Λίγο απ’ το καλό μας να βάζαμε όλοι και τούτος ο κόσμος θα ήταν έστω ένα δράμι ομορφότερος.

Ίσως να έλεγε και εξομολογήσεις ο τίτλος, αλλά θα μου ήταν κομματάκι δύσκολο να το εξορθολογίσω με όλες τις παραλλαγές που θα ήθελα. Το απλοποίησα, όσο μπορούσα δηλαδή στον εγκέφαλό μου. Απλοποιημένα θα προσπαθήσω να το αποδώσω και εδώ.

Γνωστοί και φίλοι ίσως να γελάσουν διαβάζοντάς με αφού είναι σίγουροι ότι δεν είμαι τόσο ευγενική όσο ο πιο πάνω τίτλος. Θα τους έρθουν στο μυαλό ένα δυο άλλοι χαρακτηρισμοί με τους οποίους στολίζω συχνά πυκνά πολλούς. 

«Λλία λόγια τζιαι ζωή γλυτζιά». 

Κοινωνιολόγος δεν είμαι. Ούτε ιστορικός. Γι’ αυτό, το τι συμβαίνει τώρα, θα το αφήσω σε αυτούς που είναι η δουλειά τους να το ερευνήσουν, να το ερμηνεύσουν και να το αποτυπώσουν.

Όλα πάνε λάθος. Όλοι διοικούν λάθος. Όλα κινούνται λάθος. Όλοι κάνουν λάθος. Όλα συμβαίνουν λάθος. Όλα. Στην Κύπρο. Στον παλιότοπο. Στον πελλότοπο. Στον ρότσο. 

«Πολυεπίπεδη». «Πολυδαίδαλη». «Πολυμερής». Πολυαποτυχέστατη. Τέτοια είναι η αντιμετώπισή σας για το ζήτημα των χώρων που στεγάζουν παιδιά ενός Θεού, που δεν είναι ο δικός σας, άρα δεν σας πολυκόφτει. 

Όσοι με ξέρουν με αναγνωρίζουν πρώτα απ’ το συνοφρυωμένο μου βλέμμα, μετά από τις γαιδουροφωνές μου, μετά απ’ το λιμενεργατοστόμα μου και στο τέλος απ’ το χαμόγελό μου. 

Είμαι από τους ευλογημένους ανθρώπους που τους έλαχε να βρουν στον δρόμο τους τις κατάλληλες ευκαιρίες, τους κατάλληλους ανθρώπους και τις σωστές πόρτες για να ανοίξω, έτσι ώστε να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω σαν χόμπι, δουλειά. 

Λένε πως στα μάτια ενός παιδιού δύσκολα σβήνεις εικόνες μα ακόμη πιο δύσκολα χαράσσεις μνήμες. 

Ήταν θυμάμαι μεσημέρι και η ζέστη του καλοκαιριού, έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Περπάτησα με τον πατέρα μου κάποια λεπτά για να φθάσουμε να περιμένουμε σε μια ατέλειωτη ουρά. Θυμάμαι κόσμο να συμπληρώνει στο πόδι αιτήσεις… Τα κτήρια των Εγγλέζων στη Λευκωσία, χαρακτηριστικά και σου κεντρίζουν πάντα το μάτι. 

Πριν ακόμα προλάβει να πατήσει γερά στα πόδια της, την βίασαν. Μετρούσε πληγές στα δάχτυλα και των δυο της χεριών. 

Μοιάζει τουλάχιστον, εξωπραγματικό. 5 χρόνια μετά και 13 ανθρώπους λιγότερους, η μεγαλύτερη σύγχρονη τραγωδία του καταρρακωμένου ετούτου τόπου, να είναι επίκαιρη. 

Αν το σκεφτείς, από κάποια εκατοστά, μπορείς να δεις τα πάντα.