*** Όπου κυριάρχησε ο φόβος, έδυσε η ελευθερία και όπου υπήρξε η επιβολή, χάθηκε η βούληση. Ο φόβος αφαιρεί τα φτερά της πεταλούδας και την αφήνει κάμπια. Της στερεί την ελευθερία του πετάγματος και την αναγκάζει να σύρεται στο χώμα υπό τον κίνδυνο είτε να πατηθεί είτε να παροπλιστεί και να κινείται εντός καθορισμένων ορίων.

*** Τα βακτήρια του φόβου ή μάλλον καλύτερα του εκφοβισμού, έχουν εξαπλωθεί παντού, με αποτέλεσμα σε όλες τις κοινωνίες και τις μικροκοινωνίες να κυριαρχούν οι γεννήτορες και υποκινητές του φόβου και να πλειοψηφούν τα θύματά τους.

*** Οι γεννήτορες του φόβου, αυτοί δηλαδή οι οποίοι σπέρνουν συνειδητά τον φόβο, είναι συνήθως άτομα, τα οποία κατέχουν θέσεις εξουσίας και μέσω αυτής της μεθόδου επιχειρούν να ελέγξουν τους «υπηκόους» τους.

*** Δημιουργούν μια… «σπηλιά», στην οποία χώνουν τους «υπηκόους» τους και τους κρατούν στο σκοτάδι και μακριά από την πραγματικότητα. Μέσα από δήθεν αγαθά μειδιάματα, τους αποκρύπτουν τα αληθινά κίνητρα και σκοπούς τους.

*** Οι «ευγενείς» τρομοκράτες (γεννήτορες του φόβου) ασκούν μια ψυχολογική βιαιότητα και,  χειραγωγώντας τους «υπηκόους» τους, τους υποβάλλουν σ' έναν υποτιθέμενο κίνδυνο: Ότι δηλαδή αν αποτολμήσουν να εξέλθουν της «σπηλιάς», θα κινδυνεύσει η ίδια η ύπαρξή τους.

*** Το όλο σκηνικό, θα μπορούσε να διασυνδεθεί κάλλιστα με το σπήλαιο του Πλάτωνα στην Πολιτεία. Ο μύθος, που αποτελεί ίσως την πιο παραστατική μεταφορά όλων των εποχών, περιγράφει τη ζωή των δεσμωτών (φυλακισμένων) σε μια σπηλιά, όπου οι μόνες εικόνες τους ήταν οι σκιές που δημιουργούνταν στο τοίχωμα του σπηλαίου. Επρόκειτο βέβαια για μια εικονική πραγματικότητα, για μια ψευδή αλήθεια.

*** Όποιος αποτολμούσε να βγει από τη σπηλιά και να αντικρίσει το φως του ήλιου και το καλό (αγαθόν), διαπίστωνε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική. Αν επεδίωκε, όμως, να μαρτυρήσει την αλήθεια στους δεσμώτες του σπηλαίου, κινδύνευε να μη γίνει πιστευτός ή και να χάσει τη ζωή του. Εξ ου και ο υπαινιγμός για θανάτωση του Σωκράτη.

*** Ο φόβος, που πολλές φορές αποτελεί ψευδαίσθηση και είναι ομολογουμένως ανθρώπινη αδυναμία, περιορίζει την προσωπική ελευθερία. Καταλύει την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων και, αν δεν πολεμηθεί, στο τέλος τους ακυρώνει.

*** Κανένας φόβος, όμως, δεν μπορεί να ορίζει τη μοίρα μας. Ή τουλάχιστον δεν μπορεί να την ορίζει εσαεί. Άρα, λοιπόν, ας επανιστάμεθα στον φόβο. Ας σταθούμε απέναντί του, έχοντας επίγνωση πως καμιά επανάσταση δεν γίνεται με ροδόνερο και πίστη ότι κανένας φόβος δεν είναι ανίκητος.

Παρεμπιπτόντως, έχετε υπ' όψιν ότι κάποια στιγμή ξυπνάει ο λαός και το παιχνίδι με το τσαλαπάτημα της πεταλούδας σφραγίζεται με ημερομηνία λήξης.

Και το άσχετον, είμαι αληθινά ευγνώμων για τους συνεργάτες μου.