Θυμάσαι την ταινία Sliding Doors με την αντιπαθέστατη και ελαφρώς ατάλαντη Γκουίνεθ Πάλτροου; Από εκείνη την ταινία εγώ κράτησα απλά το συναίσθημα και το πρώτο τραγούδι με το οποίο μας συστήθηκε η Dido το 1998. Thank you λέει το τραγούδι, που παρόλο που η μέρα μου είναι χειρότερη και από πρωινό άνοστο πόριτζ, εσύ είσαι εκεί. Γλυκύτατο άσμα.

Το sliding doors ήταν μια από τις ταινίες που είδα πριν φύγω Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου. Εκείνη την περίοδο ήθελα να βλέπω μόνο ταινίες που αφορούν στο Λονδίνο, μη σου πω ότι είδα και Austin Powers παρέα με τον φίλο μου τον Λιαμάδη (μεγάλη μορφή θα σου πω άλλη φορά για τον άνθρωπο που σχεδίαζε για Φεράρι, τι να λέμε τώρα).

Οι πόρτες ανοίγουν δύσκολα, αλλά κλείνουν εύκολα. Οι πόρτες της ζωής δε, ανοιγοκλείνουν και δεν τις προλαβαίνεις. Οι αποφάσεις που σου ανοίγουν ή σου κλείνουν την πόρτα παίρνονται αστραπιαία.

Αν δεν άνοιγα εγώ την πόρτα της Κύπρου και δεν έκλεινα την πόρτα της Ελλάδας πώς θα ήμουν; Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι σκέψεις με βλέμματα θα υπήρχαν με κάποιο τρόπο στη ζωή μου;

Μήπως θα σκάλιζα cd στην Collette στο Παρίσι, δίπλα μου θα στεκόταν η Σόφη και δεν θα γνωριζόμασταν; Απλά μπορεί να ανταλλάσσαμε κανένα χαμόγελο, εγώ δηλαδή να χαμογελούσα η Σόφη θα προσπερνούσε…

Μπορεί να ήμουν σε ταξί στην Αθήνα και να είχε ο ταξιτζής το KOSMOS και να έκανε εκπομπή ο Κωνσταντίνος και να τον άκουγα απλά χωρίς να μου κάνει καμία αίσθηση…

Μπορεί να πήγαινα για φαγητό στο Πανελλήνιον στη Θεσσαλονίκη και στο διπλανό τραπέζι να ήταν ένα ζευγάρι από την Κύπρο και να ήταν η Κουλίτσα και ο Κώτσος μου και να μην τους γνώριζα…

Αν λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι του 2003, δεν αποφάσιζα να έρθω, δεν θα παντρευόμουν τον αγαπημένο μου, δεν θα έβρισκα το λιονταράκι μου και την ζιζου, δεν θα έφερνα τη μαμά μου εδώ, δεν θα γνώριζα τον Άντη, την Σόφη, την Κούλα, τον Μιχάλη, τον Σάββα, τον Κωνσταντίνο, την Μαριάννα, την Ιωάννα, την Κατερίνα, την Μαρία τον Μίλτο και τόσα άλλα αγαπημένα πλάσματα… γιατί μια σοφή κυρία λέει, ότι ο άνθρωπος κάνει τον τόπο.

Και είναι αλήθεια, ο τόπος ερημώνει αν δεν υπάρχουν γέλια, ιδέες, όνειρα, στόχοι, αγάπη, η καρδιά ερημώνει αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να μοιράζεσαι και τις πιο μύχιες σκέψεις σου, αν δεν έχεις στη διάθεσή σου κάποιον ώμο να κλάψεις, μια αγκαλιά για να κρυφτείς.

Αν δεν άνοιγε η πόρτα της Κύπρου δεν θα είχα αυτούς τους δίποδους και τετράποδους φίλους που έχω τώρα. Θα είχα κάποιους άλλους, θα είχα κάτι άλλο, θα ήμουν κάπως αλλιώς.

Αν … αν μπορούσα θα ήθελα να έβλεπα το «αν» μου, θα ήθελα να κοιτούσα από την κλειδαρότρυπα της άλλης μου ζωής. Από καθαρή περιέργεια, όχι επειδή μετανιώνω, αλλά επειδή ο χρόνος έχει τη δύναμη να σε γεμίζει ερωτηματικά, να σε κάνει να αμφισβητείς και να αμφισβητείσαι, να αναρωτιέσαι και να αγωνιάς για εκείνο το «αν».  Για εκείνες τις πόρτες που ανοιγόκλεισαν και εσύ επέλεξες να κάνεις το βήμα. Άραγε να κοιτάξω πίσω;