βάσει αυτής της λογικής έχει εγκριθεί το κονδύλι των 3 δις ευρώ προς την Τουρκία, τα οποία, όπως και για την Ελλάδα, θα δοθούν προς Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς και την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Το ερώτημα είναι εάν τα χρήματα αυτά θα αποτρέψουν το κύμα προς την Ευρώπη. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι και τόσο αισιόδοξη. Οι Σύροι πρόσφυγες προτιμούν την Ε.Ε. παρά την Τουρκία ως τελικό προορισμό.
 
2. Στον τερματισμό του πολέμου στη Συρία. Η εύθραυστη συμφωνία για κατάπαυση του πυρός, εάν τελικά τηρηθεί, συνιστά ένα πρώτο θετικό βήμα. Είναι αυτό που λέμε από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσουμε για να αλλάξει η κατάσταση, η οποία, όμως, θα πάρει χρόνο για τους εξής λόγους: Α. Θα αργήσει να υπάρξει, εάν υπάρξει, πολιτική σταθερότητα στη Συρία, αφενός λόγω της παρουσίας των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, αφετέρου λόγω του ότι οι αντιμαχόμενες δυνάμεις δύσκολα θα τα βρουν μεταξύ τους. Ακολουθούν τον δρόμο του Ιράκ, λόγω των θρησκευτικών, ακόμη και των εθνολογικών διαφορών και των ξένων συμφερόντων και επεμβάσεων, όπως των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Τουρκίας, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας και με διακριτικό τρόπο του Ισραήλ. Β. Η Συρία είναι ισοπεδωμένη. Συναφώς θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι εάν υπάρξει κάποια σταθερότητα, θα ανοιχτούν νέες θέσεις εργασίας. Για πόσους όμως και πόσοι θα προτιμήσουν να μείνουν και όχι να φύγουν από τη χώρα; Εκείνοι που ήδη έφυγαν, για τα επόμενα χρόνια πολύ περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να κυνηγήσουν το ευρωπαϊκό όραμα παρά να επιστρέψουν.
 
Οι προθέσεις της Άγκυρας
 
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ανθρωπιστική κρίση, που προκαλεί ο πόλεμος στη Συρία, μπορεί μεν να περιοριστεί υπό προϋποθέσεις, αλλά όχι να επιλύσει το πρόβλημα αμέσως. Ειδικότερα, ως προς τον περιορισμό της, πέραν της οικονομικής βοήθειας προς την Τουρκία, το ζητούμενο είναι εάν η χώρα αυτή θέλει να συνεργαστεί και αν οι Ευρωπαίοι εταίροι κατανοούν τι αλήθεια συμβαίνει ή εάν θέλουν να κατανοήσουν την πραγματικότητα.
 
Και επί τούτου εννοούμε το εξής: Έχουμε μία χώρα αυταρχική και αντιδημοκρατική, η οποία εξάγει το πρόβλημά της, θέλει να εισπράττει οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε., αλλά ουδέν ουσιαστικό πράττει για την επίλυσή του. Και εξηγούμε: Πρώτο, εάν η Τουρκία είχε πρόθεση να περιορίσει αποτελεσματικά τα κύματα των προσφύγων, θα μπορούσε να το πράξει στα παράλιά της, καταπολεμώντας εκεί τους λαθρέμπορους και όχι στη θάλασσα, όπου ο κίνδυνος αφορά στην απώλεια των ανθρωπίνων ζωών.
 
Ερώτημα: Γιατί δεν το πράττει, αφού όπως η ηγεσία της ισχυρίζεται, είναι μια χώρα με φημισμένα Σώματα Ασφαλείας, σε ό,τι αφορά την Αστυνομία και τον Στρατό, που επιβάλλουν την τάξη, όπως ισχυρίζονται, σε κάθε περίπτωση; Πώς δεν μπορούν να συλλαμβάνουν τους λαθρέμπορους που δρουν μέρα μεσημέρι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες; Είναι πρόδηλο ότι οι τουρκικές Αρχές δεν ενεργούν, διότι επί σκοπώ επιδιώκουν να δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στην Ελλάδα και να την αποδυναμώσουν.
 
Εκ των πραγμάτων γίνεται εξαγωγή του προβλήματος προς την υπόλοιπη Ε.Ε., με απώτερο στόχο να περιορίζει η Άγκυρα το δικό της πρόβλημα και να ζητά, όπως πράττει, οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα (βλέπε άνοιγμα κεφαλαίων), με την υπόσχεση να περιορίσει το κύμα προσφύγων. Δεύτερον, πώς να εκτιμά κάποιος ότι η Τουρκία έχει πρόθεση να επιλύσει το προσφυγικό, όταν είναι μέρος του προβλήματος, και ενώ υπάρχει η εύθραυστη εκεχειρία επιμένει ότι ανά πάσα στιγμή θα εισβάλει στη Συρία για να επιβάλει ζώνη ασφαλείας, όπως ισχυρίζεται, με απώτερο στόχο να κόψει τους Κούρδους στα δυο και να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικής οντότητας στο πλαίσιο της λύσης του Συριακού ειδικότερα, εάν αυτή δοθεί στη βάση μιας ομοσπονδίας;
 
Η εν δυνάμει ομοσπονδία στη Συρία
 
Σημειώνουμε εδώ ότι η περί ομοσπονδίας περίπτωση της Συρίας είναι διαφορετική ως προς τα χαρακτηριστικά της και τη βάση δικαίου, από εκείνη της Κύπρου. Και συμβαίνει αυτό διότι η κουρδική περιοχή στη Συρία αποτελείται από γηγενή πληθυσμό, ενώ ο βορράς στην Κύπρο τελεί υπό κατοχήν και ο υφιστάμενος πληθυσμός που κατοικεί εκεί έχει σχηματιστεί παρανόμως ως αποτέλεσμα της εισβολής και της κατοχής με τη βίαιη εκδίωξη του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού, από τη μια και τη μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων από τον νότο, καθώς και με την εγκατάσταση εποίκων, που συνιστά πολιτική που χαρακτηρίζεται ως έγκλημα πολέμου.
 
Στον βορρά της Κύπρου, ο νόμιμος πληθυσμός όπως και η επί του εδάφους πλειοψηφία ανήκουν στους Έλληνες του νησιού κατά 82%, που βιαίως εκδιώχθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Άρα, στην περίπτωση της Συρίας η ομοσπονδία θα είναι συμβατή με το δίκαιο και θα έχει απελευθερωτικό χαρακτήρα για έναν λαό, δηλαδή τον κουρδικό, που στην παρούσα φάση δεν του επιτρέπουν να έχει δικαιώματα, παρότι κατοικούσε επί αιώνες σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, αναπτύσσοντας δικό του πολισμό, διοίκηση, ακόμη και δικαστικό σύστημα (επίλυση διαφορών σε τοπικό επίπεδο που γίνονται αποδεκτές οι αποφάσεις εντός της Τουρκίας αλλά και στη Συρία).
 
Αντιθέτως, στην Κύπρο, η ομοσπονδία δεν έχει νόμιμη βάση, αφού ο στόχος της δεν είναι η απελευθέρωση και η επιστροφή των Ελλήνων της Κύπρου, καθώς και η αποκατάσταση της παραβιασθείσας από την Άγκυρα και τον στρατό της εννόμου τάξεως, αλλά η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, όπως επιβλήθηκαν παρανόμως το 1974. Δηλαδή, η νομιμοποίηση του γεωγραφικού, πληθυσμιακού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θα διχοτομηθεί σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη και θα διαλυθεί. Το κοινό σημείο αναφοράς είναι η τουρκική πολιτική, η οποία συνεχίζει να είναι επιθετική και επεκτατική και να χρησιμοποιεί τα όπλα και την εισβολή ως εργαλεία επιβολής των εθνικών της συμφερόντων.
 
Η ίδια πρακτική υιοθετείται στο βόρειο Ιράκ, όπου εισβάλλει η Άγκυρα κατά το δοκούν, χωρίς εγγυητικά δικαιώματα και χωρίς να τιμωρείται από κανέναν. Και σε κάθε περίπτωση εισβολής, η Άγκυρα χρησιμοποιεί τους ίδιους ισχυρισμούς όπως εκείνους που προέβαλε το 1974 στην Κύπρο. Μας έχει κάνει μοντέλο. Τονίζει, λοιπόν, ότι έχει χρέος να υπερασπιστεί τουρκικούς πληθυσμούς (βλέπε τώρα τους Τουρκομάνους). Και αυτό είναι το ιδεαλιστικό στοιχείο, που συνδυάζεται με το ζήτημα της ασφάλειας.
 
Έτσι, επιβεβαιώνεται ο Νταβούτογλου, ο οποίος γράφει στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι στην Κύπρο, θα έπρεπε να τους είχαν επινοήσει. Συν του ότι επιβάλλει στην Ελλάδα μιαν άλλη μορφή μετακίνησης πληθυσμών, από τον επί της Κύπρου εποικισμό. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι περιπτώσεις είναι ίδιες. Άλλο τα προσφυγικά ρεύματα και άλλο ο εποικισμός.
 
Όμως, το επιχείρημά μας έχει ως εξής: Διαχρονικά η Τουρκία χρησιμοποιεί τις μετακινήσεις πληθυσμών για να προκαλέσει συνθήκες αποσταθεροποίησης και να εξυπηρετήσει δικά της στρατηγικά συμφέροντα.
 
Τα διδάγματα της κρίσης
 
Ποια είναι, λοιπόν, τα διδάγματα από την κρίση στη Συρία;
 
1. Καμιά αλλαγή δεν υπάρχει στην τουρκική πολιτική. Ούτε στη φιλοσοφία, ούτε στην πρακτική. Και εφόσον είναι το κλειδί στο Κυπριακό, πώς θα ανοίξει την πόρτα στη λύση της επανένωσης και στη βιωσιμότητά της, όταν δεν υπάρχουν δείγματα για την αλλαγή πολιτικής;
 
2. Το μοντέλο της εισβολής, που η Τουρκία εφήρμοσε στην Κύπρο, το χρησιμοποιεί στο Ιράκ και απειλεί να το χρησιμοποιήσει στη Συρία. Ήδη την βομβαρδίζει προ καιρού, ασχέτως εάν δεν έχουν ακόμη εκδηλωθεί μεγάλης κλίμακας χερσαίες επιχειρήσεις.
 
3. Οι λανθασμένες επιλογές των ΗΠΑ και η αδυναμία της Ε.Ε. να διαμορφώσει επαρκή εξωτερική πολιτική και στρατηγική στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στο Συριακό, έφεραν την ανθρωπιστική κρίση, η οποία εξελίχθηκε σε πολιτική ασφάλειας και συνοχής της ίδιας της Ε.Ε. Με τους τρομοκράτες να κτυπούν στην καρδιά της Ευρώπης, το Παρίσι, και να εγείρεται ζήτημα ασφάλειας, το οποίο διαχειρίζονται τα κράτη-μέλη με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί πλέον κατά τρόπο ελεύθερο, αλλά να απειλείται η πλήρης εφαρμογή της Σένγκεν.
 
Μερικώς, οι τρομοκράτες επιτυγχάνουν την ανατροπή του δυτικού τρόπου ζωής και φέρνουν στην επιφάνεια μια πικρή αλήθεια: Ότι δηλαδή τα κράτη, πόσω μάλλον η Ε.Ε. ως τέτοια, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη βασική τους αποστολή, που είναι η ασφάλεια στο εσωτερικό τους, καθώς και εκείνη των εξωτερικών τους συνόρων. Εξ ου και η επιστράτευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, διότι η Ε.Ε.:
 
α) Δεν μπορεί να αντεπεξέλθει λόγω δομικών και πραγματικών αδυναμιών, αφού δεν έχει δικό της στρατό.
 
β) Δεν κατάφερε να στηρίξει επαρκώς την Ελλάδα επί τη βάσει των δικών της αρχών δικαίου ως απάντηση στην αμφισβήτηση που εγείρει η Τουρκία επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν ευθύνεται και η Αθήνα, η οποία υιοθετεί μια κατευναστική, όπως και η Λευκωσία, έναντι της Άγκυρας πολιτική, με τη ψευδαίσθηση ότι θα βρεθεί βιώσιμη λύση. Το πρώτο επί τούτου δίδαγμα είναι ότι η Ε.Ε. δεν ενεργεί επί τη βάσει δικαίου εάν δεν το διεκδικεί ο έχων έννομο συμφέρον, ο οποίος δεν μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι χωρίς αυτοάμυνα θα τρέξουν οι άλλοι να τον σώσουν εάν τα συμφέροντά τους δεν το επιβάλλουν.
 
Ο ιδεαλισμός δεν μπορεί να περνά στο πεδίο της ρεαλιστικής πολιτικής, χωρίς τη στήριξη της ισχύος και του συμφέροντος, καθώς και της στρατηγικής. Και η Ε.Ε. πληρώνει σήμερα τις λανθασμένες εκτιμήσεις της, τα ελλείμματα στρατηγικής της και την αδυναμία της να κατανοήσει πώς εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά της μέσω της εφαρμογής των κανόνων διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο. Εάν το κατανοούσε ή εάν ήθελε να το κατανοήσει με τη συνδρομή των Αθηνών, θα έπρεπε και πρέπει να χρησιμοποιήσει έναντι της Τουρκίας μιαν αποτρεπτική αντί εξευμενιστική πολιτική. Δηλαδή όχι μόνο να της προσφέρει καρότα εκατομμυρίων, ακόμη και δισεκατομμυρίων, αλλά να της δείξει και το μαστίγιο τη ισχύος.
 
4. Το κενό της ελλειμματικής στρατηγικής της Ε.Ε. και η διάγνωση της ορθής εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Ε.Ε. καλύπτονται στην ευρύτερη περιοχή μας -και ειδικότερα στις σχέσεις μας με την Τουρκία- από το ΝΑΤΟ, την Τουρκία και τη Βρετανία με τις Βάσεις που διαθέτει μέσω Κύπρου. Τα λάθη του ΝΑΤΟ, όπως και στην Κριμαία και στον Καύκασο, έρχεται να εκμεταλλευθεί η Ρωσία για να επανέλθει δριμύτερη, αλλά και συμβιβαζόμενη με τις ΗΠΑ, όπως συμβαίνει τώρα στη Συρία.
 
5. Η Τουρκία όχι μόνο δεν αλλάζει πολιτική, αλλά είναι πρόδηλο ότι χρησιμοποιεί τις μετακινήσεις πληθυσμών είτε στη βάση του προσφυγικού είτε στη βάση τους εποικισμού για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, για να δημιουργήσει συνθήκες αποσταθεροποίησης, για να ενισχύσει τη θέση της και να αποδυναμώσει τους άλλους και για να πάρει ανταλλάγματα στη λογική επίλυσης προβλημάτων που προκαλεί ή οξύνει. Αυτό δεν κάνει στην Κύπρο, στο Αιγαίο και με προέκταση την Ε.Ε.;
 
Και ποιος εγγυάται ότι, εφόσον η πολιτική της παραμένει ίδια, δεν θα εφαρμόσει νέο εποικισμό, με άλλο όνομα, με ξένους για παράδειγμα εργάτες ή μετανάστες, μετά από μια ομοσπονδιακή λύση; Την οποία, όπως μας πληροφορούν Τούρκοι αξιωματούχοι, θα χρησιμοποιεί η Άγκυρα στο πλαίσιο του ισότιμου συνιστώντος κράτους, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Κι εμείς τι θα πράξουμε; Θα αντισταθούμε; Θα κάνουμε πόλεμο; Ακόμη και αν το θέλουμε, με τι ισχύ; Και είναι πρόδηλο ότι μέσα από τα διδάγματα της υφιστάμενης κρίσης και άλλων, η ισχύς αποδεικνύεται καταλυτικό στοιχείο για την ασφάλεια και την προάσπιση, καθώς και για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, όπως και για την επιβίωση ενός κράτους.
 
Το παιχνίδι της Άγκυρας
 
Ιδού λοιπόν διδάγματα από την πραγματικότητα για την οικοδόμηση εναλλακτικής στρατηγικής, που δεν θα στηρίζεται στο ουτοπικό wishful thinking όπως η υφιστάμενη ελλειμματική μας πολιτική, αλλά στον ρεαλισμό, ο οποίος δεν διδάσκει τα όσα περί υποταγής αναφέρει η εν Κύπρω πολιτική κουλτούρα υπό τον μανδύα του συμβιβασμού, αλλά την ικανότητα σύγκλισης συμφερόντων, τις συμμαχίες και την ισχύ. Το ξέρει καλά το παιχνίδι η Άγκυρα, σε αντίθεση με την ηγεσία μας, που επί σειρά ετών μένει στα περί ρεαλισμού ανεξεταστέα!

06 March 2016

Το «παλιάμπελο» του βορρά και το «θαύμα» των αστρολόγων

Δικαίως ερωτά ο πολίτης: Τι γίνεται τέλος πάντων με το φυσικό αέριο; Εκείνο που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι ότι κινούμαστε με αβεβαιότητα! Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και περιμένουμε, όπως και ο κ.΄Ειντε, την ευθυγράμμιση των άστρων για να γίνει το θαύμα, ώστε να αρχίσει η διαδικασία εκμετάλλευσης.

Η συμφωνία για την επανέναρξη των συνομιλιών προ ενός περίπου έτους στηρίχθηκε, εκτός των άλλων, πάνω στην αντίληψη ότι δεν θα υπάρξει εκμετάλλευση φυσικού αερίου εάν δεν λυθεί το Κυπριακό. Διότι, εάν τολμήσουμε να πράξουμε το αντίθετο, το Μπαρμπαρός, με τη συνοδία τουρκικών πολεμικών πλοίων, θα σεργιάνιζε εκ νέου στην κυπριακή ΑΟΖ και ως εκ τούτου πώς θα ήταν δυνατή η αντιμετώπισή του; Με μαούνες;

Και είναι πρόδηλο ότι το κομματικό κατεστημένο, που ξήλωσε αρχικά το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, κατόπιν ξένων συμβουλών, και εν συνεχεία την Εθνική Φρουρά, η οποία πλέον δεν είναι δύναμη αξιόπιστης αποτροπής, έρχεται σήμερα να μας πει: Και τι θέλετε να κάνουμε; Πόλεμο; Ούτε καν τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ δεν ολοκληρώνουν για να έχουν την πολυτέλεια άλλοτε να αφήνουν να διαρρεύσει ότι «δεν μας θέλουν οι Εβραίοι» και άλλοτε ότι επίκεται συμφωνία Τελ Αβίβ - Άγκυρας, για να περάσει αγωγός από το Λεβιάθαν στην Τουρκία. Και μας υποβάλλουν το εξής: Μην εμπιστεύεστε και πολύ το Ισραήλ…

Εμπιστευθείτε την Άγκυρα! Οπότε το μήνυμα είναι σαφές: Δεν μπορεί να γίνει εκμετάλλευση του φυσικού αερίου χωρίς λύση και ο αγωγός θα περάσει από την Τουρκία για να έχει κίνητρο να πει ναι σε μια διευθέτηση, που είναι, όμως, δική της, συνεταιρική με τους Βρετανούς από το 1956, επινόηση. Δίνουμε δηλαδή καθαρό ποινικό μητρώο στην Άγκυρα εντός της ΕΕ, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε κήρυκες της ενταξιακής της διαδικασίας και να της προσφέρουμε οφέλη από το φυσικό αέριο, ακόμη και αυτή την τριχοτόμηση της ΑΟΖ, με «αντάλλαγμα» να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος σε ισότιμο συνιστών κράτος, να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία αρχικά και, ταυτοχρόνως, να υποβιβαστούν οι ελεύθερες σήμερα περιοχές της σε ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος.

Αυτή και αν είναι «ευφάνταστη διπλωματία». Να παρακαλείς τον Ερντογάν και αυτός να σε γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Να τα θέλει όλα. Και τις λεπτομέρειες. Την πλήρη ταπείνωση. Και ο καημένος ο Ακιντζί να στέκει προσοχή στη γωνιά του κάδρου, μπροστά στον νέο Ατατούρκ, και να μετρά τα άστρα του Έιντε, εκλιπαρώντας τον Αλλάχ να βρέξει χρήμα. Και να έβρεχε χρήμα, όπως μας έταζαν ΚΕΒΕ, ΟΕΒ, Έιντε και λοιποί αστρολόγοι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, «άντε, ας πάει το παλιάμπελο… του βορρά. Ας κρύψουμε την ξεφτίλα μας μέσα στα ευρώ».

Δυστυχώς, και επί τούτου, αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός. Ούτε καν με τη συνωμοσία «Αλλάχ» και «Θεού» δεν γίνεται θαύμα. Ψάχνουν για δωρητές και δεν βρίσκουν. Και αν βρουν, πόσα θα δώσουν; Άλλωστε, όπως τόνισε προ ολίγων ημερών ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Α. Νεοφύτου, δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις.

Και τα ανέφερε αυτά, την ίδια περίπου στιγμή, κατά την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε στην επιστολή του προς τον ΓΓ του ΟΗΕ ότι πρέπει να είναι ξεκάθαροι οι όροι και ο τρόπος αποπληρωμής ενός δανείου για τη λύση. Με άλλα λόγια, θα πάμε σε νέο μνημόνιο για να πληρώσουμε τον λογαριασμό της εισβολής!

29 February 2016

Η Βαβυλωνία της Ε.Ε και η σκιά του Brexit

Τι μπορεί να αλλάξει στην ΕΕ με τη συμφωνία της Βρετανίας για «ειδικό καθεστώς» και κάτω από ποιες συνθήκες διευκολύνεται η αντίληψη της γερμανικής Ευρώπης

- Ποιες οι γεωπολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη, οι σχέσεις ΕΕ - Βρετανίας και πώς επηρεάζεται η Κύπρος
- Τι σημαίνει η απόκλιση από το κεκτημένο στα ωφελήματα προς τους ξένους και η αλλαγή στην παροχή του επιδόματος τέκνου
- Υπάρχει ενδεχόμενο να ξαναγεννηθεί το Σκοτικό Ζήτημα και κάτω από ποιες συνθήκες
- Πώς η αντίληψη της κρατικής κυριαρχίας και του έθνους κράτους υπερισχύει του κοινοτισμού


Το ζητούμενο πλέον δεν είναι εάν θα διευρυνθεί, όπως ελέγετο παλαιότερα η ΕΕ, αλλά, επί του παρόντος, εάν θα κρατηθεί σε συνοχή και πώς. Προ ολίγων μηνών είχαμε το φαινόμενο και την απειλή του Grexit και το τώρα του Brexit, των Βρετανών δηλαδή, που είναι ενταγμένοι στην ΕΕ ως Ην. Βασίλειο. Την προπερασμένη Παρασκευή, στις 19 Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων κατέληξε σε μια συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και της Βρετανικής Κυβέρνησης, την οποία πήρε ανά χείρας ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, για να πείσει τους συμπατριώτες του να πουν ναι στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου.

Ενίσχυση κυριαρχίας, απόκλιση από κεκτημένο

Σε γενικές γραμμές η συμφωνία περιλαμβάνει τα εξής:

1. Την ενίσχυση της κυριαρχίας της Βρετανίας σε σχέση με τις Βρυξέλλες και την προσδοκία για την όσο το δυνατό περισσότερη οικονομική και τραπεζική απεξάρτηση από την ΕΕ. Η Βρετανία υποστηρίζει ότι στην ΕΕ δεν υπάρχει μόνο το ευρώ αλλά και η λίρα που ελέγχεται από τη Βρετανική Κεντρική Τράπεζα, καθώς και ότι δεν πρόκειται το Λονδίνο να πληρώνει τις λανθασμένες οικονομικές πολιτικές της Ευρωζώνης, επειδή ανήκει στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, δεν θέλει να συνεισφέρει σε bail out, όπως αυτά της Ελλάδας, για παράδειγμα, ή της Ιρλανδίας. Όπως είπε ο Πρωθυπουργός Κάμερον, «αγαπά τη Βρετανία, όχι τις Βρυξέλλες» και επανέλαβε πολλάκις ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το «εθνικό του συμφέρον».

2. Την επταετή απόκλιση από το κεκτημένο, υπό την έννοια ότι η Βρετανία δεν θα δίδει ωφελήματα σε εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, παρά μόνο εάν περάσουν τέσσερα χρόνια από την άφιξή τους στη χώρα και εφόσον συνεισφέρουν στα ταμεία του κράτους. Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό Κάμερον, κανείς δεν μπορεί να εισπράττει από τα ταμεία του κράτους ωφελήματα, εάν δεν πληρώνει πρώτα, καθότι δημιουργούνται προβλήματα. Το ζήτημα αυτό είναι σημαντικό για τους ακόλουθους λόγους:

Α. Η απόκλιση από το κεκτημένο ζητήθηκε για επτά χρόνια, διότι αποτελεί διάκριση σε βάρος πολιτών και εάν ήταν σε μόνιμη βάση θα προσβαλλόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Ακόμη, όμως, και η απόκλιση των επτά ετών μπορεί, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στην ΕΕ, να προσβληθεί στο δικαστήριο. Ένα ζήτημα μάλιστα που ηγέρθη δημόσια ενώπιον του κ. Γιούνκερ, ο οποίος εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα περιπλακούν τα πράγματα.

Β. Ενδέχεται να επιφέρει μεταβολές στα δικαιώματα εργασίας και διακίνησης εντός της ΕΕ. Στόχος του μέτρου είναι να περιορίσει τη διακίνηση των εργαζομένων προς τη Βρετανία από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και άλλες που ψάχνουν καλύτερη τύχη. Εάν το μέτρο εφαρμοστεί και από άλλες χώρες και δη μεγάλες, τότε γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει ενίσχυση της λογικής του έθνους κράτους σε βάρος του κοινοτισμού, ως αποτέλεσμα των οικονομικών ανισοτήτων εντός της ΕΕ και των δημοσιονομικών και τραπεζικών προβλημάτων που υπάρχουν ακόμη και σε πλούσιες χώρες της ΕΕ. Και είναι αποτέλεσμα των θεσμικών ελλειμμάτων και των αδυναμιών των ηγετών της ΕΕ να βρουν λύσεις στα προβλήματα ή να είχαν την προνοητικότητα να τα αποτρέψουν.

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, για παράδειγμα, και η θεσμοθέτηση του ενιαίου τραπεζικού συστήματος (Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση) με κριτήρια (βλέπε κεφαλαιακή επάρκεια), επί τη βάσει των οποίων να κατοχυρώνονται και οι τράπεζες και οι καταθέτες και η οικονομία θα έπρεπε να τεθούν πριν από και όχι μετά την κρίση. Η ΕΕ βρίσκεται σε μια συνεχή θεσμική αναδιάρθρωση, εξού και η θέση του κ. Κάμερον ότι η Βρετανία θα πρέπει να μείνει με ειδικό καθεστώς σε μιαν ΕΕ που αναδιαμορφώνεται. Την οποία όμως αναδιάρθρωση και αναδιαμόρφωση ο καθένας εννοεί με δικό του τρόπο.

3. Η αναπροσαρμογή του επιδόματος τέκνου σε ξένους εργαζομένους, πολίτες της ΕΕ, στη Βρετανία, των οποίων τα παιδιά είναι στην αλλοδαπή, αναλόγως του οικονομικού επιπέδου στη χώρα όπου διαμένουν. Το μέτρο αυτό είναι συνέχεια του προηγούμενου και έχει λογική βάση. Καθόλου παράξενο να εφαρμοστεί και από άλλες χώρες.

4. Ενισχύεται η σημασία του Βρετανικού Κοινοβουλίου σχετικά με την έγκριση νομοθεσιών που εμπίπτουν στην αρχή της επικουρικότητας.

Ειδικό καθεστώς και αυτοκρατορική συνείδηση

5. Η Βρετανία δεν θα δεσμεύεται σε θέματα «στενότερης ΕΕ», με άλλα λόγια περισσότερης ολοκλήρωσης, ενώ ξεκαθαρίζει την πλήρη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας. Εξ υπαρχής, οι Βρετανοί υποστήριζαν ότι επ’ ουδενί λόγω θα επέτρεπαν να εκχωρηθούν κυριαρχικά δικαιώματα προς τις Βρυξέλλες σε επίπεδο high politics, άμυνας δηλαδή και εξωτερικής πολιτικής. Γι' αυτό και δεν δέχθηκαν ποτέ να απολέσουν το βέτο τους. Η τάση της περισσότερης κυριαρχίας του έθνους κράτους είναι αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, της αποτυχίας της ΕΕ στην οικονομία, στην κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή, καθώς και στους τομείς της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ουκρανίας καθώς και σε εκείνη της Συρίας. Η αποτυχία αυτή προσδίδει μεγαλύτερο ρόλο στη Ρωσία και αναδεικνύει τη σημασία της ως έθνους κράτους.

Μια αντίληψη που αποτυπώνεται στην πράξη στη διάλυση των πολυεθνικών ή διεθνικών ομοσπονδιών, όπως της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, την ίδια στιγμή μάλιστα που ιστορικά ήκμαζαν οι θεωρίες της περιφερειακής ολοκλήρωσης και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ακόμη για παράδειγμα και αυτές οι ΗΠΑ, που έχουν μικρή ιστορία στην παγκοσμιότητα, και διαθέτουν πολυεθνική βάση μεταναστών, επιδιώκουν, μέσα από πολέμους και το Χόλιγουντ, καθώς και μέσα από ένα ιδεολογικό σύστημα δημοκρατικών αρχών και αξιών, που εφαρμόζεται στο πλαίσιο της «αποστολικής διπλωματίας», να εμπεδώσουν τη δική τους εθνική συνείδηση στη λογική του έθνους κράτους.

Κάτι τέτοιο επιδίωξαν να κάνουν και οι Άγγλοι στη Βρετανία χρησιμοποιώντας το βασιλικό στέμμα, καθώς και την ιδεολογία και τις ταξικές αναλύσεις και κατευθύνσεις του συντηρητικού κόμματος, ώστε να αναδειχθεί μια βρετανική εθνική συνείδηση, η οποία όμως να κυριαρχείται από το αγγλικό αυτοκρατορικό στοιχείο.

Το Σκοτικό Ζήτημα και η ΕΕ

Εάν το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου είναι υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, η κατάσταση συνεχίζεται, χωρίς τις περιπλοκές που θα προκύψουν εάν η Βρετανία εξέλθει της ΕΕ. Εάν εξέλθει η Βρετανία της ΕΕ θα σηματοδοτηθούν νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Το πρώτο θεσμικό ζήτημα, που είναι συναφές και με γεωπολιτικές αλλαγές, αφορά στον τρόπο αποχώρησης της Βρετανίας ως Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ και τη νέα μεταξύ τους σχέση. Μια τέτοια διαδικασία εκτιμάται ότι θα πάρει περίπου δύο χρόνια.

Ενδιαφέρον, βεβαίως, είναι κατά πόσον η απόφαση αυτή θα προκαλέσει νέους τριγμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ΕΕ ή εάν θα προκαλέσει κρίση ακόμη και στην ίδια την Βρετανία. Διότι, από τώρα, προβάλλεται ο εξής ισχυρισμός: Εάν το δημοψήφισμα είναι υπέρ της εξόδου και οι Σκοτσέζοι για παράδειγμα θέλουν να μείνουν, τι γίνεται; Επί τούτου προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το δημοψήφισμα είναι δεσμευτικό για όλους. Και για Άγγλους και για Σκοτσέζους και για Ιρλανδούς και για Ουαλούς.

Και εδώ είναι που κυριαρχεί μέσα από νομικές δεσμεύσεις η έννοια του βρετανικού έθνους κράτους, με κεντρικό στοιχείο το αγγλικό, αφού το πολιτειακό σύστημα δεν είναι ομοσπονδιακό. Ακόμη και τμήμα των όποιων εξουσιών να έχει δώσει κατά καιρούς το Λονδίνο προς τους Σκοτσέζους, η κεντρική Κυβέρνηση -μια και αδιαίρετη- έχει τη δυνατότητα ακόμη και αυτής της αναστολής τους. Από την άλλη, είναι νωπό ακόμη το δημοψήφισμα για την απόσχιση ή όχι της Σκοτίας από τη Βρετανία, με το αποτέλεσμα να φτάνει σε ποσοστό 55,3% υπέρ της παραμονής. Άλλωστε, η ένταξη στην ΕΕ έχει γίνει ως Ην. Βασίλειο, που σημαίνει ότι κάθε τμήμα της Βρετανίας ουδόλως μπορεί από μόνο του να διαπραγματευτεί την παραμονή του ή την αποχώρησή του, εκτός και αν φύγει από το Ην. Βασίλειο.

Εκείνο που θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος είναι η πιθανότητα να ξαναγεννηθεί το Σκοτικό Ζήτημα, εάν το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου είναι διαφορετικό και αντιφατικό κατά πολύ από αυτό της Αγγλίας και άλλων περιοχών. Εάν, δηλαδή, αποφασιστεί έξοδος από την ΕΕ και οι Σκοτσέζοι με ποσοστό πέραν του 60% πουν ναι στην παραμονή, τότε θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος ότι θα μπορούσε να γεννηθεί ζήτημα που θα αφορά στη διεκδίκηση ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας ή ομοσπονδοποίησής της με την Αγγλία και δη με το Ην. Βασίλειο.

Τη δεύτερη επιλογή, της συνομοσπονδίας ή μιας μορφής ομοσπονδίας, δεν θα τη δεχθούν προφανώς οι Άγγλοι για λόγους αρχής. Θα είναι δύσκολη ώς αδύνατη η επιλογή να παραμείνει η Σκοτία στην ΕΕ ή οποιοδήποτε άλλο τμήμα της Βρετανίας χωρίς υποβολή νέας ένταξης, ασχέτως εάν επιταχυνθούν οι διαδικασίες. Το θέμα είναι εκτός από ουσιαστικό και τυπικό. Στην εξέλιξη ενός τέτοιου σεναρίου θα έχουμε νέα δεδομένα και στο βρετανικό νησί και στην Ευρώπη.

Σημειωτέον δε, ότι οι υπολογισμοί σήμερα για τον επικερδή χαρακτήρα της βρετανικής οικονομίας στηρίζονται στο υφιστάμενο θεσμικό πολιτειακό σχήμα και στον έλεγχο των πηγών πετρελαίου στα βόρεια, δηλαδή στη Σκοτία. Μια σκοτική αποχώρηση αλλάζει τα δεδομένα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι επιβλαβής και προς τη Σκοτία. Οπότε δεν θα υπάρχει λογική αποχώρησης.

Δημοκρατία των Fax

Οι λοιποί Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ότι παρά τη συμφωνία με τη Βρετανία, η ενοποιητική προσπάθεια θα συνεχιστεί, αφού οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν. Και ειδικά συνεχίζονται οι ενταξιακές με την Τουρκία, της οποίας το τελικό καθεστώς δεν είναι βέβαιο. Εάν δηλαδή θα είναι ειδική σχέση ή πλήρης ένταξη. Πάντως, επί του παρόντος, δεν υπάρχει τυποποιημένο καθεστώς ειδικής σχέσεις. Υπάρχουν, όμως, πλέον δύο μοντέλα.

Το ένα είναι της Νορβηγίας, που είναι εκτός της ΕΕ, και στηρίζεται στην πρακτική της δημοκρατίας των Fax, που σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες στέλνουν στο Όσλο τις νομοθεσίες και οι εκεί θεσμοί επιλέγουν ποιες από αυτές και πώς θα ενσωματωθούν για να διευκολύνουν τις σχέσεις τους με την ΕΕ. Αυτό συνιστά μοντέλο ειδικής σχέσης της ΕΕ με μια χώρα που επέλεξε να είναι εκτός. Ενδεχομένως, ανάλογο μοντέλο να υιοθετηθεί και για τη Βρετανία εάν η απόφαση είναι η έξοδος. Διαφορετικά, θα ισχύσει το ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ, όπως συμφωνήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου. Συνεπώς, για την Τουρκία υπάρχουν ήδη παραλλαγές μοντέλων, χωρίς να αποκλείεται η περίπτωσή της να αποτελέσει ένα τρίτο.

Γεωπολιτικές αλλαγές και Μεγάλες Δυνάμεις

Εάν πάντως η Βρετανία φύγει από την ΕΕ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνιστά η επιλογή της αυτή δώρο για τη Γερμανία και την πολιτική της για μια γερμανική Ευρώπη αντί για μιαν ευρωπαϊκή Γερμανία. Πολύ πιο βολικό για τη Βρετανία θα είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω. Έτσι θα μπορεί να έχει και έλεγχο στους σχεδιασμούς του Βερολίνου εντός της ΕΕ. Βεβαίως, από την άλλη, η πλήρης βρετανική έξοδος δημιουργεί ακόμη έναν εντελώς ανεξάρτητο ισχυρό πόλο εντός της Ευρώπης με σύμμαχο τις ΗΠΑ, πέραν των άλλων δύο, δηλαδή της Γερμανίας και της Ρωσίας. Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί και στη Γαλλία, όμως ο ρόλος της είναι αποδυναμωμένος.

Οι εξελίξεις θα είναι δραματικές στη Γηραιά Ήπειρο, εάν μαζί με μια πιθανή έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ αρχίσει και μια ενεργειακή συνεργασία Μόσχας - Βερολίνου στην πράξη, μέσω του Βόρειου Αγωγού ΙΙ, που θα καθιστά τη Γερμανία ως κύρια ενεργειακή διανομέα στην Ευρώπη. Και χωρίς την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, μια τέτοια εξέλιξη αλλάζει τον χάρτη της Ευρώπης. Η Πολωνία, οι Βαλτικές Χώρες, η Λευκορωσία κ.λπ. θα βρεθούν εγκλωβισμένες μεταξύ των δύο πόλων και θα στραφούν αναγκαστικά προς τις ΗΠΑ, των οποίων ο ρόλος θα αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο στη Γηραιά Ήπειρο, εάν σε περίπτωση εξόδου της Βρετανίας αρχίσει να ξηλώνεται το μωσαϊκό της ΕΕ. Είτε ξηλωθεί είτε όχι η ΕΕ, η Γερμανία θα έχει κυρίαρχο ρόλο.

Και είτε εξέλθει είτε όχι η Βρετανία της ΕΕ, ποτέ δεν θα δεχθεί να ζει υπό τη σκιά και την καθοδήγηση του Βερολίνου, όπως συμβαίνει με άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και δη τη Γαλλία στην παρούσα φάση, αφού ο άξονας με τη Γερμανία χάνει την ισορροπία του και κλείνει προς το Βερολίνο, όπου είναι το οικονομικό κέντρο ισχύος. Και με τους Γερμανούς να θέλουν τις Βρυξέλλες ως τη δεύτερή τους πρωτεύουσα και τον χώρο όπου μπορούν να βαφτίζουν μεγάλο τμήμα των δικών τους εθνικών συμφερόντων ως κοινά ευρωπαϊκά. Αυτό δεν το δέχεται η Βρετανία, δηλαδή η Αγγλία.

Πολλαπλοί κύκλοι και η θέση της Κύπρου

Γίνεται, λοιπόν, όλο και πιο έντονη και εμφανής η Ευρώπη των κύκλων και των ταχυτήτων και ένα έκαστο των κρατών μελών κατατάσσεται, αναλόγως της ισχύος του ή/και των συμμαχιών τις οποίες συνάπτει. Η Βρετανία είναι από μόνη της μια ταχύτητα στην ΕΕ, ενώ από την άλλη, έχουμε τον ετεροβαρή άξονα Γερμανίας - Γαλλίας, τους λοιπούς μεγάλους ασθενείς της Ευρώπης, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, τις χώρες του φτωχού Νότου, του πλούσιου Βορρά, τους γερμανικούς δορυφόρους του πρώην ανατολικού μπλοκ και των Βαλκανίων, τις Βαλτικές χώρες, εκείνα τα κράτη που είναι εντός και αυτά που είναι εκτός ευρώ, καθώς και τα κράτη που είναι ανοικτά δορυφόροι των ΗΠΑ ή κάθονται στο σβέρκο τους και προχωρούν στην εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων μέσω του ΝΑΤΟ και της αμερικανικής ισχύος του, όπως η Βρετανία. Με άλλα λόγια έχουμε μια Βαβυλωνία!

Που βάζει φρένο στην περιφερειακή ολοκλήρωση και απειλή να τη σκοτώσει. Θα διερωτηθεί, βεβαίως, κάποιος, εμείς ως Κύπρος πού κολλάμε; Προφανώς, πουθενά, ή κάποιος δικαίως θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί, στην Τουρκία. Δηλαδή υπό τη ζώνη της δικής της γεωπολιτικής ευθύνης. Όχι ότι δεν είμαστε, αλλά θα το επισημοποιήσουμε μέσω μιας τουρκικής προελεύσεως λύσης ομοσπονδίας, η οποία θα προκύψει κατόπιν σχεδιασμού των Βρετανών, που είχαν «πείσει» Αθήνα και Λευκωσία παλαιότερα να διαλύσουν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, ενώ τώρα επιδιώκουν να μας απομακρύνουν από το Ισραήλ για να μας ρίξουν στις αγκάλες της Τουρκίας. Είτε υπάρχει είτε όχι ΕΕ!

Εμείς πάντως, δηλαδή η ηγεσία μας, έχουμε σκοτώσει την ΕΕ πριν από τους Βρετανούς, όταν βάζαμε στο ράφι τις αποφάσεις των Βρυξελλών για την ομαλοποίηση των σχέσεών μας με την Τουρκία και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα. Εμείς, αντί των ανωτέρω, ομαλοποιούμε τις σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ψευδοκράτος, το οποίο μέσω του επερχόμενου σχεδίου λύσης θα αναγνωριστεί ως ισότιμο συνιστών κράτος. Και θα δοθεί η χαριστική βολή στην Κυπριακή Δημοκρατία…

28 February 2016

Η νίκη του έθνους-κράτους και το ραγισμένο γυαλί της Ευρώπης

«Αγαπώ τη Βρετανία περισσότερο από τις Βρυξέλλες», είπε την Παρασκευή το βράδυ ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, αμέσως μετά τη συμφωνία στην οποία κατέληξε με την ΕΕ. Μια συμφωνία που παρέχει στη Βρετανία ειδικό καθεστώς στην ΕΕ, συνιστά νίκη του έθνους-κράτους, επιδιώκει να θέσει φρένο στην περιφερειακή ολοκλήρωση και θεσμοθετεί με εμφανή τρόπο την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, αναλόγως της ισχύος ενός εκάστου.

Με βάση τη συμφωνία:


1. Ενισχύεται η κυριαρχία της Βρετανίας, η οποία οικονομικά και τραπεζικά προσδοκά να ανεξαρτητοποιηθεί όσο περισσότερο μπορεί από την ΕΕ. Διότι, όπως είπε ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεν θα φτιάχνει η χώρα του την οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα για να πληρώνει τα σπασμένα άλλων (βλέπε bail out). Για τη Βρετανία δεν είναι μόνο το ευρώ που υπάρχει στην ΕΕ, αλλά και η λίρα.

2. Προνοείται ότι για επτά τουλάχιστον έτη θα υπάρχει απόκλιση από το κεκτημένο και, ως εκ τούτου, οι Βρετανοί δεν θα δίδουν ωφελήματα σε εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, παρά μόνο εάν περάσουν τέσσερα χρόνια από την άφιξή τους στη Βρετανία. Διότι, όπως ο κ. Κάμερον υποστήριξε, κανείς δεν μπορεί να εισπράττει από τα ταμεία, εάν δεν πληρώνει πρώτα. Το ζήτημα αυτό είναι σημαντικό, αφού ενδέχεται να επιφέρει μεταβολές στα δικαιώματα εργασίας και διακίνησης εντός της ΕΕ.

3. Προβλέπεται η αναπροσαρμογή του επιδόματος τέκνου σε ξένους εργαζομένους των οποίων τα παιδιά είναι στην αλλοδαπή, αναλόγως του οικονομικού επιπέδου στη χώρα όπου διαμένουν.

4. Καθορίζεται ότι η Βρετανία δεν θα δεσμεύεται σε θέματα «στενότερης ΕΕ», με άλλα λόγια περισσότερης ολοκλήρωσης, ενώ ξεκαθαρίζει την πλήρη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας.

5. Ενισχύεται η σημασία του Βρετανικού Κοινοβουλίου σχετικά με την έγκριση νομοθεσιών που εμπίπτουν στην αρχή της επικουρικότητας.

Η Βρετανία είναι από μόνη της μια ταχύτητα της ΕΕ, και επιδιώκει να συνυπάρχει με εκείνες των Γερμανών και Γάλλων, καθώς και των χωρών που είναι ακόμη εκτός του ευρώ και εκείνων του Νότου, που είναι παγιδευμένες σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Οι υπόλοιποι Εταίροι, πέραν της Βρετανίας, ισχυρίζονται ότι η συμφωνία επιτρέπει τη συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θεσμικά και σε ό,τι αφορά το ευρώ. Σπεύδουν, μάλιστα, να ισχυριστούν ότι η συμφωνία δεν θα αποτελέσει προηγούμενο. Και ότι ήταν αναγκαία για να παραμείνει η Βρετανία στην ΕΕ, ακόμη και αν το ένα της πόδι θα είναι έξω. Μια εξέλιξη που ενδεχομένως να βοηθά Γερμανούς και Γάλλους, οι οποίοι μπορούν να εμφανίσουν ανάλογα μοντέλα ενσωμάτωσης στο μέλλον, όπως είναι για παράδειγμα αυτό της Τουρκίας, αναλόγως των ισοζυγίων δυνάμεων και των συγκλινόντων ή αποκλινόντων συμφερόντων.

Εάν λοιποί οι εταίροι δεν άφησαν τη Βρετανία να φύγει από την ΕΕ την Παρασκευή το βράδυ, ήταν για να μη σπάσει εντελώς το ραγισμένο γυαλί της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι πόσο θα αντέξει. Πάντως, ακόμη και αν οι Βρετανοί επιλέξουν την έξοδο από την ΕΕ στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, κυρίως οι Γερμανοί δεν θα τα βάψουν μαύρα. Και θα συμβεί αυτό, διότι θα βοηθηθεί αφάνταστα το Βερολίνο στην πολιτική του για γερμανική Ευρώπη, αντί για ευρωπαϊκή Γερμανία. Διότι, και αυτοί αγαπούν περισσότερο το Βερολίνο από τις Βρυξέλλες… Ενώ στη δική μας περίπτωση, η αγάπη στην πατρίδα θεωρείται από την «ελίτ» των κομματικών κατεστημένων «ποινικοποιημένος, πολιτικά, εθνικισμός», λόγω μιας στρεβλής αριστερόστροφης κουλτούρας, συνυπάρχουσας με έναν εξίσου στρεβλό διεθνιστικό νεοφιλελευθερισμό, που είχε την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ θα ομοσπονδοποιείτο και ότι θα συνιστούσε ή ότι μπορεί να συνιστά την πανάκεια στα πάσης φύσεως προβλήματά μας. Από την οικονομία ώς το Κυπριακό…

22 February 2016

Η στρατηγική του τουρκικού ηφαιστείου και ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Ποια είναι η αποστολή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, γιατί συνομίλησαν τηλεφωνικώς Ομπάμα-Πούτιν, τα κενά της υφιστάμενης πολιτικής και γιατί δικαιώνεται η εναλλακτική στρατηγική
 
· Ποια τα σενάρια για την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και πώς επηρεάζεται η Κύπρος
 
· Πώς το ΝΑΤΟ γίνεται ο φύλακας των συνόρων της ΕΕ;
 
· Ποια είναι τα διλήμματα των ΗΠΑ και της Ρωσίας για την εισβολή της Άγκυρας στη Συρία
 
· Είναι τόσο μεγάλο το διακύβευμα της ζώνης ασφαλείας που δικαιολογεί γενίκευση πολέμου
 
Ο πόλεμος στη Συρία έφερε την προσφυγιά και η Τουρκία κλιμάκωσε την ανθρωπιστική κρίση που απειλεί την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας και της ΕΕ, ενώ δημιούργησε σοβαρά πολιτικά και θεσμικά προβλήματα εντός της Ευρώπης, που αφορούν στη Συνθήκη του Σένγκεν και στην εφαρμογή της, καθώς και την προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Τώρα η Τουρκία κλιμακώνει την κρίση στη Συρία με διπλωματικό τρόπο και με φόντο μια νέα εισβολή.
 
Αποστολή του «Standing Maritime Group 2»
 
Η ανακοίνωση από το ΝΑΤΟ της αποστολής δύναμης στο Αιγαίο με την ονομασία «Standing Maritime Group 2», προκειμένου να ελέγξει την κατάσταση στην περιοχή, έχει ως αφορμή την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και της ροής προσφύγων προς την Ελλάδα, αλλά, ταυτοχρόνως, έχει και τις εξής αιτίες και επιπτώσεις:
 
1. Την αδυναμία της Ελλάδας να διαφυλάξει τα δικά της εξωτερικά σύνορα, που είναι και σύνορα της ΕΕ. Αυτό οφείλεται στην επικρατούσα εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και στα προβλήματα κυριαρχίας που εγείρει η Τουρκία στο Αιγαίο. Εάν, βεβαίως, η Ελλάδα δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ, ενδεχομένως η κατάσταση στο Αιγαίο να ήταν πολύ χειρότερη απ' ό,τι είναι σήμερα.
 
2. Την περιστασιακή επίλυση των προβλημάτων, που εγείρει η Τουρκία με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, το οποίο πλέον αναλαμβάνει να διαφυλάττει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ με τη δική της σύμφωνη γνώμη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
 
3. Την παγίωση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο με επιτήρηση του ΝΑΤΟ και με τη Γερμανία να έχει αυξημένο ρόλο, αφού η επιχείρηση «Standing Maritime Group 2» τελεί υπό γερμανική διοίκηση.
 
Είναι ενδεικτική η σύνθεση της «Standing Maritime Group 2», που αποτελείται από το γερμανικό πολεμικό πλοίο Βόννη, την τουρκική φρεγάδα Μπαρμπαρός και την ελληνική Σαλαμίς, καθώς και την καναδική και ιταλική φρεγάδα Fredericton και Lebeccion. Στην αποστολή χρησιμοποιούνται και εναέριες δυνάμεις για επιτήρηση και παρακολούθηση.
 
Το ΝΑΤΟ και η Συρία
 
Η επιχείρηση «Standing Maritime Group 2» ήρθε μετά την πρόθεση του ΝΑΤΟ να μελετήσει τη συμμετοχή του στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και δη της ISIS, καθώς και της πρόθεσης της Τουρκίας να εισβάλει στη Συρία, αλλά και μιας άλλης πραγματικότητας: Της γεωστρατηγικής αλλαγής που προκάλεσε η εγκατάσταση των S-400 στη Συρία από τη Ρωσία, μετά από την κατάρριψη του ρωσικού Su24 από τουρκικό F-16.
 
Συνεπώς, είναι τέτοια η συγκυρία, που επιτρέπει σε κάποιον να ισχυριστεί ότι πέραν των ανωτέρω λόγων, το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει δυνάμεις στην περιοχή για να είναι σε θέση αφενός να συμμετέχει στις επιχειρήσεις και αφετέρου να έχει έλεγχο της κατάστασης σε περίπτωση που θα κλιμακωθεί η κρίση στη Συρία, εάν η Τουρκία επέμβει με χερσαίες δυνάμεις. Μετά την εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία και την κατάρριψη του Su24:
 
Πρώτον, η Τουρκία εξύψωσε το γόητρό της ως περιφερειακή δύναμη, αλλά έχασε το πλεονέκτημά της να κινείται μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Πλέον είναι ακόμη πιο κοντά στις ΗΠΑ, από τις οποίες όμως φροντίζει στην παρούσα φάση να απομακρύνεται, αφού ο Ταγίπ Ερντογάν τις προκαλεί να επιλέξουν στρατόπεδο. Ή μαζί του ή με τους άλλους! Δεύτερον, η Τουρκία έβλεπε τους στρατηγικούς της σχεδιασμούς να μην υλοποιούνται.
 
Δηλαδή, απομακρυνόταν το ενδεχόμενο δημιουργίας «ζώνης ασφαλείας» εντός της Συρίας και της απόκτησης ισχυρού λόγου επί του καθεστώτος, που θα προκύψει από τη λύση του συριακού προβλήματος. Υπό αυτές τις συνθήκες, και με το Ιράν να επανέρχεται στο διεθνές σκηνικό, ως ένας ακόμη περιφερειακός δρων -που έχει λόγο στη Συρία- και με τις σχέσεις του να αποκαθίστανται σταδιακά με τη Δύση, μετά τη συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα, η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει τετελεσμένα και να προχωρήσει σε νέα συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία, ως σουνιτικά που είναι κράτη. Οι Σαουδάραβες θεωρούν περισσότερο απ' ό,τι οι Τούρκοι τη σουνιτική ISIS ως απειλή για το δικό τους καθεστώς.
 
Οι Τούρκοι, βεβαίως, πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να καθαρίσουν την κατάσταση με τους Κούρδους εντός της Συρίας, που τυγχάνουν πλέον της ανοικτής υποστήριξης της Ρωσίας. Όσο δε, για τις ΗΠΑ, ευνοούν τη δημιουργία κουρδικής ζώνης στη Συρία, γεγονός που κάνει πιο δύσκολο το έργο της Άγκυρας, η οποία, όμως, δεν πτοείται. Με βάση τα στοιχεία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, οι Τούρκοι ετοιμάζονται να επέμβουν στη Συρία με τη χρήση της 2ης Στρατιάς, που διαθέτει περί τις 100 χιλιάδες μάχιμους και αποτελείται από τρία Σώματα Στρατού. Το 4ο, το 6ο και το 7ο, και τις εξής μονάδες:
 
3η Τακτική Μεραρχία Πεζικού, 28η Ταξιαρχία Μηχανοκίνητου Πεζικού, 58η Ταξιαρχία Πυροβολικού, 1η Ταξιαρχία Καταδρομών, 2η Ταξιαρχία Καταδρομών, 5η Θωρακισμένη Ταξιαρχία, 39η Ταξιαρχία Μηχανοκίνητου Πεζικού, 106° Σύνταγμα Πυροβολικού, 34η Συνοριακή Ταξιαρχία, 16η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (Ντιγιαρμπακίρ), 20ή Θωρακισμένη Ταξιαρχία, 70η Ταξιαρχία Μηχανοκίνητου Πεζικού, 172η Θωρακισμένη Ταξιαρχία, 2η Ταξιαρχία Μηχανοκίνητου Πεζικού, 6η Ταξιαρχία Μηχανοκίνητου Πεζικού, 3η Ταξιαρχία Καταδρομών και 107° Σύνταγμα Πυροβολικού.
 
Στόχοι τουρκικής εισβολής
 
Ακόμη δεν είναι γνωστό ποιες από τις δυνάμεις της 2ης Στρατιάς θα χρησιμοποιήσει η Τουρκία σε μια ενδεχόμενη χερσαία στρατιωτική επιχείρηση, για τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας 10 χιλιομέτρων εντός της Συρίας, που θα είναι σφήνα και θα αποκόπτει τους Κούρδους από τα βορειοδυτικά (Azaz) και από τα βορειανατολικά (Jarabulus). Οι στόχοι είναι πολλαπλοί:
 
1. Επιμονή στον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό.
 
2. Αποδυνάμωση της κουρδικής, όπως την αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι, απειλής.
 
3. Αποτροπή δημιουργίας κουρδικής ζώνης με τη λύση του Συριακού.
 
4. Επανάκτηση κυρίαρχου στρατιωτικού και διπλωματικού ρόλου της Τουρκίας στο Συριακό.
 
Η Τουρκία κλιμακώνει την κρίση, γνωρίζοντας ότι ούτε η Ρωσία θέλει τη χερσαία επιχείρηση της Άγκυρας ούτε οι ΗΠΑ. Είναι ορθολογιστικό το παιχνίδι. Κανείς δεν επιδιώκει πόλεμο μεταξύ Ρωσίας, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ για την Τουρκία, που είναι δυνατό να πυροδοτήσει ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο ή έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο. Όμως, όλοι οφείλουν να εργάζονται με βάση το χειρότερο σενάριο.
 
Γι' αυτό, άλλωστε, το ΝΑΤΟ καλύπτει τα νώτα του και στη βάση αυτής της λογικής μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι και η επιχείρηση «Standing Maritime Group 2», διά της οποίας διασφαλίζεται η συνοχή της Συμμαχίας σε μια ευαίσθητη περιοχή με δυο παραδοσιακούς αντιπάλους, όπως είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. Και αυτό συμβαίνει μερικώς πάντοτε διότι κανείς δεν γνωρίζει σε μια κρίση πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
 
Από την άλλη, εάν η Τουρκία προχωρήσει σε χερσαίες επιχειρήσεις, το βάρος της αντίδρασης και του τρόπου με τον οποίο αυτή θα εκδηλωθεί πέφτει στους ώμους και των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, εάν μπορούν να μαζέψουν την Τουρκία και σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, εάν και πώς θα αντιδράσει. Καθόλου λοιπόν τυχαίο δεν είναι ότι, όπως πληροφορίες αναφέρουν, Ομπάμα και Πούτιν είχαν την περασμένη βδομάδα τηλεφωνική επικοινωνία για την τουρκική στάση, με την οποία διαφωνούν και οι δυο.
 
Υπό αυτές τις συνθήκες, τίθενται σειρά ερωτημάτων όπως είναι τα ακόλουθα: Τι θα πράξει η Ρωσία; Θα κτυπήσει τον τουρκικό στρατό, γεγονός που θα σημαίνει πόλεμο; Και τότε το βάρος θα πέσει στους ώμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Θα στηρίξουν την Τουρκία, ή θα επιδιώξουν να αφήσουν τη σύρραξη σε τοπικό επίπεδο και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, με την προσδοκία όπως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ διεκδικήσουν μαζί με άλλες δυνάμεις, όπως είναι η Κίνα, ρόλο διαιτητικό, στην περίπτωση που η Μόσχα απαντήσει στην Άγκυρα; Εάν, πάντως, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στηρίξουν την Άγκυρα, θα σημαίνει την έκρηξη ενός πολέμου που θα γενικευτεί;
 
Είναι τέτοιο το διακύβευμα (δηλαδή μια ζώνη δέκα χιλιομέτρων) ικανό να δικαιολογήσει την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων για την έναρξη ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου; Από ορθολογικής άποψης, η απάντηση είναι «όχι», ακόμη και αν κρύβονται πίσω από την κρίση και την κλιμάκωσή της, εκτός των όσων φαίνονται, και άλλα ενεργειακά συμφέροντα, νέες ζώνες επιρροής και γόητρα, καθώς και διεθνής αξιοπιστία των δρώντων στην κρίση της Συρίας. Εξού και η τηλεφωνική συνομιλία Ομπάμα-Πούτιν. Συνεπώς, υπάρχει το ενδεχόμενο να μπει μεν η Τουρκία στη Συρία, χωρίς όμως η Ρωσία να έρθει σε κάθετη και άμεση ρήξη μαζί της, αλλά να στηρίξει, όπως και οι ΗΠΑ, τις κουρδικές δυνάμεις στην περιοχή.
 
Εκβιασμοί και Κύπρος
 
Αληθές, επίσης, είναι ότι η Τουρκία, μετά την κατάρριψη του ρωσικού Su24 και με τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του Ερντογάν, εμφανίζεται να είναι αξιόπιστη ως προς τις απειλές της. Ως εκ τούτου, για να μην προχωρήσει σε χερσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες εάν οδηγήσουν σε γενικευμένη σύρραξη θα προκαλέσουν ανυπολόγιστο κόστος στους κύριους πρωταγωνιστές και δη στις ΗΠΑ και στη Ρωσία, η Τουρκία θα πράξει ό,τι οι κανόνες της διαπραγμάτευσης καθορίζουν:
 
Για να σβήσει τις φωτιές του ηφαιστείου που αναζωπυρώνει με την πολιτική της στην περιοχή, θα ζητήσει ανταλλάγματα, που θα αφορούν στην ασφάλειά της, στο Κουρδικό και στον ρόλο της την επόμενη μέρα στη Συρία, δηλαδή μετά τη λύση, καθώς και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της στην ευρύτερη περιοχή, εφόσον αυτή επανασχεδιάζεται. Και επειδή βρισκόμαστε στην περιοχή των εξελίξεων και επειδή, όπως λέγεται, το 2016 είναι έτος λύσης, γιατί η Άγκυρα να μη ζητήσει και επί του Κυπριακού ανταλλάγματα, συμπεριλαμβανομένου και του φυσικού αερίου;
 
Ερώτημα: Πώς με την υφιστάμενη κατάσταση να ασκηθούν πιέσεις επί της Άγκυρας για διαλλακτικότερη πολιτική; Πώς είναι λοιπόν ευνοϊκές οι συνθήκες για το Κυπριακό, όπως κάποιοι ισχυρίζονται; Και πώς να εμπιστευθεί κάποιος την Τουρκία, εάν δεν αλλάξει πολιτική; Και αν είναι ευνοϊκές οι συνθήκες ή αν γίνουν ευνοϊκότερες, γιατί να μη διεκδικούσαμε κάτι καλύτερο από τη διχοτομική λύση της ομοσπονδίας, που βρίσκεται στο τραπέζι και την οποία, εάν εισπράξει, ο κ. Έρντογαν θα βγει από πιθανά αδιέξοδα, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, στα οποία ο ίδιος οδηγεί στον εαυτό του και τη χώρα του;
 
Το σενάριο της αλαζονείας…
 
Εάν η Άγκυρα δεν αλλάξει πολιτική, δεν μπορεί να υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες βιωσιμότητας της λύσης στο Κυπριακό, εκτός και αν προκύψει πλήρης υποταγή της Κύπρου στον τουρκικό ηγεμόνα. Ή, εάν υπάρξει αλλαγή στρατηγικής, την οποία πολλάκις, για όσους είναι καλόπιστοι, έχουμε αναλύσει από αυτές τις στήλες και ξεκινούν από τη συμμαχία με το Ισραήλ και άλλες χώρες που απειλούνται από την Άγκυρα, ώς το δέσιμο των ευρωπαϊκών συμφερόντων με την Κύπρο και την επιστράτευση των αρχών και των αξίων για να καθορίσουν τη μορφή της λύσης στη βάση της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, και όχι της διχοτόμησής της σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, όπως είναι ο τουρκικός στόχος.
 
Εάν αυτή η στρατηγική της αποτροπής ήταν σε εφαρμογή, η Κύπρος με άλλες χώρες της περιοχής θα μπορούσε να δράσει γεωπολιτικά ως εναλλακτική επιλογή για τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, οι οποίες έχουν σύγκλιση συμφερόντων. Γεγονός που αφενός θα μας έδιδε τη δυνατότητα να ζητήσουμε ανταλλάγματα και αφετέρου να αποδυναμώσουμε και να εξουδετερώσουμε τη λογική των ανταλλαγμάτων και επί του Κυπριακού, που θα είναι δυνατό να ζητήσει ο Ερντογάν για να μην εισβάλει στη Συρία.
 
Βεβαίως, υπάρχει και το εξής σενάριο: Να ξεφύγει ο Ερντογάν από τον ορθολογισμό ένεκα της αλαζονείας του, και να οδηγήσει την Άγκυρα σε πολεμικές περιπέτειες, που θα εξοργίσουν ακόμη περισσότερο τις Μεγάλες Δυνάμεις, κατά τρόπον ώστε να απειληθεί η ίδια η συνοχή της Τουρκίας. Αυτό σημαίνει κενό ασφαλείας και κοσμογονικές αλλαγές, εξέλιξη απομακρυσμένη επί του παρόντος, που εμπίπτει μεν στη σφαίρα των απροσδόκητων συμβάντων, αλλά και των μη αποκλειστέων. Το έχουμε γράψει και το επαναλαμβάνουμε:
 
Ακόμη και αν συμβεί το ασύλληπτο με την Τουρκία, η δική μας ηγεσία ενδεχομένως, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, να καλεί μια αποδυναμωμένη Άγκυρα να δει το συμφέρον της και να υπογράψει μια διχοτομική ομοσπονδία, όπως ήταν ο στρατηγικός της στόχος από το 1956, προσφέροντάς της μερίδιο στο φυσικό αέριο και σανίδα σωτηρίας…

21 February 2016

SigmaLive App

Κατεβάστε την εφαρμογή στο κινητό σας για άμεση και γρήγορη ενημέρωση.

AppStore App LinkGoogle PlayStore App Link

Ακολουθήστε μας

Παρακολουθήστε τις εξελίξεις μέσω των social media του SigmaLive


Newsletter

Εγγραφείτε στο Newsletter και μείνετε πάντα ενήμεροι!

Εγγραφή στο Newsletter