Λησμονήθηκε ότι η Κύπρος υπέστη Τουρκική Εισβολή. Λησμονείται ότι η Κύπρος τελεί υπό Τουρκική Στρατιωτική Κατοχή από το 1974. Λησμονείται ότι η Τουρκία θέλει όλη την Κύπρο. Απαξιώνεται ότι η Τουρκία λέγει πως δεν υφίσταται Κυπριακό Κράτος. «Εξέλιπε», λέγει, «από το 1963…». Και αφού Κράτος δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει Οικονομική Ζώνη ανύπαρκτου Κράτους, λέγει η Τουρκία. Και δεν αντιδρά η Κύπρος.

 

Με παραλυτική φοβία, λησμονείται ότι η Τουρκία καθορίζει, επεκτείνει και προστατεύει,  Στρατιωτικά, τη «Γαλάζια Πατρίδα». Μια θαλάσσια τουρκική περιοχή 450 χιλιάδων χιλιομέτρων! Και αυτά δεν είναι πλέον φραστικές απειλές ή εκβιασμοί. Είναι ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ Στρατηγική. Δεν είναι επιθυμία, δεν είναι πρόθεση. Είναι απόφαση που υλοποιείται με Σχέδια και πρακτική υλοποίησή τους.

Ενώ, λοιπόν, η Τουρκία προχωρεί στην εφαρμογή της Αυτοκρατορικής αυτής Στρατηγικής, η ελληνική πλευρά ψάχνει να βρει χαμένα «πρακτικά»… Συνομιλιών. Είναι καταγέλαστη αλλά και ταυτοχρόνως τραγική η αμηχανία της πλευράς μας. Προσπαθεί, δήθεν, να ξαναρχίσουν Συνομιλίες. Και να τις χειρισθεί τη φορά αυτή συνετά και με σοφία, ώστε (λέγουν οι διάφοροι ηγέτες) αν αποτύχουν, να φταίουν οι Τούρκοι. Αυτή η επαναλαμβανόμενη αυταπάτη ερεθίζει, δεν φοβίζει τον Τούρκο. Προκαλεί, δεν αποτρέπει την τουρκική κατακτητική βουλιμία.

Τι έπρεπε να πράττει η ηγεσία μας; Έπρεπε, μετά από 45 χρόνια πείρας, να σοβαρευτεί. Να λυτρωθεί από τις πλάνες και τους ευσεβοποθισμούς της. Από τις αυταπάτες και τις βολικές τυποποιημένες πολιτικές ασυναρτησίες. Δεν είναι πολιτική ασυναρτησία να υποστηρίζεται ότι οι όποιες νέες Συνομιλίες θα αναγκάσουν την Τουρκία να υποχωρήσει, ώστε να βρεθεί λύση λειτουργική και βιώσιμη; Δεν είναι πολιτικός παραλογισμός και ανεπίτρεπτος ρομαντισμός να πιστεύει, να ελπίζει, να προσδοκά η ελληνική πλευρά ότι, όταν και πάλιν αποτύχουν οι Συνομιλίες (εκτός κι αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά), θα καταδικασθεί, δήθεν, η Τουρκία για αδιαλλαξία;

Η Τουρκία δεν παρουσιάζει απλώς άκαμπτη αδιαλλαξία στη διεκδίκηση των «δικαιωμάτων» της. Διεκδικεί ανυποχώρητα και τις παλαιές εδαφικές αξιώσεις της και τις τελευταίες θαλάσσιες αρπαγές της. Η Τουρκία συμπεριφέρεται ως η Κυρίαρχη Γεωστρατηγική Δύναμη της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Αυτήν την Τουρκία θα υποχρεώσει η Κύπρος σε υποχώρηση με επανάληψη των 45 χρόνων τυποποιημένων Συνομιλιών; Αυτήν την Τουρκία, της «Γαλάζιας Πατρίδας», του Αεροπλανοφόρου της, των ρωσικών πυραύλων και των αμερικανικών αεροπλάνων;

Με ποια πρόσθετη ΔΥΝΑΜΗ θα προσέλθει σε νέες Συνομιλίες η δύσμοιρη Κύπρος; Έχει δυναμώσει Οικονομικά, Διπλωματικά και Στρατιωτικά σε βαθμό που η Τουρκία να αισθάνεται ότι έχει απέναντί της Αντίπαλον Δέος; Κάτι διαφορετικό από το παρελθόν; Υπάρχει οποιοδήποτε νέο δεδομένο, πέραν του… χαμένου «πρακτικού»(!), το οποίο να ενισχύει την ελληνική πλευρά ώστε να έχει αμυδρή υποψία ότι θα επιβάλει στην Τουρκία το Διεθνές Δίκαιο;

Εδώ και 45 χρόνια «ΧΑΘΗΚΑΝ» τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, με τις πολιτικές εξυπνάδες των ηγετών μας. Με την εξευμενιστική νοοτροπία που εξαγριεύει την τουρκική επεκτατικότητα. Για ποιο «πρακτικό», για ποιον «Γκουτέρες» και για ποιους «όρους αναφοράς» μιλούν οι πολιτικοί; Όλα αυτά, αν δεν είναι εξαπατήσεις του Λαού, είναι ανίατες αυταπάτες των ηγετών. Αντί να ενημερώσουν τον Λαό, κωμικοτραγικά, για το χαμένο «Πρακτικό», ας του πουν τι θα κάμουν στις νέες Συνομιλίες. Με ποιου Λαού εξουσιοδότηση και με ποιο Διεθνές Δίκαιο θα υπαγορεύσουν υποχώρηση στις τουρκικές θέσεις;  Όλα τα άλλα είναι αναμασημένες παραπλανήσεις ενός καταπατημένου και ενός καταστρεφόμενου Ελληνισμού. Ενός Ελληνισμού που χάνεται μαζί με το «χαμένο Πρακτικό»…