Τώρα, γιατί το ακούω θα σε γελάσω… Εσένα μπορεί να σε γελάσω, εμένα όμως είναι πραγματικά κρίμα και άδικο να με γελάω τόσα χρόνια. Μεγάλωσα πια, ωρίμασα λέει η ταυτότητα και ήρθε η ώρα να απαντήσω στο επίμονο ερώτημα «εσύ τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;» ένα ερώτημα που συνήθως προέρχεται από εκείνον τον ενοχλητικό συγγενή που όλοι έχουμε.

-          Μαμά; Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;

-          Ότι θέλεις παιδάκι μου, φτάνει να πάρεις ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό… και κάνε ότι σε φωτίσει ο πλάστης σου!

Μαμά; Την πατήσαμε! Δεν πήρα διδακτορικό. Και ο πλάστης μου την ώρα που εγώ τον έψαχνα να με φωτίσει για το τι θα κάνω, είχε πάει διακοπές.

Ότι έκανα, το έκανα ενστικτωδώς, δεν αποφάσιζα με υπέρ και κατά. Αλλά αποφάσιζα με γνώμονα την διαίσθησή μου και αν αυτό που έκανα με ευχαριστούσε, αν ήταν δημιουργικό, αν μπορούσα να εκφραστώ, να μιλήσω, να γράψω, να βγάλω τα εσώψυχα. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι από μικρή ήμουν τυχερή. Τώρα που μεγάλωσα αισθάνομαι ότι τα αποθέματα τύχης μου έχουν εξαντληθεί.  Έκανα επιλογές και δεν έχω μετανιώσει που αποχωρίστηκα το comfort zone μου. Ανοίγει ένας δρόμος μπροστά μου, με διαφορετικές επιλογές, με πολλές επιλογές, με αμέτρητες επιλογές … από τις οποίες δεν μπορώ να διαλέξω ποια μου κάνει! Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουρά είναι ποια…  δεν μου κάνει.

Δεν μπορώ πλέον να παίρνω αποφάσεις. Κουράστηκα αλήθεια. Το μόνο που μπορώ να κάνω πραγματικά είναι να ξαπλώσω, να κλείσω τα μάτια και να πατήσω το start στο cd player (ναι έχω cd, έχω και βινύλια είμαι παραδοσιακή) και να ξεχυθεί η γλύκα, το παράπονο, ο λυγμός ενός τραγουδιού και ενός ανθρώπου και να αφεθώ. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι πραγματικά ότι βρίσκομαι στον αέρα. Πετάω, αιωρούμαι. Ακούω μόνο εκείνη την υπέροχη βελούδινη φωνή της Hope Sandoval να μου τραγουδάει …Your hair and skin με τον τελευταίο στίχο να με χαστουκίζει και να με επαναφέρει…

… And don't you know you're life itself?

Όχι αγάπη μου, δεν την ξέρω την ζωή, δεν ξέρω αν αντέχω να την μάθω, δεν έχω κουράγιο να την μάθω προς το παρόν.

Προς το μέλλον; Βλέπουμε…. Βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε, ανασυντασσόμαστε και κλείνουμε ξεχασμένες υποθέσεις. Γλείφουμε τις πληγές, τις αφήνουμε να θρέψουν, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, βουτάμε στο μέσα μας,  βλέπουμε τα ναυάγια του βυθού μας, βγαίνουμε στην επιφάνεια, παίρνουμε και εκείνο το καπελάκι, το φοράμε στραβά, και ξανακλείνουμε την πόρτα.

Κάνει κρύο εκεί έξω;