Α Υ Τ Ο  ΕΙΝΑΙ το πρώτο «Ειρήσθω» που γραμμένο χθες Κυριακή δεν είναι πια τυπωμένο σήμερα Δευτέρα σε χαρτί εφημερίδας. Η ημερήσια έκδοση της εφημερίδας «Σημερινή» μετά από 41 χρόνια… ηττήθηκε. Εγκαταλείπει τους αναγνώστες που απέμειναν να την αγοράζουν καθημερινά απ’ τα περίπτερα των εφημεριδοπωλών. Επιχειρεί, τώρα, ν’ αναδειχθεί βιώσιμη κάθε Κυριακή, στην εμπλουτισμένη έντυπη κυριακάτικη… μετάλλαξή της.

- ΣΤΗ διάρκεια του μέχρι τώρα βίου της, έχουσα πρώτα θεμελιώσει το Συγκρότημα «ΔΙΑΣ», που παρήγαγε κι επίζηλων επιδόσεων κάποτε το εβδομαδιαίο Περιοδικό και, με «εναρκτήριο λάκτισμα» την 3^η Σεπτεμβρίου 1990 που πρωτο-λειτούργησε το Ράδιο Πρώτο, την εν συνεχεία υποδειγματικά αλματώδη ανάπτυξη, διαδοχικά, της ραδιοφωνικής, της τηλεοπτικής και της ηλεκτρονικής - διαδικτυακής δημοσιογραφίας, με την τηλεόραση Σίγμα και με το Σίγμα-λάιφ στο διαδίκτυο.

Τ ’ Ο Ν Ο Μ Α «Ειρήσθω» η στήλη τ’ απέκτησε, 3^η Ιουνίου 2004. Έκτοτε το «Ειρήσθω» παρέμεινε επί 13 χρόνια καθημερινή στήλη. Επτά μέρες της βδομάδας.  Συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων ετήσιων θερινών διακοπών, γραφομένη εν Αστυπαλαία Δωδεκανήσου. Παλαιότερα είχε για ένα μικρό διάστημα τ’ όνομα «Αιχμές». Ακόμη πιο πριν, όταν η «Σημερινή» τυπωνόταν στο κλασικό μεγάλο σχήμα χαρτιού, η στήλη τη δεκαετία του ’90 είχε όνομα το «Μαχίμως». Και «Μαχίμως Εκτενέστερα» τις Κυριακές...

Α Π Ο  ΤΗΝ εποχή της μεταπήδησης στο… αχανές του διαδικτύου και στην ανάρτηση της καθημερινής ιστοσελίδας της «Σημερινής», διαπιστώθηκε ότι και το «Ειρήσθω» απέκτησε κατά παρασάγγας περισσότερους διαδικτυωμένους αναγνώστες. Πολλαπλάσιους όσων επέμεναν ν’ αναγιγνώσκουν την χάρτινη υπόσταση της εφημερίδας. Και, επίσης, πολλούς αυτοβούλως διαδίδοντες ηλεκτρονικώς τα κείμενά της, σε άλλα, νεοεμφανισθέντα έκτοτε, μέσα «κοινωνικής δικτύωσης».

- ΑΥΤΗ, βεβαίως, υπήρξε η σπουδαία, εντελώς ασύλληπτη ακόμη και στην φαντασία των παλαιοτέρων, τεχνολογική εξέλιξη κι «έκρηξη εξάπλωσης όπου γης» των Μέσων Συλλογικής Ενημέρωσης.

- ΕΝΤΕΛΩΣ αδιανόητη, κάτι σαν μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, για όσους ξεκίνησαν τη δημοσιογραφία με την γραφομηχανή ή το χειρόγραφο και με την ογκωδέστατη… γιαγιούλα την λινοτυπική και με τις… αράδες από μόλυβδο δεμένες με σπάγκο στο τυπογραφείο, με τα ξύλινα «κλισέ» με τις μαυρόασπρες φωτογραφίες στον τσίγκο και τους σκοτεινούς θαλάμους για τα φιλμ…

- ΕΠΟΧΕΣ, λόγου χάριν, του ’70, που ένα άρθρο, προσεκτικά δακτυλογραφημένο στην Κερύνεια μας από τον αείμνηστο αρθρογράφο Πολύκαρπο Σ. Ιωαννίδη, έπρεπε να το πάει σε φάκελο πρωί με το ποδήλατο ο 2^ος γιός του ο νεαρούλης Χρίστος στα εν Κυρηνεία γραφεία των λεωφορείων του Τσέντα, για να το παραλάβει μεσημέρι στ’ αντίστοιχα γραφεία στη Λευκωσία πιτσιρικάς γυμνασιόπαις ο νυν γράφων. Ώστε να περάσει κατόπιν, το κείμενο, με οδηγίες του αρχισυντάκτη κ. Γιάννη Σπανού, απ’ τις αργόσυρτες διαδικασίες της επανα-δακτυλογράφησης στην τρισθεόρατη λινοτυπική με τα 90+34 πλήκτρα στο πληκτρολόγιό της, να υποστεί μετά τον έλεγχο από τους διορθωτές, προκειμένου την επαύριον να ‘ναι άψογα τυπωμένο στο… ευωδιάζον από φρέσκο μελάνι χαρτί της εφημερίδας. Σήμερα, προ της εισόδου του μεγάρου ΔΙΑΣ, σε δύο τεράστιες βιτρίνες παρατάσσονται ως Μνημείο, δύο από τις λινοτυπικές μηχανές της… αρχαιολογίας μας!

- ΕΔΩ και χρόνια πλέον, μ’ ένα πάτημα στο εικονίδιο “send” της οθόνης του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στον φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή - άλλως «λάπτοπ», το κείμενο, σ’ όποιο μέρος της υφηλίου κι αν πληκτρολογηθεί, εκτίθεται ακαριαίως, αυθωρεί και παραχρήμα, στην… παγκοσμιότητα του διαδικτύου. Χωρίς καν την ασφαλιστική δικλείδα της πολύτιμης διορθώτριας για την εξάλειψη ανορθογραφιών και απάλειψη απροσεξιών του…

Μ Ο Ν Ο  ΣΤΟ διαδίκτυο, λοιπόν, από σήμερα, το καθημερινό «Ειρήσθω». Πλην Κυριακής που θα εξακολουθήσει και την έντυπη υπόστασή του. Στην αέναη προσπάθεια ανατροπής κάθε… ήττας! Μ’ ευέλπιδες νεότερους, ικανότερους να σηκώσουν τη σκυτάλη…

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

 

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕ 29.5.17

Αποφράδα Τρίτη, 29^η Μαΐου 1453, Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, με 564 ετών από τότε αειθαλώς διαυγές στους ελληνικούς αιώνες το «κοινή γαρ γνώμη πάντες αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου μας, και πόσες φορές επαληθεύεται έκτοτε, άραγε, το «αμμά ‘ξερε πως ύλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια», που έβαλε ο εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης στο στόμα του οδηγούμενου στην Αγχόνη της 9^ης Ιουλίου 1821 Εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού;

Λάζ.Α.Μαύρος