Μου αρέσει που μας βάλανε στα πακέτα από τα τσιγάρα τα φρικτά αποτελέσματα που έχει το κάπνισμα στον άνθρωπο.  Πνευμόνια καμένα, άνθρωποι ετοιμοθάνατοι, σωληνάκια και Κλάιν Μάιν!

Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω βρωμόλογα του λιμανιού, αλλά έλα που το σαλόνι με γοητεύει ως μέρος σπιτιού αλλά και ως συμπεριφορά.

Σου φταίει εσένα κόσμε το τσιγάρο που επιλέγω να καπνίσω και δε σου φταίει ο τοξικός άνθρωπος, τον οποίο δεν επιλέγω εγώ για να εργαστώ ή να συναναστραφώ γενικότερα; Γιατί αυτοί οι τοξικοί σου κατσικώνονται και δεν ξεκολλάνε. Σαν τις βδέλλες ενέργειας και πνεύματος. Κανονικό ξεζούμισμα!

Τοξικοί μάνατζερ της μούφας βρίσκονται ανάμεσά μας. Και το χειρότερο είναι ότι αυτούς τους τοξικούς μάνατζερ που παίρνουν εύσημα, για δουλειά που έκανες εσύ, η κοινωνία τους αποδέχεται.

Πόσο ακόμα το σκατό και οι φελλοί θα επιπλέουν; Πόσο ακόμα αυτοί οι άνθρωποι θα υπάρχουν ανάμεσά μας να μας δημιουργούν παλιδρομήσεις, αναγουλίτσες, κρίσεις πανικού και κατάθλιψη;

Το αξίζουμε; Αξίζουμε να έχουμε τοξικούς ανθρώπους στη ζωή μας;

Όχι. Δεν το αξίζουμε. Απεταξάμην τον τοξικό. Πες το τρεις φορές. Πες το καλύτερα δεκατρείς γιατί αυτό το τοξικό έχει μεγάλο φάσμα και ρεπερτόριο. Εκτείνεται και επεκτείνεται.  Από τη δουλειά μέχρι και στο σπίτι σου. Κάνε φλιτ να γλιτώσεις.

Προχθές συνάντησα μια φίλη, τα  μάτια της ήταν κατακόκκινα, κατάλαβα ότι έκλαιγε πριν συναντηθούμε. Με το τσιγκέλι κατάφερα να της βγάλω μια κουβέντα. Τα έμαθα, την αρχή της σχέσης με τα γλυκόλογα, τη διάρκεια με τα πάνω και τα κάτω, το «λίγο πριν το τέλος»  που την έφθειρε και το τέλος που δεν έλεγε να κλείσει.

Όλα όσα έζησε ήταν δείγματα μιας τοξικής σχέσης που δύσκολα ξεπερνιέται αλλά, ευτυχώς υπάρχει το αλλά, όταν μπει τελεία ο κάθε τοξικός μπαίνει στη θέση του. Και η θέση που του ταιριάζει είναι τα τοξικά απόβλητα κάπου θαμμένα στον πάτο της ζωής σου.