Υπάρχουν στιγμές που όταν παίζεις Αλήθεια ή θάρρος κάποιες νυχτερινές ώρες,  χάνεις το παιχνίδι επειδή ξεχνάς τον παράγοντα… ψέμα. 

Όχι γιατί είσαι γυναίκα! Τράβα μωρή να κάνεις ένα μπότοξ, τώρα μιλάνε οι άντρες…

Ναι δεν έχω γίνει μουσαμάς, και αυτή τη χρονιά κέρδισα. Ναι τα νιώθω όλα. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό, πάντως εγώ προσωπικά το βρίσκω υγιές. 

Είναι οι μέρες τέτοιες που με μεταμορφώνουν, σαν τον Εμπενίζερ Σκρούτζ. Και χωρίς την επίσκεψη των 3 πνευμάτων. Δεν είμαστε για τέτοια, άσε που δεν ξέρω τι μπορώ να τρατάρω 3 πνεύματα. 

Μπαίνω στο πνεύμα … πίνοντας οινόπνευμα και ακούγοντας mazzy star … το τραγούδι your hair and skin υπήρξε για μένα σταθμός. Ή μάλλον καλύτερα ήταν το soundtrack ενός χωρισμού, ενός αποχαιρετισμού και μιας πόρτας που έκλεισε δυνατά. Ήταν το τραγούδι που σηματοδότησε το κλείσιμο ενός κύκλου. 

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι, αν δεν αποφάσιζα να ‘ρθω στην Κύπρο, πώς θα ήμουν; Τι θα έκανα; Πού θα βρισκόμουν; Μήπως θα ήμουν πιο ευτυχισμένη; Μήπως θα αγαπούσα άλλους ανθρώπους; Λες να τα κατάφερνα καλύτερα; 

Ναι είμαι καμιά φορά drama queen, επίσης, έχω κακή σχέση με τα σημεία στίξης. Ο Μιχάλης πάντα με κορόιδευε. Η απάντηση είναι απλή, τα λέω όλα απνευστί. Χείμαρρος. 

Εγώ βέβαια δεν είμαι το μοντέλο 90-60-90, είμαι ένα άλλο μοντέλο. Ένα UN Model! 

Ξεκινώντας αυτό το blog, είπα να μιλήσω για το φαινόμενο Trump, να τον βρίσω και να αποφορτιστώ ο άνθρωπος, μετά άλλαξα γνώμη… γιατί; 

Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που ρωτάς «γιατί» έναν άνθρωπο χωρίς βούληση 

Κάθε πρωί βγαίνω για βόλτα με τα παιδιά, κρατάω μια απόχη και κυνηγάω αυτοκίνητα. 

Δεν πάμε καλά! Ζούμε με τοξικούς και δεν κάνουμε τίποτα. Στουμπώσαμε και αντί να δράσουμε καθόμαστε και κοιτάμε με σταυρωμένα χέρια. Σήκω επαναστάτησε πάρε σκόρδο και κυνήγησε τα ενεργειακά βαμπίρια! 

Διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Διαδρομή Θεσσαλονίκη-Λευκωσία. Ένα τραγούδι, δύο διαδρομές πολλές σκέψεις … ξανά! 

Είναι δύσκολο και επίπονο και ψυχοφθόρο… είναι όμως αναγκαίο