Λίγο απ’ το καλό μας να βάζαμε όλοι και τούτος ο κόσμος θα ήταν έστω ένα δράμι ομορφότερος.

Και όχι δεν ξέρω μήτε από ενσυναισθήσεις ούτε από εσωτερικά εμείς και εγώ. Τόσος εγωισμός, όσος να μας προκαλεί ηδονή. Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως γιατί γουστάρουμε να το παίζουμε σκληροί στη σκιά του φόβου μπας και βρούμε απέναντί μας έναν όντως σκληρό που θα μας φοβίσει. Υπάρχουν ειδικοί γι’ αυτά και τα καταγράφουν. Ας τους αφήσουμε ήσυχους στην επιστήμη τους.

«Καλά μάνα είναι αυτή; Να την κρεμάσουν στην πλατεία». Τόση ικανοποίηση από τη σκέψη και μόνο ότι θα δούμε έναν κρεμασμένο στην πλατεία, ειλικρινά σου προκαλεί εμετό. Κι η άλλη Φρόσω κάτι παρόμοιο σκέφτηκε. Αναρωτήθηκε, μπας και η μάνα κάλυπτε τον πατέρα κι αυτό το τέρας που εμπιστεύτηκε, σκότωσε στο τέλος το παιδί τους. Μάθε να ρίχνεις ταχύτητες. Δες λίγο δεξιά, αριστερά και μετά να βγεις απ’ την πάροδο. Άσε και τον απέναντι που περιμένει τόση ώρα στη στροφή να περάσει, δεν θα σου φάει τις καταθέσεις στην τράπεζα. Ησύχασες; Σκέψου τώρα, μήπως ρε κι εκείνη η νεαρή έζησε μια επίγεια κόλαση; Και εκεί που νόμιζε πως θα ανασάνει, είδε μπρος της διάπλατα ανοικτή την πόρτα μιας μεγαλύτερης κόλασης;

Δικάζουμε και προχωρούμε. Λες και μας ζήτησε βοήθεια το Ανώτατο να ξεπαστρέψουμε όλοι παρέα τις υποθέσεις – βουνό. Σε κόφτει; Μπα. Ούτε που σκέφτεσαι πως αυτός που ζει την κόλαση κρύβεται και τρέμει πίσω από μια πόρτα και ακούει τι λες, βλέπει τι γράφεις. Καλά εσύ συνέχισε, ρίξε του μαχαιριές. Έτσι κι αλλιώς εσύ παπάς, εσύ δικαστής, εσύ τα πάντα. Ξέρεις τι; Κανείς δεν σου ζήτησε μήτε ελεημοσύνη, μήτε συμπόνια και συγχώρεση. Τον σταυρό του ο καθείς μόνος του τον κουβαλά. Και ξέρει πόσο μεγάλος και πόσο βαρύς είναι, δεν σε περιμένει να φωνάξεις από μακριά να του το υπενθυμίσεις.

Μην χάσεις τον αυθορμητισμό σου, ειν’ κι απ’ τις μόνες αλήθειες που μας έμειναν σε τούτο τον κόσμο. Χάσε αυτή την αλαζονεία, τον εγωισμό και την υπεροψία. Όταν σου είχαν μιλήσει για κριτική σκέψη, ήθελαν να σου πουν να βουτάς λίγο τη γλώσσα στο νου και μετά να μιλάς. Άσε λίγο τις συμβουλές για όσους «δεν έχουν παιδιά, να μην κάνουν γιατί κάνουν φασαρία και δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς», τις προτροπές να «μείνεις για λίγο μακριά απ’ τους δικούς σου γιατί σε παρασύρουν», τις νουθεσίες «για τους φίλους ότι σε παρασύρουν και σου κάνουν κακό», τις παρατηρήσεις «για το τζιν που σου είναι λίγο στενό αλλά είναι οκ πάνω σου».

Δεν είναι μικρές νίκες και τρόπαιά σου όλα αυτά. Είναι για κάποιους γροθιές στο στομάχι. Φρένο στην αναπνοή τους. Γιατί ίσως να έχουν δώσει μια περιουσία και να μην άκουσαν ακόμη παιδικό κλάμα στο σπίτι τους, ίσως να πηγαίνουν τις Κυριακές στο κοιμητήριο για να ανάψουν το καντήλι της μάνας τους, να περιμένουν πάνω από ένα τηλέφωνο να τους θυμηθεί ένας φίλος, να περνάνε μια φάση που δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι τι τους συμβαίνει και να έχουν βάλει λίγα κιλά.

«Λλία λόγια τζιαι ζωή γλυτζιά».