Ο Μακάριος υπήρξε σε μεγάλη περίοδο της προεδρικής του θητείας θύμα του δικού του συμπλεγματικού φόβου. Στην πολυχρόνια Προεδρία του διαχειρίστηκε καταστροφικά το Κυπριακό, όχι μόνο από δικές του άπειρες πολιτικές εμμονές και αποφάσεις. Κυρίως υπήρξε θύμα του ενδημικού φόβου, μήπως χαρακτηρισθεί (όπως συνεχώς χαρακτηριζόταν από τους αντιπάλους του), «προδότης της Ενώσεως», «Επίορκος» και «ανθέλλην»…

Πράγματι οι πολέμιοί του υπήρξαν κατά κανόνα σκληροί και πολλές φορές άδικοι. Υπήρξαν, ίσως, υβριστές του και ουσιαστικοί αρνητές τού οποιουδήποτε έργου του. Υπήρξαν όμως και σοφοί επικριτές της πολιτικής του. Υπήρξαν επικριτές με διαλεκτική δύναμη των πολιτικών αποφάσεων και εθνικών χειρισμών του. Τους υβριστές του, τους αντιμετώπιζε συνήθως με φοβικό σύνδρομο. Τους σοβαρούς επικριτές του, με απαξίωση. Και στις δύο περιπτώσεις διέπραττε σοβαρό λάθος.

Τους υβριστές του έπρεπε να τους φέρει πιο κοντά του. Να τους κάμει συνυπεύθυνους και συνεργάτες. Τους ακραίους επικριτές του έπρεπε να τους δίνει τη δέουσα προσοχή και σημασία. Έπρεπε να αντιλαμβάνεται τα λάθη της πολιτικής που του υπεδείκνυαν και να τα διορθώνει. Έπρεπε να μελετά την κριτική της πολυκύμαντης και πολλές φορές αντιφατικής πολιτικής του, ώστε να βελτιώνεται ο πολιτικός διαλογισμός του. Έπρεπε να χρησιμοποιεί την κριτική, ώστε να αποφεύγει επαναλήψεις μοιραίων λαθών, τα οποία τελικά κόστισαν την καταστροφή της Κύπρου.

Οι διάδοχοι του Μακαρίου «έπαιζαν» στους ίδιους κανόνες. Διακυμάνθηκε και η πολιτική τους από την «εθνικιστική», έτσι λέγεται σήμερα, συνθηματολόγηση τού «την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», μέχρι την «προοδευτική» και «ρεαλιστική» πολιτική, έτσι λέγεται σήμερα η πολιτική των αδιέξοδων Ιδεών και Σχεδίων (λύσεως του Κυπριακού) τύπου Κουεγιάρ, Ανάν κ.λπ. Σχεδίων, ουσιαστικώς, παράδοσης της Κύπρου στον Τούρκο Κατακτητή. Με τη «ρεαλιστική» και… «πατριωτική», όπως ζητούσαν και ζητούν, υπογραφή μας…

Σήμερα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, «ρεαλιστής», ζηλωτής του Σχεδίου Ανάν, επικρίνεται από τους φίλους του (τότε και νυν) ως «φυγάς» των Συνομιλιών του Κραν Μοντανά. Και όχι μόνο. Επικρίνεται και από τους «ενδημικούς» επικριτές της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του. Επικρίνεται ότι δεν γνωρίζει τι συζητεί, πού βρίσκεται και πού οδηγείται. Είναι φυσιολογικές οι επικρίσεις εναντίον της θολής πολιτικής του…

Τίθεται δημοσίως ερώτημα πολύ ζωτικής σημασίας για το μέλλον της Κύπρου. Τον ρωτούν, τι ο Τσίπρας είπε με τον Ερντογάν για το Κυπριακό. Δεν απαντά. Τον ρωτούν πώς και γιατί εξουσιοδότησε τον Κατρούγκαλο να συζητά το Κυπριακό με τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών. Και πάλιν δεν απαντά. Η επιλογή της σιωπής μεταλλάσσει τη θολή πολιτική διαχείριση του Κυπριακού σε ανευθυνοϋπεύθυνη.

Αν ο Πρόεδρος δεν είπε στον Τσίπρα πώς έπρεπε να συζητήσει το Κυπριακό με τον Τούρκο Πρόεδρο, διέπραξε πολύ σοβαρό λάθος. Αν του είπε να συζητήσει κατ’ ιδίαν και χωρίς πρακτικά, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα. Τα ίδια ισχύουν και για τη συνάντηση Κατρούγκαλου στη Λατάκεια. Αν, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει ο κ. Αναστασιάδης και δεν απαντά και δεν ενημερώνει τον Λαό, συνιστά αχαρακτήριστη πολιτική συμπεριφορά. Αν δεν ενημερώθηκε και συνεπώς δεν γνωρίζει, τότε η άγνοιά του μπορεί να αποβεί μοιραία… Ένας Λαός, ο οποίος απαξιώνεται για λόγους μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, είτε φοβιών είτε κατευναστικής τεχνοτροπίας, αισθάνεται τουλάχιστον οργισμένος και δεν εμπιστεύεται αντί να στηρίζει την ηγεσία του.

Πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μας πει τι έγινε με τον Τσίπρα και τον Κατρούγκαλο. Η πολυπράγμων και θολή πολιτική, με κάλυψη σιωπής, συνθέτει μήτρα για γέννηση νέων, μοιραίων λαθών. Νέων περιπετειών με χείριστο πρότυπο τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία χαιρέτισε(!) ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, από κεκτημένη «ρεαλιστική» ταχύτητα. Του Εθνικού αυτού θριάμβου των Πρεσπών, τον οποίο λοξοκοιτάζουν για ανάλογο θρίαμβο στο Κυπριακό, που θα διευκολύνει τη διεκδίκηση του Νόμπελ Εθνικής Μειοδοσίας.