Υπήρξε ολέθρια η απόφαση του Προέδρου Αναστασιάδη, να απαλλάξει την Τουρκία από την ευθύνη των αποφάσεών της για το εδαφικό, το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, και να τις μεταθέσει στους ώμους του Μουσταφά Ακιντζί. Όπως εξηγήσαμε στο χθεσινό άρθρο μας, ο Ακιντζί ούτε αρχηγός του τουρκικού στρατού είναι, για να αποφασίσει ποιες περιοχές θα επιστραφούν, ούτε εγγυητής είναι για να αποφασίσει εγκατάλειψη των τουρκικών εγγυήσεων, ούτε είναι σε θέση να διατάξει αποχώρηση, έστω και ενός Τούρκου στρατιώτη. Με ποια πολιτική λογική αποφάσισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αδυνατούμε να αντιληφθούμε.

 

Η απογοήτευση ήταν έκδηλη στο πρόσωπο του Προέδρου την Παρασκευή, όταν επέστρεψε από την «ιστορική» συνάντησή του με τον κατοχικό ηγέτη. Προσπάθησε βεβαίως, με διάφορες αοριστολογίες, γενικότητες και αναφορές σε «φιλικό κλίμα» και «δημιουργικό διάλογο», να αποκρύψει την απογοήτευσή του. Μία όμως κατάληξη των δηλώσεών του προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων. Εξήρτησε την περαιτέρω εξέλιξη των συνομιλιών από το «κατά πόσο θα κατανοήσουν όλοι τα προβλήματα που υπάρχουν από ενδεχόμενη υιοθέτηση θέσεων του παρελθόντος».

 

Αυτή η αναφορά υπόκειται σε δύο ερμηνείες: Πρώτη ερμηνεία, ότι η τουρκική πλευρά επιμένει στις διαχρονικές θέσεις της για συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων και για κατακράτηση μεγαλύτερου ποσοστού κυπριακού εδάφους. Η δεύτερη ερμηνεία ίσως να αφορά την ελληνοκυπριακή πλευρά και να συστήνει μη εμμονή στην «παρελθοντολογική» θέση της για κατάργηση των τουρκικών εγγυήσεων. Ελπίζουμε να είναι αυθαίρετη η δεύτερη... ερμηνεία και πως το μήνυμα της προεδρικής δήλωσης απευθυνόταν αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά, καλώντας την να μην επιμείνει πλέον στη συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων.

 

Εν πάση περιπτώσει. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είτε παγιδεύθηκε από τρίτους, είτε αυτοπαγιδεύτηκε από δικούς του λανθασμένους υπολογισμούς, αποφασίζοντας να εισέλθει σε διάλογο για θέματα που αφορούν ευθύνη της Τουρκίας, με τον αδύναμο και αναρμόδιο Ακιντζί. Και τον καλούμε να εξέλθει αμέσως από την παγίδα. Υπάρχει διέξοδος να το πράξει:

 

1. Διακόπτοντας, σήμερα, κιόλας, τον διάλογο με τον Ακιντζί, για θέματα διεθνούς πτυχής του Κυπριακού.

 

2. Καλώντας την Τουρκία σε απευθείας διάλογο μαζί του, για τα θέματα εγγυήσεων, εδαφικού και αποχώρησης του τουρκικού στρατού, και

 

3. Εάν η Τουρκία αρνηθεί, τότε να ζητήσει αμέσως τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για συζήτηση των θεμάτων αυτών, οπότε η Τουρκία θα έχει την ευθύνη να τοποθετηθεί και να εκτεθεί ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, ως υπεύθυνη για τη μη επίτευξη συμφωνίας και λύσης του προβλήματος.

 

Αυτή είναι η μόνη ορθή επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διαφορετικά, η απόφασή του να συζητεί με μία τουρκοκυπριακή πολιτική γλάστρα διεθνείς πτυχές του Κυπριακού, για τις οποίες πρέπει να κληθεί να αποφασίσει η Τουρκία, θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την κυπριακή υπόθεση.

 

Είναι πολιτικά εξωφρενικό, να αναμένουμε από τον Ακιντζί να μας πει ποιες περιοχές θα επιστρέψει στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Ο Ακιντζί δεν κατέχει. Και εφόσον δεν κατέχει, ποία απαίτηση μπορούμε να έχουμε να μας απαντήσει; Ο Ακιντζί δεν είναι ο εγγυητής. Και αποτελεί γελοιότητα να έχουμε την απαίτηση να μας πει εάν είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τις εγγυήσεις. Ο Ακιντζί δεν είναι αρχηγός του τουρκικού στρατού. Και αποτελεί πολιτικό ανέκδοτο να επιμένουμε να μας πει, εάν ο τουρκικός στρατός είναι έτοιμος να αποχωρήσει μετά τη λύση.

 

Δεν γνωρίζουμε εάν αυτές οι ολέθριες επιλογές, αυτές οι καταστροφικές αποφάσεις, είναι προϊόν πολιτικών σκέψεων του ιδίου του Προέδρου. Ή προϊόν συμβουλών κάποιων συνεργατών του. Εάν είναι επιλογές δικές του, τον καλούμε να τις αναθεωρήσει αμέσως. Εάν έτσι τον συμβούλευσαν να πράξει συνεργάτες και σύμβουλοί του, τότε τον καλούμε να τους απομακρύνει αμέσως από το περιβάλλον του.

 

Είναι επικίνδυνοι και οδηγούν την εθνική υπόθεση στην τελεία καταστροφή...