Κοινωνιολόγος δεν είμαι. Ούτε ιστορικός. Γι’ αυτό, το τι συμβαίνει τώρα, θα το αφήσω σε αυτούς που είναι η δουλειά τους να το ερευνήσουν, να το ερμηνεύσουν και να το αποτυπώσουν.

Είμαι κάτοχος πτυχίου και μεταπτυχιακού και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία 7 χρόνια. Ανήκω στη γενιά που με το που επέστρεψε πίσω στην Κύπρο μπήκε κατευθείαν στην ανεργία. Και επειδή εδώ δεν θα αναλύσω το δικό μου βιογραφικό ας πούμε κάτι άλλο.

Τον Ιούλιο του 1974 αμούστακα αγόρια σκοτώθηκαν με δυο τρεις σφαίρες στο κεφάλι και θάφτηκαν σε κάτι λάκκους που μέχρι σήμερα κανείς δεν τους βρήκε.

Μάνες με βρέφη στα χέρια κι άλλα στην κοιλιά έτρεχαν ξυπόλητες να βρουν ένα κεραμίδι να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Μικρά παιδιά ψαχούλευαν σε κάτι χωματερές και σε κάτι στοίβες ρούχων του Ερυθρού Σταυρού, ρούχα για να ντυθούν. Όλα αυτά τότε.

Σήμερα είναι κάτι μωρά σε κρεβάτια νοσοκομείων, σε θερμοκοιτίδες βρεφών, σε εντατικές μονάδες, που παλεύουν με τον Χάρο και κάθε λεπτό που περνά ρίχνουν ζάρια με την ελπίδα να τους κλείσει το μάτι και όχι να τους κλείσει στην αγκαλιά του. Κάτι άλλοι ψελλίζουν προσευχές μερόνυχτα να βρουν δότη συμβατό για να κάνουν μεταμόσχευση.

Είναι και κάποιοι άλλοι που τηλεφωνούν στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους, στους συζύγους τους, να τους πουν ένα τελευταίο αντίο γιατί ο καρκίνος τους κατατρόπωσε. Είναι κάτι άλλες μάνες που κάθε δείλι πιστές στο δρομολόγιό τους πάνε να ανάψουν την καντήλα του παιδιού τους στα μνήματα και να του πουν ένα γεια. Να του πουν ότι και σήμερα έλειπε απ’ το τραπέζι του μεσημεριού. Κάποιου άλλου το τηλέφωνο κτύπησε και ήταν ο γιατρός του που είχε ένα κόμπο στο στομάχι μέχρι να του πει ότι τελικά οι εξετάσεις δεν ήταν καλές.

Αυτή την ώρα που σου γράφω, πολλές ψυχές αντικρύζουν για πρώτη φορά τον κόσμο. Το φως της ζωής. Ίσως να μην έχουν και τους δυο τους γονείς. Ίσως οι γονείς τους, να μην έχουν τους δικούς τους γονείς, να τους σφίξουν το χέρι και να ακούσουν αυτό το «θα περάσει αγάπη μου, μη φοβάσαι όλα καλά θα πάνε».

Στο φινάλε τι σου είπαν; Σου είπαν πρόσεχε. Σου είπαν μείνε σπίτι, κρατήσου ασφαλής για να φιλήσεις ξανά τη μάνα σου. Να πάρεις ξανά τον γιο σου και τον πατέρα σου να πάτε οι τρεις σας ψάρεμα. Σου είπαν κράτα μια απόσταση. Σου είπαν δεν ξέρουμε ούτε εμείς πολλά, κάνουμε λάθη.

Να χαρείς, μετρίασε λίγο το «επαναστατικό» σου ταπεραμέντο. Νωπές ειν’ οι μνήμες μου εξάλλου απ’ τις πορείες σου για το κούρεμα, απ’ τις πορείες σου για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, γι’ αυτό της Focus. Σε θυμάμαι κάθε 20 του Ιούλη σ΄ αυτές τις μαζικές σου πορείες για τις θηριωδίες του Αττίλα. Σε θυμάμαι που δεν ξεχνάς και τους ήρωες του Μαρί και τα θύματα της Ήλιος κάθε χρόνο.

Γι’ αυτό σου λέω, μέριασε λίγο τον επαναστάτη μέσα σου γιατί εγώ προσωπικά δεν ρισκάρω τη μάνα μου, το παιδί του, τον αδερφό της, τον πατέρα του, την γιαγιά τους.