Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο βασανιστικά, πυκνά αποχαιρετώ φίλους και συνεργάτες που τους κτύπησε ύπουλα η διαολεμένη αρρώστια. Σήμερα μνημονεύω και τον πατέρα μου, που έφυγε 8 χρόνια πριν, νικημένος από τον καρκίνο. 

 

Δεν μου ταιριάζει πια το εκκλησιαστικό αφήγημα πως «η δοκιμασία του καρκίνου ανοίγει διάπλατα τις Πύλες του Παραδείσου…». Όχι γιατί παραβλέπω τη δύναμη της πίστης. Ούτε γιατί δεν πιστεύω στα θαύματα. Αλλά, γιατί θεωρώ πως, πολύ πριν από τον Ύψιστο, πολλά είναι που μπορούμε κι εμείς να κάνουμε…

 

Εξηγούμαι. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός το επάγγελμα. Είχε κακή διατροφή, δεν γυμναζόταν ποτέ, δεν έκανε καμιά προληπτική εξέταση και κάπνιζε δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Διαγνώσθηκε με καρκίνο στον προστάτη με μεταστάσεις στα κόκκαλα. Εάν τον προλάβαινε τον διαολεμένο, θα τον αντιμετώπιζε είτε με χάπι, είτε με επέμβαση. Με δυνατότητα επιτυχίας σχεδόν απόλυτη. Εάν δεν κάπνιζε, τα πνευμόνια του δεν θα τον πρόδιδαν. Εάν τρεφόταν σωστά κι αν γυμναζόταν, οι πιθανότητες θα ήταν σίγουρα με το μέρος του. Πού καταλήγω, θα μου πείτε.

 

Είναι θέμα παιδείας. Είναι θέμα δημιουργίας κατάλληλης αντίληψης. Δεν περισσεύει κανείς. Χρειάζονται δράσεις παράλληλες και άμεσες. Ατομικές, συλλογικές, θεσμικές. Καμιά έκπτωση στη διατροφή των παιδιών μας. Καμιά αναστολή στη συνεχή άσκηση. Όχι, όμως, σε μια… επετειακή λογική ή παιδεία. Αδιάλειπτη προσπάθεια στα σχολεία να γίνει πεποίθηση των παιδιών η αξία τού ευ ζην. Μεσογειακή διατροφή, άσκηση και προληπτικές εξετάσεις. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους αγαπημένους μας.

Είναι όμως και κάτι άλλο - ας μου επιτρέψει ο μακαρίτης πατέρας μου να αξιοποιήσω την εφιαλτική εμπειρία γι' ακόμη λίγο. Η ψυχολογία του ασθενούς-μαχητή. Όσο ο πατέρας μου έσφιγγε τα δόντια και κρατούσε το ηθικόν… ακμαιότατον, τόσο απέδιδαν οι θεραπείες. Την ώρα που τον κατέβαλαν οι κακουχίες, η ταλαιπωρία και η κούραση, μας εγκατέλειψε. Συνεπώς, έχουν σημασία τα πάντα στις θεραπείες. Τα κέντρα που τις προσφέρουν, οι δυνατότητές τους, οι ίδιες οι εγκαταστάσεις, το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό και πάει λέγοντας. Όποιος έζησε την εμπειρία του Ογκολογικού -κυρίως λόγω υπερπληθυσμού αρρώστων-, αντιλαμβάνεται τι εννοώ.

Για τις ευρύτερες ελλείψεις νοσηλείας καρκινοπαθών της κυπριακής Πολιτείας ντρέπομαι να μιλήσω. Αποσπασματικά ημίμετρα και πρωτοβουλίες μιας Πολιτείας, που φαίνεται να αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος του προβλήματος.

Και κάτι τελευταίο… Μια νέα αξιόλογη ιδιωτική πρωτοβουλία στον χώρο των Ογκολογικών Νοσηλευτηρίων αναπτύχθηκε στη Λεμεσό. Στην καρδιά της πόλης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Δεν βρέθηκε ένας κρατικός φορέας με όραμα, να δώσει κίνητρα σ’ αυτούς τους ιδιώτες να μεταφερθούν στο πράσινο; Ή σε μιαν απομονωμένη παραθαλάσσια περιοχή; Δεν θα προσέθετε υπεραξία στις υπηρεσίες προς τον ασθενή μια τέτοια τοποθεσία; Δεν θα κέρδιζε και η επιχειρηματική πρωτοβουλία απ’ αυτό; Στο τέλος, δεν θα κέρδιζε και η Κύπρος; Τι σόι «ιατρικό τουρισμό» θέλουμε να παραγάγουμε, χωρίς όραμα;

Επιστρέφω από εκεί που ξεκίνησα. Ας εκτιμήσουμε περισσότερο την υγεία μας. Ας μην περιμένουμε την καταραμένη αρρώστια.