Με ενδημική, φορτική και κάποτε εξοργίζουσα επιμονή, περιγράφαμε τη νέα Τουρκική Θαλάσσια Εισβολή. Την περιγράφαμε με εξουθενωτική αγωνία. Και με καταθλιπτική προεκτίμηση της υλοποίησής της. Σε δεκάδες άρθρα, στις στήλες αυτές, καλούσαμε τις ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου να μην τρέφουν άλλες αυταπάτες. Να μην τρέφονται με την αισιοδοξία των ευσεβοποθισμών τους.

 

Η Τουρκική Ηγεσία πάντοτε έλεγε δημοσίως και καθαρά τι θέλει να πράξει στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Δεν δήλωνε απλώς δημοσίως και καθαρά τι απαιτούσε. Απεκάλυπτε και λεπτομέρειες των Στρατηγικών της Στόχων και ανακοίνωνε τα μέσα και τους τρόπους με τα οποία θα υλοποιούσε τις διεκδικήσεις της. Οι δικοί μας Ηγέτες έναντι αυτών των καθαρών επεκτατικών και κατακτητικών τουρκικών διακηρύξεων συνέχιζαν να αυτοκατευνάζονται, για να αποφευχθεί άλλη πλέον κυριολεκτική και εξίσου εύηχη λέξη… 

 

Οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδος βολεύονταν στην πολιτική μωρία τους, ότι η Τουρκία παίζει, η Τουρκία ρητορεύει, η Τουρκία είναι «αμήχανη» και εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα. Συνεπώς (κατέληγε η ελληνική ηγεσία), η αντιμετώπιση της επιθετικής τουρκικής πολιτικής ήταν η «ψυχραιμία» και η «σύνεση» και «οι χαμηλοί τόνοι». Έτσι βαπτίστηκε η «ανευθυνότης», η «φοβία», η «αδυναμία» και τελικά ο «εξευτελισμός» της ελληνικής πλευράς!..

 

Από τις στήλες αυτές τα τελευταία 2 χρόνια (και τα προηγούμενα 42), αποτυπώναμε με δυνατές λέξεις την αγωνία μας. Δεν αναλύαμε απλώς την επερχόμενη Τουρκική Εισβολή. Δεν τη θεωρούσαμε απλώς βέβαιη και σίγουρη. Δεν καλούσαμε απλώς την Ηγεσία της ελληνικής πλευράς να ξυπνήσει, να ετοιμασθεί, να οργανωθεί, να αναζητήσει Αμυντικές Συμμαχίες. Δεν φωνάζαμε απλώς για τον Θαλάσσιο Αττίλα που ερχόταν. Τον βλέπαμε να έρχεται με καθαρό οπτικό νεύρο και βεβαιότητα.

 

Ήταν πράγματι εξοργιστική η επιπολαιότης και η «χαλαρότης» με την οποία αντιμετώπιζε η πλευρά μας τη νέα τουρκική επέλαση. Μια επέλαση, που τόσο έντονα και ακατάπαυστα εξαγγελλόταν.

 

Ήδη η Θαλάσσια Κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι παρελθόν. Δεν έχει απλώς ΔΙΑΤΡΗΘΕΙ από την τουρκική μανία. Έχει κυριολεκτικώς κατακτηθεί. Από τη στιγμή που η Τουρκία επιβάλλει βιαίως και παρανόμως γεωτρήσεις στη Θαλάσσια Επικράτεια της Κύπρου, η Κυριαρχία χάνεται. Κυρίαρχος είναι πλέον ο Θαλάσσιος Αττίλας. Όσες επιστολές, όσες διαμαρτυρίες, όσες διπλωματικές δράσεις κι αν… εκ των υστέρων σχεδιάσει η αδικαιολόγητα (αφού έπρεπε να ξέρει…) πανικόβλητη ελληνική πλευρά.

 

Με ατέλειωτες κραυγές αγωνίας, καλούσαμε να σχεδιασθεί η ΑΠΟΤΡΟΠΗ, να ΠΡΟΛΗΦΘΕΙ  η Εισβολή. Αντί σχεδιασμό, είχαμε και πάλιν τις πλάνες ότι θα υπάρξει νέος Κύκλος Συνομιλιών και ότι εκεί θα καταφέρουμε και να τιθασεύσουμε και να πιέσουμε επιτυχώς την Τουρκία για υποχωρήσεις. Οι αυταπάτες ήταν ανίατες και οι ευσεβοποθισμοί νοσηροί. Πληρώνονται τώρα τα επίχειρά τους…

 

Και οι Έλληνες, ο Λαός, τα Θύματα (σημερινά και αυριανά) του Θαλάσσιου Αττίλα; Να περιμένουν αυτά τα θύματα την ανύπαρκτη ΠΡΑΚΤΙΚΗ βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη, την Ουάσιγκτον, τη Μόσχα… Και βεβαίως από την Αθήνα, που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τι ετοιμάζει η Τουρκική ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΣ στην ολέθρια ΑΔΥΝΑΜΙΑ των… «χαμηλών τόνων» και της «ψυχραιμίας» προς τη «Φίλη και Σύμμαχο Τουρκία». Και οι υπόλογοι ηγέτες; Ο Τσίπρας και ο Αναστασιάδης; Οι… ειρηνοποιοί και υμνητές της Συμφωνίας Πρεσπών; Γι’ αυτούς μιλούν και θα μιλούν τα γεγονότα… Και οι στήλες αυτές, δυστυχώς...