Η πρόσφατη σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα γεγονότων που αποδεικνύουν τη συνεχιζόμενη απομάκρυνση της Τουρκίας από τις δημοκρατικές αξίες. Η σύλληψη αυτή, λίγες ημέρες πριν από την πιθανή ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για την προεδρία, αποτελεί ένα ακόμα πλήγμα στην πολιτική ελευθερία και την ανεξαρτησία των θεσμών στη χώρα.
Θέλω να είμαι σαφής. Δεν ισχυρίζομαι ότι μια ενδεχόμενη εκλογή Ιμάμογλου, θα ήταν απαραίτητα καλύτερη για την Κύπρο, για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Προσωπικά, αυτό που επιχειρώ να αναδείξω από την πρώτη κιόλας ημέρα της εκλογής μου, είναι το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας και πόσο απέχει από τη δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
Η Τουρκία συνεχίζει να κυβερνάται με αυταρχικές μεθόδους, όπου το κράτος δικαίου καταστρατηγείται και η αντιπολίτευση φιμώνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτικός αντίπαλος του καθεστώτος αντιμετωπίζει διώξεις. Είδαμε το ίδιο να συμβαίνει με τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς, τον ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, ο οποίος παραμένει φυλακισμένος εδώ και χρόνια. Αυτές οι πρακτικές αποτελούν κατάφωρη παραβίαση των ευρωπαϊκών αξιών, κάτι που η Ένωση δεν μπορεί να αγνοεί επ’ αόριστον.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία επιθυμεί να έρθει κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς μπορεί, όμως, μια χώρα που φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους, καταπιέζει την ελευθερία του Τύπου και αγνοεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να ενταχθεί σε μια Ένωση που βασίζεται ακριβώς σε αυτές τις αρχές; Η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας αποδεικνύει ότι η χώρα αυτή δεν πληροί τα κριτήρια ένταξης και η Ευρώπη οφείλει να σταματήσει να προσποιείται ότι δεν βλέπει την πραγματικότητα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, συνεχίζει να κλείνει τα μάτια και σε άλλες αδικίες της Τουρκίας, ειδικά σε ό,τι αφορά την Κύπρο. Εδώ και δεκαετίες, η Τουρκία συνεχίζει να κατέχει σχεδόν τη μισή Κύπρο, ένα κράτος-μέλος της ΕΕ, χωρίς να υφίσταται σοβαρές κυρώσεις. Αντιθέτως, διατηρεί προνομιακές εμπορικές σχέσεις με την Ένωση, ενώ συνεχίζει τις παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ και τις προκλήσεις απέναντι στην Ελλάδα στο Αιγαίο και σε όλα τα διεθνή φόρα.
Και τώρα, οι Τούρκοι επιχειρούν να παρουσιαστούν ως απολύτως απαραίτητοι για την νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική άμυνας, φορώντας το προσωπείο της αλληλεγγύης για να επωφεληθούν από κονδύλια, τα οποία η Ευρώπη είναι έτοιμη να τους προσφέρει.
Κρίσιμη και η περίοδος για το Κυπριακό, όπου τουλάχιστον μέχρι τον Ιούλιο, προκειμένου να κερδίσουν και πάλι πράγματα χωρίς να δώσουν, παρουσιάζονται ως έτοιμοι για επανέναρξη συνομιλιών. Και λέω παρουσιάζονται, γιατί άλλα υποδηλώνουν οι εκ διαμέτρου αντίθετες δηλώσεις τους ενώπιον του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ απ’ αυτές που κάνουν στην Τουρκία και τα κατεχόμενα. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η ανησυχία μου, είναι και της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ατολμία της Ευρώπης είναι προφανής. Επιτρέπει στην Τουρκία να λειτουργεί ως αυταρχικό κράτος, αγνοεί τις αδικίες εις βάρος της Κύπρου και ταυτόχρονα, συζητά για την ενταξιακή της πορεία.
Ήρθε η ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει σαφή θέση. Αν πράγματι υπερασπίζεται τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλει να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Τουρκία. Ότι δεν μπορεί να διεκδικεί ευρωπαϊκή προοπτική όσο παραμένει ένα κράτος που καταπατά τις ίδιες τις αρχές στις οποίες βασίζεται η Ένωση.
