Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου είναι θύμα του βελούδινου πραξικοπήματος, που διενεργήθηκε από τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Η διαδικασία συντελέστηκε με απλές και συνοπτικές διαδικασίες. Ο Πρόεδρος κάλεσε τον Πρωθυπουργό στο γραφείο του και του είπε να παραιτηθεί. Διότι, υιοθετεί το ρηθέν υπό του Λουδοβίκου του 14ου, «Το κράτος είμαι εγώ»!

Ο Ερντογάν δεν θέλει Πρωθυπουργό, αλλά μαριονέτα, έως ότου αλλάξει το Σύνταγμα και πάρει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Οι οποίες, σήμερα, ανήκουν στον Πρωθυπουργό. Ο Νταβούτογλου είναι το δεύτερο μεγάλο θύμα του Ερντογάν. Είχε προηγηθεί ο Αμπντουλάχ Γκιουλ. Και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι έχουν αποκεφαλιστεί επειδή έχουν διαφορετική άποψη από τον Σουλτάνο. Και εδώ είναι που εγείρονται τα εξής ερωτήματα: Όταν εν μιά νυκτί αποκαθηλώνει τον Νταβούτογλου, τον Μουσταφά Ακιντζί θα υπολογίσει;

Επί τη βάσει του ρεαλισμού θα ήταν δυνατό να τονιστούν τα εξής:
1. Ακόμη και αν θέλει ο Ακιντζί να λύσει το Κυπριακό, δεν μπορεί. Για ποιο διάλογο μιλάμε και πού βρίσκονται οι συναντιλήψεις; Όπως τις ερμηνεύει ο κατοχικός ηγέτης, οδηγούν στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή την παρθενογένεση και την αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το σημερινό ψευδοκράτος. Αυτός είναι ο στόχος μας;

2. Βασικό στοιχείο μιας συμφωνίας είναι η εμπιστοσύνη. Με ποιον; Με τον Ερντογάν; Όταν δεν σέβεται τους πιο στενούς του συνεργάτες, θα σεβαστεί εμάς; Άσε που είναι δεινός εκβιαστής, γεγονός που αποτυπώνεται στις σχέσεις του με την Ε.Ε. και ειδικότερα στο θέμα της τουρκικής βίζας. Εάν δεν θέλετε, διευκρίνισε την Παρασκευή προς τις Βρυξέλλες, πάρτε εσείς τον δρόμο σας και εγώ τον δικό μου. Συμβιβασμούς δεν δέχεται. Εκτός και αν έχει κόστος. Και εφόσον οι εταίροι πράττουν το ίδιο σφάλμα με εμάς, δηλαδή εξευμενίζουν το θηρίο, αυτό αποθρασύνεται. Με τα δώρα δεν αγοράζουν τον μπελά. Κάνουν χειρότερη την κατάσταση. Με τη διαφορά ότι δεν τελούν εκείνοι υπό κατοχήν, αλλά εμείς.

3. Ο Ερντογάν προ καιρού ξεκαθάριζε ότι, όταν εννοεί λύση στο πλαίσιο των συνομιλιών, θέλει διάλυση. Και πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία. Και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ως βασικού εργαλείου για την πορεία της χώρας του προς τον νεο-οθωμανισμό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι συνομιλίες είτε θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε νέες διχοτομικές δεσμεύσεις είτε εκεί όπου θέλει το Ερντογάν. Από αυτές τις στήλες φορτικά έχουμε δώσει σωρεία εναλλακτικών προτάσεων, που δεν στηρίζονται στον ουτοπισμό. Σε εκείνη, δηλαδή, την πολιτική που έχει την ψευδαίσθηση ότι η διευκόλυνση της τουρκικής ενταξιακής πορείας στην Ε.Ε. και ο εξευμενισμός θα οδηγήσουν στην αλλαγή της τουρκικής στάσης.

Αντιθέτως, στηρίζονται στην κάλυψη του κενού στρατηγικής. Μιας στρατηγικής που δεν υπάρχει ούτε σε επίπεδο Ε.Ε. για την πρόκληση κόστους και αποτροπή της τουρκικής απειλής, αλλά ούτε και στις σχέσεις μας με την Ελλάδα και το Ισραήλ, που είναι περιφερειακή δύναμη και του οποίου τα γεωστρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα της Κύπρου.

Όπως δεν υπάρχει ανάλογη στρατηγική με τις Μεγάλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Και το τραγικό είναι ότι, η ηγεσία μας, στη συντριπτική της πλειοψηφία, υμνούσε τον Ερντογάν και τον θεωρούσε εκσυγχρονιστή και Μεσσία της «λύσης»! Χωρίς ακόμη να ζητήσει συγγνώμη, αφού αποτυγχάνει στον βασικό της ρόλο: Στην αξιολόγηση της Τουρκίας και του διεθνούς συστήματος.

Υπάρχουν, βεβαίως, και τα χειρότερα. Το σύνδρομο της αυτο-επιβεβαίωσης του «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Πώς, λοιπόν, θα επιλυθεί το Κυπριακό; Επενδύοντας εκ νέου στον αποτυχημένο εξευμενισμό και τον δεσποτικό σουλτανισμό του Ερντογάν; Με ποια πολιτική ηγεσία και με τι πολιτικές φόρμουλες; Φτιάχνοντας πιστόλες με τα ράμματα, όπως λέει ο λαός μας;