Στις δημοτικές εκλογές της Τουρκίας, ο Ερντογάν δεν έχασε τον πόλεμο, αλλά τους δυο μεγάλους δήμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Έχασε από την αίγλη του, παρότι διατηρεί τα ποσοστά του και την πλειοψηφία, ομού μετά των γκρίζων λύκων. Εκείνο που έχει σημασία είναι το εξής: Ο Ερντογάν δεν έχασε τους δυο μεγάλους δήμους λόγω της εθνικιστικής του ρητορικής και της σκληρής του στάσης στο Κυπριακό και στα ελλαδοτουρκικά, αλλά διότι υπέστη οικονομικό πόλεμο από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να κατρακυλά η τουρκική λίρα και να αυξάνεται ο πληθωρισμός. 

 

Εάν δει κάποιος τον εκλογικό χάρτη, θα διαπιστώσει ότι είναι  στα μεγάλα αστικά κέντρα, που έχει πρόβλημα το AKP, διότι εκεί είναι το κυρίως οικονομικό και κοινωνικό πλήγμα, λόγω του ανισοζυγίου, που υπάρχει  στο ποιοτικό επίπεδο ζωής, συγκριτικά με την ενδοχώρα.  Αληθές, όμως, είναι ότι, όχι μόνο διατήρησε τα ποσοστά του, αλλά και στους δυο μεγάλους δήμους της Πόλης και της Άγκυρας έχασε οριακά.  Εάν, μάλιστα, δεν υιοθετούσε την εθνικιστική ρητορική ενδέχεται οι ζημιές του να ήταν μεγαλύτερες. Διότι, ας μην ξεχνούμε ότι, οι Κεμαλιστές είναι αυτοί που υιοθετούν την πολιτική πως το Κυπριακό έχει επιλυθεί το 1974 και ότι εάν κάνει την οποιαδήποτε υποχώρηση ο Ερντογάν θα τον αποκαλέσουν προδότη με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται. Ακόμη, λοιπόν, και εάν έχανε ο Τούρκος Πρόεδρος το 50% συν μία ψήφο, θα ήταν αφελής όποιος θα πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να αλλάξει η τουρκική στοχοθεσία στο Κυπριακό, δηλαδή η πολιτειακή διευθέτηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα, ως όχημα μεταφοράς για την πλήρη τουρκοποίηση. 

 

Υπενθυμίζουμε ότι, όλοι αυτοί στην Λευκωσία και στην Αθήνα, που ενδομύχως θα ήθελαν να χάσει ο Ερντογάν είναι εκείνοι που μετά το 2003 τον υμνολογούσαν και ισχυρίζονταν ότι είναι ο μέγας δημοκράτης, ο οποίος θα φέρει άλλο αέρα στις ελλαδοτουρκικές σχέσεις και θα επιλύσει το Κυπριακό. Είναι αυτοί που ζουν με ψευδαισθήσεις και δεν έχουν εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές.  

 

Η τουρκική στρατηγική δεν αλλάζει με μια εκλογική αναμέτρηση δημοτικών εκλογών την οποία επί της ουσίας δεν έχει χάσει ο Ερντογάν, αλλά και αν την έχανε θα έρχονταν οι άλλοι,  οι Κεμαλιστές, που θα έκαναν ενδεχομένως στροφή προς τις ΗΠΑ και τότε, οι πιέσεις για την υπογραφή διχοτομικής λύσης δεν θα ήταν επί των ώμων της Άγκυρας, αλλά  επί αυτών της Λευκωσίας. Η τουρκική στοχοθεσία θα αλλάξει εάν αλλάξει η ελληνική εθνική στρατηγική και γίνει πιο ορθολογιστική και πιο ρεαλιστική. Επί του παρόντος,  ως Ελληνισμός  δεν έχουμε σχέδιο Β’ αφού η κομματική μας ηγεσία δεν έχει αντιληφθεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι ο εξευμενισμός δεν αλλάζει την επεκτατική τουρκική πολιτική, αλλά την τροφοδοτεί και τη γιγαντώνει.  

 

Όσο δε, για τη Μόσχα, που είναι μεν φίλη χώρα, αλλά αφελώς πολλά επ’ αυτής επενδύουμε, ήταν η πρώτη, διά του Προέδρου Μπούτιν, που έσπευσε να  συγχαρεί το Σουλτάνο για τη νίκη του. Διότι, αυτό επιβάλλουν τα ενεργειακά και άλλα συμφέροντά της.  Ευτυχώς, ακόμη, οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν στο Ισραήλ - που επηρεάζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ - να στηρίξει την τουρκική θέση για   διχοτομική λύση στο Κυπριακό. Και αυτό συμβαίνει διότι το Ισραήλ δεν θέλει να βάλει στο παιχνίδι των ενεργειακών την Τουρκία. Και ας καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες ο συμπαθής Κατρούγκαλος