Με τα F16 πετούν πάνω από τα σπίτια μας, δεν τρόμαξε η Τουρκία την Κυριακή το πρωί. Τρόμαξαν τα παιδιά μας. Αυτά που καλούνται να πιστέψουν ότι η ειρήνη είναι εφικτή σε αυτή τη χώρα.  

Τον βίαιο ήχο των F16 δεν τον είχα ξανακούσει. Ούτε θυμήθηκα την εθνική εορτή της 1^ης Οκτωβρίου. Εκείνη την τρομακτική στιγμή της Κυριακής που άκουσα τον εκκωφαντικό και τρομακτικό ήχο των πολεμικών αεροπλάνων να έρχεται κατά πάνω μας, σκέφτηκα πόλεμο, θάνατο, και ανέμενα ένα γεγονός που μπορεί να σήμαινε το τέλος μας. Μερικά λεπτά αργότερα, όταν μίλησα με ένα-δυο ανθρώπους λίγο πιο ενημερωμένους από μένα, ησύχασα μεν, εξακολουθούσα να μην βλέπω το εορταστικό της υπόθεσης δε. Έμεινα με το φόβο του πολέμου και του θανάτου, να τρέμω και να προσπαθώ να κατανοήσω ποιος ηλίθιος σκέφτηκε να βάλει πολεμικά αεροπλάνα να κάνουν φιγούρες πάνω από τα σπίτια μας.

Τέτοιες επιδείξεις δεν τρομάζουν τον Τούρκο. Ούτε για εσωτερική κατανάλωση κάνουν. Με όλα όσα γνωρίζουμε για την στρατιωτική θητεία στην Κύπρο, μήπως πιστεύει κανείς ότι θα μας εντυπωσιάσουν οι φιγούρες των πολεμικών αεροπλάνων; Αυτά είναι κόλπα παλιά, τότε που ήμασταν λιγότερο κυνικοί και βλέπαμε την γαλανόλευκη συγκινημένοι. Για μαθήματα σωστής αξιοποίησης της θητείας στον στρατό, μιλήστε με τους Ισραηλίτες (εξαιρετική αναφορά γίνεται στο βιβλίο Start-up Nation: The Story of Israel's Economic Miracle).

Αν ήθελε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πραγματικά να επικοινωνήσει με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, όπως επιδίωξε να κάνει στον λόγο του μετά την παρέλαση, γιατί δεν τους απευθύνει δυο λόγια στην Τουρκική; Ας είναι παπαγαλία και ας είναι και σπασμένα. Κάτι τέτοιο, δεν επιβάλλει κάποιος σεβασμός προς αυτούς τους ανθρώπους που αποκαλούμε συμπατριώτες μας, τέλος πάντων; Τι περίμενε, δηλαδή, να τους τα μεταφράσει το Bayrak;

Με τη λαιμαργία για την εξόρυξη και κυρίως πώληση του φυσικού αερίου, στρέψαμε την προσοχή της Τουρκίας στο γεγονός ότι όσο ισχύει η συνθήκη της Ζυρίχης, που είναι η συνθήκη εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, διατηρεί επεμβατικά δικαιώματα εγγυήτριας δύναμης. Εν ολίγοις, πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι. Μας έμεινε στα χέρια η ταλαιπωρημένη συνθήκη της Ζυρίχης, κρατώντας από αυτήν η κάθε πλευρά μόνο όσα την συμφέρουν και στρουθοκαμηλίζοντας για τα υπόλοιπα.

Και το χειρότερο, ενώ κατηγορούμε και ενίοτε λυπούμαστε την κοινότητα των Τουρκοκυπρίων για την εξάρτηση που έχουν από την Τουρκία, εμείς κρατάμε χέρι-χέρι με την Ελλάδα σαν «δυο φίλοι που τρώνε το σταφύλι». Δεν κάνουμε βήμα χωρίς να ρωτήσουμε ‘τη μαμά’ και μετά κατηγορούμε τους άλλους. Εθνικιστές της πεντάρας είμαστε, που από τη μια καλούμε τους Τουρκοκύπριους για να συμβιώσουμε και από την άλλη, την μέρα της ανεξαρτησίας μας, πετάμε τα F16 της ‘μαμάς’ πατρίδας.

Έχω την υποψία ότι είναι κι αυτό ένα άκομψο προεκλογικό κόλπο. Λίγη φιγούρα και λίγος φόβος κρατούν τους ψηφοφόρους μακριά από την αλλαγή.