«Αγαπώ τη Βρετανία περισσότερο από τις Βρυξέλλες», είπε την Παρασκευή το βράδυ ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, αμέσως μετά τη συμφωνία στην οποία κατέληξε με την ΕΕ. Μια συμφωνία που παρέχει στη Βρετανία ειδικό καθεστώς στην ΕΕ, συνιστά νίκη του έθνους-κράτους, επιδιώκει να θέσει φρένο στην περιφερειακή ολοκλήρωση και θεσμοθετεί με εμφανή τρόπο την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, αναλόγως της ισχύος ενός εκάστου.

Με βάση τη συμφωνία:

1. Ενισχύεται η κυριαρχία της Βρετανίας, η οποία οικονομικά και τραπεζικά προσδοκά να ανεξαρτητοποιηθεί όσο περισσότερο μπορεί από την ΕΕ. Διότι, όπως είπε ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεν θα φτιάχνει η χώρα του την οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα για να πληρώνει τα σπασμένα άλλων (βλέπε bail out). Για τη Βρετανία δεν είναι μόνο το ευρώ που υπάρχει στην ΕΕ, αλλά και η λίρα.

2. Προνοείται ότι για επτά τουλάχιστον έτη θα υπάρχει απόκλιση από το κεκτημένο και, ως εκ τούτου, οι Βρετανοί δεν θα δίδουν ωφελήματα σε εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, παρά μόνο εάν περάσουν τέσσερα χρόνια από την άφιξή τους στη Βρετανία. Διότι, όπως ο κ. Κάμερον υποστήριξε, κανείς δεν μπορεί να εισπράττει από τα ταμεία, εάν δεν πληρώνει πρώτα. Το ζήτημα αυτό είναι σημαντικό, αφού ενδέχεται να επιφέρει μεταβολές στα δικαιώματα εργασίας και διακίνησης εντός της ΕΕ.

3. Προβλέπεται η αναπροσαρμογή του επιδόματος τέκνου σε ξένους εργαζομένους των οποίων τα παιδιά είναι στην αλλοδαπή, αναλόγως του οικονομικού επιπέδου στη χώρα όπου διαμένουν.

4. Καθορίζεται ότι η Βρετανία δεν θα δεσμεύεται σε θέματα «στενότερης ΕΕ», με άλλα λόγια περισσότερης ολοκλήρωσης, ενώ ξεκαθαρίζει την πλήρη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας.

5. Ενισχύεται η σημασία του Βρετανικού Κοινοβουλίου σχετικά με την έγκριση νομοθεσιών που εμπίπτουν στην αρχή της επικουρικότητας.

Η Βρετανία είναι από μόνη της μια ταχύτητα της ΕΕ, και επιδιώκει να συνυπάρχει με εκείνες των Γερμανών και Γάλλων, καθώς και των χωρών που είναι ακόμη εκτός του ευρώ και εκείνων του Νότου, που είναι παγιδευμένες σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Οι υπόλοιποι Εταίροι, πέραν της Βρετανίας, ισχυρίζονται ότι η συμφωνία επιτρέπει τη συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θεσμικά και σε ό,τι αφορά το ευρώ. Σπεύδουν, μάλιστα, να ισχυριστούν ότι η συμφωνία δεν θα αποτελέσει προηγούμενο. Και ότι ήταν αναγκαία για να παραμείνει η Βρετανία στην ΕΕ, ακόμη και αν το ένα της πόδι θα είναι έξω. Μια εξέλιξη που ενδεχομένως να βοηθά Γερμανούς και Γάλλους, οι οποίοι μπορούν να εμφανίσουν ανάλογα μοντέλα ενσωμάτωσης στο μέλλον, όπως είναι για παράδειγμα αυτό της Τουρκίας, αναλόγως των ισοζυγίων δυνάμεων και των συγκλινόντων ή αποκλινόντων συμφερόντων.

Εάν λοιποί οι εταίροι δεν άφησαν τη Βρετανία να φύγει από την ΕΕ την Παρασκευή το βράδυ, ήταν για να μη σπάσει εντελώς το ραγισμένο γυαλί της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι πόσο θα αντέξει. Πάντως, ακόμη και αν οι Βρετανοί επιλέξουν την έξοδο από την ΕΕ στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, κυρίως οι Γερμανοί δεν θα τα βάψουν μαύρα. Και θα συμβεί αυτό, διότι θα βοηθηθεί αφάνταστα το Βερολίνο στην πολιτική του για γερμανική Ευρώπη, αντί για ευρωπαϊκή Γερμανία. Διότι, και αυτοί αγαπούν περισσότερο το Βερολίνο από τις Βρυξέλλες… Ενώ στη δική μας περίπτωση, η αγάπη στην πατρίδα θεωρείται από την «ελίτ» των κομματικών κατεστημένων «ποινικοποιημένος, πολιτικά, εθνικισμός», λόγω μιας στρεβλής αριστερόστροφης κουλτούρας, συνυπάρχουσας με έναν εξίσου στρεβλό διεθνιστικό νεοφιλελευθερισμό, που είχε την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ θα ομοσπονδοποιείτο και ότι θα συνιστούσε ή ότι μπορεί να συνιστά την πανάκεια στα πάσης φύσεως προβλήματά μας. Από την οικονομία ώς το Κυπριακό…