Γνωστοί και φίλοι ίσως να γελάσουν διαβάζοντάς με αφού είναι σίγουροι ότι δεν είμαι τόσο ευγενική όσο ο πιο πάνω τίτλος. Θα τους έρθουν στο μυαλό ένα δυο άλλοι χαρακτηρισμοί με τους οποίους στολίζω συχνά πυκνά πολλούς. Για την εποχή που ζούμε έγραψαν, γράφουν και θα γράψουν πολλοί. Μάλλον άκλαυτη θα πάει η δικιά μου παρέμβαση.

Έβλεπα προχθές, σε αυτές τις ατέλειωτες (συνήθως άχρηστες) ώρες που σπαταλάμε στα κινητά μας, μια ανάρτηση περσινή, η οποία έλεγε να κοιτάμε και λίγο τον διπλανό μας αυτές τις παράξενες μέρες. Στις αναρτήσεις και στα στόρι, όλοι πρώτοι. Ίσως ο φόβος να μας κάνει τέτοιους. Μπα, η παιδεία που δεν έχουμε και η βλακεία που έχουμε στον εγκέφαλο μας κατάντησε έτσι.

Εγωιστές, αγνώμονες, με κρύο αίμα. Γιατί κάποιος είναι μάτσο να φτύσει τον άλλο και θα επιβεβαιώσει ανδρισμό αν πει και τις δυο κουβέντες του τις παραπάνω. Γιατί κάποια επιβεβαιώνει το στάτους της και το class της αν συμπεριφερθεί απαίσια σε μια κοπέλα στην υπεραγορά. Κι ο ηλικιωμένος θα έχει όλες τις δικαιολογίες του κόσμου που θα βρίσει όλους που περιμένουν σε μια ουρά και θα περάσει μπροστά. Α και τα παιδιά είναι που είναι έγκλειστα και βρίζουν σαν λιμενεργάτες. Ευτυχώς τα παιδιά κι οι παππούδες, είναι οι τελευταίοι που φταιν σε όλη αυτή την παραλογία που συντηρούμε καθημερινά. Όλοι μας. Δυστυχώς ευθύνη για όλους τους υπόλοιπους έχουμε εμείς. Φέρουμε ευθύνη για εμάς.

Για το πόσο ακοινώνητοι έχουμε γίνει. Για τη συμπεριφορά μας που ολοένα και χαϊδεύει τον πάτο. Οι προφάσεις περί εγκλεισμού και περί πίεσης και περί μετατροπών στη συμπεριφορά μας λόγω των περιορισμών, σαφώς και είναι αστείες. Το ευχαριστώ, το παρακαλώ, το να ρωτήσεις τον δίπλα σου αν χρειάζεται βοήθεια, να αφήσεις κάποιον να μπει μπροστά σου στην ουρά και ας μην είναι μωρό/έγκυος/ηλικιωμένος, να ρωτήσεις έναν υπάλληλο σε ένα κατάστημα αν είναι καλά… είναι στοιχειώδεις τρόποι συμπεριφοράς. Αυτούς, που εγώ και η γενιά μου λίγο πάνω λίγο κάτω, δεν έχουμε. Και μην σκεφτεί κανείς να πει τη βλακεία ότι «αποξενωθήκαμε» γιατί η ζωή μας πλέον είναι στα social media. Εξάλλου κι εκεί, ο κάθε πικραμένος βρίσκει το καταφύγιο της ντροπής του, των ανασφαλειών και της ματαιοδοξίας του.

Οι συμπεριφορές όπως κι οι ψυχές, δεν μπαίνουν σε κανένα lockdown. Αυτό που φαίνεται πως μπήκε σε lockdown είναι ο εγκέφαλός μας.. Προτού να ειν’ αργά ας ανοίξουμε τον προβολέα λίγο πιο μακριά, δίπλα, πίσω.. γιατί στο αντάμωμα η ιστορία θέλει παρέα για να γραφτεί.