Η ένταξη όλης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την 1η Μαΐου 2004, ήταν η πιο σημαντική και τεράστιας στρατηγικής σημασίας απόφαση που λήφθηκε ποτέ από την ηγεσία της. Την περασμένη Τετάρτη συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από την ιστορική εκείνη ημέρα. Τρεις ήταν οι μέγιστοι στόχοι, μεταξύ άλλων, της προσπάθειας της Κυπριακής Δημοκρατίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

 

Πρώτον, η επίλυση του Κυπριακού στη βάση των δημοκρατικών αρχών και αξιών της ΕΕ και του κοινοτικού κεκτημένου. Δεύτερον, η διασφάλιση της Κύπρου έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Τρίτον, η συμμετοχή της σε μια ισχυρή ομάδα κρατών, επειδή σε έναν άναρχο κόσμο, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, η παραμονή στο περιθώριο ως αμέτοχος θεατής ισοδυναμεί με κρατική και συλλογική αυτοχειρία. 

 

Δεν θα ασχοληθούμε με το πώς η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΕ. Αυτά είναι ιστορία. Μπορεί, όμως, κάθε πολίτης να διερωτηθεί εύλογα πόσο οι ηγέτες μας αξιοποίησαν τη συμμετοχή μας στη μεγαλύτερη ομάδα δημοκρατικών κρατών του κόσμου για να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας, να επιμείνουν στην αναζήτηση λύσης στο Κυπριακό ευρωπαϊκών προδιαγραφών και να αντιμετωπίσουν την ασίγαστη τουρκική επιθετικότητα εναντίον της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μας. Όλα αυτά τα 15 χρόνια παρατηρήθηκε το εξής οξύμωρο και ανεπίτρεπτο:

 

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της ΕΕ, αλλά συχνά είναι απούσα, επειδή εκάστοτε κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια, αδιαφόρησαν να αποστείλουν μαζικά αντιπροσώπους μας σε όλα τα όργανα και επιτροπές της. Αντίθετα, η Τουρκία, η οποία εδώ και δεκαετίες πασκίζει να ενταχθεί, είναι πανταχού παρούσα και διεκδικεί κονδύλια και εύνοιες. Η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ με άλυτο το πρόβλημά της. Είχε δύο ισχυρά επιχειρήματα: Πρώτον, είναι μέλος της Ένωσης και, δεύτερον, ως κατεχόμενη από την Τουρκία, δικαιούται και οφείλει να αντιδρά σε ό,τι αφορά την κατοχική χώρα. 

 

Αλλ’ όχι! Από τη δεκαετία του ’90, Αθήνα και Λευκωσία επιμένουν σε μιαν αδιέξοδη πολιτική, η οποία συνίσταται στην υποστήριξη ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, με το επιχείρημα ότι, εντός της Ένωσης, Ελλάδα και Κύπρος θα μπορούσαν να την κατευνάσουν και να την ημερέψουν. Αυτή η πολιτική απέτυχε παταγωδώς, επειδή καθημερινά η Τουρκία επιβεβαιώνει ότι απαιτεί ένταξη a la carte και όχι συμμόρφωση προς όσα οι αρχές και αξίες της ΕΕ επιτάσσουν. Τα τελευταία χρόνια και εξαιτίας της δικτατορικής πολιτικής του τζιχαντιστή Ερντογάν, της καταπίεσης του τουρκικού λαού και της κραυγαλέας παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, πλήθυναν οι φωνές και οι χώρες της ΕΕ που δεν θέλουν πια την Τουρκία στην Ένωση.

 

Εξευμενισμός της αδίστακτης Τουρκίας 

 

Πλην της Ελλάδος και της Κύπρου! Και πότε; Όταν αδίστακτα η Τουρκία βροντοφωνάζει ότι το μισό Αιγαίο και τα θαλασσοτεμάχια της Κύπρου και οι υδρογονάνθρακες είναι δικά της. Συνέβη και αυτό το αισχρό: Πρώην και νυν Έλληνες υπουργοί συστήνουν να μην είμαστε… μοναχοφάηδες και να δώσουμε και στην Τουρκία φυσικό αέριο, ενώ υποστηρίζουν ότι το Καστελόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Στις 23/6/2014, στις Βρυξέλλες, οι Νταβούτογλου-Τσαβούσογλου, με 105σέλιδο επίσημο έγγραφο, χαρακτήριζαν την Κυπριακή Δημοκρατία ως «εκλιπούσα». Η Λευκωσία ακόμα να αντιδράσει, όπως σιωπά γελοιωδώς και σε παρόμοιες επιθέσεις εκ μέρους του κατοχικού Ακιντζί. 

 

Την 1η Δεκεμβρίου 2016, χωρίς να διαβουλευθεί με κανέναν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αποδέχτηκε την τουρκική θέση περί πενταμερούς. Χωρίς την παρουσία της ΕΕ. Διερωτάται κανείς, γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν αξιοποίησε την αντιδήλωση της ΕΕ, της 21/9/2005, με την οποία η Τουρκία καλείται να την αναγνωρίσει. Και πού χάθηκαν οι κυπρογενείς υποχρεώσεις της Τουρκίας, τις οποίες η Λευκωσία… ξεχνά, επειδή δεν θέλει, και τρέμει να την ενοχλήσει, διότι πιστεύει αφελέστατα ότι έτσι θα εξημερώσει το τουρκικό θηρίο;

 

Μετά το κούρεμα και το δήθεν πιστόλι στον κρόταφο του Αναστασιάδη, αρκετοί εισηγήθηκαν να φύγουμε από την ΕΕ και να επιστρέψουμε στη… «λιρούα» μας. Οι αφελείς… Για το κούρεμα, τη μέγιστη ευθύνη φέρουν οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις, τα κόμματα και το ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Ευρώπη, απλώς, πάτησε τη σκανδάλη. Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων είναι ίδιον ευθυνόφοβων και ανεπαρκών ηγετών και ανίκανων κυβερνητών.

 

Οι ηγέτες μας δεν κατάλαβαν ποτέ ότι, στην άσκηση σοβαρής πολιτικής και αξιόπιστης διπλωματίας, εκείνο που προέχει είναι η αταλάντευτη διεκδίκηση και υπεράσπιση των κρατικών συμφερόντων δι’ όλων των μέσων. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς υποχωρήσεις. Χωρίς πιστόλια στον κρόταφο. Διαδοχικές κυβερνήσεις ενσυνείδητα δεν θέλησαν να αξιοποιήσουν τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, διά τον φόβο του Τούρκου και της προσδοκίας επίλυσης του Κυπριακού. Αθήνα και Λευκωσία επιμένουν να στρώνουν χαλί στον Αττίλα, με την ολέθρια ψευδαίσθηση ότι θα συμπεριφερθεί… ευρωπαϊκά και δημοκρατικά. Η Ευρώπη είναι δύναμη και εφαλτήριο. Αναζητούνται ηγέτες και ικανοί άλτες.