Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έτος (μακρινό) 1994. Βαρυχειμωνιά στη Θεσσαλονίκη. Έξω η η βρόχα έπεφτε straight through (Ζαμπέτια ορολογία) σου δημιουργούσε την ανάλογη αίσθηση κατήφλας. Αμφιθέατρο. 30 περίπου φοιτητές (60 είμασταν όλοι και όλοι). Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών οικονομικών και πολιτικών σπουδών. Κατεύθυνση πολιτικές επιστήμες και διπλωματία. Μάθημα Διεθνείς Οργανισμοί. Καθηγήτρια Παρούλα Νάσκου Περράκη. Ώρα γύρω στις 18:00.

Ακριβώς, εκείνη την ώρα που θέλεις να πιείς ένα καφέ, και παρακαλάς να είναι στην παρέα και η κυρία Περράκη. Μεγάλη λατρεία, μεγάλη δασκάλα. Πιο μάνα και από τη μάνα. Πιο Κύπρια και από κάθε Κύπρια. Μια τεράστια αγκαλιά σε κάθε μάθημα. Ότι πρόβλημα είχαμε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ήταν εκεί, για να μας μάθει, να μας διδάξει, πώς να το επιλύουμε. Όχι για να μας το λύνει.

Κάθομαι περίπου στην τρίτη σειρά, μιλάει, ρωτάει, γελάμε, μαθαίνουμε…

«Σύλια, μοιάζεις με Κινέζα»

«Κυρία Περράκη φταίει το καρέ»

«Σύλια θα πας στη Σεούλ»

«Κυρία Περράκη γιατί; Δεν έχει κάπου πιο κοντά;»

«Κοριτσάκι μου θα πας στο UN Model της Σεούλ, θέλεις ματάκια μου;»

Θέλεις δε θέλεις πήγα. Μαζί με τον Παντελή, που του άνοιγε η μύτη σε κάθε απογείωση και προσγείωση, που για να πάμε αεροδρόμιο Ίνστεον -αν δεν κάνω λάθος- περάσαμε πάνω από καταιγίδες, τυφώνες και καταποντισμούς, που κανένας δεν μας περίμενε στο αεροδρόμιο και τηλεφωνούσαμε στο Πανεπιστήμιο σαν τα ζαβά και στο τέλος ήρθαν και μας μάζεψαν. Που μείναμε σε παραδοσιακό Νοτιοκορεάτικο θέρετρο κοντά στα βουνά, και έβλεπα κάθε πρωί κάτι πράσινα μπαρμπαδάκια να τρέχουν, ώσπου κατάλαβα ότι ήταν στρατιώτες και κάνανε άσκηση και εμείς διαμέναμε ένα τσιγάρο δρόμο από την Βόρεια Κορέα. Όπου συγκατοικούσα με δύο Αμερικάνες φοιτήτριες, οι οποίες πίνανε αναψυκτικά από το πρωί ξημέρωμα και τρώγανε πατατάκια οι γουρούνες. Που κοιμόμουν σε τατάμι, ξέρεις κατάχαμα παραδοσιακά, αλλά καλύτερο ύπνο δεν έχω κάνει. Που το UN Model διοργάνωνε το University of Peace και είχαν ένα κάρο βουδιστικούς ναούς. Που οι Κορεάτες συμφοιτητές μου μου έκαναν ξενάγηση 5 φορές το Πανεπιστήμιο και όχι δεν έλεγα, ενώ ταυτόχρονα μου μιλούσαν για την οικονομική εξαθλίωση της χώρας και την εμπορική εκμετάλλευση που υφίσταντο. Που για πρωινό τρώγαμε Kimchi και καιγόντουσαν τα σωθικά μας. Που κάναμε lobbying με τον πιο αθώο και πρέπον τρόπο, ακολουθώντας τα ιδεώδη όπως πρωτοξεκίνησε ως Κοινωνία των Εθνών και των πολιτών και όχι πολιτικών και συμφερόντων. Που μάθαμε για τα όργανα και τις επιτροπές στην πράξη κι όχι μέσα από βιβλία. Που πέσανε οι γέφυρες στην Σεούλ πριν πάμε και αφού φύγαμε. Που ζήσαμε μια εμπειρία ζωής και ενώθηκαν ψυχές, άνθρωποι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Που δεν είμασταν οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι φοιτητές που εκπροσωπήσαμε το πανεπιστήμιό μας, ένα νεοσύστατο Πανεπιστήμιο το ΠαΜακ. Που πήγαμε 19 άτομα για 3 εβδομάδες στην Νέα Υόρκη στο UN MODEL για τα 50χρονα του ΟΗΕ και κάναμε τις συνελεύσεις στις αίθουσες του ΟΗΕ! Που μας μίλησε ο Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι. Που μίλησα για 1 ολόκληρο λεπτό (λόγω κανονισμών) για το Προσφυγικό το δικό μας προσφυγικό. Που φωτογράφησα όλους τους συμφοιτητές μου με τέτοιο τρόπο που όλοι έχουν φωτογραφία με τους δίδυμους πύργους εκτός από μένα! Που κάναμε ένσταση ως Κυπριακή αντιπροσωπεία στην αναφορά της FYROM ως Μακεδονία! Που είχαμε πάντα στο πλάι μας και ταυτόχρονα μπροστάρισα μια γυναίκα! Που αυτά τα παιδιά, αυτοί οι φοιτητές τίμησαν μια χώρα.

Και αγάπη μου η χώρα που τίμησαν ήταν η Κύπρος! Γιατί όσο και αν δεν θέλεις, όσο και αν αντιστέκεσαι, όσο και αν τους λες «καλαμαράδες» (μαζί με το γνωστό πρόθεμα), όσο και αν τους βρίζεις, όσο και αν τους σιχαίνεσαι και τους αποστρέφεσαι ένα πρέπει να ξέρεις. Δεν ισχύει το ίδιο και για αυτούς. Και στο λέει ένα «μιξ γκριλ», ένα μισό-μισό, προσφυγόπουλο, χωρίς πατρικό, χωρίς χωριό και χωρίς καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς.

Αυτές τις μέρες θα είμαι στο Frederick, θα είμαι δίπλα στα παιδιά, γιατί διοργανώνουν το πρώτο UN MODEL της Κύπρου, θα κάτσω σε μια γωνία και θα νιώσω τη ζέση, και την ενέργεια του «τότε»,  δίνοντας δικαίωμα στον εαυτό μου να ονειρευτεί στο «σήμερα».  

Αφιερωμένο στην κυρία Παρούλα Νάσκου Περράκη όχι απλή καθηγήτρια, όχι απλή δασκάλα, αλλά πραγματική παιδαγωγός και έμπνευση!