Δυστυχώς, σχεδόν όλα τα κακά σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε, οφείλονται στην απληστία των ανθρώπων για χρήματα!

Πέντε με έξι χρόνια, μετά την απόλυσή μας από την Εθνική Φρουρά, πρέπει να ήταν περί το 1985-6, μαζί με ένα φίλο, πήγαμε σε ένα εστιατόριο στη Λεωφόρο Μακαρίου, στη Λεμεσό, όπου γνωρίζαμε ότι εκεί εργαζόταν ένας συνάδελφός μας, Σειρά 59Β.

Ήτανε μάγειρας στον στρατό και υπηρετούσε στα μαγειρεία του Τάγματος. Μπήκαμε λοιπόν και είδαμε τον άνθρωπο που καθάριζε το πάτωμα. Τον ρωτάμε: «Εργάζεται εδώ κάποιος Γεωργίου;». «Ναι, εδώ δουλεύει, αλλά τώρα δεν είναι εδώ… Χρωστά σας τίποτε λεφτά;». Η ερώτηση συνοδευόταν από ένα έντονο ερωτηματικό στα μάτια του. Και μιαν ανησυχία.

«Όχι, απλώς θέλαμε να τον δούμε... Ήταν στον στρατό μαζί μας!».

Μου έκανε φοβερή εντύπωση η άμεση απορία του και το γεγονός ότι το μυαλό του πήγε κατ' ευθείαν στα χρήματα! Είναι απίστευτο, φίλοι μου. Θα θυμηθώ και ένα άλλο περιστατικό, που συνέβη αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ζούσα και εργαζόμουν ως εκπαιδευτικός στην Αθήνα. Όταν είχα κενό μαθήματος, έβγαινα έξω από τον χώρο του σχολείου, ήθελα να αναπνέω ελεύθερα τον αέρα του δημόσιου κήπου εκεί δίπλα. Ήταν ένα χρόνο μετά που έχασα το μοναδικό μου παιδί, τον Μανώλη μου, και υπέφερα από κατάθλιψη. Με έπιαναν και κρίσεις πανικού...

Καθόμουν, λοιπόν, σε ένα παγκάκι και κοντά μου υπήρχαν κι άλλα ξύλινα παγκάκια, όπου κάθονταν συνταξιούχοι. Ε, τι να σας πω; Ολονών το θέμα συζήτησης ήταν το οικονομικό. Ακούω, κάποιος έλεγε ότι δεν μπορούσε να ξεχρεώσει ένα αυτοκίνητο που είχε αγοράσει. Άλλος χρειαζόταν χρήματα να κτίσει σπίτι για να παντρέψει τη θυγατέρα του. Ένας άλλος παραπονιόταν ότι άργησαν να του καταβάλουν τη σύνταξη. Δυο άλλοι συζητούσαν και, απ' ό,τι κατάλαβα, του ενός είχε κερδίσει το λαχείο του ένα σημαντικό ποσό, περί τις εκατό χιλιάδες ευρώ, αν άκουσα καλά. Κάτι του ’πε ο άλλος, και εκείνος του απάντησε: «Και επειδή έχω λεφτά, πρέπει να σας δανείζω όλους; Να τα σκορπάω από δω και από κει;». Για να συμπληρώσει: «Έρχονται και γεράματα...!».

Έλεος, λέω από μέσα μου! Τι κοινωνία είναι αυτή! Πώς καταντήσαμε τις ζωές μας σε αυτό το χάλι; Μα, γιατί πρέπει όλος ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από το χρήμα; Είναι απίστευτο, πόσο μας σκλάβωσε, πόσο μας έχει δεμένους χειροπόδαρα ο Μαμμωνάς...!

Πάλι στην Ελλάδα, όπου έζησα 30-35 χρόνια, είχα ακούσει από την πρώην πεθερά μου για έναν γεροντάκο που ζούσε στο χωριό της και είχε το περίπτερο με τις εφημερίδες, ότι φύλαγε πολλά χρήματα σε κασόνια στην αποθήκη του, αλλά ζούσε σαν φτωχός, σαν πάμπτωχος... Τρεφόταν μόνο με μαρούλι και λίγο ξίδι από πάνω! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Δυστυχώς, σχεδόν όλα τα κακά σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε, οφείλονται στην απληστία των ανθρώπων για χρήματα!

Κλείνω, ενθυμούμενος μια φωτογραφία σε ένα βιβλίο Αγγλικών, όταν σπούδαζα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αγγλική γλώσσα-φιλολογία. Στην εικόνα παρουσιάζονταν κάποιοι νεαροί διαδηλωτές, κάπου στο Λονδίνο, δεκαετία του '60. Κρατούσαν πλακάτ, τα οποία, μεταξύ άλλων, έγραφαν και το εξής: «Money, is the root of all evil!».

Έλεος! Θεέ μου, θα ρίξεις φωτιά να μας κάψεις! Πού καταντήσαμε!