H «πατρική αγκαλιά» του «εκσυγχρονιστή Ερντογάν», οι υμνολογίες στον δύσμοιρο Ακιντζί, ο καταστροφικός πόλεμος του κατεστημένου και η δοξολογία στην ουτοπία της «βιώσιμης» ομοσπονδίας

· Πώς οι Αμερικανοί εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» και πώς πωλούν εν μια νυκτί κράτη και συνεργάτες

· Πέτυχαν ή όχι σχεδιασμοί των ΗΠΑ και προκαλούν το υφιστάμενο χάος στη Μ. Ανατολή

· Πώς η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί τους Κούρδους για να βάλει χαλινάρι στην Άγκυρα

· Η ισχύς ως εργαλείο σταθερότητας και αποτροπής πολέμου

Ο πόλεμος των πετρελαίων και της ισχύος έχει τις δικές του λογικές εξηγήσεις και αποτυπώνεται μέσα από διπλωματικές βρομιές, που σταδιακά βλέπουν το φως της ημέρας. Η Κύπρος δεν είναι ο ομφαλός της Γης. Βρίσκεται, όμως, σε μια γεωπολιτική και γεωστρατηγική περιοχή, όπου διακυβεύονται συμφέροντα και δη των Μεγάλων Δυνάμεων και η επιβίωσή της δεν μπορεί να προκύψει ως διά μαγείας, αλλά με στρατηγικούς σχεδιασμούς και στόχους, στη βάση της Ρεαλιστικής Σχολής Σκέψης και ουχί του εξευμενισμού και της ουτοπίας.

Ο πόλεμος στη Συρία και στην Μέση Ανατολή είναι συναφής με τις οδούς των πετρελαίων, καθώς και τις προσπάθειες, όχι μόνο των παγκόσμιων, αλλά και των περιφερειακών δυνάμεων να κερδίσουν μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή. Και τα όσα αποκαλύπτονται, κυρίως μέσα από αμερικανικά έγγραφα, συνιστούν καλό μάθημα για επιδεκτικούς και όχι ανεπίδεκτους μαθήσεως.

Χρηματοδότηση ISIS

Εάν μελετήσει κάποιος τα έγγραφα, που διαρρέουν για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως παγκόσμιας δύναμης και τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων, θα διαπιστώσει για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και δη τον πόλεμο της Συρίας, που επηρεάζουν εκ των πραγμάτων και την Κύπρο, τα εξής:

1. Τα όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή αλλά και ευρύτερα στον Μουσουλμανικό - Αραβικό Κόσμο είχαν αποφασιστεί από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της κυβέρνησης Μπους και συνεχίστηκαν επί Ομπάμα, στον λεγόμενο διαρκή πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Είχε, μάλιστα, ληφθεί απόφαση για την αποκαθήλωση σειράς καθεστώτων. Από το Αφγανιστάν ώς τη Συρία.

2. Η ISIS, όταν δεν είχε λάβει τις διαστάσεις που έχει λάβει σήμερα, κρατικών, δηλαδή, δομών και οργάνωσης, στη βάση του Χαλιφάτου, είχε χρηματοδοτηθεί, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία με τις ευλογίες των ΗΠΑ σε μια πολιτική, που στόχο είχε να στρέψει τις φανατικές ισλαμικές τρομοκρατικές ομάδες και οργανώσεις τη μία εναντίον της άλλης, δηλαδή τους Σουνίτες σε βάρος των Σιιτών, κυρίως του Ιράν, που θεωρούνταν οι σπόνσορες τρομοκρατικών οργανώσεων, που δρούσαν σε βάρος του Ισραήλ, των ΗΠΑ και του Δυτικού Κόσμου.

Όπως αναφέρει επί τη βάσει εγγράφων και άλλων στοιχείων ένας από τους πιο αξιόλογους και βραβευμένους αναλυτές στην Αμερική, ο Seymour Hersh: «Οι ΗΠΑ πήραν μέρος σε μυστικές επιχειρήσεις που είχαν στόχους το Ιράν και τη Συρία». Και να τι αναφέρει για τις χρηματοδοτήσεις: «Η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας με την έγκριση των ΗΠΑ θα προωθούσαν χρηματοδοτήσεις και λογισμική βοήθεια για την αποδυνάμωση της κυβέρνησης του Προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ».

Και σε ποιους θα πήγαινε η βοήθεια; Όπως ο ίδιος αναφέρει «προς σουνιτικές εξτρεμιστικές Οργανώσεις, εχθρικές προς τις ΗΠΑ και συμπαθείς προς την Αλ Κάιντα». Μεταξύ αυτών των Οργανώσεων ήταν και η ISIS, η οποία το 1999 ιδρύθηκε ως «Jama'at al-Tawhid wal-Jihad», ενώ το 2003, όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ, συνενώθηκε με άλλες σουνιτικές Ομάδες και Οργανώσεις αντίστασης.

Στις 29 Ιουνίου του 2014 πήρε τη σημερινή μορφή ως Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, που απειλεί τους πάντες στο όνομα του Αλλάχ. Και οι ΗΠΑ θερίζουν ό,τι έσπειραν. Το ίδιο και η Σαουδική Αραβία. Τις συνέπειες, όμως, υπόκειται ολόκληρη η Δύση, ακόμη και ο μουσουλμανικός κόσμος, που αρνείται να υποταχθεί στην ISIS.

Διάλυση Συρίας και αγωγοί

3. Το καθεστώς της Συρίας αποφασίστηκε να αποκαθηλωθεί για τους εξής λόγους: α. Ήταν δικτατορικό και υπέθαλπε μαζί με το Ιράν την τρομοκρατία. β. Ήταν πρόβλημα για το Ισραήλ. γ. Αρνήθηκε να υπογράψει τη συμμετοχή του στον αγωγό Τουρκίας - Κατάρ, που ευνοούσαν οι Αμερικανοί, αφού θα διοχέτευε φυσικό αέριο και πετρέλαιο προς την Ευρώπη και θα περιόριζε τις ενεργειακές εξαρτήσεις των Ευρωπαίων έναντι της Ρωσίας.

Αντί αυτού του αγωγού, η Συρία υπέγραψε μια «συμφωνία συναντίληψης» με το Ιράκ και το Ιράν για έναν άλλο αγωγό (Φιλίας), με τις ευλογίες προφανώς της Μόσχας. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, δεν είναι το γεγονός ότι τόσο η Τουρκία όσο και το Κατάρ, καθώς και η Σαουδική Αραβία, όπως και οι ΗΠΑ με τη Βρετανία, ήθελαν την απομάκρυνση του Άσαντ για να τον αντικαταστήσουν με έναν άλλον ηγέτη, που θα ήταν του χεριού τους.

Και καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι επενέβη η Ρωσία στη Μέση Ανατολή, αφενός για να προστατέψει τα δικά της ενεργειακά συμφέροντα και αφετέρου τα ευρύτερα γεωπολιτικά και δη τη στρατιωτική της Βάση στην Ταρτούς, όπως και την κυβέρνηση Άσαντ, προβάλλοντας μάλιστα το πρόσχημα, το οποίο έχει λογική. Ότι η δύναμη που θα αντικαθιστούσε το υφιστάμενο δικτατορικό καθεστώς της Συρίας ήταν η ISIS, η οποία όχι μόνο είχε ξεφύγει από τον έλεγχο των δημιουργών της, αλλά ήταν και χειρότερο καθεστώς από το υφιστάμενο. Και η επέμβαση της Μόσχας έχει άλλη μια αιτία. Είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των ΗΠΑ να τελειώσουν τον πόλεμο.

Η «τραγωδία» της Σ. Αραβίας, το Ιράν και η Τουρκία

Το τραγικό για τη Σαουδική Αραβία, η οποία χρηματοδότησε τη σουνιτική ISIS, είναι διπλό: Αφενός η ISIS απειλεί τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας, διότι θέλει να της πάρει τα κεφάλια, προκειμένου να επεκτείνει το Χαλιφάτο της. Αφετέρου, οι ΗΠΑ και η λοιπή διεθνής κοινότητα έχουν κλείσει συμφωνία με το Ιράν, στο θέμα του πυρηνικού προγράμματος και η χώρα προσδοκάται ότι σταδιακά θα ενσωματωθεί στη διεθνή κοινότητα και στον ενεργειακό χάρτη ως ανταγωνίστρια του Σουνιτών και της Σαουδικής Αραβίας.

Είναι πρόδηλο ότι οι ΗΠΑ:

Α. Απέτυχαν να εμπεδώσουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα.

Β. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «πωλήσουν» τη Σαουδική Αραβία, να στραφούν και προς το Ιράν και να εφαρμόσουν και σε αυτήν την περίπτωση το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε».

Γ. Δεν είχαν κανένα δισταγμό να διαφοροποιηθούν από τα τουρκικά συμφέροντα, δημιουργώντας μιαν αυτόνομη κουρδική περιοχή στο Ιράκ για τον έλεγχο των πετρελαίων μέσω της Exxon και να επιδιώκουν με τη λύση στο Συριακό, την εγκαθίδρυση άλλης μιας κουρδικής αυτόνομης περιοχής στη Συρία σε περίπτωση λύσης και εφαρμογής ενός αποκεντρωτικού ομοσπονδιακού συστήματος, ανάλογου με εκείνου του Ιράκ ή της Βοσνίας, που δεν λειτούργησαν ποτέ. (Ας μας προβληματίσει).

Αυτή η επιλογή έχει σχέση και με τη χαλιναγώγηση της τουρκικής αλαζονείας και με τους δρόμους του πετρελαίου.

«Διαίρει και βασίλευε»

Τα ανωτέρω τεκμαίρονται, όπως έχουμε ήδη επισημάνει, από τα ίδια τα έγγραφα των ΗΠΑ. Αναφερόμενος επί τούτων ο Στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, ο οποίος διετέλεσε και επικεφαλής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, τόνισε, λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ότι είχε εκπονηθεί στρατηγικός σχεδιασμός «επίθεσης και καταστροφής σε βάρος 7 χωρών εντός πέντε ετών».

Και πρόσθεσε ότι ο σχεδιασμός: «Άρχιζε από το Ιράκ και μετά κάλυπτε τη Συρία, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν». Αυτά συνέβαιναν από το 2001 και ως φαίνεται η υλοποίηση του σχεδιασμού πήρε περισσότερο από πέντε χρόνια με αναπροσαρμογές δράσης, αφού μέσα από άλλα διαρρέοντα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και της Βρετανίας, στο θέμα του Ιράν υπήρχαν δυο επιλογές. Η μία ήταν να τεθεί το μυστικό σχέδιο που είχε καταρτιστεί από την κυβέρνηση Μπους το 2007 για επιχειρήσεις εντός του Ιράν. Το άλλο ήταν η άλωση του καθεστώτος εκ των έσω.

Τελικώς, όταν έχασαν την εξουσία οι σκληροπυρηνικοί στο Ιράν, αποφασίστηκε μέσα από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, μια αρχική συγκατοίκηση στο διεθνές σύστημα μεταξύ Δυτικών και Ιρανών. Αφενός διότι ο πόλεμος μαζί τους θα ήταν από κάθε άποψη ασύμφορος και καταστροφικός και αφετέρου επειδή με βάση αξιολογήσεις των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο του Περσικού Κόλπου ήταν αναγκαίο για τις βιομηχανικές χώρες, ενώ, ταυτοχρόνως, θα έπρεπε να περιοριστεί και η ενεργειακή και πολιτική εξάρτηση, που είχε η Δύση έναντι της Σαουδικής Αραβίας, που ήταν, εκτός των άλλων, αποτέλεσμα του ψυχρού πολέμου των ΗΠΑ με το Ιράν.

Επί τούτου, σχετική αναφορά υπάρχει σε «report» του 2008 (US Army-funded Rand), στο οποίο, εκτός των άλλων, γίνεται λόγος στην πολιτική των ΗΠΑ στη βάση του «διαίρει και βασίλευε». Τονίζονται, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Το "διαίρει και βασίλευε" εστιάζεται στην εκμετάλλευση των ρηγμάτων που υπάρχουν ανάμεσα στις ομάδες των Σαλαφιτών Τζιχαντιστών με στόχο να στραφούν ο ένας εναντίον του άλλου και να σπαταλούν την ενέργειά τους στις εσωτερικές τους συγκρούσεις.

Αυτή η στρατηγική στηρίζεται σε μια βαθιά συγκαλυμμένη δράση, με επιχειρήσεις πληροφοριών, μη συμβατικό πόλεμο (που προφανώς παραπέμπει στον κυβερνοχώρο) και στήριξη σε γηγενείς δυνάμεις ασφαλείας». Εξηγείται εν συνεχεία πώς θα υποστηριχθούν διάφορες ομάδες ακόμη και κυβερνήσεις για την επίτευξη των αμερικανικών στρατηγικών στόχων. Δείγμα του πώς, έστω και μερικώς, προέκυψε η «Αραβική Άνοιξη», που κατέληξε σε βαρύ χειμώνα.

Η ισχύς αποτρέπει τον πόλεμο

Σημειώνουμε ότι το 2008 είχε γίνει η αποτυχημένη προσπάθεια του ΝΑΤΟ για προέκταση προς τις περιοχές, οι οποίες ελέγχονται από τη Μόσχα, όπως η Γεωργία, όπου ξέσπασε πόλεμος και σηματοδότησε την απαρχή της ρωσικής αντεπίθεσης από την Κριμαία ώς τη Συρία. Και από αυτήν την αντεπίθεση προέκυψε η κρίση με την Τουρκία, που είναι συναφής με τον έλεγχο της Ευρασίας και των οδών των πετρελαίων. Και αυτά αναφέρονται για τους εξής λόγους:

Η ιδιοκτησία από ένα κράτος πηγών φυσικού αερίου ή πετρελαίου δεν σημαίνει ότι είναι και ο κύριος εκμεταλλευτής τους εκτός εάν διαθέτει ισχύ. Και αν δεν έχει, οφείλει να φτιάχνει συμμαχίες. Στη Ρεαλιστική Σχολή Σκέψης πρώτιστη αρχή είναι η κατοχή της δικής σου κρατικής και εθνικής ασφάλειας και μετά οι συμμαχίες με παγκόσμιες ή περιφερειακές δυνάμεις όπως είναι το Ισραήλ, λόγω σύγκλισης ενεργειακών συμφερόντων και γεωπολιτικών - γεωστρατηγικών.

Η μοναδική έξοδος του Ισραήλ, ένεκα των προβλημάτων με τα μουσουλμανικά κράτη και κυρίως με την Τουρκία, είναι μέσω Κύπρου. Και, ως εκ τούτου, εάν η έξοδος αυτή πέσει στα χέρια της Άγκυρας, λόγω μίας ομοσπονδίας, τότε η κατάσταση στην περιοχή μας δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα οδηγηθεί σε συνθήκες αποσταθεροποίησης αντί ασφάλειας. Όσο ενισχύεται η Τουρκία, όπως μπορεί να συμβεί σε μια ομοσπονδία στην Κύπρο, τόσο πιο πολύ ανησυχεί το Ισραήλ και τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται η κατάσταση.

Όσο, δε, για τις ΗΠΑ, δεν έχουν επιτύχει τους στρατηγικούς τους στόχους, όπως τους έχουν σχεδιάσει από το 2001. Και δεν μπορεί να τους έχει κανείς τυφλή εμπιστοσύνη. Εκείνο που μπορεί να διαθέτει ένα κράτος είναι καλές Μυστικές Υπηρεσίες και Ένοπλες Δυνάμεις, ως βασικές προϋποθέσεις αξιοπιστίας και συμμαχιών. Όταν έχεις τα χάλια σου τα μαύρα, όπως σήμερα η Εθνική Φρουρά, γιατί κάποιος να προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία μαζί σου.

Η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ δεν προχωρεί, διότι δεν έχουμε αξιόπιστες ένοπλες δυνάμεις, οπότε το σόι συμμαχία θα είναι, αλλά ακόμη και αν προχωρήσουμε, θα είμαστε σε μειονεκτική θέση. Δηλαδή, σε περίοδο κρίσης θα βρεθούμε μεταξύ των ισλαμικών ιεράκων της Άγκυρας και των λευκών καρχαριών, όπως το έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, του Ισραήλ. Και ας μη σπεύσουν να ισχυριστούν κάποιοι ότι οι αντιλήψεις αυτές οδηγούν σε πόλεμο.

Αντίθετα, η ισχύς και δη η στρατιωτική, δημιουργεί τη λεγόμενη αποτρεπτική απειλή, που σημαίνει σταθερότητα, άσκηση περισσότερης κυριαρχίας και ασφάλεια, διότι το κόστος του επιτιθέμενου θα είναι μεγαλύτερο από το όποιο όφελος.

Στην περίπτωση της Κύπρου, η Τουρκία, πλέον, όχι στρατιωτικό κόστος δεν έχει από την κατοχή αλλά ούτε διπλωματικό ούτε οικονομικό, αφού στον βωμό του διαλόγου για μια τουρκικών προδιαγραφών λύση ομοσπονδίας ανοίγουμε τους δρόμους της Άγκυρας διεθνώς και δη στην Ε.Ε., όπου ενταχθήκαμε, όπως έλεγαν οι ηγέτες μας, για λύση που θα ήρε τα τετελεσμένα της εισβολής, δηλαδή τον πληθυσμιακό, γεωγραφικό και διοικητικό διαχωρισμό του νησιού, ο οποίος, όμως, νομιμοποιείται με την ομοσπονδία.

Οι ηγεσίες του τόπου στην πλειοψηφία τους, αφού σκότωσαν και σκοτώνουν κάθε διπλωματική και νομική επιλογή εντός και εκτός Ε.Ε., θέτουν μαζί με τους κατά καιρούς κήρυκες και παρακμάζοντες κομματικούς τους στρατούς το εξής φτηνό, πλέον, ερώτημα, σε όσους διαφωνούν με τα αδιέξοδα της υφιστάμενης ουτοπικής πολιτικής: Και τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο; Και βεβαίως, όχι, αλλά για να αποφύγουμε την κρίση και τον πόλεμο κάθε φορά που βγαίνει ο τουρκικός στόλος στα οικόπεδα της ΑΟΖ μας, προβαίνουμε σε υποχωρήσεις. Αποδεχόμαστε να είναι στο τραπέζι το πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή η παρθενογένεση, οι εγγυήσεις, η εκ περιτροπής προεδρία και όλες οι συναφείς θέσεις του βαθέος κράτους.

Η πλάνη της παράδοσης Η

Αλλά ας τονιστεί και κάτι άλλο συναφές: Πόλεμος έγινε! Και μάλιστα από το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο του τόπου. Και ο δικός τους πόλεμος ήταν καταστροφικός. Τον ζούμε μαζί με την τουρκική κατοχή. Αποτυπώνεται στα 10 δις ευρώ του μνημονίου, στο κούρεμα, στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και σε άλλες ζημιές.

Εάν μόνο ένα μέρος των 10 δις ευρώ δίναμε για τις ένοπλες δυνάμεις, η Κύπρος θα ήταν αστακός, θα μας ελάμβαναν σοβαρά υπόψη φίλοι και εχθροί, θα είχαμε ήδη συνάψει συμμαχία με το Ισραήλ. Και η Τουρκία θα συμπεριφερόταν αλλιώς. Τώρα, δεν έχουμε ούτε κανόνια ούτε βούτυρο. Έχουμε το φυσικό αέριο, το οποίο όμως δεν μπορούμε να προστατεύσουμε και να εκμεταλλευθούμε λόγω έλλειψης ισχύος.

Το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο έφερε τα πράγματα εδώ που τα έφερε, για να μας λέει και το ίδιο και οι οπαδοί του ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, προβάλλοντας τον ξεπεσμένο και ανήθικο ισχυρισμό ότι το ψευδοκράτος δήθεν είναι απ' εδώ και όχι απ' εκεί. Και άρα ο δικός τους «ρεαλισμός» επιβάλλει να «απορροφηθούμε» στο πλαίσιο ενός συνεταιρισμού και μιας τουρκικών προδιαγραφών ομοσπονδίας, όπως επινοήθηκε από το 1956, για να γίνουμε ξανά «κράτος»! Τι αφελής που είναι η πλάνη της παράδοσης!

Διότι, ακόμη και αν παραδοθούμε, ακόμη και αν πούμε ναι στη λύση της ομοσπονδίας, χωρίς ισχύ, το επόμενο πρωί εάν δεν υπακούσουμε στις υποδείξεις της Τουρκίας, θα μπούμε σε νέες περιπέτειες. Και ποιος θα μα σώσει; Οι ξένοι; Είναι κατανοητό τι συμβαίνει απ' όσα έχουμε ήδη αναφέρει ανωτέρω σε σχέση με την περιοχή μας, καθώς και από δικές μας εμπειρίες. Και αν δεν μας σώσουν οι ξένοι, ποιος θα μας σώσει, αυτοί που μας έχουν χρεοκοπήσει και οικονομικά και πολιτικά;

Ποιος; Τα «σαΐνια» του συστήματος, τα οποία με αμίμητη «πολιτική οξυδέρκεια», «διορατικότητα», «σοβαρότητα» και, μάλιστα, επί τη βάσει ανεκδιήγητων «σοφών» εκτιμήσεων έστηναν φιέστες για τους «μεσσίες» της «λύσης», υμνολογώντας άλλοτε τον δύσμοιρο, όπως εξελίσσεται, Μουσταφά Ακιντζί και άλλοτε δοξολογώντας τον Σουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν; Τον μέγα «δημοκράτη και εκσυγχρονιστή», όπως τον αποκαλούσαν, που ήταν έτοιμος να «λύσει» το Κυπριακό και να μας βάλει μαζί με τους Τουρκοκύπριους στη στοργική πατρική του αγκάλη...