57 γαλάζιες σημαίες... και πως βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας.
Στις 12 Ιουνίου, φέτος, απονεμηθήκαν 57 γαλάζιες σημαίες σε ισάριθμες παραλίες της Κύπρου. Αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές και έπαινοι σε όλους τους αρμόδιους παράγοντες για αυτό το επίτευγμα. Είμαι σίγουρος, ως επισκέπτης και χρήστης των πλείστων εκ των βραβευθέντων παραλιών μας, ότι η ποιότητα του νερού, η οργάνωση, η παροχή πληροφόρησης στο κοινό, η ασφάλεια και η περιβαλλοντική διαχείριση τους, που αποτελούν κάποια εκ των βασικών κριτηρίων για την απονομή της γαλάζιας σημαίας, καθιστά τις συγκεκριμένες παραλίες στις καλύτερες της Ευρώπης, αν όχι και του κόσμου.
Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέμαι κατά πόσον όλοι όσοι αξιοποιούν για εμπορικούς σκοπούς τις συγκεκριμένες παραλίες, όπως και τις υπόλοιπες που ακόμα δεν έχουν λάβει τη γαλάζια σημαία, αλλά δεν αποκλείεται να το πετύχουν στο μέλλον, καταλαβαίνουν την αξία τους. Πως αλλιώς εξηγείται η ανοχή που επιδεικνύεται από τις αρμόδιες αρχές, τους ίδιους τους επιχειρηματίες, αλλά και όλους εμάς τους λουόμενους – πελάτες των παραλιών απέναντι στη μέτρια έως κακή διαχείριση των περιβαλλόντων χώρων, στην απουσία καλαισθησίας στα πλείστα τόσα υποστατικά και οικοδομήματα που τις περιβάλλουν (κιόσκια, ξενοδοχεία, τουριστικά διαμερίσματα, εστιατόρια, περίπτερα, κοκ), στη συχνή αισχροκέρδεια και στον ερασιτεχνισμό που χαρακτηρίζει τις περισσότερες επιχειρήσεις που λειτουργούν στια παραλίες μας;
Πριν μερικές εβδομάδες, σε μια από τις πιο δημοφιλείς «γαλάζιες» παραλίες του Πρωταρά ενδιαφέρθηκα να αγοράσω δυο αναψυκτικά από κιόσκι γνωστού ξενοδοχείου και μου ζητήθηκα να πληρώσω επτά Ευρώ και ογδόντα σεντ. Ούτε το κιόσκι, ούτε η ανύπαρκτη ευγένεια του υπαλλήλου του, ούτε το είδος του αναψυκτικού δικαιολογούσαν τη τιμή. Με βάση όμως τους ξενοδόχους μας, η τιμή ίσως να δικαιολογείται λόγω της ύπαρξης της γαλάζιας σημαίας, αφού, όπως η ίδια η οργάνωση τους, για να δικαιολογήσει το κόστος των διακοπών στην Κύπρο, μας είπε περίπου να μην ξεχνούμε ότι κάποιες από τις παραλίες μας συγκαταλέγονται ανάμεσα στις καλύτερες του κόσμου και γι’ αυτό, συνάγεται, θα πρέπει το αναψυκτικό να πωλείται σχεδόν τέσσερα Ευρώ! Μα σοβαρά;
Για να μπορείς να απαιτήσεις, κύριε τάδε και δείνα ξενοδόχε, εστιάτορα, περιπτερά, καφετζή, ή ότι άλλο θέλεις να αποκαλείσαι, σχεδόν τέσσερα Ευρώ για ένα αναψυκτικό σε χάρτινο ποτήρι με δέκα παγάκια, δεν αρκεί η παραλία στην οποία έτυχε, επαναλαμβάνω έτυχε, να έχεις την επιχείρηση σου να κατέχει τη γαλάζια ή την παρδαλή σημαία. Υπάρχουν πολλά, μα πάρα πολλά, που πρέπει να κάνεις για να δικαιολογήσεις την τιμολόγηση σου, πέραν των όσων επιβάλλει η σχέση προσφοράς και ζήτησης. Κατ’ αρχή, πρέπει να συμμαζέψεις την ακαλαισθησία των υποστατικών σου, πρέπει να εκπαιδεύσεις σωστά τους υπαλλήλους σου (τουλάχιστον στη χρήση της ελληνικής, άντε της αγγλικής γλώσσας) και πρέπει να βελτιώσεις τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρεις. Με άλλα λόγια, πρέπει να προσθέσεις πραγματική αξία στο ακατέργαστο αγαθό που έτυχε να βρεθεί στην κατοχή σου, εκτός και αν είσαι ο μοναδικός πωλητής αναψυκτικού σε όλες τις «γαλάζιες» παραλίες της Κύπρου και όλοι οι λουόμενοι σε αυτές θέλουν το αναψυκτικό σου! Δηλαδή, πρέπει να σοβαρευτείς!
Μαζί σου, όλοι εμείς, αρμόδιοι και πελάτες, πρέπει να απαιτήσουμε την ορθή και πρέπουσα αξιοποίηση του πόρου που ονομάζεται «ποιοτικό θαλασσινό νερό» και όχι την ακατάσχετη νομή του από τον οποιονδήποτε από εμάς εις βάρους του όποιου άλλου. Όταν το καταλάβουμε αυτό, θα πετύχουμε την πραγματική πρόοδο ως κοινωνία και ως οικονομία. Έως τότε, θα πηγαίνουμε από κρίση σε κρίση όσες γαλάζιες, πράσινες, κίτρινες ή πορτοκαλιές σημαίες και αν μαζέψουμε!
