Η Τουρκία προκαλεί εκ νέου και  βάζει χέρι στο οικόπεδο 8 στον «Ερατοσθένη» και στη θαλάσσια περιοχή της νότιας Κύπρου, περιλαμβανομένων και τμημάτων οικοπέδων όπως είναι το 1, το  9 και το 12. Εκτός από τον «Πορθητή», ο οποίος κατά τον τουρκικό ισχυρισμό κατέβασε τρυπάνι στα ανοικτά της Πάφου, και το «Γιαβούζ», που αναμένει στην Αττάλεια το πράσινο φως για να πλεύσει αρχικά προς Καρπασία και, γιατί όχι, όπως είχαμε αναλύσει σε ανύποπτο χρόνο, προς τον κόλπο της Αμμοχώστου, το «Μπαρμπαρός» διεξάγει νέες σεισμογραφικές έρευνες στη νότια θάλασσα της Κύπρου. Είναι οι πρώτες που διεξάγονται στις εν λόγω περιοχές και είναι συμπληρωματικές των προηγουμένων, προδικάζοντας έτσι τις επόμενες τουρκικές προκλήσεις με στόχο τη δημιουργία νέων τετελεσμένων.

Η Τουρκία συνεχίζει τη δική της πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο με συγκροτημένο σχεδιασμό, τον οποίο έχει προαναγγείλει μέσα από το δικό της ερευνητικό πρόγραμμα. Εάν κάποιος μελετήσει πού η Άγκυρα έχει δώσει ερευνητική έμφαση μέσω του «Μπαρμπαρός», θα αντιληφθεί πώς θα κινηθεί και τι σχεδιάζει. Αυτό μάλιστα αναλύεται και από την Αθήνα και από τη Λευκωσία. Συνεπώς: Πρώτο, το «Γιαβούζ» θα κινηθεί προς την Καρπασία και προς τον Κόλπο της Αμμοχώστου. Δεύτερο, η Αθήνα φοβάται ότι η κίνηση ΜΑΤ θα γίνει πλησίον του Καστελορίζου ή και στο σημείο όπου υπερκαλύπτονται η ελληνική με την κυπριακή ΑΟΖ. Και μάλιστα μια τέτοια κίνηση εκτιμάται ότι θα γίνει μετά τις ελληνικές εκλογές, όταν δηλαδή θα είναι νέα η Κυβέρνηση και θα προσπαθεί να βρει τα βήματά της. Στρατιωτικές πηγές τονίζουν ότι είναι καλό για την Άγκυρα αυτό το timing εάν θέλει να προκαλέσει την Ελλάδα, η οποία θα βρεθεί μπροστά στο εξής δίλημμα: Ή θα σωπάσει και θα υποστεί ταπείνωση, αποδεχόμενη τη δημιουργία νέων γκρίζων ζωνών, που θα είναι προέκταση εκείνων του Αιγαίου, ή θα  επιδιώξει να εκδιώξει τον εισβολέα, οπότε θα υπάρξει κλιμάκωση μιας μίνι κρίσης που κανείς δεν θα γνωρίζει πού θα μπορεί να καταλήξει. Όπως επιπροσθέτως τονίζεται: «Υπάρχει διαφορά μεταξύ των προκλήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ και εκείνων εντός της ελληνικής, που είναι απλώς νοητή και μη καθορισμένη για τον εξής λόγο: Η Κύπρος δεν έχει ναυτικό, συνεπώς μπορεί να υπάρξει μια δικαιολογία, γιατί δεν μπορεί να αποτρέψει τις τουρκικές προκλήσεις. Σε ό,τι, όμως, αφορά την Ελλάδα, ποια μπορεί να είναι η δικαιολογία;».

Το νέο ζήτημα που προέκυψε στο πολιτικό σκηνικό είναι αυτό του Νομοσχεδίου  Μενέντεζ- Ρούμπιο. Και δικαιολογημένα προέκυψε, διότι αναφέρεται στην ασφάλεια και στη συνεργασία στην περιοχή μας, κυρίως μεταξύ της Κύπρου,  του Ισραήλ, της Ελλάδας και των ίδιων των ΗΠΑ, ειδικώς μετά την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων. Από το σκηνικό, βεβαίως, δεν λείπει η Τουρκία, με την οποία είναι πρόδηλο ότι οι Αμερικανοί έχουν πρόβλημα, λόγω της πολιτικής Ερντογάν, ο οποίος κάνει απιστίες με τη Μόσχα και ταυτοχρόνως επιδιώκει να υιοθετήσει μιαν ανεξάρτητη, όπως ισχυρίζεται, πολιτική, στη λογική της περιφερειακής δύναμης. 

Το ενεργειακό και γεωπολιτικό σκηνικό στην περιοχή μας είναι... made in USA, με την Τουρκία να εξελίσσεται στον άτακτο και προβληματικό εταίρο, που αναγκάζει την Ουάσιγκτον να ενισχύει ακόμη περισσότερο τον ρόλο του Ισραήλ και να βλέπει με θετικό μάτι μια νέα περίοδο σχέσεων με την Κυπριακή Δημοκρατία εφόσον το επιδιώξει και η ίδια. Εφόσον δηλαδή το κομματικό σύστημα απαλλαγεί από σύνδρομα του παρελθόντος είτε άρνησης είτε υποταγής και εφόσον εκμεταλλευθεί η Λευκωσία τα ρήγματα στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας προτού καλυφθούν. Ο λαός μας λέει ότι στη βράση κολλά το σίδερο. Η μετάφραση που δίνεται σε επίπεδο διεθνών σχέσεων και στρατηγικής είναι η εξής: Σύγκλιση συμφερόντων και εφαρμογή της αρχής ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος με οικοδόμηση εναλλακτικής στρατηγικής επιλογής σε βάθος χρόνου όπως είναι ο άξονας Ελλάδας -Κύπρου - Ισραήλ και ο EastMed. Ή ακόμη και η κατασκευή τερματικού στην Κύπρο με τις ευλογίες των ΗΠΑ.

Καθορισμό των ΑΟΖ μετά τη λύση του Κυπριακού υποστηρίζει  η Τουρκία, χωρίς μάλιστα να αποκλείει την ακραία και παράλογη περίπτωση η Κύπρος, ως νησί, που είναι, να μην έχει καν ΑΟΖ και να συνιστά αποκλεισμένη νήσο! 

Οι προεκλογικοί καβγάδες έχουν θέσει σε δεύτερη μοίρα τον Πορθητή και την εισβολή του εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Επανέρχεται, δε, στο σκηνικό η θέση περί της επανέναρξης των συνομιλιών ως εργαλείου μείωσης της έντασης και λύσης του Κυπριακού. Ακούγεται καλή η εισήγηση, εάν υπήρχαν επαρκείς προϋποθέσεις. Εάν, δηλαδή, υπήρχε αλλαγή της τουρκικής πολιτικής. Ούτε για αστείο! Γιατί; Διότι ο Ερντογάν θεωρεί ως δεδομένα τα κατεχόμενα. Δεν χρειάζεται καν να τα προσαρτήσει. Τα έχει ήδη προσαρτημένα, αφού τα ελέγχει: Α. Στρατιωτικά. Β. Οικονομικά. Γ. Μέσω του νερού και του αγωγού της ειρήνης. Χωρίς φυσικό αέριο μπορεί να ζήσουν οι άνθρωποι. Όχι, όμως, χωρίς νερό. Δ. Τις τηλεπικοινωνίες. Και τώρα θέλει να ελέγχει την ενέργεια, αφού οι παράνομες έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ γίνονται από την τουρκική εταιρεία πετρελαίων. Και τώρα τι ζητούν οι Τούρκοι για να επιστρέψουν στις συνομιλίες; Αφενός, την εκ περιτροπής Προεδρία, δηλαδή τη διχοτόμηση της εκτελεστικής εξουσίας, και, αφετέρου, το δικαίωμα λόγου, δηλαδή συνταγματικό βέτο σε κάθε απόφαση για φυσικό αέριο.      

Οι Τούρκοι ετοιμάζονται για νέες γεωτρήσεις. Και οι περιοχές των νέων αυτών γεωτρήσεων προδικάζονται από τις έρευνες του «Μπαρμπαρός». Εμφανίζονται στους σχετικούς χάρτες που δημοσιεύουμε. Κάποιους από αυτούς τους είχαμε δημοσιεύσει και το 2017 και το 2018 προειδοποιώντας ότι θα κατέβαζαν τρυπάνι οι Τούρκοι στα ανοικτά της Πάφου, όπου μάλιστα πραγματοποιούσαν και ναυτικές ασκήσεις. Είναι, δε, πρόδηλον ότι, η άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα» δεν ήταν εντυπωσιασμού, αλλά ουσίας και δείγμα ισχύος. Το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορούν να αποτραπούν ή όχι τα νέα τετελεσμένα, στα οποία προσδοκά να προβεί η  Άγκυρα.    

Ηλεκτρονικά μάτια βάζει το Ισραήλ, με απώτερο στόχο τον πλήρη έλεγχο μιας περιοχής που καλύπτει από τα στενά των Δαρδανελίων ώς την Ανατολική Μεσόγειο και το Ιράν, στη λογική του άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Προς την κατεύθυνση αυτή, το Ισραήλ έχει την πλήρη στήριξη της διακυβέρνησης Τραμπ. Η ιδιαίτερη συμπάθεια των ΗΠΑ προς το Τελ Αβίβ είναι αποτέλεσμα της ιρανικής απειλής και της ατίθασης στάσης της Τουρκίας, που φλερτάρει με τη Ρωσία. Η περιοχή μας μετατρέπεται σε μια μεγάλη σκακιέρα, που χαρακτηρίζεται από στρατηγικές κινήσεις επιθετικού και αποτρεπτικού χαρακτήρα, οι οποίες δεν αφήνουν την Κύπρο ανεπηρέαστη. 

Πόλεμος πυραυλικών συστημάτων διεξάγεται μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας στην περιοχή μας και ευρύτερα, με εμπλεκόμενο το Ισραήλ, αλλά και την Τουρκία, η οποία, υιοθετώντας την πολιτική του εκκρεμούς, δηλαδή άλλοτε με τη Μόσχα, άλλοτε με τη Δύση και δη το ΝΑΤΟ, ανάβει φωτιές. Η πρόθεση της Άγκυρας για την αγορά και την εγκατάσταση των ρωσικών S-400 επί του εδάφους της και δη στα σύνορα με τη Συρία για να αποτρέπει, εκτός των άλλων, τις από αέρος ενδεχόμενες επιθέσεις του Ισραήλ, προκαλεί σειρά προβλημάτων. Αναγκάζει, δε, τις ΗΠΑ να ενισχύσουν το Ισραήλ με το σύγχρονο αντιπυραυλικό σύστημα THAAD (Terminal High Attitude Air Defense). Το σκηνικό αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστη την Κύπρο, καθότι δεν συνδέεται μόνο με power games, αλλά και με τα θέματα του αερίου και της ενέργειας γενικότερα, που δημιουργούν συνθήκες σχηματισμού συμμαχιών επί τη βάσει εθνικών συμφερόντων και ουχί συναισθηματισμών.

Σε «εξορία» είναι έτοιμη η Τουρκία να στείλει τους S-400, αλλά με απώτερο στόχο να εξυπηρετήσει τα εθνικά της συμφέροντα και πρωτίστως να αποτρέψει την εξ αέρος απειλή από το Ισραήλ. Ταυτοχρόνως, αναλόγως της περιπτώσεως, η Άγκυρα μελετά διάφορα σενάρια, ώστε να μη ματαιωθεί η αγορά των S-400, αλλά να καταφέρει η Τουρκία να πάρει τα F-35, ακόμη και τους «Patriot».

Ο άξονας της Τουρκίας με τη Ρωσία προκαλεί πονοκεφάλους και στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Η Άγκυρα βρίσκεται με την Ουάσιγκτον σε μια περίεργη σχέση. Αφενός είναι συμμαχική, λόγω ΝΑΤΟ, αφετέρου είναι συγκρουσιακή, γιατί υπάρχει: 1. Οικονομικός πόλεμος. 2. Πόλεμος εξοπλισμών, και 3. Υποβόσκει ένας ενεργειακός πόλεμος, εφόσον η Τουρκία ενισχύει τις ενεργειακές της εξαρτήσεις από τη Μόσχα, την ίδια ώρα που ο Πρόεδρος Τραμπ αξιώνει από τη Μέρκελ να μη διανοηθεί να κατασκευάσει τον Βόρειο Αγωγό 2 από την Ρωσία στη Γερμανία.

Το σύνδρομο του Βrexit και των σκληρών συνόρων

Τι προσδοκά η Βρετανία με την έξοδό της από την ΕΕ, ποιες οι επιπτώσεις ενός άτακτου Brexit, τι θα γίνει με τις Βάσεις και πώς επηρεάζεται η Κύπρος.

·     Γιατί η Βρετανία αποφάσισε το Brexit και τι προσδοκά για το μέλλον   

     * Όμως, οι Βρετανοί δεν έχουν κοινή πολιτική εξόδου

Στις δημοτικές εκλογές της Τουρκίας, ο Ερντογάν δεν έχασε τον πόλεμο, αλλά τους δυο μεγάλους δήμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας.

Την 1η Απριλίου του 1955 η ΕΟΚΑ αναλάμβανε να δράσει ενόπλως για να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα, εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, ο Αγώνας εκείνος, το Έπος των Ελλήνων της Κύπρου, λογικό είναι να ιδωθεί μέσα από την ηθική, γεωπολιτική και γεωστρατηγική του διάσταση, καθώς και μέσω της Χάρτας του ΟΗΕ. Είναι, δε, ένα βασικό ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να απαντηθεί: Ήταν ορθός ή όχι ο στόχος της Ένωσης; Ήταν η ΕΟΚΑ τρομοκρατική οργάνωση, όπως οι Τούρκοι και οι Βρετανοί θέλουν να την παρουσιάζουν, ή υπηρέτησε ένα διαχρονικό σύστημα αρχών και αξιών που κυριαρχεί, ακόμη και στις μέρες μας, τόσο στα Ην. Έθνη όσο και στην Ε.Ε.;