ΕΚΕΙΝΟ το «χαλάλι σου, πατρίδα, το παιδί μου», σε ποιαν άραγε πατρίδα αναφερόταν; Τι είδους πατρίδα και ποιας ποιότητας πατρίδα είχε στο μυαλό της, στους πόθους, στους οραματισμούς και, ιδίως μάλιστα, στις βεβαιότητές της, η μάνα του Γρηγόρη Αυξεντίου, η Αντωνού;

 

 

ΕΚΕΙΝΗ, αυτό ακριβώς φώναξε, με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, κάνοντας τον σταυρό της, μόλις έμαθε ότι, ο επί δύο χρόνια (από 1^η Απριλίου 1955 έως 3^η Μαρτίου 1957) καταζητούμενος κι επικηρυγμένος απ’ τους Εγγλέζους Κατακτητές γιος της, ο 29χρονος αρχιαντάρτης και υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. έφεδρος ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, θυσιάστηκε κι έγινε ολοκαύτωμα πολεμώντας στον Μαχαιρά, Κυριακή, 3 Μαρτίου 1957:

«Χαλάλι σου, πατρίδα, το παιδί μου». Της μάνας Αντωνούς τα λόγια. Όπως όλων ανεξαιρέτως των μανάδων και πατεράδων, εκείνων των αντρειωμένων αγωνιστών που έπεσαν μαχόμενοι, που απαγχονίστηκαν, που θανατώθηκαν στα μπουντρούμια των βασανιστηρίων, στη διάρκεια του τετραετούς ένοπλου Απελευθερωτικού Αγώνα του 1955-1959.

- ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ και ποιας ποιότητας πατρίδα οραματιζόταν ν’ αποκτήσει ολόκληρος ο λαός, ο οποίος, για χάρη της αγωνιζόταν, θυσιάζοντας προθύμως τα πιο γενναία παιδιά του;

Ασφαλώς, για τον υπόδουλο στους Άγγλους αποικιοκράτες λαό, για την πλειονότητα εκείνου του λαού, εκείνης της εποχής, η απάντηση ήταν δύο απλές λέξεις, οι οποίες περιείχαν για όλους την πληρότητα όλων των διεκδικήσεων:

- Λευτεριά και Προκοπή.

- Μια πατρίδα ελεύθερη. Τόσο ελεύθερη, ώστε να ασκήσει ανεμπόδιστα και δημοκρατικά ο λαός της το υπέρτατο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης - Ένωσης.

- Μια πατρίδα τόσης προκοπής, ώστε οι άνθρωποί της, ο λαός της, οι πολίτες της, για τους ίδιους, για τα τέκνα και τα εγγόνια τους, να οικοδομούν, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας, ειρήνης, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και προόδου, τους όρους και τους συντελεστές της συλλογικής και της ατομικής ευτυχίας: «Το εύδαιμον, το ελεύθερον».

ΜΙΑΣ ΤΕΤΟΙΑΣ και τοιαύτης πατρίδας την βεβαιότητα επικείμενης απελευθέρωσης και την βεβαιότητα επικείμενης προκοπής βίωνε, Μάρτιο του 1957, στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, η γριά Αντωνού, μάνα του Γρηγόρη Αυξεντίου, όταν κραύγαζε «χαλάλι σου, πατρίδα, το παιδί μου». Βεβαιότητα, ψυχή τε και σώματι, ευλογημένη. Σιμά επικείμενης πραγμάτωσης.

ΔΙΟΤΙ: Ζούσε τον, υπέρλαμπρου ηρωισμού, αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Όπου κάθε θυσία βιωνόταν ως μία ακόμη προστιθέμενη βεβαιότητα για την απελευθέρωση της πατρίδας: «Το δε ελεύθερον, το εύψυχον».

- Και ποια, άραγε, πατρίδα μπορούσε να είναι πιο τέλεια από εκείνην που για χάρη της, ο ανθός της ανδρείας και το εγκαλλώπισμα της λεβεντιάς, γινόταν, αυτοπροαιρέτως, ολοκαύτωμα στον  Μαχαιρά, θυσιαζόταν στο Μερσινάκι, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, στο Κρησφύγετο του Δικώμου και ανέβαινε εννέα φορές στην Αγχόνη των Εγγλέζων δημίων, περήφανα τραγουδώντας, «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ώ χαίρε ελευθεριά»;

- «Περί τοιαύτης ουν πόλεως, μαχόμενοι ετελεύτησαν», και οι ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α., όπως το είχε πει, 25 αιώνες πιο πριν, ο αρχαίος πρόγονος Περικλής στον Επιτάφιό του, που ως ύμνο στη γενέθλια αθηναϊκή δημοκρατία τον διέσωσε στην Ξυγγραφή του ο Θουκυδίδης. Παραθέτοντας, κιόλας, έναν προς έναν, σαφείς και συγκεκριμένους, όλους τους σημαντικούς όρους και όλους τους απαραίτητους συντελεστές της λευτεριάς («το ελεύθερον») και της προκοπής («το εύδαιμον») της πόλεως - πατρίδας.

ΜΕ ΑΥΤΑ ως εισαγωγή σκοπούμενων συγκεκριμένων συγκρίσεων, πόσοι άραγε εξ ημών και υμών σήμερα, εν έτει 2019, αισθάνονται πρόθυμοι και υπερήφανοι να πουν «χαλάλι της πατρίδας», όχι το παιδί τους όπως η Αντωνού Αυξεντίου του 1957, αλλά «χαλάλι της»… ένα έστω ευρώ από την τσέπη τους, ή μια επιπλέον ώρα αμισθί εθελοντικής υπηρεσίας;

- Πώς κατήντησε αυτή η πατρίδα, αυτή η Πολιτεία, αυτό το κράτος, ώστε να εκλαμβάνεται παγκοίνως ως βλαξ, ή ως γραφικός, ή ως εντελώς ανόητος και καταφρονημένος, όποιος δεν κατορθώνει να κλέβει αυτήν την πατρίδα, να ξεγελά αυτό το κράτος, να παραβιάζει ατιμώρητος τους νόμους, τους κανόνες και τους θεσμούς του;

- Πώς κατήντησε αυτή η Πολιτεία ώστε ως κλεφτο-κράτος να την αντιμετωπίζουν οι πολίτες της; Λαφυραγωγούμενο και λεηλατούμενο από διεφθαρμένους άρχοντες και αξιωματούχους των διαμοιραζομένων τις εξουσίες κομματικών φατριών;

ΠΟΛΥ σπουδαίας σημασίας είναι, βεβαίως, η ενδελεχής εξιχνίαση, η τολμηρή έρευνα, η επίπονη μελέτη και η πληρέστερη γνώση των γενεσιουργών αιτίων αυτής της κατάντιας. Αναγκαία - αναγκαιότατη για την εξάλειψη της σαπίλας. Και για την αποτροπή επανάληψης και υποτροπιασμού της.

ΠΟΛΥ σπουδαιότερη, όμως, μέγιστης σημασίας, καθίσταται η ανάληψη, επειγόντως, αποτελεσματικής δράσης για την θεραπεία αυτής της παρηκμασμένης πατρίδας, του καρκινοπαθούς κράτους, της ψυχορραγούσας Πολιτείας και του παραπληγικού πολιτεύματός της.

- Δημοκρατική δράση καθηκόντως εστιασμένη στην πρωταίτια των δεινών ολιγαρχική κομματοκρατία. Εκεί βρίσκεται η πηγή του κακού:

- Τα καυχόμενα ότι αποτελούσαν τα «κύτταρα της δημοκρατίας» κόμματα, κατήντησαν πράγματι η καρκινογόνος κυτταρίτιδα της πατρίδας, της κρατικής της υπόστασης, της Πολιτείας, του πολιτεύματος, της κοινωνίας.

- Ακούραστος κι ασυνθηκολόγητος αγώνας όλων των πολιτών, με αποφασιστικότητα, σύνεση και σωφροσύνη, χρειάζεται. Για να επανακτήσει η πατρίδα και η ποιότητά της, στα μυαλά των πολιτών της, την αίγλη που της αρμόζει. Ώστε ν’ αποκτήσει την ικανότητα και την αξιοσύνη να διεκδικήσει ξανά την απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών της, τη Λευτεριά και την Προκοπή της.