*** Το πιο χρήσιμο εγχειρίδιο στις μέρες μας, ίσως, είναι αυτό προς αντιμετώπιση των «καραόλων» και ειδικότερα των γυμνοσάλιαγκων («βουρβουλλάες», κατά το κυπριακόν).

*** Μάλιστα, επειδή στις μέρες μας βρέχει καθημερινά εκπτώσεις αξιών, ήθους, εντιμότητας και αλήθειας, η εμφάνιση του είδους ανθεί και η καταπολέμησή του φαίνεται να χρειάζεται συντονισμένη επιχείρηση και ψεκασμούς παντός είδους.

*** Κάθε φορά που παρουσιάζεται έξαρση του φαινομένου, θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου που έλεγε μια χαρακτηριστική ατάκα, την οποία τότε, ως παιδί, δεν μπορούσα να αντιληφθώ, αλλά σήμερα χρειάζομαι δυο - τρία υπογλώσσια για να συνέλθω.

*** Περί του «έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους» ο λόγος...

*** Η έκφραση θυμίζει τον διδακτικό μύθο του Αισώπου, για τον αετό και το σαλιγκάρι, ο οποίος με τη λαϊκή θυμοσοφία απέκτησε κι άλλες παραλλαγές. Κάποιοι εξ υμών ίσως να γνωρίζετε «τον αετό και το σκουλήκι»...

*** Όπως και να ΄χει και τα δύο είδη είναι ασπόνδυλα, έρπουν και είναι γλοιώδη.

*** Κρίνω σκόπιμο να υπομνήσω την ιστορία, διότι στις μέρες μας πάσχουμε συν τοις άλλοις καθολικά από κοντή μνήμη.

*** Ήτανε μια φορά ένας αητός που σταμάτησε στην κορυφή ενός βουνού για να ξαποστάσει. Καθώς αγνάντευε, έπιασε το μάτι του έναν γυμνοσάλιαγκα να επιχειρεί ν' ανέβει στην κορυφή. Προς στιγμήν σκέφτηκε να τον βοηθήσει, αλλά η αποκρουστική του εμφάνιση τον απέτρεψε.

*** Έπειτα από κάποια ώρα, ο γυμνοσάλιαγκας πλησίασε τον αετό. «Τα κατάφερες, τελικά», του είπε ο αετός. «Ναι», απάντησε ο γυμνοσάλιαγκας, «γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά μου κατάφερα ν' ανέβω στην κορυφή».

*** Η πρώτη, αβασάνιστη σκέψη ενδεχομένως να υποδεικνύει πως η προσπάθεια του γυμνοσάλιαγκα επιβάλλεται να εκτιμηθεί. Η παραδοχή του, όμως, όχι. Ήταν μια παραδοχή υπό τον φόβο πως μια χαψιά του αετού θα ήταν αρκετή για να τον ρίξει στον πάτο.

*** Η δεύτερη σκέψη, ωστόσο, γεννά την απορία, εάν θα πρέπει να μετρήσει και ο τρόπος με τον οποίο ανεβαίνει κανείς στην κορυφή.

*** Εάν ακτινοσκοπήσουμε το ζήτημα εντελώς ρεαλιστικά, πάντως, το δεδομένο είναι πως η κορυφή αποτελεί εκ των πραγμάτων τον φυσικό χώρο των αετών.

*** Όπως και να ΄χει, εξ όσων γνωρίζω, στον αισώπειο μύθο ο αετός δεν σχολίασε την απάντηση του γυμνοσάλιαγκα. Ίσως, διότι αξιοπρέπεια είναι: να αποσιωπάται η αναξιοπρέπεια.

*** Ίσως και πάλι διότι «πολλοί μπορούν να προσποιηθούν πως έχουν καρδιά, αλλά δεν μπορούν να προσποιηθούν πως έχουν πνεύμα».

Παρεμπιπτόντως, εάν κανείς εξ υμών διαθέτει το εγχειρίδιο για στήριξη της προσπάθειας, έχει καλώς. Εξ όσων πληροφορούμαι, για τους ασπόνδυλους «βουρβουλλάες» βοηθά το αλάτι, όχι όμως και για τους δίποδους...

Άσχετον: Ζήτω η 25η Μαρτίου, ζήτω το Έθνος!