Ήδη από τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, η Ευρώπη έπρεπε να είχε καταλάβει ότι ένας τοπικός πληθυσμός ξένης προέλευσης, μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί για να φτάσει από το απαράδεκτο στην τρομοκρατία.

 

Κι αν το πάθημα είχε γίνει μάθημα, σίγουρα δεν θα αντιμετωπίζαμε με τόσο μη αποτελεσματικό τρόπο τα τωρινά δεδομένα. Διότι οι μαλθακές κυβερνήσεις είναι ανίκανες να ορθώσουν το ανάστημα απέναντι σε μια γενοκτονία, ενώ οι ίδιες ανήκουν σε λαούς που έχουν υποστεί το ανάλογο και μάλιστα πιο βαθιά στο πετσί τους λόγω Χρόνου. Με το να αφήνουμε να μας αντιπροσωπεύει οποιοσδήποτε που δεν έχει γνώσεις, μόνο και μόνο επειδή ανήκει σ’ ένα κόμμα, αυτό ουσιαστικά μας καθιστά ανίκανους ν’ αντιδράσουμε. Και τώρα όταν βλέπουμε ότι οι τρομοκράτες στοχοποιούν την ίδια την εκκλησία μόνο και μόνο επειδή φέρει τον σταυρό, δεν μπορούμε να παραμείνουμε ουδέτεροι.

 

Διότι τα θύματα περιμένουν κάποια βοήθεια από εμάς και μάλιστα με χειροπιαστές πράξεις που έχουν επιπτώσεις για τον λαό μας. Έτσι όσοι δεν πιστεύουν ότι οι ουαχαμπίτες δεν είναι ακραίοι κι ότι δεν θέλουν να κατασπαράξουν όλη την Ανθρωπότητα, ας κοιτάξουν τις δηλώσεις τους και τα εγκλήματά τους. Μόνο που πρέπει από τώρα να βρουν τρόπο να εξιλεωθούν με τόσα πράγματα που δεν έκαναν λόγω δειλίας. Διότι δεν είναι με το μεταναστευτικό που θα σταματήσουμε την τρομοκρατία. Κι όσο πιο πολύ αργούμε να το παραδεχτούμε τόσο πιο πολλούς στόχους της προσφέρουμε για να χτυπήσουν τις δημοκρατίες της Ευρώπης αλλά και τη δική μας. Διότι η αδράνεια έχει κόστος και η παραπληροφόρηση δεν σώζει την κατάσταση. Διότι όταν αφήνεις το απαράδεκτο να γίνεται, αφήνεις την τρομοκρατία να εξελίσσεται δίχως εμπόδια ενώ καταπατά όλη την Ανθρωπότητα.