Η αλλαγή των σχέσεων της Τουρκίας και με την Αμερική και με το Ιράν οφείλονται στις εξελίξεις του κουρδικού. Η εμμονή της Τουρκίας κατά των Κούρδων και η φοβία της σε σχέση με τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν προκαλούν φθορές διπλωματικές. Η Τουρκία δεν έχει καταφέρει να πείσει τις ΗΠΑ να μην υποστηρίζουν τους Κούρδους. Κι επειδή τώρα μέσω της αλλαγής της κυβέρνησης αυτή η ενίσχυση έγινε και πιο σημαντική, η αντιδραστικότητα της Τουρκίας είναι ακόμα πιο εμφανής.

Η Τουρκία με μία καθαρά σουλτανική προσέγγιση θεωρεί ότι οι άλλες χώρες πρέπει πάντα να κάνουν ό,τι θέλει αυτή. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και το NATO και η Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπουν τα πράγματα με άλλο τρόπο και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή. Η αναξιοπιστία της Τουρκίας σε πολλά επίπεδα έχει τροποποιήσει την όλη δυναμική. Η απόκλιση της Τουρκίας από το ευρωπαϊκό όραμα και οι δυσκολίες που προκαλεί εντός της συμμαχίας του NATO, δεν έχουν καλές επιπτώσεις και το πλαίσιο δεν είναι θετικό.

Έτσι η αντιδραστικότητα της Τουρκίας ήρθε να επιδεινώσει αυτή την νέα πραγματικότητα. Η Τουρκία ψάχνει απεγνωσμένα να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα και κάνει λανθασμένες στρατηγικές κινήσεις. Με το να κατηγορεί τους πάντες για κάθε πρόβλημά της δεν αλλάζει προς το καλό τα πράγματα. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να καταλάβει το δίκαιο της δημιουργίας του Κουρδιστάν, δεν εξηγεί και την ανοησία της. Οι ΗΠΑ δεν είναι μια μικρή χώρα που δεν τολμά να πει τίποτα και συνεχίζει να ονομάζει γείτονα χώρα την Τουρκία. Κατά συνέπεια έχουν τη δική τους στρατηγική, η οποία δεν αλλάζει με τους παράλογους εκβιασμούς της Τουρκίας. Θέλει δεν θέλει η Τουρκία, οι Κούρδοι θα απελευθερώσουν το Κουρδιστάν είναι θέμα χρόνου και θα δούμε πρακτικά ποιοι θα τους βοηθήσουν, ποιοι θα παραμείνουν ουδέτεροι και ποιοι θα είναι εχθρικοί.

Σε αυτό το πλαίσιο η Τουρκία προσπαθεί να κάνει οπορτουνιστικά κάτι με το Ιράν θεωρώντας ότι ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος αλλά αυτό το σχήμα δεν λειτουργεί διότι η θρησκευτική διαφορά είναι πολύ ισχυρότερη από οποιαδήποτε τεχνητή συμμαχία ενάντια στους Κούρδους. Έτσι το κουρδικό παραμένει ένα πρόβλημα για την Τουρκία και είναι μόνο η αρχή διότι η καταπάτηση ενός λαού δεν μπορεί να είναι το τέλος. Υπάρχει και η δικαίωση που ακολουθεί τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.