Ο ΟΡΓΑΣΜΟΣ οικοδόμησης νέων τζαμιών οθωμανικού τύπου με πανύψηλους μιναρέδες παντού στα σκλαβωμένα από τον Αττίλα εδάφη της Κύπρου πιστοποιεί και διαλαλεί τη διατεταγμένη από την Άγκυρα και συντελούμενη δραστικά ισλαμοποίηση και του χώρου και των πληθυσμών και του συστήματος σε όλη την έκταση - επικράτεια του τουρκικού κατοχικού καθεστώτος, του υποτελούς στην Τουρκία τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Δραστική επιβολή νεο-οθωμανικού εξισλαμισμού, ως έμπρακτη επίδειξη και απόδειξη της υλοποιούμενης στρατηγικής των νεο-οθωμανών ισλαμιστών του Ερντογάν που κυβερνούν από το 2002 μέχρι σήμερα την Τουρκία και ελέγχουν ασφυκτικά το καθεστώς του Αττίλα. Επιβολή η οποία πλέον καθίσταται, οσημέραι, η κύρια -και επιπλέον διηνεκής- απειλή κατά του Ελληνισμού στην Κύπρο.

 

ΑΥΤΗΝ την απειλή επιχειρεί να εξιχνιάσει και να αναδείξει το καινούργιο βιβλίο «Η Ισλαμοποίηση της Κατεχόμενης Κύπρου» (148 σελίδων) του Πέτρου Σαββίδη, που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις «Αρματολός» της Λευκωσίας.

 

- ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια σπουδαία επιστημονική μονογραφία, προϊόν επιτόπιας έρευνας, επί τρία χρόνια, σε όλο το πλήθος των τζαμιών, σε όλη την έκταση των σκλαβωμένων εδαφών, και βαθύτερης μελέτης αυθεντικών τουρκικών και τουρκοκυπριακών πηγών, με ασφαλές υπόστρωμα την ιστορική γνώση και την πολιτική - στρατηγική διάγνωση.

 

- ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΤΙΚΗ τους διακήρυξη οι Εκδόσεις Αρματολός, η οποία δημοσιεύεται ως πρόλογος στο βιβλίο, επισημαίνουν ότι «αρματωμένος δεν είναι μόνο αυτός που είναι εξοπλισμένος με άρματα, αλλά, πρωτίστως, αυτός που δύναται να αναπτύξει ακριβή και έγκαιρη αντίληψη της αιτίας και της πορείας των πραγμάτων […] Το απρόβλεπτο των γεωπολιτικών προκλήσεων, η πολυπλοκότητα των σύγχρονων απειλών και η τεχνολογική υπεροχή των οπλικών μέσων επιβάλλουν, πέραν της αυτονόητης ενίσχυσης της ένοπλης αποτρεπτικής ισχύος, τη δημιουργία μιας ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΡΜΑΤΩΜΕΝΗΣ πολιτείας και κοινωνίας, οι οποίες με τη σοφία της γνώσης και την οξύτητα της κρίσης, να αντιλαμβάνονται τις μακροχρόνιες στρατηγικές επιπτώσεις των εφήμερων και αποσπασματικών αποφάσεων που λαμβάνουν».

 

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ δημοσιεύονται πολλές φωτογραφίες, από την έρευνα πεδίου που διενήργησε συστηματικά την τριετία 2016-2019 ο συγγραφέας στα σκλαβωμένα εδάφη, εξαντλητική σύγκριση των παραδοσιακών τουρκοκυπριακών τζαμιών με τα πρόσφατα οικοδομηθέντα νεο-οθωμανικά, χάρτες με συντεταγμένες και πλήθος στοιχεία από τουρκικές πηγές, μαζί με μια πλούσια ελληνική, αγγλική, τουρκική και διαδικτυακή βιβλιογραφία.

 

Αναδεικνύεται επίσης και η αναποτελεσματικότητα, έναντι της συντελούμενης ισλαμοποίησης, των αντιστάσεων εντός της τουρκοκυπριακής μειονότητας:

 

- «Στο παρελθόν - αναφέρει η πολιτική ακτιβίστρια Ersa Aygin - έγιναν προσπάθειες να μας κάνουν πιο Τούρκους, γιατί ένιωθαν ότι δεν είμαστε αρκετά Τούρκοι. Τώρα δεν είμαστε αρκετά μουσουλμάνοι και η απάντηση είναι περισσότερα τζαμιά, περισσότερα θρησκευτικά μαθήματα, περισσότερα μαθήματα Κορανίου».

- Και: «Όλοι σχεδόν οι ιμάμηδες στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού είναι Τούρκοι, αφού το τουρκοκυπριακό ενδιαφέρον είναι ελάχιστο».

- Ο δε Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, που διετέλεσε μετά τον Ραούφ Ντενκτάς και Ψευδοπρόεδρος του κατοχικού καθεστώτος, είχε ομολογήσει ότι «το πρόβλημα με τους Τούρκους ιμάμηδες αποτελεί ανοικτή πληγή αφού δε υπάρχουν Τουρκοκύπριοι ιμάμηδες ακόμη και για την τέλεση των κηδειών των Τουρκοκυπρίων».

- Στην ανάλυσή του ο Πέτρος Σαββίδης επινόησε και τον όρο «πολιτικός λινοβαμβακισμός», προκειμένου να εξηγήσει τη συμπεριφορά της τουρκοκυπριακής κοινότητας στις σχέσεις της με την Κυπριακή Δημοκρατία αφ’ ενός και την Τουρκία αφ’ ετέρου.

 

ΚΡΙΝΟΥΜΕ ότι, είναι χρήσιμο για το σημερινό άρθρο, να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο «τα κατεχόμενα εδάφη και η Κυπριακή Δημοκρατία», που ο συγγραφέας Πέτρος Σαββίδης δημοσιεύει στις σελίδες 98-99, πριν από τα συμπεράσματα του βιβλίου του:

 

«Παρά την απουσία διαχρονικής στρατηγικής στη διαχείριση του Κυπριακού μετά το 1974, και τη συνεχή διολίσθηση των ελληνοκυπριακών θέσεων αλλά και των υποτιθέμενων κόκκινων γραμμών από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, η ισχυρή λαϊκή βούληση στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 και, κυρίως, περιστασιακοί παράγοντες - όπως η τύχη, οι διεθνείς συγκυρίες, η αδιαλλαξία της Τουρκίας και τα στρατηγικά συμφέροντα περιφερειακών κρατών - επέτρεψαν την περιστασιακή επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από θνησιγενείς μεθοδεύσεις επίλυσης του Κυπριακού.

»Δεν πρέπει όμως να θεωρείται βέβαιο ότι η τύχη της θα συνεχιστεί εσαεί, αφού όπως απέδειξε το πρόσφατο παρελθόν, εκτός των συνεχών σκανδάλων, η Κυπριακή Δημοκρατία και οι ίδιοι οι πολίτες της στις ελεύθερες περιοχές ταλανίζονται από διαδοχικά τραυματικά και καταστροφικά παθήματα.

»Τα αίτια της καθοδικής πορείας της δημόσιας ζωής και των δημοκρατικών θεσμών εντοπίζονται σε δύο παράγοντες. Αφενός, στην πολιτειακή ανικανότητα σοβαρής και έντιμης διαχείρισης ζωτικών θεμάτων και προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, αφετέρου στην αδιαφορία αλλά και στην ανικανότητα της πλειοψηφίας των πολιτών να αντιληφθούν την κρισιμότητα των αποφάσεων που λαμβάνουν εκτός του πλαισίου της κομματικής χειραγώγησης και του ατομικού συμφέροντος.

»Υπό αυτές τις συνθήκες, η επικέντρωση του στρατηγικού ενδιαφέροντος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης προς Νότο, δηλαδή στο οριοθετημένο τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ, μπορεί να αποβεί μοιραία, αφού η πραγματική και ουσιαστική απειλή βρίσκεται στον Βορρά, στα κατεχόμενα εδάφη της Δημοκρατίας. Όχι μόνο σε επίπεδο στρατιωτικής απειλής, λόγω της παρουσίας ισχυρών τουρκικών δυνάμεων, αλλά και σε επίπεδο ασύμμετρων και υβριδικών απειλών.

»Ακόμη και αν επιτευχθεί λύση του Κυπριακού χωρίς τουρκικές εγγυήσεις, με πλήρη απόσυρση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων, οι de facto πολιτικο-οικονομικές συνθήκες και οι κοινωνικο-πολιτισμικές καταστάσεις που έχουν εδραιωθεί στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού, θα αποτελούν εσαεί απειλή για την Κυπριακή Δημοκρατία, τόσο σε περίπτωση διευθέτησης του Κυπριακού - σε πλαίσιο ομοσπονδιακής λύσης ή λύσης δύο κρατών - όσο και σε περίπτωση συνέχισης του σημερινού κατοχικού status quo»...

 

Καλή ανάγνωση.