Έχει αποκαλυφθεί ότι επισήμως ο Πρόεδρος ζητά Συνομιλίες, στις οποίες, όμως, δεν είναι βέβαιος για το τι θα λέγει, τι θα ακούει, τι θα δώσει και τι δεν θα πάρει. Ζητά Συνομιλίες (φαίνεται) όχι για να υποταγεί στις πρόσθετες Τουρκικές αξιώσεις ώστε να «λυθεί» το Κυπριακό, με την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Κύπρου… Τις ζητά για να ηρεμήσει, ίσως, από την κριτική που ασκεί η ηγεσία του ΑΚΕΛ και οι άλλοι «ρεαλιστές» πρώην φίλοι του, οι οποίοι τον θεωρούν «Δραπέτη» των Συνομιλιών και «Φυγάδα» από το Τραπέζι λύσεως του προβλήματος. Και πώς τις ζητά; Με μυστικές επιστολές στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών…

Είναι βέβαιο ότι ο Αναστασιάδης δεν έχασε μόνο την Μόρφου. Χάνει τώρα και την Αμμόχωστο με την διπλωματική του μαεστρία και με τους αλαζονικούς και δραματικά άγονους τακτικισμούς του. Χάθηκαν και οι Σύμμαχοί του στην περιοχή με τους οποίους υπερήφανα και υψαυχενικά φωτογραφιζόταν… Έρχονται δραματικές εξελίξεις. Σε όλα αυτά ο ΔΗΣΥ (που κυβερνά) τι λέγει και τι πράττει; Παίζει τον ρόλο του «χρήσιμου»… ηλίθιου; Συμφωνεί, εκ των προτέρων (μετά τα τσουνάμια) για όλα όσα ο Πρόεδρος πράττει ή παραλείπει; Φοβάται να κρίνει την συμπεριφορά του; «Ψυχραιμία» και «σύνεση» βαφτίζει τις αδυναμίες και ανεπάρκειές του στην προστασία της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού; Η Κύπρος είναι κατακτημένη, πολιορκημένη, διχοτομημένη, άνευ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και Αντίστασης και καλύτερης προοπτικής…

Ο Πρόεδρος έφυγε από τις Συνομιλίες στο Κραν Μοντανά και έδωσε στον Λαό την εντύπωση ότι ήξερε τι έκαμνε. Και ότι η «λεβέντικη» φυγή του στηριζόταν σε κάποια Σχέδια και κάποια Στρατηγική που θα έθετε σε εφαρμογή. Σχέδια τα οποία θα είχαν δυνατότητα αποτελεσματικής αποτρεπτικής δύναμης και θα «δίπλωναν» την Τουρκική διπλωματία. Τώρα, που η Τουρκική διπλωματία μεταμορφώθηκε σε Αττίλα 3, όχι μόνο δεν γνωρίζει τι θα πράξει, αλλά στέλνει περίεργες επιστολές για νέες  Συνομιλίες από εκεί που τις άφησε…

   -2 -

 Δεν λέγει όμως ούτε στον ΔΗΣΥ ούτε στον Λαό τι θα πράξει και τι θα δώσει στις Συνομιλίες για να κορέσει την Τουρκική βουλιμία. Ούτε ο ΔΗΣΥ ασχολείται με τα «τσουνάμια» που ήλθαν… Ο Τούρκος γιατί να τους ακούσει; Ο Τούρκος προειδοποίησε για όσα «μέτρα» υλοποιεί σήμερα. Πώς θα εξαναγκασθεί ο Πρόεδρος Ερντογάν σε υποχωρήσεις για να λυθεί το Κυπριακό, όταν τώρα ο Τούρκος ηγέτης ανενόχλητα και άνετα καταλαμβάνει τις θάλασσες της Κύπρου και απειλεί με προσάρτηση των εδαφών της; Με ποια δύναμη θα λυγίσει τον Τούρκο, ο Κύπριος Πρόεδρος; Τι είδους Συνομιλίες θα κάμει με τον Τούρκο (με τη βοήθεια έστω του… Άντρου Κυπριανού του ΑΚΕΛ), ο οποίος ήδη διά της βίας αρπάζει πολλαπλάσια των όσων αξίωνε και έπαιρνε στις Συνομιλίες; Για ποιες Συνομιλίες, με ποιο Στόχο και ποια Τύχη στέλνει μυστικές επιστολές ο Πρόεδρος, ερήμην του Κυπριακού Ελληνισμού;

Η Ελλάδα και Εγγυήτρια αδυνατεί να βοηθήσει την κόρη και προστατευόμενή της Κύπρο. Είναι παθητικός θεατής του Τρίτου Αττίλα!... Οι Αμερικανοί θα αγκαλιάσουν την Τουρκία και θα μας ζητούν σύντομα, ίσως, να υποταγούμε στις Τουρκικές αξιώσεις. Οι Ισραηλίτες θα συνεχίσουν την σιωπή και τη «σύνεσή» τους. Οι Αιγύπτιοι θα εκφράζουν την φιλία τους και οι Βρετανοί θα υπονομεύουν ως συνήθως, στηρίζοντες τις Τουρκικές «λογικές» αξιώσεις. Η αμηχανία του Προέδρου στα Μαρτυρικά αδιέξοδά του ανησυχεί δικαιολογημένα αυτόν τον δύσμοιρο Λαό, ο οποίος και πάλιν πληρώνει με νέα δράματα, τα λάθη και τις ανεπάρκειες των ηγετών του. Των ηγετών που και σήμερα ακόμα αρνούνται να αποφασίσουν και να ομοφωνήσουν στο ποιος είναι ο δρόμος προς την σωτηρία, αν δεν φτάνουμε στο τέλος της Via Dolorosa 

Η Επίσημη Ελλάδα δεν ταπεινώνεται  απλώς, δεν εξευτελίζεται μόνο καθημερινά από τις τουρκικές καθημερινές προσβολές και διατρήσεις της Κυριαρχίας της. Η Ελλάδα πανικοβάλλεται «εν ψυχραιμία»(!) από την αδυναμία της να αποτρέψει αυτά που η Τουρκία επιβάλλει ως τετελεσμένα. Και στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Και προς την Κύπρο η Αθήνα συμπεριφέρεται όχι ως Μητέρα Πατρίδα. Όχι ως Εγγυήτρια  Δύναμη. Συμπεριφέρεται περίπου σαν… Τρίτη Χώρα. Ο Κύπριος Πρόεδρος μιλά για Τρίτο Αττίλα. Ο Τούρκος μιλά για κατάληψη των Κυπριακών Θαλασσών και η Επίσημη Ελλάδα; Πελαγωμένη και αμήχανη λησμονεί την Ιστορία της και τις ευθύνες της.

Το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου διατράνωσε ότι, αν η Τουρκία ανοίξει την Πόρτα του Φρενοκομείου και μπει, η Ελλάδα θα την ακολουθήσει. Η Τουρκία άνοιξε την πόρτα, επιτέθηκε, βομβάρδισε, κατέκαψε την Τηλλυρία με τις βόμβες Ναπάλμ, αλλά η Επίσημη Ελλάδα του Παπανδρέου παρέλυσε. Δεν μπήκε… Το 1967 με τα γεγονότα της Κοφίνου με Τουρκικό Τελεσίγραφο, η  Χούντα του Γ. Παπαδόπουλου απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία, που σηματοδότησε την έναρξη της Εισβολής του 1974, αφού η Κύπρος έμεινε απροστάτευτη Στρατιωτικά…

Το 1974 η Χούντα του Ιωαννίδη έπληξε την Κύπρο με Πραξικόπημα. Η Τουρκία εισέβαλε. Και ο Καραμανλής (με Δημοκρατία πλέον στην Ελλάδα), μας είπε ότι «λόγω αποστάσεως» δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα βγήκε από τα κόκκαλα των Κυπρίων τα Ιερά. Και όχι από το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, το οποίο προκάλεσε την πτώση του Γ. Παπαδόπουλου και έφερε τον Πραξικοπηματία Ιωαννίδη. Η Επίσημη Ελλάδα έκτοτε απομακρύνεται από την Κύπρο. Φοβάται ότι θα εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία λόγω Κύπρου. Αυτό που φοβάται θα το πάθει; Άγνωστο, αλλά πολύ πιθανό. Επειδή όμως ο πόλεμος θέλει δύο και ο Τούρκος γνωρίζει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν πολεμικά, παίρνουν… ειρηνικά ό,τι θέλουν στην πράξη. Με βέβαιη την προστασία της κατακτητικής βουλιμίας τους. Είναι η προστασία της «ψυχραιμίας» και της «σύνεσης» της αδύναμης Ελλάδος.

Ούτε η Εθνική ντροπή μπορεί πλέον να αποδώσει το συναίσθημα των πραγματικών Ελλήνων και των Ελλαδοκεντρικών Κυπρίων. Υπήρξαν αρκετές ιστορικές στιγμές της Ιστορικής πορείας της Ελλάδος, που έζησε δραματικά προβλήματα. Είχε αδυναμίες και ήττες. Είχε εξευτελισμούς και συρρικνώσεις. Είχε εθνικές ταπεινώσεις και τραγωδίες. Όμως ήταν αξιοπρεπής, υπερήφανη και στις ήττες ακόμα. Άντεχε. Σχεδίαζε. Εξοπλιζόταν. Σηκωνόταν και κάποια στιγμή αντεπιτίθετο με επιτυχίες και δόξες. Τις τελευταίες δεκαετίες είναι ανεκδιήγητο το κατάντημα των διαφόρων Ελληνικών Κυβερνήσεων.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Επίσημη Ελλάδα δεν αδικεί απλώς τους Έλληνες. Δεν αδυνατεί απλώς να προστατεύσει την αξιοπρέπεια και την Κυριαρχία της. Δίνει την καθημερινή εντύπωση, με τις «συνετές» αντιδράσεις της, ότι το μαρτύριό της δεν έχει τέλος. Δεν χάνει απλώς το μισό Αιγαίο. Θα χάσει και άλλα… Ο Τούρκος ερμηνεύει σωστά την «ψυχραιμία». Κρίνει ότι αυτή σημαίνει παραλυτική αδυναμία.

Είναι και πάλιν όσο ποτέ άλλοτε διδακτικά επίκαιρη η ρήση του Συνεργάτη και Συμβούλου του Βενιζέλου όταν συνεζητείτο και υπογραφόταν η «Συνθήκη της Λωζάννης»: «Ο Τούρκος συνέρχεται και υποχωρεί μόνον  όταν του δείξεις τον ανδρισμό σου…».

Ο Τούρκος ξέρει ότι το Δίκαιο γράφεται από τον Ισχυρό και ότι ο μόνος τρόπος να διασφαλίζεις Ειρήνη είναι να ετοιμάζεσαι  για Πόλεμο. Η Άμυνα της Ελλάδος σήμερα έμπρακτα εξευτελίζεται από τον Τούρκο με επίκληση (άκουσον! άκουσον!) του Διεθνούς Δικαίου!.. Μπορεί να δείξει τον Ανδρισμό της; Για την Κύπρο δεν μπορεί, για το Αιγαίο θα μπορέσει;

 Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Μητέρα Πατρίδα μας. Είναι και η Εγγυήτρια της «Ζυριχικής Δημοκρατίας». Η Μητέρα μας, το 1964, όταν βομβαρδιζόταν η Τηλλυρία με βόμβες Ναπάλμ, δεν θέλησε, δεν μπόρεσε, δεν έτρεξε να μας βοηθήσει. Δεν επενέβη. Φοβήθηκε την Τουρκία. Το 1974, όταν η Χούντα (της Μητέρας) Πραξικοπηματικά επενέβη στην Κύπρο και η Τουρκία εισέβαλε, «λόγω αποστάσεως» (μάς είπε ο… Εθνάρχης Καραμανλής) δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Ας σημειωθεί ότι ο Καραμανλής γύρισε στην Ελλάδα από το Παρίσι όταν θυσιάστηκε η Κύπρος. Και όταν η ελλαδική δημοκρατία βγήκε από τα κόκκαλα των Ελλήνων της Κύπρου τα ιερά και όχι από το Πολυτεχνείο(!) των Αθηνών…

     Έκτοτε πέρασαν 45 χρόνια. Η Τουρκία διαχρονικά «γωνιάζει» και πανικοβάλλει την Ελλάδα. Έκαμε διάτρητη την Κυριαρχία της. Γελοιοποίησε κυριολεκτικώς την «ψυχραιμία» και τη «σύνεση» που μονίμως αντιτάσσει η Ελλάδα. Αυτή η «ψυχραιμία» και αυτή η «σύνεση» επαναλαμβάνονται σήμερα με κωμικοτραγικό ύφος. Η Τουρκία τρυπά τις κυπριακές θάλασσες και με βεβαιότητα θα τρυπήσει αύριο το Αιγαίο. Και η επίσημη Ελλάδα; Βάφτισε τη «φοβία», την «αδυναμία» και την «υποταγή» στις τουρκικές επιθέσεις ως «συνετή» αντίδραση… Η Τουρκία, όμως, γνωρίζει την πραγματικότητα. Γνωρίζει ότι η Αθήνα είναι φοβισμένη (για να μη χρησιμοποιηθεί πιο κυριολεκτική λέξη) και ψοφοδεής. Αδυνατεί να αντιδράσει. Αδυνατεί, εξ αντικειμένου, να αμυνθεί στρατιωτικά στις καθημερινές Τουρκικές «Εισβολές» κατά της Κυριαρχίας της.

     Τώρα, αυτές τις μέρες τι γίνεται; Τα ίδια και χειρότερα. Η Ελλάδα είναι και πάλιν «συνετή» και «ψύχραιμη». Δεν απαντά ΠΕΙΣΤΙΚΑ στις τουρκικές προκλήσεις. Δεν είναι όμως τώρα… προκλήσεις. Η Τουρκία παίρνει, αρπάζει, κατακτά. Χαρτογραφεί και τιτλοποιεί τα εδάφη και τις  θάλασσές μας. Η επίσημη Αθήνα το «παίζει» νηφάλια ισχυρή δύναμη, η οποία κάθε στιγμή μπορεί να τιμωρήσει και να… διπλώσει την Τουρκία. Αυτά είναι τραγικές αστειότητες. Και ως επικοινωνιακή πολιτική και ως ουσιαστική στρατηγική. Και ως αποτρεπτική τακτική. Η Τουρκία ξέρει την αδυναμία τής «συνετής» Ελλάδος και προχωρεί (χωρίς αντίσταση) στο κενό της… «σύνεσης»…

     Και η Ευρώπη; Η Ευρώπη για την Τουρκία δεν είναι πρόβλημα... Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ο Ερντογάν την Ευρώπη. Γιατί; Επειδή δεν πρόκειται να πάρει εναντίον του αποφάσεις τις οποίες θα μπορεί να υλοποιήσει. Και η Ελλάς και η Κύπρος, που ελπίζουν σε αποτρεπτική επέμβαση της Ευρώπης; Δεν γνωρίζουν ότι η Ευρώπη απλώς προειδοποιεί και απλώς καταγγέλλει; Δεν γνωρίζουν ότι ουδέν περισσότερο μπορεί να πράξει; Συμπέρασμα; Αθήνα και Λευκωσία τουλάχιστον ας παύσουν να εμπαίζουν με καθημερινές, ανόητες και απερίσκεπτες ρητορικές για «μέτρα» και «συμμαχίες» κατά των Τουρκικών νέων Εισβολών. Τουλάχιστον, αν δεν κατανοούν ότι όλα αυτά αυξάνουν την κατακτητική βουλιμία του Τούρκου, ας κατανοήσουν ότι ένας εξαπατημένος και απληροφόρητος Λαός (από μιαν αμήχανη Ηγεσία) ουδεμία ετοιμότητα και ουδεμία δυνατότητα έχει για οποιαδήποτε σοβαρή αντίδραση.

     Η Τουρκία, ανεξαρτήτως των λόγων, των σκοπών και των παρανομιών της, όσα εξήγγειλε τα εφαρμόζει στην περιοχή. Όσα υπεσχέθη και είπε, τα πράττει. Και όσα προλέγει, θα τα υλοποιήσει... Η δική μας πλευρά δεν έχει πλέον την επιλογή να αντιμετωπίσει τους ατέλειωτους εξευτελισμούς της Κυριαρχίας της, με το βόλεμα της «σύνεσης» και της «ψυχραιμίας». Είναι μόνο με στρατιωτική ΔΥΝΑΜΗ που μπορεί να επιτευχθεί η Αποτροπή… Αυτήν τη Στρατιωτική Δύναμη την έχει η Μητέρα και  Εγγυήτριά μας; Μόνο η Ελλάδα μπορεί να αποτρέψει με επιτυχία την κατακτητική αλαζονεία της Τουρκίας. Μπορεί; Φαίνεται ότι δεν μπορεί. Δεν μπορεί να σώσει ούτε την Κύπρο, ούτε τον εαυτό της στο Αιγαίο… Και η αμήχανη κυπριακή Κυβέρνηση; Αν δεν έχει τίποτε σοβαρό σχετικώς να λέγει, ας σκέπτεται και ας σιωπά. Ας μη μιλά πλέον για «επιτυχίες»! Ας συνειδητοποιήσει πού έφερε τα πράγματα ο ψευδορεαλισμός της, η ανεπάρκεια και οι επικοινωνιακές αλαζονικές μεγαλοστομίες της.

Το σκηνοθετημένο Θέατρο της διατάραξης των σχέσεων Αμερικής - Τουρκίας έχει ημερομηνία λήξεως. Και οι Πύραυλοι S 400 θα βρουν την πορεία τους και τα F35 θα βρουν την πτήση τους. Η Άγκυρα και η Ουάσιγκτον  στον νέο εναγκαλισμό τους, θα έχουν ήδη συμφωνήσει την αμοιβαία εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στην περιοχή. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη εξέλιξη. Βίαιη σύγκρουση και αναμέτρηση Τουρκίας - Αμερικής, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.

     Το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει χωρίς Τουρκία. Και Αμερική και ΝΑΤΟ δεν μπορούν να χάσουν την Τουρκία. Η Γεωστρατηγική δύναμη της Τουρκίας είναι πολύ πιο σημαντική από τη στρατιωτική και την πληθυσμιακή της διάσταση. Η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Μεσόγειος, η Κεντρική Ασία, μόνο με την Τουρκία μπορούν να είναι διαχειρίσιμες για την Ουάσιγκτον. Με γεωμετρική ακρίβεια, συνεπώς οι σχέσεις τους δεν θα βελτιωθούν απλώς. Θα γίνουν πιο «ερωτικές». Περισσότερο παθιασμένες…

     Η Κύπρος και η Ελλάδα τότε τι θα γίνουν; Η Ανατολική Μεσόγειος με συμφωνημένο Παίκτη την Τουρκία από την Ουάσιγκτον, πώς θα εξελιχθεί; Και ποιοι, πώς και πότε θα πληρώσουν το τίμημα του νέου «ερωτισμού» ώστε να ικανοποιηθούν οι εκβιαστικές Τουρκικές στρατηγικές; Θα το πληρώσουν οι αδύναμοι της περιοχής. Δηλαδή και η Ελλάδα και η Κύπρος. Θα το πληρώσουν όταν θα κληθούν τελεσιγραφικά, αλλά διακριτικά! να συνομιλήσουν για διευθέτηση των «διαφορών» τους, στα πλαίσια της «ειρήνης» και του «Διεθνούς Δικαίου»…

     Η σφαγή της Σμύρνης το 1922 υπήρξε μεγάλη ήττα των Ελλήνων. Η προσφυγοποίηση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1956 υπήρξε νέα ταπείνωση του Ελληνικού Κράτους. Η Συμφορά των Συμφωνιών της  Ζυρίχης νέα νίκη της Τουρκίας την οποία πανηγύριζε η Ελληνική πλευρά ως δική της νίκη! Με αυτές τις «νικηφόρες» Συμφωνίες («Νενικήκαμεν, ζήτω» κραύγαζε ο Μακάριος), έμεναν στην Κύπρο οι Εγγλέζοι και επανέρχονταν οι Τούρκοι, όπως το προείπε και σχεδίασε ο γνωστός Νιχάτ Ερίμ. Το 1974 η σφαγή της Κύπρου ήταν χειρότερη από τη σφαγή της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας. Και τώρα η σφαγή των Θαλασσών και της Ελλάδας και της Κύπρου ήδη έγινε και συνεχίζεται με εφιαλτικό τρόπο.

     Ποια ήταν και είναι η αντίδραση των «Συμμάχων»; Ευμενής ουδετερότης προς την Τουρκία, όταν δεν είναι συμπαράσταση και συνέργεια. Ελλάδα και Κύπρος πώς αντιδρούν; Με «σύνεση» και «ψυχραιμία». Με αποδοχή των τετελεσμένων. Με καταγγελίες στα Ηνωμένα Έθνη και αλλού. Αποτέλεσμα όλων αυτών των δεκαετιών; Η Τουρκία δεν αναχαιτίζεται, αποθρασύνεται έτσι. Αποτέλεσμα είναι η κατάκτηση Ελλαδικών και Κυπριακών εδαφών και θαλασσών. Χωρίς κόστος για την Τουρκία. Κυρίως όμως, χωρίς ΞΥΠΝΗΜΑ για την Ελλάδα και την Κύπρο.

     Οι ηγέτες και της Ελλάδος και της Κύπρου καλύπτουν τον ψοφοδεϊσμό τους με τη λέξη «ψυχραιμία» και προστατεύουν τις αυταπάτες και τους ευσεβοποθισμούς τους, με τη λέξη «σύνεση». Η Τουρκία κατ’ επανάληψη απάντησε με βιαιότερη επεκτατική βουλιμία στην «ψύχραιμη» και κατευναστική αντιμετώπισή της… Σήμερα στέλλει «Θαλασσόλυκους» και «Πορθητές». Κατακτά θάλασσες. Απαγορεύει στην Ελλάδα να έχει ΑΟΖ στο Αιγαίο. Αρπάζει τις θάλασσες της Κύπρου και ανενόχλητη… αρμενίζει.

Και τι θα γίνει παρακάτω; Θα έλθουν Βρετανοί και Αμερικανοί κάποια ώρα να μας πουν ότι πρέπει να συνομιλήσουμε με τον 4ο… Ειρηνοποιό Αττίλα για ειρηνική «Μοιρασιά». Και του Αιγαίου και της Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου. Και τότε; Η Κύπρος θα πει όχι στους Αγγλοαμερικάνους; Κι αν πει όχι, η Τουρκία δεν θα δικαιωθεί αφού μας κατασφάξει και πάλιν; Και αν πει ναι δεν θα είναι παράδοση με Συνομιλίες στις τουρκικές αξιώσεις άνευ όρων;

    Είτε, συνεπώς, προηγηθεί θερμό επεισόδιο είτε όχι, οι Αμερικανοί θα μας πουν μια μέρα (και θα τους… δοξάζουμε ως φίλους) ότι πρέπει να μιλήσουμε για «μοιρασιά» με την Τουρκία, διαφορετικά δεν μπορούν να την ελέγξουν. Τότε η πλευρά μας αδύναμη, εξευτελισμένη, ηττημένη και πάλιν, θα θεωρεί την άνευ όρων παράδοση ως νέα Εθνική νίκη και της«συνετής» ειρηνικής «διευθέτησης». Και του Αιγαίου και του Κυπριακού… Έπαυσε και η ντροπή να ντρέπεται, για όσα νέα δεινά χωρίς αποτρεπτική έμπρακτη αντίδραση έρχονται. Ας σημειωθεί η ημερομηνία που γράφονται αυτές οι εκτιμήσεις... Ας πράξουν τα δέοντα, έστω την υστάτη αυτή ώρα, οι υπεύθυνοι ηγέτες Αθηνών και Λευκωσίας.

Η Τουρκία δεν πρόκειται να φύγει από το ΝΑΤΟ. Γιατί; Η οποιαδήποτε Διπλωματική και Στρατιωτική Δύναμή της έναντι της Ρωσίας, απορρέει από το γεγονός ότι είναι μεγάλη Σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Αν φύγει ή αν τη διώξουν από το ΝΑΤΟ, η Διπλωματική και Στρατιωτική της Δύναμη θα είναι ευάλωτη. Και τότε η Ρωσία π.χ. δεν έχει λόγο είτε να την υπολογίζει, είτε να τη σέβεται ως Στρατηγικό Εταίρο στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο…

     Η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να διώξει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ γιατί η εκδίωξή της θα σημαίνει ουσιαστικά διάλυση της Συμμαχίας. Και διάλυση της Συμμαχίας σημαίνει ανασφάλεια και νέο χάος. Σημαίνει νέα γεωστρατηγικά δεδομένα άσχετα με τις ισορροπίες που απεφασίσθησαν και υλοποιήθηκαν μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα...

     Τι είδους λοιπόν, παιγνίδι παίζεται τους τελευταίους μήνες και τα τελευταία χρόνια μεταξύ Ερντογάν και Τραμπ; Το παιγνίδι είναι πολύ δυνατό και πολύ περίπλοκο. Έχει άμεση σχέση με την Ισραηλινή πολιτική έναντι του Ιράν. Έχει σχέση με την επιρροή της Ρωσίας στη Συρία και όχι μόνο. Έχει σχέση με τη Μέση Ανατολή, τα Πετρέλαια, τα Αέρια και την Αναμέτρηση Λαών και Πολιτισμών στην περιοχή. Έχει σχέση με δυνάμεις επιρροής και προστασίας οικονομικών συμφερόντων.

     Αυτό το παιγνίδι παρουσιάστηκε τον τελευταίο καιρό πολύ πιο περίπλοκο με την ιστορία των S 400. Μια «εχθρική» προς την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ ενέργεια. Μια ενέργεια στο πλαίσιο της γεωστρατηγικής πολιτικής του Άξονος Τουρκία - Ρωσία - Ιράν. Μιας πολιτικής στην οποία η τουρκική πλευρά έχει στόχο την ανάδειξή της ως νέα Αυτοκρατορία. Το παιγνίδι αυτό πού θα καταλήξει; Η Τουρκία ούτε τη δύναμη, ούτε τη δυνατότητα, ίσως, ούτε και τη βούληση έχει να φύγει από τον Τραμπ και να υπηρετήσει τα Σχέδια του Πούτιν. Η Τουρκία θα πάρει (προς ικανοποίηση της Μόσχας), και θα αχρηστεύσει τους S 400 (προς ικανοποίηση των Αμερικανών). Θα διατηρήσει στενές και θερμές διπλωματικές και άλλες σχέσεις με τη Ρωσία για να ικανοποιήσει τον Πούτιν και να «δουλεύει» τους Αμερικανούς…

     Στο τέλος του παιγνιδιού αυτού, η Τουρκία θα χάσει σε μερικά θέματα και θα κερδίσει σε άλλα. Πού θα κερδίσει; Εκεί όπου Ρωσία και Αμερικάνοι δεν έχουν ΖΩΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ Συμφέροντα. Εκεί όπου δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις. Πού; Στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η Τουρκία ζητά και θα της δώσουν στο Αιγαίο και στην Κύπρο εις αντάλλαγμα της «επανόδου» της στην «ομολότητα» στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον.

     Γίνονται, όμως, τέτοια πράγματα το 2019; Γίνονται τέτοιες εξελίξεις μετά τους Τουρκικούς προκλητικούς «εκβιασμούς» προς την Ουάσιγκτον και την έμπρακτη συστράτευση της Τουρκίας με τη Ρωσική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή; Γίνονται ήδη. Εξελίσσονται ήδη. Διαμορφώνονται ήδη. Ο αδύνατος κρίκος στην όλη αυτή νέα «διαμόρφωση» είναι το Αιγαίο και η Κύπρος. Ποιοι και πώς θα βοηθήσουν στην κρίσιμη ώρα την Αθήνα και τη Λευκωσία όταν θα υφίστανται τις νέες εισβολές της Τουρκίας; Εισβολές Σχεδιασμένες και… παραχωρημένες από τους Συμμάχους της για την εξημέρωση και κατευνασμό της.

     Οι Ηγεσίες στην Αθήνα και στη Λευκωσία δεν πρέπει να έχουν ύπνο στα βλέφαρά τους αν δεν ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ότι την κρίσιμη ώρα που πλησιάζει, θα έχουν ενεργούς Συμμάχους και (στην ΠΡΑΞΗ) Προστάτες. Σήμερα δεν έχουν… Ο «Θαλασσόλυκος» δεν είναι ρητορική. Δεν είναι θεατρική εκφοβιστική εκδήλωση της Τουρκικής Επιθετικότητας. Είναι άμεση, έμπρακτη, διακηρυγμένη και προμελετημένη Τουρκική επεκτατική πολιτική. Δεν πρέπει η Ελληνική πλευρά να αναιρεί αυτή την Τουρκική «ορμή» με τον γνωστό επιπόλαιο τρόπο ότι η Τουρκία έχει εσωτερικά προβλήματα και ότι κάμνει καμώματα και δεν μπορεί να υλοποιήσει όσα απειλεί. Αυτή η επιπόλαια αναίρεση γινόταν και στο παρελθόν και πληρώθηκε με Εθνικές Συμφορές. Επανάληψή της θα σημαίνει νέα Εθνική Καταστροφή…

Το Επιτελείο του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:

1.            Το Κυπριακό παραμένει στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών ή έχει απομακρυνθεί, όπως διακηρύττει η Τουρκία;

2.            Γιατί τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπόρεσαν να λύσουν το πρόβλημα μετά τη «μεσολάβηση» και τις «πολλές» τους υπηρεσίες 45 ετών;

3.            Πώς μπορούν τώρα να το λύσουν με ισχυρότερη και επιθετικότερη Τουρκία;

4.            Τι θα γίνει αν συμφωνήσουν Τραμπ και Ερντογάν αύριο στη διαπλοκή των συμφερόντων τους, ότι η «Βόρεια Κύπρος είναι Τουρκική»; (Και ποιος μπορεί να αποκλείσει τέτοια εξέλιξη με φοβερές παρενέργειες όταν ο Αμερικανός ηγέτης έδωσε τα συριακά Γκολάν Χάιτς στο Ισραήλ και εγκατέστησε την Αμερικανική Πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ;).

     Το Προεδρικό Επιτελείο πρέπει να εκτιμήσει τα νέα δεδομένα. Να εκτιμήσει τις επόμενες κινήσεις της Άγκυρας με βάση τους Τουρκικούς Σχεδιασμούς. Και στο πλαίσιο των γενικότερων αμερικανοτουρκικών σχέσεων στον χώρο της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Και πρέπει να επιτύχουν ορθές εκτιμήσεις των νέων τουρκικών κινήσεων. Να εισηγηθούν στον Πρόεδρο εγκαίρως αποτελεσματικούς τρόπους αναχαίτισης και αποτροπής νέων εις βάρος μας τετελεσμένων γεγονότων…

     Υπάρχει τέτοιο πολιτικό Επιτελείο στο Προεδρικό Μέγαρο; Δεν το γνωρίζουμε. Μπορεί να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, τότε ο Πρόεδρος κρίνει ότι δεν το χρειάζεται. Ο ίδιος το καλύπτει; Είναι σε θέση να το αναπληρώσει ο ίδιος; Μπορεί, δηλαδή, και τις τουρκικές επόμενες επεκτατικές κινήσεις να προβλέπει και να οργανώνει την αποτροπή ή τη ματαίωσή τους; Αν ο Πρόεδρος μπορεί… δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν μπορεί, όμως (όπως κατ’ επανάληψιν έχει αποδειχθεί), τότε η υπνωτισμένη Ελληνοκυπριακή Κοινωνία ας αναμένει τα νέα δεινά της…

     Θα μπορούσε, όμως, κανείς στο σημείο αυτό να εγείρει δύο «ενστάσεις». Η πρώτη λέγει: Οι προηγούμενοι Πρόεδροι της Κύπρου είχαν πολιτικά Επιτελεία; Είχαν Προεδρικοανθρώπους! Όχι Επιτελεία. Είχαν Υπηρέτες. Όχι Επιτελείς. Και, εν πάση περιπτώσει, όλοι οι προηγούμενοι Πρόεδροι έφεραν ο καθένας τους τη δική του καταστροφή στον τόπο. Και όλοι μαζί τον Τούρκεψαν. Η δεύτερη ένσταση είναι πιο πρόδηλη: Η Κύπρος είναι μικρή και αδύναμη. Για ποια Επιτελεία και για ποιες Αποτροπές μάς γράφετε;

     Αλλ’ οι προηγούμενοι Πρόεδροί μας άφησαν πείρα βουτηγμένη σε αίματα και ερείπια. Η μικρή και αδύναμη Κύπρος αντιστάθηκε (ο Λαός, όχι οι Ηγέτες), κρατήθηκε, υπάρχει. Αναπνέει και ελπίζει. Και άντεξε και αντιστάθηκε στο Σχέδιο Διάλυσής της, που ήλθε ως Σχέδιο Ανάν. Συνεπώς, η πείρα των εφιαλτικών δεκαετιών του Κυπριακού και η αστείρευτη δυνατή αντίσταση της μισής Κύπρου είναι υπαρκτά δεδομένα. Δεδομένα που επιτρέπουν και ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ λειτουργία πολύ δυνατού και πολύ αποτελεσματικού Επιτελείου στο Προεδρικό και όχι μόνο…

     Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το Εθνικό Συμβούλιο δεν πρέπει να εναβρύνονται με νέες αυταπάτες. Ο Τούρκος θα είναι σκληρότερος, απαιτητικότερος στο άμεσο μέλλον. Ο γεωστρατηγικός και ενεργο-οικονομικός ανταγωνισμός στην περιοχή δεν θα αποδυναμώσει την Τουρκία. Θα την ενισχύσει. Πρέπει να αποφασισθούν από τώρα οι τρόποι και οι μορφές οργανωμένης αντίστασης της Κύπρου. Όταν οι Αμερικανοί θα αγκαλιάζουν την Τουρκία, οι Ρώσοι θα τη χαϊδεύουν, οι Ισραηλινοί θα κοιτάζουν αλλού και οι Ελλαδίτες θα αναζητούν τους Ψαράδες για νέες ολέθριες «Συμφωνίες» Πρεσπών, η Κύπρος πρέπει να ξέρει τι θα πράξει, πού και πώς θα στηριχθεί.

Ο Μακάριος υπήρξε σε μεγάλη περίοδο της προεδρικής του θητείας θύμα του δικού του συμπλεγματικού φόβου. Στην πολυχρόνια Προεδρία του διαχειρίστηκε καταστροφικά το Κυπριακό, όχι μόνο από δικές του άπειρες πολιτικές εμμονές και αποφάσεις. Κυρίως υπήρξε θύμα του ενδημικού φόβου, μήπως χαρακτηρισθεί (όπως συνεχώς χαρακτηριζόταν από τους αντιπάλους του), «προδότης της Ενώσεως», «Επίορκος» και «ανθέλλην»…

Πράγματι οι πολέμιοί του υπήρξαν κατά κανόνα σκληροί και πολλές φορές άδικοι. Υπήρξαν, ίσως, υβριστές του και ουσιαστικοί αρνητές τού οποιουδήποτε έργου του. Υπήρξαν όμως και σοφοί επικριτές της πολιτικής του. Υπήρξαν επικριτές με διαλεκτική δύναμη των πολιτικών αποφάσεων και εθνικών χειρισμών του. Τους υβριστές του, τους αντιμετώπιζε συνήθως με φοβικό σύνδρομο. Τους σοβαρούς επικριτές του, με απαξίωση. Και στις δύο περιπτώσεις διέπραττε σοβαρό λάθος.

Τους υβριστές του έπρεπε να τους φέρει πιο κοντά του. Να τους κάμει συνυπεύθυνους και συνεργάτες. Τους ακραίους επικριτές του έπρεπε να τους δίνει τη δέουσα προσοχή και σημασία. Έπρεπε να αντιλαμβάνεται τα λάθη της πολιτικής που του υπεδείκνυαν και να τα διορθώνει. Έπρεπε να μελετά την κριτική της πολυκύμαντης και πολλές φορές αντιφατικής πολιτικής του, ώστε να βελτιώνεται ο πολιτικός διαλογισμός του. Έπρεπε να χρησιμοποιεί την κριτική, ώστε να αποφεύγει επαναλήψεις μοιραίων λαθών, τα οποία τελικά κόστισαν την καταστροφή της Κύπρου.

Οι διάδοχοι του Μακαρίου «έπαιζαν» στους ίδιους κανόνες. Διακυμάνθηκε και η πολιτική τους από την «εθνικιστική», έτσι λέγεται σήμερα, συνθηματολόγηση τού «την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», μέχρι την «προοδευτική» και «ρεαλιστική» πολιτική, έτσι λέγεται σήμερα η πολιτική των αδιέξοδων Ιδεών και Σχεδίων (λύσεως του Κυπριακού) τύπου Κουεγιάρ, Ανάν κ.λπ. Σχεδίων, ουσιαστικώς, παράδοσης της Κύπρου στον Τούρκο Κατακτητή. Με τη «ρεαλιστική» και… «πατριωτική», όπως ζητούσαν και ζητούν, υπογραφή μας…

Σήμερα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, «ρεαλιστής», ζηλωτής του Σχεδίου Ανάν, επικρίνεται από τους φίλους του (τότε και νυν) ως «φυγάς» των Συνομιλιών του Κραν Μοντανά. Και όχι μόνο. Επικρίνεται και από τους «ενδημικούς» επικριτές της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του. Επικρίνεται ότι δεν γνωρίζει τι συζητεί, πού βρίσκεται και πού οδηγείται. Είναι φυσιολογικές οι επικρίσεις εναντίον της θολής πολιτικής του…

Τίθεται δημοσίως ερώτημα πολύ ζωτικής σημασίας για το μέλλον της Κύπρου. Τον ρωτούν, τι ο Τσίπρας είπε με τον Ερντογάν για το Κυπριακό. Δεν απαντά. Τον ρωτούν πώς και γιατί εξουσιοδότησε τον Κατρούγκαλο να συζητά το Κυπριακό με τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών. Και πάλιν δεν απαντά. Η επιλογή της σιωπής μεταλλάσσει τη θολή πολιτική διαχείριση του Κυπριακού σε ανευθυνοϋπεύθυνη.

Αν ο Πρόεδρος δεν είπε στον Τσίπρα πώς έπρεπε να συζητήσει το Κυπριακό με τον Τούρκο Πρόεδρο, διέπραξε πολύ σοβαρό λάθος. Αν του είπε να συζητήσει κατ’ ιδίαν και χωρίς πρακτικά, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα. Τα ίδια ισχύουν και για τη συνάντηση Κατρούγκαλου στη Λατάκεια. Αν, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει ο κ. Αναστασιάδης και δεν απαντά και δεν ενημερώνει τον Λαό, συνιστά αχαρακτήριστη πολιτική συμπεριφορά. Αν δεν ενημερώθηκε και συνεπώς δεν γνωρίζει, τότε η άγνοιά του μπορεί να αποβεί μοιραία… Ένας Λαός, ο οποίος απαξιώνεται για λόγους μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, είτε φοβιών είτε κατευναστικής τεχνοτροπίας, αισθάνεται τουλάχιστον οργισμένος και δεν εμπιστεύεται αντί να στηρίζει την ηγεσία του.

Πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μας πει τι έγινε με τον Τσίπρα και τον Κατρούγκαλο. Η πολυπράγμων και θολή πολιτική, με κάλυψη σιωπής, συνθέτει μήτρα για γέννηση νέων, μοιραίων λαθών. Νέων περιπετειών με χείριστο πρότυπο τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία χαιρέτισε(!) ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, από κεκτημένη «ρεαλιστική» ταχύτητα. Του Εθνικού αυτού θριάμβου των Πρεσπών, τον οποίο λοξοκοιτάζουν για ανάλογο θρίαμβο στο Κυπριακό, που θα διευκολύνει τη διεκδίκηση του Νόμπελ Εθνικής Μειοδοσίας.

 Αν η αμερικανική πολιτική έχει να επιλέξει μεταξύ των Συμφερόντων της και Αρχών Δικαίου, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και γενικά Δημοκρατίας και Ηθικής, τι θα πράξει; Προδήλως τα συμφέροντά της. Οικονομικά, στρατιωτικά, στρατηγικά. Αν έχει να επιλέξει μεταξύ Τουρκίας και Κυπριακής Δημοκρατίας, τι θα πράξει; Προδήλως την Τουρκία. Ό,τι και αν λέγει και αν δηλώνει σχετικώς σήμερα, ψευδαισθήσεις δεν πρέπει να υπάρχουν. Γιατί; Γιατί η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη Δύναμη στο ΝΑΤΟ μετά την Αμερική. Γιατί είναι γεωστρατηγικά μεγάλης εμβέλειας και δυνατοτήτων. Γιατί δεν θα ήθελε να την «παραχωρήσει» στις αγκάλες του Πούτιν. Γιατί…

     Τι θα γίνει στο τέλος; Θα… αναμετρηθούν Ουάσιγκτον και Άγκυρα; Θα φθάσουν σε σημείο σύγκρουσης; Προδήλως όχι. Αν, δηλαδή, η Τουρκία επιχειρήσει νέα στρατιωτική επέμβαση κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Ουάσιγκτον θα βοηθήσει, θα προστατεύσει, θα είναι σύμμαχος της Κύπρου; Προδήλως όχι. Θα εξισώσουν και πάλιν θύμα και θύτη. Θα συνεχίσουν φραστικά να πολιτεύονται αντιτουρκικά και ουσιαστικά να διαφυλάττουν τις Συμμαχικές σχέσεις τους.

     Τι αξία, λοιπόν, μπορούν να έχουν οι σημερινές δήθεν αναμετρήσεις Τουρκίας - Ηνωμένων Πολιτειών με τους S400, τα αεροσκάφη F35 κ.λπ; Ποια διαχρονικότητα μπορούν να έχουν αυτές οι... «τακτικές» αναμετρήσεις; Μπορούν να οδηγήσουν σε εμπόλεμη σύγκρουση Ουάσιγκτον - Άγκυρα; Όχι. Μπορούν να οδηγήσουν σε διάφορες τιμωρίες κατά της Τουρκίας, οικονομικής και στρατιωτικής φύσεως, με φόρμουλες και συνταγές διαφόρων εμπάργκο; Ναι. Αυτή η εξέλιξη είναι δυνατή. Όμως θα είναι περιστασιακή και βραχυπρόθεσμη και παραπλανητική στρατηγική…

      Όλα τα πιο πάνω ερωτήματα και απαντήσεις του ΟΧΙ και του ΝΑΙ έχουν, ίσως, μόνο ακαδημαϊκής σημασίας αναλύσεις και εκτιμήσεις. Αυτό που έχει ΠΡΑΚΤΙΚΗ αξία είναι ότι ο Ερντογάν παίζει μέχρι τώρα παιχνίδι και προς Ουάσιγκτον και Μόσχα, χωρίς να εισπράττει αρνητικές συνέπειες. Μπορεί να συνεχίσει και να αναβαθμίσει αυτήν τη δίπτυχη πολιτική της Τουρκίας; Θα διαχειρισθεί επιτυχώς περαιτέρω τα πολιτικοστρατιωτικά δεδομένα της περιοχής; Έχει δυνατότητες πανίσχυρης διαχείρισης;

Η πρώτη τουρκική δυνατότης είναι να πει στον Πούτιν: «Άκουσε, χρειάζομαι λίγο χρόνο να βελτιώσω πλασματικά τις σχέσεις μου με τους Αμερικάνους. Να πάρω τα αεροσκάφη. Να μείνω η ισχυρή δύναμη στο ΝΑΤΟ. Να επιτύχω διευθέτηση στο Κουρδικό. Να πάρω στο Αιγαίο και Κύπρο όσα θέλω και μετά θα έλθω κοντά σου. Όταν πάρω τα πιο πάνω, τότε η φιλία μας θα γίνει πιο γνήσια, πιο ουσιαστική και πιο αντιαμερικανική».

Η δεύτερη δυνατότης του είναι να πει στου Αμερικάνους: «Αφήστε με να παίζω με τον Πούτιν. Είναι η Τουρκία οριστικά και αναλλοίωτα στο ΝΑΤΟ και στην αμερικανοτουρκική φιλία. Βοηθήστε με στο Κουρδικό, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και να είστε βέβαιοι ότι θα ακυρώσω την παραγγελία των S400. Είμαι μαζί σας. Θα συνεχίσω να είμαι πιστός Σύμμαχός σας. Αφήστε με να χρησιμοποιήσω τη συνεργασία μου με τον Πούτιν στη Συρία για να εξασφαλίσω εκεί τις διεκδικήσεις μου. Μετά θα είμαι κοντά σας. Ουδεμία αμφιβολία πρέπει να έχετε. Οι σκηνοθετημένες αντιπαραθέσεις μπορούν γόνιμα και με αμοιβαίο όφελος να συνεχισθούν».

     Αυτό το τουρκικό διπλωματικά τεχνούργημα μπορεί να το κατασκευάσει η Τουρκία. Δεν έχει δισταγμούς στην επιστράτευσή του. Και δεν έχει αμφιβολίες ότι τελικά η Ρωσία δεν πρόκειται να τη βλάψει. Και η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει, αφού είναι ισχυρή δύναμη στο ΝΑΤΟ. Και αφού Γεωστρατηγικά είναι μοναδικής σημασίας Σύμμαχος στην Κεντρική Ασία, στη Μέση Ανατολή και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο.

     Η Κύπρος δεν πρέπει (με την πείρα που έχει) να ζει με μύθους, ότι κάποιοι θα εμποδίσουν (και δη οι Αμερικάνοι) τη νέα Εισβολή της Τουρκίας στη Θαλάσσια Κύπρο και όχι μόνο… Πρέπει οι Συμμαχίες, που ορθώς κτίζει η Κύπρος, να γίνουν Συμμαχίες Αμοιβαίας Αρωγής. Αμυντικής Στρατιωτικής Στήριξης. Να υπογραφούν Συμφωνίες Αμοιβαίας Αρωγής σε περίπτωση νέας τουρκικής επίθεσης κατά της Κύπρου. Μόνο έτσι θα μπορούσε ρεαλιστικά να κριθεί ότι θα ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ η τουρκική επιθετικότης και θα αμβλυνθεί η επεκτατική βουλιμία της...

Ο Υπουργός Οικονομικών ήταν και είναι δημιούργημα πολιτικό και Υπουργικό Εργαλείο και του Αβέρωφ και του Αναστασιάδη. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης τον διόρισε διαχειριστή των οικονομικών θεμάτων του τόπου. Η ανάδειξη ευθυνών του Υπουργού, είναι πολιτική ευθύνη του Προέδρου που τον διόρισε. Αυτός τον διόρισε, αυτός τον χρησιμοποίησε, αυτός τον συντήρησε και αυτός τον προστατεύει. Δεν είναι ο Υπουργός που χρειάζεται την «εμπιστοσύνη και εκτίμηση» του Αβέρωφ. Είναι ο Αναστασιάδης που τη χρειάζεται!..  Αλλά ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης δεν υπολογίζει ύπαρξη είτε Αβέρωφ είτε Γεωργιάδη, αν και όταν δεν παίζουν όπως τους διατάσσει.

Όλα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν στην οικονομική (και όχι μόνο) καταστροφή του τόπου, οφείλονται σε διαχειρίσεις, αποφάσεις και διαταγές του κ. Αναστασιάδη. Οι εξυπνάδες για εμπιστοσύνες δεν πείθουν ούτε τετράποδα. Η ιστορία είναι απλή. Η «ομάδα» αλληλοϋποστηρίζεται, αλληλοπροστατεύεται και αλληλοδιασώζεται. Η «ομάδα» λειτουργεί με αλληλοϋποστήριξη. Το πρόβλημα του Κυπριακού Ελληνισμού είναι ότι οι ηγέτες του είναι φτηνών πολιτικών προδιαγραφών. Είναι και ευτελών ευαισθησιών σε σοβαρά ηθικά διλήμματα… Συνεπώς αλληλοϋποστηρίζεται η αποτυχία και η φθορά…

Η Εξουσία και η καρέκλα έχουν δημιουργήσει αδίστακτους χαρακτήρες καρεκλοκένταυρων. Ουδείς απολογείται, ούτε τιμωρείται. Ουδείς παραιτείται. Ουδείς αισθάνεται την ανάγκη να πει mea culpa. Όλοι είναι ωραίοι, άψογοι, επιτυχημένοι, αναγκαίοι. Μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Και ο Πρόεδρος που τους διορίζει, όταν δεν τους εξευτελίζει σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες του και όταν δεν τους δοξάζει δημοσίως για τις επιτυχίες τους, τους… προστατεύει. Γιατί; Γιατί προφανώς και αυτοί προστατεύουν τον Πρόεδρο. Γιατί αυτοί ξέρουν και σιωπούν και πώς και ποιες σκοπιμότητες, συμφέροντα κ.λπ υπηρετεί ο Πρόεδρος όταν αποφασίζει…

Ας αφήσουν, λοιπόν, όχι μόνο τις εξυπνάδες. Ας αφήσουν, κυρίως, τους θεατρινισμούς και τα πολιτικά Καραγκιοζιλίκια. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «λύνει» όλα τα προβλήματα. Είναι Κυβέρνηση ενός ανδρός! Και οι άνθρωποί του (κοντά του ή απέναντί του) είναι πειθήνια όργανα. Είναι γλοιώδεις υπηρέτες των επιθυμιών του και των ανευθυνοϋπεύθυνων αποφάσεών του. Αφέθησαν οι Τράπεζες να καταστραφούν και οι καταθέτες να χρεοκοπήσουν. Το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε σε ερείπια. Οι ηγέτες, όμως, η Κυβέρνηση, ο Πρόεδρος είχαν «πετυχημένη» οικονομική πολιτική.

Η Κύπρος τούρκεψε η μισή και απειλείται η τουρκοποίηση της υπόλοιπης, αλλά οι παλαιοί και νυν ηγέτες, οι προηγούμενοι και ο νυν Πρόεδρος είναι υπερήφανοι για επιτεύγματά τους! Για όσο χρόνο ο Λαός θα κοιμάται και δεν θα αντιδρά αποτελεσματικά, θα υποτάσσεται με απάθεια και υποταγή στις ολέθριες αποφάσεις των Κυβερνητών του, οι συμφορές του θα επιδεινώνονται…

 Όταν κανείς αποφασίζει να μπει στην πολιτική, πρέπει να έχει συνείδηση των κανόνων της. Είναι αυτοί οι κανόνες σκληροί. Κάποτε απάνθρωποι. Συχνά προαγωγοί διαφθοράς και φθοράς Ψυχής, Πνευμάτων και Σωμάτων. Ο πολιτικός ανταγωνισμός, η πολιτική πορεία προς την επιβίωση και την επιβολή, οδηγούν σε αήθειες, κακοήθειες, μικρότητες και βαναυσότητες. Οι χαρακτήρες των πολιτικών με τον χρόνο μεταλλάσσονται. Γίνονται πιο κυνικοί, πιο αδίστακτοι, πιο εκδικητικοί, πιο εξουσιαστικοί, πιο άπληστοι. Η απληστία είναι μητέρα όλων των κακών…

     Η επιδίωξη της πολιτικής εξουσίας και η κατάληψή της προϋποθέτει θυσία αρχών, αξιών και κανόνων ήθους. Και ευγενούς άμιλλας και συμπεριφοράς. Η κατάληψη της εξουσίας στο τέλος της είναι ίση με καταστροφή και της υγείας και της ψυχοπνευματικής ομαλότητας του Πολιτικού Ηγέτη. Ο φιλόσοφος Σπινόζα χαρακτήρισε το «αγαθόν» της δόξας και της εξουσίας ως ολέθριο. Φέρνει μόνο καταστροφή στον λάτρη της. Όπως ακριβώς η λατρεία του Πλούτου και η Απληστία στο κυνήγημά της, φέρνει μόνιμο άγχος, ανικανοποίητη ζωή και τελικά δυστυχία.

     Η επιδίωξη της Πολιτικής Εξουσίας όπως και η επιδίωξη της Οικονομικής Εξουσίας επιτυγχάνονται μόνο με πάθος. Αυτό το πάθος είναι τόσο δυνατό, όσο το ερωτικό πάθος. Με την καρέκλα της Εξουσίας το ερωτικό πάθος είναι απερίγραπτο, όπως ακριβώς και το πάθος της αύξησης του Πλούτου στην ανταγωνιστική του αρρωστημένη μανία. Αυτό το πάθος φέρνει μόνο δυστυχία, όχι μόνο στον εξουσιαστή ηγέτη και ενσαρκωτή του, αλλά και στους Λαούς. Οι Λαοί είναι θύματα αυτού του πάθους. Ένα πάθος που δεν αρνείται να πατήσει και επί των… πτωμάτων των ανταγωνιστών του. Αυτό το πάθος φέρνει δυστυχία, πόνο και βάσανα. Γι’ αυτό και οι φορείς του ονομάζονται και Αλγεσίδωροι.

     Τα βάσανα και οι πόνοι του Κυπριακού Ελληνισμού δεν προξενήθηκαν από τρίτους. Οι τρίτοι απλώς προστάτευαν τα συμφέροντά τους. Οι καταστροφές στον τόπο αυτό ήλθαν από αποφάσεις των πολιτικών ηγετών του. Ήταν οι ηγέτες του χαμηλά δυσανάλογοι προς την εποχή και τις αξιώσεις της. Αντί να υπηρετήσουν και να λύσουν τα προβλήματα του Λαού, «έλυαν» τα προσωπικά και τα ατομιστικά τους συμφέροντα. Ικανοποιούσαν τις μικροφιλοδοξίες του. Αντί να λύσουν τα Εθνικά (και όχι μόνο) προβλήματα  του Λαού, τα διεύρυναν και τα συσσώρευαν και τα περιέπλεκαν. Και τα έφερναν σε χώρους ασφυξίας και σε διαστάσεις τραγωδίας.

     Η ανεπάρκεια των ηγετών, η πτωχή γνώση και επίγνωσή τους, η ανυπαρξία υποδομής σε πείρα και αξιότητα, ήταν η μια αιτία τής κατ’ επανάληψιν καταστροφής που έφεραν. Η άλλη ήταν  η σταδιακή παραγνώριση και απαξίωση του Λαού. Έφερε την καταστροφή των δυνατοτήτων αυτού του Λαού να αντιδρά έγκαιρα, ορθά και αποτελεσματικά. Ο Λαός κατέστη εξ αντικειμένου καλός αγωγός και συνεργός στις ηγετικές ανεπάρκειες και μικροπολιτικές και εφαρμοσμένες συμπεριφορές. Ο Μακιαβέλι είχε χαρακτηριστικά αποτυπώσει τη σκληρή πραγματικότητα. Ο λαός είναι αντανάκλαση των ηγετών του και αντιστρόφως… Είναι λιοντάρι ο Λαός, λιοντάρι θα είναι και ο ηγέτης του, αλεπού ο Λαός, αλεπού και ο ηγέτης του, πρόβατο ο Λαός, πρόβατο και ο ηγέτης του…

     Ο Κυπριακός Ελληνισμός, μετά από 60 χρόνια συμφορών, ούτε δρα, ούτε αντιδρά για αποτροπή των νέων συμφορών του, οι οποίες είναι όχι απλώς ορατές, αλλά ψηλαφητές. Και οι πολιτικοί του ηγέτες, οι εκλεκτοί, οι εψηφισμένοι, οι επιλεγμένοι εξουσιαστές του; Αυτοί συνεχίζουν τη λεηλασία της Λαϊκής παθητικότητας. Εντείνουν την εκμετάλλευση της λαϊκής βολικής καλοπιστίας και αδιαφορίας. Έρχονται, όμως, νέα δεινά, με πράξεις και παραλείψεις των ηγετών του. Και ο Λαός υπνώττει και αναπαύεται στις αυταπάτες της ενδημικής νεοκαλοζωίας του. Θέλει να του προσφέρουν, αλλά αυτό που ο ίδιος πρέπει να εξασφαλίζει αγωνιζόμενος…

     Όσοι Έλληνες της Κύπρου είναι ηλικίας κάτω των 50-55, δεν κατανοούν τι έγινε σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Δεν έχουν διάθεση να δουν τι μπορεί να γίνει. Και οι άλλοι, όσοι έζησαν τις προηγούμενες συμφορές, είτε λησμόνησαν τις συνέπειές τους, είτε υμνούν τους Αλγεσίδωρους που τις προκάλεσαν ή δεν απέτρεψαν. Αναλίσκονται στον πλασματικό κόσμο της καθημερινότητάς τους και της σχόλης τους. Η Κύπρος έτσι δεν σώζεται. Συνεχίζει τη νέα καταστροφική της πορεία.

Λησμονήθηκε ότι η Κύπρος υπέστη Τουρκική Εισβολή. Λησμονείται ότι η Κύπρος τελεί υπό Τουρκική Στρατιωτική Κατοχή από το 1974. Λησμονείται ότι η Τουρκία θέλει όλη την Κύπρο. Απαξιώνεται ότι η Τουρκία λέγει πως δεν υφίσταται Κυπριακό Κράτος. «Εξέλιπε», λέγει, «από το 1963…». Και αφού Κράτος δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει Οικονομική Ζώνη ανύπαρκτου Κράτους, λέγει η Τουρκία. Και δεν αντιδρά η Κύπρος.

Με παραλυτική φοβία, λησμονείται ότι η Τουρκία καθορίζει, επεκτείνει και προστατεύει,  Στρατιωτικά, τη «Γαλάζια Πατρίδα». Μια θαλάσσια τουρκική περιοχή 450 χιλιάδων χιλιομέτρων! Και αυτά δεν είναι πλέον φραστικές απειλές ή εκβιασμοί. Είναι ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ Στρατηγική. Δεν είναι επιθυμία, δεν είναι πρόθεση. Είναι απόφαση που υλοποιείται με Σχέδια και πρακτική υλοποίησή τους.

Ενώ, λοιπόν, η Τουρκία προχωρεί στην εφαρμογή της Αυτοκρατορικής αυτής Στρατηγικής, η ελληνική πλευρά ψάχνει να βρει χαμένα «πρακτικά»… Συνομιλιών. Είναι καταγέλαστη αλλά και ταυτοχρόνως τραγική η αμηχανία της πλευράς μας. Προσπαθεί, δήθεν, να ξαναρχίσουν Συνομιλίες. Και να τις χειρισθεί τη φορά αυτή συνετά και με σοφία, ώστε (λέγουν οι διάφοροι ηγέτες) αν αποτύχουν, να φταίουν οι Τούρκοι. Αυτή η επαναλαμβανόμενη αυταπάτη ερεθίζει, δεν φοβίζει τον Τούρκο. Προκαλεί, δεν αποτρέπει την τουρκική κατακτητική βουλιμία.

Τι έπρεπε να πράττει η ηγεσία μας; Έπρεπε, μετά από 45 χρόνια πείρας, να σοβαρευτεί. Να λυτρωθεί από τις πλάνες και τους ευσεβοποθισμούς της. Από τις αυταπάτες και τις βολικές τυποποιημένες πολιτικές ασυναρτησίες. Δεν είναι πολιτική ασυναρτησία να υποστηρίζεται ότι οι όποιες νέες Συνομιλίες θα αναγκάσουν την Τουρκία να υποχωρήσει, ώστε να βρεθεί λύση λειτουργική και βιώσιμη; Δεν είναι πολιτικός παραλογισμός και ανεπίτρεπτος ρομαντισμός να πιστεύει, να ελπίζει, να προσδοκά η ελληνική πλευρά ότι, όταν και πάλιν αποτύχουν οι Συνομιλίες (εκτός κι αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά), θα καταδικασθεί, δήθεν, η Τουρκία για αδιαλλαξία;

Η Τουρκία δεν παρουσιάζει απλώς άκαμπτη αδιαλλαξία στη διεκδίκηση των «δικαιωμάτων» της. Διεκδικεί ανυποχώρητα και τις παλαιές εδαφικές αξιώσεις της και τις τελευταίες θαλάσσιες αρπαγές της. Η Τουρκία συμπεριφέρεται ως η Κυρίαρχη Γεωστρατηγική Δύναμη της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Αυτήν την Τουρκία θα υποχρεώσει η Κύπρος σε υποχώρηση με επανάληψη των 45 χρόνων τυποποιημένων Συνομιλιών; Αυτήν την Τουρκία, της «Γαλάζιας Πατρίδας», του Αεροπλανοφόρου της, των ρωσικών πυραύλων και των αμερικανικών αεροπλάνων;

Με ποια πρόσθετη ΔΥΝΑΜΗ θα προσέλθει σε νέες Συνομιλίες η δύσμοιρη Κύπρος; Έχει δυναμώσει Οικονομικά, Διπλωματικά και Στρατιωτικά σε βαθμό που η Τουρκία να αισθάνεται ότι έχει απέναντί της Αντίπαλον Δέος; Κάτι διαφορετικό από το παρελθόν; Υπάρχει οποιοδήποτε νέο δεδομένο, πέραν του… χαμένου «πρακτικού»(!), το οποίο να ενισχύει την ελληνική πλευρά ώστε να έχει αμυδρή υποψία ότι θα επιβάλει στην Τουρκία το Διεθνές Δίκαιο;

Εδώ και 45 χρόνια «ΧΑΘΗΚΑΝ» τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, με τις πολιτικές εξυπνάδες των ηγετών μας. Με την εξευμενιστική νοοτροπία που εξαγριεύει την τουρκική επεκτατικότητα. Για ποιο «πρακτικό», για ποιον «Γκουτέρες» και για ποιους «όρους αναφοράς» μιλούν οι πολιτικοί; Όλα αυτά, αν δεν είναι εξαπατήσεις του Λαού, είναι ανίατες αυταπάτες των ηγετών. Αντί να ενημερώσουν τον Λαό, κωμικοτραγικά, για το χαμένο «Πρακτικό», ας του πουν τι θα κάμουν στις νέες Συνομιλίες. Με ποιου Λαού εξουσιοδότηση και με ποιο Διεθνές Δίκαιο θα υπαγορεύσουν υποχώρηση στις τουρκικές θέσεις;  Όλα τα άλλα είναι αναμασημένες παραπλανήσεις ενός καταπατημένου και ενός καταστρεφόμενου Ελληνισμού. Ενός Ελληνισμού που χάνεται μαζί με το «χαμένο Πρακτικό»…

Η λύση του Κυπριακού ούτε βρέθηκε ούτε θα βρεθεί, έστω και αν συνεχισθούν Συνομιλίες για άλλα 45 χρόνια. Θα λυθεί από την τουρκική κατακτητική βουλιμία, αν η δική μας πλευρά συνεχίσει να ζει σε αυταπάτες. Και θα ζει σε αυταπάτες, αν συνεχίσει να κρίνει ότι κάποιες νέες Συνομιλίες (με όρους ή χωρίς «όρους αναφοράς…») θα φέρουν λύση στο Κυπριακό. Λύση στο Κυπριακό θα έλθει είτε όταν η Τουρκία θα ικανοποιηθεί σε όλες τις αξιώσεις της (οι οποίες συνεχώς θα διευρύνονται) είτε όταν η ελληνική πλευρά αποκτήσει πειστική Δύναμη αποτροπής και ανατροπής των τουρκικών θέσεων, σχεδίων και προθέσεων.

     Λέγεται και πάλιν στον Λαό ότι ο νέος κύκλος Συνομιλιών θα φέρει λύση. Διάλυση θα φέρει, αν φέρει κάτι… Αναβαθμισμένα τουρκικά αιτήματα θα φέρει. Νέα τετελεσμένα της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής θα φέρει. Λύση, δεν θα φέρει. Και, στην πλέον απίθανη προοπτική υπογραφής Συμφωνίας για Λύση, Λύση δεν θα έλθει. Άλλο Συμφωνία, άλλο Λύση. Συμφωνίες έγιναν στη Ζυρίχη το 1959. Λύση του Κυπριακού δεν ήλθε. Διάλυση της Κύπρου ήλθε.

     Η ανευθυνότης, με την οποία η κατά καιρούς πολιτική ηγεσία της Κύπρου διαχειρίστηκε τη μοίρα αυτού του Λαού, δημιούργησε μια ολέθρια νοοτροπία. Τη νοοτροπία ΑΝΟΧΗΣ και ΑΠΟΔΟΧΗΣ των τετελεσμένων. Τετελεσμένων μοιραίων, τα οποία η ίδια είτε δημιούργησε είτε αποδέχτηκε. Οι ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ Συνομιλίες κατήντησαν, έτσι, θεσμός ζωής. Θεσμός που βόλευε  ανιστόρητους Ελληνοκύπριους ηγέτες, στην καρέκλα της Εξουσίας. Τρόπος ανέμελης καθημερινής ζωής με συσσώρευση δεινών. Όχι τρόπος λύσεως του Κυπριακού, όπως ενέπαιζαν τον Λαό...

     Όλα αυτά συνέβησαν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, ενώ η Κύπρος θα απειλείται με καθολικό εκτουρκισμό. Για όσο χρόνο η ΔΥΝΑΜΗ και ο ετσιθελισμός της Τουρκίας θα υπαγορεύουν τους όρους των Συνομιλιών, θα οικοδομείται η Πολιτειακή Υποδομή Διάλυσης της Κύπρου… Μετά από 45 χρόνια πικρής πείρας ΑΠΟΤΥΧΙΩΝ, και πάλιν οι ηγέτες μας λέγουν ότι θέλουν λύση μέσω νέων Συνομιλιών για Διζωνική Δικοινοτική Διάλυση. Γνωρίζουν (έστω τώρα) τι λύση θέλουν; Γνωρίζουν και πώς θα την επιδιώξουν; Γνωρίζουν πώς θα την επιτύχουν; Μετά από 45 χρόνια Συνομιλιών, πελαγοδρομούν και κενολογούν βυθισμένοι σε ανταγωνιστικούς διακομματικούς ρητορισμούς. Δεν γνωρίζουν ούτε τι θέλουν ούτε τι μπορούν να πράξουν.

     Η τουρκική ΔΥΝΑΜΗ και η ενδημική παρανόησή της (από την Ελληνική ΑΔΥΝΑΜΗ πλευρά) είναι η μισή αιτία των 45 χρόνων αδιεξόδων. Η άλλη μισή είναι η ανεπάρκεια της ηγεσίας μας… Νέες Συνομιλίες με την περισσότερο ΔΥΝΑΤΗ Τουρκία σημαίνουν χειρότερα αδιέξοδα και νέα τετελεσμένα υπέρ της. Δεν σημαίνουν λύση, όπως την ελπίζει, την εύχεται, τη φαντασιώνεται Πολιτικά και Πολιτειακά η σερνόμενη ελληνική πλευρά. Συνομιλίες πρέπει να υπάρξουν αν και όταν παρασκηνιακά και διπλωματικά βρεθεί και συγκεκριμενοποιηθεί η λειτουργική (όπως λέγει ο Αναστασιάδης), και «κανονική» (όπως λέγει ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών), λύση…

     Το «Μπαρμπαρός» είναι εδώ. Εισέβαλε και κατέλαβε την Οικονομική Ζώνη της Κύπρου! Μας προαναγγέλλει ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας ότι δεν θα δεχθεί οικονομικά τετελεσμένα εις βάρος της «Γαλάζιας Πατρίδος» του! Τα διαβάζει και τα ερμηνεύει και τα αξιολογεί όλα αυτά η κυπριακή πολιτική ηγεσία; Αν ΝΑΙ, τι είδους Συνομιλίες και με ποιο στόχο θα τις επαναλάβει; Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει και την ευθύνη και τον λόγο για τις συγκεκριμένες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά του Λαού… Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί και «συμφωνίες» του, με τον αδύναμο και δραματικά άπειρο και αλλοπρόσαλλο Τσίπρα, δεν είναι τρόπος πολιτικής ανόρθωσης. Είναι τρόπος περαιτέρω υποταγής. Και νέων δεινών… Δεν είναι νέα, ελπιδοφόρα Κατεύθυνση. Δεν είναι νέα Στρατηγική και νέος Στόχος, όπως ευαγγελίζεται με ψοφοδεϊσμό ο Αναστασιάδης. Είναι περαιτέρω κατακρήμνιση του Κυπριακού Ελληνισμού…