Την περασμένη Τετάρτη συμμετείχα εκπροσωπώντας την Οικολογική Κίνηση Κύπρου σε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος, όπου και πάλι, για πολλοστή φορά, παρακολούθησα την επαναλαμβανόμενη παρωδία: βουλευτές να θέτουν συγκεκριμένα ερωτήματα και να παίρνουν ασαφείς, ίσως και παραπλανητικές απαντήσεις από πλευράς κυβερνητικών τμημάτων. Για πολύ σοβαρά θέματα! Θέματα που άπτονται της δημόσιας υγείας, της προστασίας του φυσικού και τεχνητού μας περιβάλλοντος, θέματα που χρονίζουν καθώς δεν έχει υπάρξει επαρκής ανταπόκριση και προσπάθεια επίλυσης ή έστω απάμβλυνσης τους από οποιοδήποτε αρμόδιο φορέα. Ένα απ’ τα ίδια, με όλους τους εκπροσώπους δημόσιων θεσμών να δίνουν έμφαση στο πως ΔΕΝ ήταν αρμόδιοι για τα προβλήματα που συζητούσαμε.

Κάθε ανεπαρκής απάντηση που δινόταν δημιουργούσε στην αίθουσα μια αίσθηση εμπαιγμού. Κάθε υπεκφυγή ή προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας προκαλούσε εκνευρισμό, ο οποίος σε κάποιο σημείο οδήγησε βουλευτές να λένε σε διευθυντή κυβερνητικού Τμήματος ότι παρανομεί με την πολιτική που ακολουθεί. Και αυτός να τους βλέπει με πλήρη απάθεια και να επιμένει πως η απόφασή του Τμήματος του εδράζεται σε μια προσπάθεια συμβιβασμού. Ξανά να του λένε οι βουλευτές ότι παρανομεί γιατί από το 2017, πέρασαν νομικό πλαίσιο που καθιστά παράνομη την πρακτική που μόλις τους περιέγραψε και παραδέχτηκε ενώπιον τους. Και πάλι να απαντά ότι, λόγω πιέσεων των εμπλεκόμενων αθλητικών ομοσπονδιών, το Τμήμα του επέλεξε την οδό του συμβιβασμού. Η φράση "μα παρανομείτε κύριε" ακούστηκε τουλάχιστο 4-5 φορές, με τον συγκεκριμένο διευθυντή να επαναλαμβάνει πως επέλεξαν τον συμβιβασμό αλλά τώρα που του το υποδεικνύουν θα το επανεξετάσει.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην Βουλή των Αντιπροσώπων. Το κράτος μας αγαπητοί μου παρανομεί σε τόσες περιστάσεις και τόσα πολλά επίπεδα που δεν εκπλήσσει κανένα πλέον. Ούτε τους βουλευτές μας, ούτε τους δημοσιογράφους που συνήθως παρακολουθούν τις συνεδριάσεις των επιτροπών. Γιατί σε αυτή τη συγκεκριμένη συνεδρίαση, κατά διαβολική σύμπτωση, δεν είχε ούτε ένα δημοσιογράφο να την παρακολουθεί και να καταγράψει τα απίστευτα που ακούστηκαν από επίσημα κυβερνητικά χείλη. Γιατί δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια που ακούστηκε. Ακούστηκαν πάρα πολλά που θα έπρεπε να μας κάνουν να θέλουμε να μεταναστεύσουμε το συντομότερο δυνατό, αλλά θα τα φυλάξω να τα αναπτύξω ένα-ένα σε διαφορετικά άρθρα για να μην προκαλέσω κανένα καρδιακό επεισόδιο. Αλλά τι λέω! Οι πλείστοι από μας φαίνεται να έχουμε συνηθίσει την κυβερνητική παρανομία, η οποία διαιωνίζεται λόγω ατιμωρησίας, έτσι που η αντίδραση να περιορίζεται σε βραχυπρόθεσμη αγανάκτηση που εκτονώνεται σε μια κουβέντα στο γραφείο ή στο καφενείο.

Αυτή η εμπειρία έγινε διαφορετική όμως, ειδικά για μένα, λόγω περιστατικού που ακολούθησε: όταν ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση και ο καθένας αποχωρούσε από την αίθουσα, άδραξα την ευκαιρία να μιλήσω με τον συγκεκριμένο διευθυντή και να τον ρωτήσω για ένα άλλο διαχρονικό περιβαλλοντικό ζήτημα που με την ανάδειξή του προσπαθούμε ως οργάνωση να πιέσουμε ώστε να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση και για το οποίο είναι άμεσα υπεύθυνο το Τμήμα του. Του μιλούσα ενώ του έδειχνα βίντεο που είχα πάρει με το κινητό μου και τον ρωτούσα πως δικαιολογεί την παρανομία που κάνει το Τμήμα του καθημερινά και σε αυτή την περίπτωση. Εκεί λοιπόν αποφάσισε να μου μπήξει τις φωνές λέγοντας μου πει πως δεν είναι υποχρεωμένος να μου απαντήσει αφού του μιλούσα με αυτό τον τρόπο. Με άκουγε λέει που γελούσα και ειρωνευόμουν σε πηγαδάκι τις απαντήσεις που έδινε ενώπιον της Βουλής (έλεγε την απόλυτη αλήθεια) και πως ήμουν απαράδεκτη και ανήθικη! "Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρω υπαλλήλους για να δουλεύουν στην μονάδα; Ξέρεις πως έχω 3 άτομα να δουλεύουν εκεί καθημερινά;". Του απάντησα πως δεν είναι δικό μου θέμα αν δυσκολεύεται να βρει υπαλλήλους και αμφέβαλλα πως έχει επί τόπου 3 υπαλλήλους του ΤΑΥ να επιβλέπουν τις εργασίες γιατί οι πληροφορίες που μας δίνονται από υπαλλήλους της μονάδας είναι ότι δεν έχουν ιδέα τι θα να κάνουν κάθε μέρα, ποιος δίνει οδηγίες και ποιος είναι υπεύθυνος για να συντονίζει και επιβλέπει τις εργασίες τους επί τόπου. Ο ίδιος απάντησε τότε "το ξέρετε πως μόνο 8 μήνες έχει που ανέλαβα; Δεν είμαι εγώ που πήρα τις αποφάσεις που μας οδήγησαν εδώ!". Να του απαντώ πως δεν έχει σημασία αυτό. Είναι πλέον διευθυντής και εκπροσωπεί το τμήμα του, ασχέτως του αν αυτός πήρε παλαιότερα αποφάσεις ή όχι, και είναι ευθύνη του να διορθώσει τα λάθη. Με διέκοψε και άρχισε να φεύγει, φωνάζοντας μου 2-3 φορές: "είστε ανήθικη!".

Όλα αυτά έγιναν ενώπιον μαρτύρων βέβαια, στο αίθριο της Βουλής των Αντιπροσώπων μας. Αυτός ο κύριος που μια χαρά επιδίωξε να γίνει διευθυντής ενός τμήματος (με όλα όσα αυτό σημαίνει, και όσον αφορά την ευθύνη αλλά και τα ωφελήματα που λαμβάνει) αποφάσισε πως είμαι ανήθικη γιατί απαιτώ από τον ίδιο απαντήσεις δια ζώσης, αφού δεν μας έκανε την χάρη να απαντήσει γραπτώς σε οποιαδήποτε από τις 4 επιστολές που του στείλαμε μέχρι τώρα, προσφέροντας πλήρη τεκμηρίωση των όσων καταλογίζουμε στο Τμήμα του. Είμαι ανήθικη επειδή μειδίασα και εγώ όταν βουλευτές περιγέλασαν την προσπάθεια του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είμαι ανήθικη γιατί, ως εκπρόσωπος ομάδας πολιτών, απαιτώ απαντήσεις για ένα διαχρονικό περιβαλλοντικό έγκλημα για το οποίο το Τμήμα του έχει πλέον τη πλήρη ευθύνη. Είμαι ανήθικη γιατί τόλμησα να σταματήσω ένα ολόκληρο διευθυντή Τμήματος από το να επιστρέψει στην ασφάλεια του γραφείου του, όπου δεν πρόκειται να αναγκαστεί ποτέ να δει κατάμουτρα σε βίντεο την αληθινή εικόνα των εργασιών του.

Ε λοιπόν κύριε διευθυντά, θα φοράω την κατηγορία σας ως παράσημο. Αναγνωρίζοντας ότι το "ανήθικη" ήταν το μόνο επίθετο που μπορούσες να μου εκστομίσεις εκείνη την στιγμή και να μην θεωρηθεί εξύβριση. Και είμαι βέβαιη πως, συν τω χρόνω, θα βρεις πιο ευφάνταστους τρόπους να αποφεύγεις την δημόσια κριτική. Θα μάθεις και εσύ πως να διεφεύγεις από τις αίθουσες συνεδριάσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων αποφεύγοντας το αίθριο, περνώντας ανάμεσα σε δημοσιογράφους και άλλους παρευρισκόμενους που μπορεί να είναι μάρτυρες της συμπεριφοράς και των απαντήσεων που δίνεις εν βρασμώ ψυχής... Τις επιστολές όμως και την δημοσιοποίηση των υποστηρικτικών τεκμηρίων τους δεν θα τα αποφεύγεις πάντως ότι και να προσπαθήσεις να κάνεις!

 

Έφη Ξάνθου

Πολιτική Επιστήμονας

Γ.Γ. Οικολογικής Κίνησης Κύπρου