Ο ελεύθερος Tύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός.
Τα λεχθέντα από τον βραβευμένο με Νόμπελ Αλμπέρτ Καμύ φαίνεται πως αγνοούν ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Γενικός Ελεγκτής.

Μόνον έτσι μπορεί να δικαιολογηθούν τα όσα ανέφεραν στις τοποθετήσεις τους σε Ημερίδα για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στην Κύπρο.

Νιώθω έντονα πως τις τελευταίες ημέρες επιχειρήθηκε και επιχειρείται να επιστρέψουν η κυπριακή κοινωνία, το δικαίωμα στην πληροφόρηση και οι λειτουργοί των ΜΜΕ στις πιο σκοτεινές και τραγικές εποχές της Κύπρου. Το φιρμάνι που εξέδωσε ο Κώστας Κληρίδης στη γνωστή υπόθεση Λοϊζίδου, με την απειλή φυλάκισης σε όσους δημοσιεύουν τα «αμαρτωλά» e-mails της 2ης τη τάξει Εισαγγελέως (άρθρο 122ΛΚ, κεφ.154), μόνον τυχαίο δεν είναι. Αποκαλύπτει συμπεριφορές, φωτίζει τρόπο σκέψης.

Ας βάλουμε, όμως, τα πράγματα κάτω νηφάλια

Γεγονός πρώτο: Τα όσα έγραφε η Εισαγγελέας προς τους Ρώσους και για τα οποία ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας νιώθει «ότι βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση», δεν θα γίνονταν γνωστά, αν οι δημοσιογράφοι δεν εκπλήρωναν την αποστολή τους.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό, η ουσία του ζητήματος να ανάγκασε τον Γενικό Εισαγγελέα να διατάξει (μόνο) πειθαρχική έρευνα για την Ελένη Λοϊζίδου, την ώρα που απειλεί επαναλαμβανόμενα με... ποινικές διώξεις τους αγγελιαφόρους! Ο Κώστας Κληρίδης ξεχνά, φαίνεται, τα Panama Papers, τα Paradise Papers, τη λίστα Λαγκάρντ και τόσα άλλα. 

Όλα «προϊόντα υποκλοπής» που εξυπηρετούν, όμως, ένα ευρύτερο καλό. Που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Γι’ αυτό άλλωστε και η Κυπριακή Δημοκρατία τα... «αξιοποιεί» ποικιλοτρόπως, με τις ευλογίες και της Εισαγγελίας. Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Την ίδια ώρα, δεν άκουσα κουβέντα για το γεγονός ότι ο Γενικός Εισαγγελέας ήταν αποδέκτης αρκετών e-mails της Ελένης Λοϊζίδου και άρα γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει τουλάχιστον τις… εξωθεσμικές πρακτικές που η Εισαγγελέας ακολουθούσε.

Γεγονός δεύτερο: Η Ελένη Λοϊζίδου έχει ατομικά δικαιώματα και βεβαίως είναι αθώα, μέχρι να αποδειχτεί στα δικαστήρια η ενοχή της. Για την ώρα, βέβαια, αυτή η Πολιτεία νιώθει πως ο μόνος λόγος για να την ελέγξει είναι για το... πόσο καλά ή κακά έκανε τη δουλειά της και όχι αν έβλαψε τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας της. Υποψιάζομαι πως και στο Παρίσι, αν μια αντίστοιχη Εισαγγελέας έστελνε αβέρτα ραβασάκια (love Eleni) στους Ρώσους καρφώνοντας θεσμούς, αξιωματούχους του κράτους, υπηρεσίες και πρόσωπα θυμίζοντας τη... Μάτα Χάρι, με τον ίδιο τρόπο θα την αντιμετώπιζαν…

Γεγονός τρίτο: Γενικός Εισαγγελέας και Γενικός Ελεγκτής διεκδίκησαν και έχουν ρόλο στα δημόσια πράγματα που ξεφεύγει των στενών ορίων των αρμοδιοτήτων τους. Εμφανίζονται ως... Διόσκουροι, ανταλλάσσοντας ασίστ (!) πριν από το τελικό καλάθι! Με απλά λόγια, δίνουν πολιτική απόχρωση στη δράση τους και σηκώνουν το λάβαρο του αγώνα κατά της διαπλοκής.

Θα πρέπει, όμως, να μάθουν να αντέχουν και  στην κριτική ως πολιτικά όντα. Γιατί, για να κρίνεις, πρέπει να είσαι έτοιμος και να κριθείς. Η λογική «όσοι μας κριτικάρουν εκπροσωπούν τη διαφθορά και τα σκοτεινά συμφέροντα», εκτός από παιδαριώδης είναι και υβριστική και αντιστρέφεται, και πολύ εύκολα... Άλλωστε και οι δύο ανεξάρτητοι αξιωματούχοι κρίνονται από τα αποτελέσματά τους. Όταν οι επιτυχίες τους διαδέχονται η μία την άλλη, αξίζουν χειροκρότημα και η Πολιτεία μας λογικά ακμάζει. Όταν οι αποτυχίες τους είναι εκκωφαντικές και επαναλαμβανόμενες, σημαίνουν συναγερμοί ότι… τέλος πάντων «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

Ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Γενικός Ελεγκτής δεν γίνεται να είναι επιλεκτικοί. Η καθαρτήρια λογική «όλα στο φως» θα πρέπει και αφορά και τους ίδιους. Ακούραστα, ασυμβίβαστα, χωρίς φόβο και πάθος.  Άλλωστε, αφού θέλουν πολιτικό ρόλο, οφείλουν να θυμούνται πως «οι πολιτικοί που τους ενοχλούν τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα...».