Τελικά όσο και αν δεν το πιστεύεις η ζωή επαναλαμβάνει τις πιο περίεργες στιγμές της. Αυτές από τις οποίες δεν διδάχθηκες γιατί είχες το μυαλό σου αλλού, ίσως να είχες χάσει τον στόχο σου. Ίσως, να είχες μπλεχτεί σε πιο παιδιάστικα συναισθήματα. Ίσως σε πιο επιφανειακές σου ανάγκες.

Αυτή η περίοδος είναι πολύ περίεργη. Άνθρωποι αποκαλύπτονται. Χωρίς να αποκαλύπτονται. Άνθρωποι φεύγουν. Χωρίς να φεύγουν.

Και εγώ απλά βλέπω. Είμαι θεατής σε ένα έργο που έχω ξαναδεί.

Μάλλον είμαι πολύ συναισθηματική. Όπως τότε. Τότε που άκουσα για πρώτη φορά το again των Archive. Ήταν Άνοιξη με ένα φίλο πήραμε το αυτοκίνητο και από Θεσσαλονίκη πήγαμε Αθήνα. Επαγγελματικά ραντεβού σου λέει ο άλλος. Βάλαμε στο cd player το νέο –τότε- cd των Archive. Δεν προχωρήσαμε στο επόμενο τραγούδι. Ακουγόταν αυτό στο repeat. Κάναμε στάση. Ξαπλώσαμε και βλέπαμε τα αστέρια. Και το Again έκανε την νύχτα βαρυχειμωνιά. Απλά ακούγαμε. Σηκωθήκαμε μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνέχισε το τραγούδι μέχρι να δούμε τα φώτα της πόλης.

Σκεφτόμασταν ο καθένας τα δικά του. Εγώ σκεφτόμουν ότι έπρεπε να φύγω. Να φύγω μακριά από αυτόν. Να εκμεταλλευτώ τα πτυχία μου βρε αδερφέ. Να εκμεταλλευτώ την ανάγκη μου να αγαπηθώ.

Μάλλον είμαι πολύ συναισθηματική. Όπως τώρα. Τώρα που ακούω για χιλιοστή φορά το again των Archive και μου ακούγεται όπως εκείνη την πρώτη φορά. Είναι φθινόπωρο, το μπάσο και κάτι λόγια σε κάνουν και δακρύζεις. Οι άνθρωποι θέλουν να σε πληγώνουν. Το έχουν ανάγκη για να γίνουν αρεστοί σε όλους εκτός από εσένα. Η διαδρομή Θεσσαλονίκη Λευκωσία ήταν γεμάτη από τέτοιους ανθρώπους. Ξέρεις εκείνους που σου βάζουν τρικλοποδιές. Στέκομαι όρθια. Ξανά. Πάντα θα στέκομαι έστω και αν η ζωή επαναλαμβάνει τις στιγμές της, έστω και αν ο παιδιάστικος συναισθηματισμός μου με βάλει σε νέες περιπέτειες. Ίσως, να μην έχω τη διάθεση να διδαχθώ … ξανά.

ΥΓ Είμαι πολύ συναισθηματική Σάββα μου τόσο, που μπορώ να κλαίω και να γελάω με όσα γράφω….