ΠΑΡΟΜΟΙΑ περίπτωση Πολυδολοφόνου Γυναικών δεν υπήρξε άλλη, ποτέ, σε ολόκληρη την ιστορία της κυπριακής εγκληματολογίας. Ακόμη κι αν ψάξει κανείς είτε στα αρχεία του κυπριακού Τύπου, από τις πρώτες στην Κύπρο εκδόσεις εφημερίδων το 1879 έως 140 χρόνια μέχρι σήμερα, είτε στα αρχεία και στο μουσείο της Αστυνομίας από την αρχή της αγγλοκρατίας (1878) μέχρι τώρα, όμοια περίπτωση δεν εντοπίζεται. Ούτε ακόμη και επιστήμονες που μελέτησαν ενδελεχώς το κεφάλαιο «Φόνοι Γυναικών» και εμπλούτισαν την βιβλιογραφία με τις μελέτες τους, δεν εντόπισαν παρόμοια δράση Πολυδολοφόνου Γυναικών στην Κύπρο. Αψευδές τεκμήριο, ως προς τούτο, αποτελεί το πολύ σημαντικό βιβλίο του ψυχολόγου Άθου Ερωτοκρίτου  με τίτλο «Το έγκλημα, ο εγκληματίας και οι φόνοι γυναικών».

ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ τον λόγο, όταν μετά τη σύλληψη του 35χρονου Νίκου Μεταξά, οι πρώτες πληροφορίες από τους αστυνομικούς ανακριτές για όσα ο ίδιος ομολόγησε, έδωσαν τις ενδείξεις για διαδοχικές δολοφονίες γυναικών, στις 20 Απριλίου, ανατρέξαμε δημοσιογραφικά και αναρτήσαμε την περίπτωση του «Δράκου της Δράμας» του 1981 που «βίαζε και σκότωνε γυναίκες επειδή… τον ερέθιζε ο ήχος των τακουνιών».

ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ λόγο, της ανυπαρξίας παρόμοιων προηγούμενων, οφείλεται και η καταφυγή στην υιοθέτηση του ξενικού όρου «σήριαλ κίλερ» (κατά συρροήν ή κατ’ εξακολούθηση δολοφόνου γυναικών), στην προσπάθεια να προσδιοριστεί με περισσότερη ακρίβεια το πρωτοφανές στην Κύπρο αυτό είδος κακούργου, για το οποίο ίσως ταιριάζει ακριβέστερα και ο νυν δόκιμος όρος «Πολυδολοφόνος Γυναικών»

ΠΡΟΦΑΝΩΣ για τον ίδιο λόγο, της ανυπαρξίας εγχώριων εμπειριών και γνώσεων, αφού ποτέ στο παρελθόν δεν έτυχε να ασχοληθεί με όμοια ή παραπλήσια κακουργήματα, η Αστυνομία Κύπρου, προσκάλεσε «ειδικότερους» από το Λονδίνο, προς ενίσχυση κι εμπλουτισμό του έργου των δικών της ανακριτών.

ΑΔΥΝΑΜΟ το ανθρώπινο καθημερινό μυαλό να χωρέσει αίφνης τις τρομαχτικές και φρικτές διαστάσεις του πρωτοφανούς - πρωτόγνωρου στην Κύπρο - πολυκακουργήματος. Ανίκανο να εντάξει σε οποιανδήποτε γνωστή κατηγορία ή κατάταξη «προηγούμενων γνώσεων», τέτοια και τόσα κακουργήματα, διαπραχθέντα εν ψυχρώ και εκ προμελέτης και ομολογηθέντα από έναν καθημερινά «κανονικό άνθρωπο», ο οποίος, στα 35 χρόνια της ζωής του, των συμπεριφορών του, των σχέσεων και των δραστηριοτήτων του, δεν έδωσε ποτέ την παραμικρή ένδειξη της αιμοβόρας κατά γυναικών, απίστευτης κτηνωδίας του.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ούτε οι γονείς του, ούτε οι συγγενείς του, ούτε στα σχολεία του οι συμμαθητές, οι φίλοι, οι συμμαθήτριες, ούτε στο στρατό οι συνάδελφοι του, ούτε στις φωτογραφικές επιδόσεις του οι δάσκαλοι κι οι μαθητές του, ούτε οι όποιοι άλλοι κοντινοί του δεν εντόπισαν ποτέ, ούτε καν υποψιάστηκαν έστω, τι είδους αιμοδιψές κατά γυναικών «σαρκοβόρο τέρας» κρυβόταν στην ανεπίληπτη κατά τ’ άλλα προσωπικότητά του.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΩΝ διαστάσεων ψυχική οδύνη και απέχθεια, φυσιολογικά επακόλουθη, βιώνεται απ’ όλους τους Κυπρίους (και όχι μόνο):

- «Πώς, άραγε, ένας άνθρωπος σαν τον καθένα μας κατέληξε αίφνης αιμοβόρο τέρας, πολυδολοφόνος ανυπεράσπιστων γυναικών»;

- Και ο φρικτότερα επακόλουθος τρόμος: «Ποιος άλλος άραγε θα είναι ενδεχομένως – ο μη γένοιτο – ο επόμενος»;