ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ... Κυπριακό πρόβλημα, αλλά Τουρκικό. Δηλαδή: Η Τουρκία είναι το πρόβλημα. Ο τουρκικός επεκτατισμός. Ο οποίος, ατιμώρητος αφ’ ότου εκδηλώθηκε σε βάρος του Ελληνισμού στην Κύπρο και απειλητικός σε βάρος του Αιγαίου, αναπτύχθηκε σε νεο-οθωμανικό ιμπεριαλιστικό ηγεμονισμό. Ικανός, πλέον, ν’ αποτολμά, ως μέγας παιχταράς, την αναμέτρησή του και με τις μεγάλες δυνάμεις. Όπως περίπου το είχε προαναγγείλει, από πριν ανέλθουν το 2002 στην εξουσία οι Ισλαμιστές του Ερντογάν, με το βιβλίο του, το «Στρατηγικό Βάθος», ο δικός τους Αχμέτ Νταβούτογλου.

 

Σ’ ΑΥΤΟ το στάδιο βρίσκεται τώρα το Τουρκικό Πρόβλημα. Δοκιμάζοντας, μεθοδικά, κλιμακωτά, επίμονα, πόσο πιο μακριά και πόσο πιο αρπακτικά μπορεί ν’ απλώσει τα μπράτσα και τις χούφτες του. Και σε πόσα... καψόνια μπορεί να υποβάλλει, ακόμη και τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις.

ΕΙΧΕ επικρατήσει η εσφαλμένη άποψη ότι «ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος».

 

Ήταν η άποψη των μη δυναμένων να προβλέπουν ορθά:

 

- Όλων όσοι περιφρόνησαν το καθήκον της βαθύτερης, σφαιρικότερης και διαχρονικότερης μελέτης του Τουρκικού Προβλήματος.

- Όλων όσοι, οι... μορφωτικά ανάπηρες σπουδές τους, δεν τους επέτρεψαν να σπουδάσουν με τουρκικό τρόπο τα... τουρκικά τους. Ώστε να κατανοήσουν (και, άρα, ν’ αντιμετωπίσουν, αν είχαν και τη γενναιότητα) την απολύτως ξεκάθαρη τουρκική στρατηγική και τις ασφαλέστερα προβλέψιμες τακτικές της Άγκυρας στην επιχειρούμενη υλοποίησή της.

 

Η τουρκική γνώση, η γνώση δηλαδή της αληθέστερης πραγματικότητας του Τουρκικού Προβλήματος, μπορούσε, από το 2002 ήδη, να μετρά και να ζυγίζει ως απολύτως προβλέψιμο τον Ερντογάν και την πολιτική του:

 

Εξαρχής διακηρυγμένη ως νεο-οθωμανική, τουρκο-ισλαμική, ενός επίδοξου θριαμβεύοντος νεο-σουλτάνου, σε παγκόσμιο βάθρο ανεβασμένου «παλαιστή βαρέων βαρών»:

 

- ΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ στην πράξη, ως αποτελεσματική «μόλα ραψίματος», το επίτευγμα της Τουρκίας στην Κύπρο το 1959, με βάση τη «στρατηγική Νιχάτ Ερίμ 1956» και με το επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου» του Γραφείου Ειδικού Πολέμου 1957, και την υποδειγματικώς αταλάντευτη, επίμονη και μεθοδική υλοποίησή της απ’ όλες ανεξαίρετα τις διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις από το 1960 του ζυριχικού μορφώματος, το 1963-64 της ένοπλης Τουρκανταρσίας, το 1967 της τελεσιγραφικής Κοφίνου, το 1974 του συνεχιζόμενου Αττίλα και των έκτοτε συνεχιζόμενων διαδικασιών των «διακοινοτικών συνομιλιών» προς νομιμοποίηση (με ελληνική υπογραφή υποταγής) των Σχεδίων μετατροπής ολόκληρης της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο. 

 

Η έγκαιρη τουρκική γνώση, εις πείσμα της διανοητικής οκνηρίας περί δήθεν «απρόβλεπτου Ερντογάν», είχε τη δυνατότητα να προβλέψει, λόγου χάριν, μια δεκαετία νωρίτερα, τη ρήξη που τελικά επήλθε μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ. Την είχε σαφώς προαναγγείλει, από το 2001, με τα εύγλωττα αντι-εβραϊκά κεφάλαιά του (εντυπωσιακά σε έκταση) το «Στρατηγικό Βάθος» του Νταβούτογλου. Και, συνεπώς, να πιθανολογήσει (με το ορθώς προβλέπειν) ως πολύ πιθανή πρόβλεψη, τη διασάλευση των σχέσεων Τουρκίας - ΗΠΑ.

 

ΕΓΚΑΙΡΩΣ φανερή, εξίσου προβλέψιμη, και πάλιν προαναγγελθείσα η επιδίωξη του «απρόβλεπτου Ερντογάν», ως του  ισλαμιστή νεο-σουλτάνου, ν’ αποκομίσει, πρώτη φορά σ’ έναν αιώνα, κλέος και τρόπαια και δόξα, ενδοξότερη του... θεοποιηθέντος «πατέρα των Τούρκων» Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, σε νεο-οθωμανικές πλέον διαστάσεις επεκτατικότητας και παγκόσμιου ρόλου ισχύος. Ούτως ώστε, πολύ μεγαλύτερα τα πορτρέτα του Ερντογάν να υποβαθμίσουν και να εκτοπίσουν εκείνα του Ατατούρκ καθ’ άπασαν την Τουρκία και τα προτεκτοράτα της.

 

- Ο Κεμάλ είχε κατορθώσει 1919-1923, με τις γενοκτονίες των γηγενών της Μικρασίας μη τουρκικών λαών (Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων) και ως «παιχταράς» τότε μεταξύ της Κομμουνιστικής Ρωσίας και των Δυτικών νικητριών δυνάμεων την «νέα Τουρκία», στα ερείπια της ηττημένης και διαλυμένης στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Οθωμανικής Τουρκίας.

- Το αρχαιοελληνικής ρίζας «ουκ εά με καθεύδειν το του Κεμάλ τρόπαιο», ισχύει στο πολλαπλάσιο στην περίπτωση Ερντογάν - Κεμάλ. Για τη Νέα Οθωμανική Τουρκία.

- Η οποία επιχειρεί την ευρύτερη κι αποτελεσματικότερη, πλέον, αξιοποίηση της κόντρας των Δυτικών με τη Ρωσία του Πούτιν. Με ήδη εμπλουτισμένη και επεκτατικότερη την κεμαλική «μόλα ραψίματος» του περασμένου αιώνα.

 

ΣΕ ΑΥΤΗΝ τη φάση, σε τούτο το στάδιο εξελίσσεται σήμερα το Τουρκικό Πρόβλημα. Με αδιαμφισβήτητον πρωταγωνιστή τον Ρετζέν Ταγίπ Ερντογάν, επί 17 ήδη χρόνια ηγέτη κι εξελισσόμενο σε απόλυτο μονάρχη της Τουρκίας.

 

ΜΕΣΑ σε αυτό το πλέγμα σχέσεων, συγκυριών και ρευστών εξελίξεων, παίζεται και δοκιμάζεται η Αντίσταση ή η Υποταγή των Ελλήνων απέναντι στην τουρκική νεο-οθωμανική στρατηγική. Και πώς άραγε θα μπορούσε υπό τις περιστάσεις να «τρυπώσει» η Αθήνα και η Λευκωσία, ούτως ώστε, πρώτα να προστατεύσει τα δύο κράτη του Ελληνισμού και, δεύτερον, ν’ αξιοποιήσει εθνοφελέστερα την έκβαση του Τουρκικού Προβλήματος.

 

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟΤΕΡΟ και ζωτικότερης σημασίας ζήτημα (ζητούμενο), κατά τη γνώμη της στήλης, είναι:

 

- Σε ποιο βαθμό και με πόση επάρκεια, οι κυβερνήσεις Αθηνών τε και Λευκωσίας, οι πολιτειακές και κομματικές ηγεσίες στην Ελλάδα και την Κύπρο, με τους υπηρεσιακούς και κομματικούς τους,

(α) γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται και κατανοούν, το πραγματικό εύρος και το βάθος όλων των διαστάσεων του Τουρκικού Προβλήματος, και

(β) πόση γενναιότητα, στρατηγική σοφία και επιδεξιότητα Εθνικής Αντίστασης διαθέτουν για να το αντιμετωπίσουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο.