Είμαι 44 ετών και βίωσα και βιώνω τον σεξισμό… γιατί στο γράφω τώρα; Γιατί πίστευα, μάλλον ήλπιζα ότι τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί τάχα μου δήθεν είμαστε μια ευρωπαική χώρα (γελάω), πολιτισμένη (ξεκαρδίζομαι) και πάνω από όλα δίνουμε την πρέπουσα αξία και αντιμετωπίζουμε ισότιμα όλους του πολίτες της βραχονησίδας (κρατάω την κοιλιά μου και κλαίγω).

Όχι, τίποτα δεν έχει αλλάξει ή μάλλον όχι, αλλάζει η ζωή, αλλά τα βήματα που κάνουμε είναι στο πλάι. Σαν τα καβούρια πάμε.

Έχεις πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες, επικοινωνιακή δεινότητα…

Έχεις φαντασία, είσαι έξυπνη, είσαι χαμογελαστή, έχεις ταλέντα …

Τι να τα κάνεις κυρά μου αυτά;

Μόριο έχεις; Δεν έχεις!

Αυτή είναι εν ολίγοις η ζωή της κάθε γυναίκας στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αν δε καταφέρεις κάτι, ισχύουν τα εξής στο μυαλό κουκούτσι του υπόλοιπου ανδρικού αλλά και γυναικείου πληθυσμού:

1.       Κοιμήθηκες με κάποιον (τουλάχιστον πέρασες καλά; Ή τσάμπα κόπος;)

2.       Είσαι από τζάκι (γέλα κυρία μου γέλα)

3.       Έχεις κουμπάρο στην κατάλληλη θέση (δικό σας!)

4.       Έχεις πολιτικό μέσο («να» με τα συγχωρήσεως)

Αν μου έχει ξεφύγει κάτι απολογούμαι στο πολυπληθές αναγνωστικό κοινό.

Ναι! Κουράστηκα, κουράστηκα να βιώνω τον σεξισμό από γυναίκες που το κάνει και πιο τραγικό και από άνδρες που το κάνει ακόμα πιο στερεοτυπικό.

Κουράστηκα να προσπαθώ και να μην αναγνωρίζομαι και να βγαίνουν από τη στροφή κάποια ανδρείκελα και να στρογγυλοκάθονται σε θέσεις και αξιώματα.

Αξιοκρατία μηδέν. Αξιοπρέπεια μηδέν. Γενικότερα σε οτιδήποτε εμπεριέχει το «άξιο» πάλι μηδέν.

It’s man’s world κοριτσάκι μου, δες καμιά ερωτική κομεντί, χτύπα και μια βόλτα στα μαγαζιά, κάνε και ένα μανικιούρ και θα σου περάσει.

It’s a man’s world κοριτσάκι μου, σφουγγάρισε, κάνε καμιά δουλίτσα, κάτσε μου και κομματάκι και θα σου περάσει.

It’s a man’s world κοριτσάκι μου, δούλεψε μέχρι τελικής πτώσεως, πρόσφερε όσα μπορείς, χαμογέλασε και θα σου περάσει.

It’s a man’s world κοριτσάκι μου, και όταν οι άντρες μιλάνε εσύ θα σιωπάς.

Πραγματικά, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω και να αποκωδικοποιώ όλες τις γυναικείες συμπεριφορές. Από σήμερα μοιράζω συγχωροχάρτια… και συνάμα όμως μοιράζω και χαστούκια. Ξεκινώντας από εμένα, που πίστευα ηλιθιωδώς ότι μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη και ισοτιμία.

Ψευδείς παραστάσεις σε ένα ψευδή κόσμο πλασμένο αγγελικά για τους άντρες.

Το βλέπεις στην πολιτική, πόσες γυναίκες αξιόλογες μπήκαν στην βουλή; Πόσες γυναίκες καταλαμβάνουν θέσεις κλειδιά; Πόσες γυναίκες βρίσκουν την ευκαιρία να εξελιχθούν, να ελιχθούν  και να προοδεύσουν βρε αδερφέ; Μετρημένες και αυτές πάντα τις βάζουμε στο στόχαστρο όλοι μας. Μπορεί και να τις περιγελάμε, να τις κατακρίνουμε και να ακυρώνουμε την αξία τους.

Όχι δεν θα κάψω το σουτιέν μου πουθενά, ούτε πλατεία έχουμε ακόμα, ούτε προπύλαια. Αλλά ίσως να κάψω όλα εκείνα τα όνειρα που είχα και σίγουρα θα κάνω στάχτη και μπούρμπερη τις έρευνες και τα στατιστικά στοιχεία που λένε το αντίθετο!