Επί δύο ημέρες ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα επισκέπτεται

εθνικόφρονα σωματεία στο πλαίσιο της εκστρατείας

επανάκαμψης των εθνικοφρόνων - Τι όφειλε να ερωτήσει

και να μάθει από τον Πρόεδρο Μακρόν, ώστε να επιστρέψει

σοφότερος και σύγχρονος

 

Aφιχθείς τροπαιούχος εκ Παρισίων, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, συνέχισε την εκστρατεία επανασυγκόλλησης των εθνικοφρόνων, μερίδα των οποίων παρουσιάζεται δυσαρεστημένη από τις παραχωρήσεις του προς τους Τούρκους. Σύμφωνα με ανακοίνωση του εκλογικού επιτελείου του Προέδρου, ο Νίκος Αναστασιάδης αφιέρωσε δύο ημέρες στην εκστρατεία επανάκαμψης των εθνικοφρόνων, και χθες επεσκέφθη κατά σειράν και μίλησε: Στο ΘΟΙ Λειβαδιών, στην ΑΕΚ Κελλιών, στα εθνικόφρονα σωματεία "Μακεδονία" Πύλας, και στο Σωματείο Διγενής Ορόκλινης. Αύριο Τετάρτη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα επισκεφθεί και θα μιλήσει στον Χαλκάνορα Ιδαλίου, στο "ΟΧΙ" Πέρα Χωρίου Νήσου και στον "Ελληνισμό" Αλάμπρας.

Αν ληφθεί υπόψη ότι, τον τελευταίο καιρό, ο Νίκος Αναστασιάδης επισκέπτεται και μιλά σε συγκεντρώσεις αγωνιστών και σε εθνικά μνημόσυνα, τα οποία τελούν οργανώσεις αγωνιστών, είναι έκδηλη η προσπάθεια επαναμαντρίσματος εθνικοφρόνων, για τους λόγους που προαναφέραμε. Και δεν είναι τυχαία η εκστρατεία. Πρέπει να προκύπτει μέσα από δημοσκοπήσεις του Προεδρικού και του ΔΗΣΥ ότι υπάρχει πρόβλημα με τους αγνούς αγωνιστές, οι οποίοι σε άλλον ΔΗΣΥ πίστευσαν, σε άλλες αρχές και ιδανικά του κόμματος εγαλουχήθηκαν και ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν Αναστασιάδη, ο οποίος καλεί τον κυπριακό Ελληνισμό να αποκόψει τους ομφάλιους λώρους με την Ελλάδα, να εμπιστευθεί τον Ερντογάν και τον Ακιντζί, να σεβαστεί τις ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων, να τους παραχωρεί την προεδρία της Κύπρου, και γενικά να συμπεριφέρεται όχι ως ηγέτης του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά ως επιτήδειος ουδέτερος μεταξύ κατοχικών ηγετών και δικαίων του Ελληνισμού.

Την ίδια στιγμή οι εθνικόφρονες του ΔΗΣΥ, οι οποίοι γαλουχήθηκαν με συνθήματα "την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω" και "Ελλάς-Ελλάς σκέπασε και εμάς", βλέπουν τον ηγέτη του κόμματός τους να συναντάται με τον Ακιντζί στο ψευδοπροεδρικό, να ικανοποιεί κάθε όρο του για απάλειψη από την ιστορία κυπριακού Ελληνισμού του ενωτικού δημοψηφίσματος και να τον ακούει να λέγει  πως "δεν υπάρχουν πια εθνικιστές στον Δημοκρατικό Συναγερμό". Την ίδια στιγμή τα ποσοστά του ΔΗΣΥ συρρικνώνονται στις εκλογές, ενώ πλέον κάνουν κουμάντο στο κόμμα οι ανανιστές, οι οπαδοί της όποιας λύσης και οι επαναπροσεγγιστές.

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, δεν μπορεί να τα αντέξει ένας πραγματικός εθνικόφρονας, εκτός,  βεβαίως, εάν δεν κατανοεί τι σημαίνει εθνικοφροσύνη, όχι με την κακή έννοια και τον φανατισμό που του αποδίδουν κάποιοι, αλλά με την πραγματική προσήλωση σε μία λύση που να ικανοποιεί και να μην αλλοιώνει την εθνική ταυτότητα του Έλληνα Κυπρίου και να μην τον παραδίδει γυμνό στις ορέξεις της τουρκοκυπριακής μειονότητας και κατ' έπεκτασιν της Τουρκίας.

Αλλά και από πλευράς σύγχρονης δημοκρατίας και σύγχρονου πολιτικού λόγου, διερωτόμαστε ποιον αέρα ευρωπαϊκό φέρνουν στην Κύπρο οι προαλειφόμενοι ως εκπρόσωποι του ευρωπαϊσμού στην Κύπρο. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συνομιλεί και διαβουλεύεται τακτικά με Ευρωπαίους ηγέτες. Ερώτησε προχθές τον Πρόεδρο Μακρόν εάν, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, επισκεπτόταν σωματεία της απομακρυσμένης γαλλικής υπαίθρου και τους πουλούσε συνθήματα και αυταπάτες; Τον ερώτησε εάν χρησιμοποιούσε το ρουσφέτι και το βόλεμα ημετέρων ως όπλο στην εκλογή του; Τον ερώτησε να μάθει, επιτέλους, πώς διεξάγονται οι προεκλογικές εκστρατείες στην Ευρώπη, ώστε να επιστρέψει πιο σοφός και πιο Ευρωπαίος εδώ και να εγκαταλείψει αυτές τις προεκλογικές πρακτικές που μας φέρνουν εικοσαετίες πίσω;

Βεβαίως, κάθε λαός έχει την κουλτούρα του. Και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ  γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Κύπριος είναι ψηφοφόρος του ρουσφετιού, των πελατειακών σχέσεων, μαντρισμένος σε ό,τι ψήφιζαν οι παπούδες του. Ψηφίζει με κριτήριο ποίος θα του προσφέρει τη μεγαλύτερη εκδούλευση και θα αποκαταστήσει επαγγελματικά τα παιδιά του, απεχθάνεται το καινούργιο, και μένει προσηλωμένος στο παλιό, δεν μελετά και δεν προβληματίζεται και εντυπωσιάζεται με τη λάμψη της εξουσίας. Στην Ευρώπη εκλέγονται ηγέτες των 30 και 35 χρονών και εδώ ψηφίζουμε ηγέτες των 70 και άνω.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία μικρή στροφή του εκλογικού σώματος και ιδιαίτερα των νέων, οι οποίοι όμως φθάνουν στο άλλο άκρο. Αντί να αγωνισθούν για την αλλαγή και την ανατολή καλύτερου μέλλοντος, επιλέγουν την αποχή. Και ναι μεν τα δύο γηρασμένα παραδοσιακά κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, μετρούν απώλειες, παραμένουν όμως τα ισχυρότερα.  Παρά τις τόσες αμαρτίες και τα τόσα ολισθήματά τους, τα οποία χρεοκόπησαν οικονομικά τον τόπο και οδήγησαν το εθνικό του πρόβλημα στα πρόθυρα τουρκικής λύσης...