Για τα τετράποδα ουδείς λόγος. Αλλά για τα δίποδα, λόγοι πολλοί. Για να νευριάσεις, να απογοητευτείς, να αποδοκιμάσεις. Η Πετράνα έψαχνε για δουλειά στον τόπο μας και κατέληξε κατακρεουργημένη σ’ ένα τραπέζι ενός νεκροτομείου, απ’ το οποίο έκαναν πέντε ιατροδικαστές επτά μεταθανάτιες εξετάσεις.

Αρχικά είπαν ότι σκοτώθηκε ΙΣΩΣ από ένα γεωργικό εργαλείο, ΜΠΟΡΕΙ και από σκύλους. Κατέληξαν, όχι αυτοί αλλά το Δικαστήριο ότι αφού πρώτα δεν ήξεραν τι έλεγαν και τι ερευνούσαν, ακολούθως μετέφεραν όλο το εγκεφαλικό τους μπλέντερ ενώπιον Δικαιοσύνης και προηγουμένως σ’ όλη την ομάδα της διερεύνησης, με αποτέλεσμα μια γυναίκα να θαφτεί προπαντών αναίτια και παράλληλα αδικαίωτα. Και δεν είναι μόνο οι δικοί της οι συγγενείς, που μαζί με τους συγγενείς της Μαιρη Ρόουζ, της Μαρικάρ, της Λίβια, της Κάχτα θα τα έχουν με την Κύπρο και θα θέλουν να μας σβήσουν απ’ τον χάρτη. Είμαστε κι εμείς. Αυτή η κοινή γνώμη.
Γιατί φίλε μου, αυτό το «εγώ θα σου πω», «εγώ ξέρω», «που καταλάβουν ρε τούτοι;», επικρατεί σ’ όλα ανεξαίρετα τα δώματα της κοινωνίας. Από αυτούς που μου λεν καθημερινά εμένα ότι δεν ξέρω να κάνω τη δουλειά μου, μέχρι αυτούς που είναι οι ανώτερες εξουσίες.

Στην παρούσα υπόθεση, το θέμα δεν είναι νομικό (για εμάς) γιατί πολύ απλά δεν είμαστε νομικοί. Ούτε αστυνομικό γιατί δεν είμαστε αστυνομικοί, (εμείς). Ούτε ιατροδικαστικό γιατί ούτε ιατροδικαστές είμαστε (εμείς). Το θέμα είναι ότι μια γυναίκα βρέθηκε σχεδόν τεμαχισμένη σ’ ένα χωράφι και μετά από χίλια μύρια κύματα αποφασίσαμε ότι ναι σκοτώθηκε από σκύλους αλλά όχι κάποιους συγκεκριμένους. Και να δεχθούμε ότι ήταν δύσκολη υπόθεση ως προς την διερεύνηση.

Μήπως να αναθεωρούσαμε λίγο τους μηχανισμούς; Γενικότερα να αναθεωρούσαμε και να ζητούσαμε επίσημα μια αναδόμηση; «Δύσκολη και πρωτόγνωρη» διερεύνηση του θανάτου της Πετρανα. «Πρωτοφανής για τα κυπριακά δεδομένα και όχι μόνο» η δολοφονία του Γιώργου και της Ντίνας στον Στρόβολο. «Δύσκολη και πρωτοφανής» η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου Νίκου Μεταξά. Μετακαλέσαμε την Χαρά Σπηλιοπούλου από την Αθήνα, εμπειρογνώμονες της Scotland Yard από την Αγγλία, τον Μαρνερίδη απ’ την Αγγλία, ειδικό χειριστή σόναρ απ’ την Ισπανία. Μήπως να φεύγαμε για λίγο απ’ την σφαίρα του «δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα» και να πηγαίναμε λίγο προς την κατεύθυνση του «ας είμαι έτοιμος γιατί ποτέ δεν ξέρεις»;

Κλείνοντας, της Πετράνα η μνήμη θα είναι αιώνια μόνο για τους δικούς της, για τα παιδιά και τον σύζυγο που άφησε πίσω. Που τους άφησε για πάντα με ένα γιατί να πλανιέται στο νου τους.

Για τους υπόλοιπους η Πετράνα, ήταν μια Βουλγάρα, που την «εφάν οι σιύλλοι». Κι επειδή όπως πάντα, κανείς απ’ αυτούς που πρέπει δεν το λέει, θα σου πω εγώ, ένα συγνώμη.