Εν μέσω πρωτοφανών ευνοϊκών συνθηκών για τα εθνικά δίκαια, λόγω ΕΕ και άλλων γεωπολιτικών εξελίξεων, δημιουργούνται σημαντικές δυνατότητες, οι οποίες όμως αχρηστεύονται εξαιτίας της εμμονικής φοβίας, κυρίως της Αθήνας, που αναπόφευκτα επηρεάζει και τη Λευκωσία. Το «σύνδρομο φοβίας», το οποίο διαχέεται σε διάφορα εγχώρια ΜΜΕ, καθιέρωσε ο σημερινός Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών. Προς όσους προτάσσουν ορθολογισμό στην αξιολόγηση του τουρκικού επεκτατισμού, οι «φοβικοί» ανακυκλώνουν ένα ερώτημα: «Εάν δεν έχουμε διάλογο με την Τουρκία, τι θέλετε; Τον πόλεμο;» Όταν ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης το 2019-2020 διακήρυττε, ορθά, σε ΕΕ, ΗΠΑ και αλλού ότι θα προασπιστούμε τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα με όλα τα μέσα απέναντι στον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό στο Αιγαίο κι αλλού (με το παράνομο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο), πού ήταν οι σημερινοί «φοβικοί» να απαιτήσουν ... διάλογο με την Τουρκία;

Ένα πρόσφατο δείγμα των ευνοϊκών δυνατοτήτων είναι η έκδοση χαρτών από την ΕΕ, στους οποίους τα χωρικά ύδατα των νησιών του Αιγαίου ορίζονται στα 12 ναυτικά μίλια, περιλαμβανομένου του Καστελλορίζου, ενώ οι ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου εφάπτονται, βάσει του Δικαίου του ΟΗΕ για τη Θάλασσα, που αποτελεί δεσμευτικό δίκαιο της ΕΕ. Αναμφίβολα, η πολιτική της φοβίας θα αχρηστεύσει και αυτό. Για χρόνια η Ευρ. Επιτροπή, βάσει ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ζητά από την Ελληνική Κυβέρνηση να ορίσει θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο, αλλά η Αθήνα δεν ανταποκρίνεται λόγω φοβίας .... τουρκικών αντιδράσεων.

Είμαστε στο 2024, Ελλάδα και Κύπρος είναι κράτη-μέλη στην ΕΕ, υπάρχει η στενότερη σχέση που υπήρξε ποτέ με τις ΗΠΑ, υπάρχουν σε εξέλιξη δύο πόλεμοι, οπότε ένας τρίτος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας θα τίναζε οριστικά στον αέρα το ΝΑΤΟ, κάτι που οι ΗΠΑ θα απέτρεπαν, η ΕΕ έχει καταδικάσει τις τουρκικές παρανομίες στην Ανατ. Μεσόγειο και τόσα άλλα... Όμως, στην Αθήνα αποφεύγουν τα πάντα λόγω .... φοβίας πολέμου με την Τουρκία, η οποία έχει δείξει ότι επιτίθεται στρατιωτικά μόνο όταν το θύμα είναι εντελώς ανυπεράσπιστο (Κύπρος 1974, Κουρδιστάν, Συρία, Λιβύη, Ιράκ), γι’αυτό και αποφεύγει τη γενικευμένη σύγκρουση με την Ελλάδα. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, η Αθήνα έχει μεταθέσει τις τουρκικές παρανομίες από το ευρωπαϊκό πλαίσιο στον «διμερή διάλογο» με την Τουρκία, η οποία ξεκίνησε πάλι τους υπερεξοπλισμούς με κυριότερο επιχείρημα το δήθεν «καλό κλίμα»που η Ελλάδα τεχνηέντως διατηρεί. Και η Τουρκία απαντά εμμένοντας για «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη αντί για μουσουλμανική (Σουνίτες, Πομάκοι, Αλεβίτες κ.ά.), όπως προνοεί ρητά η Συνθήκη της Λωζάνης, για νησιά του Αιγαίου υπό «ελληνική κατοχή», με νέες παραβιάσεις και στρατιωτικές ασκήσεις δίπλα στη Ρόδο. Επιπλέον, εμμένει στο Τουρκολυβικό Μνημόνιο, σε λύση δύο κρατών κι αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο, σε άρνηση να εφαρμόσει την Τελωνειακή Ένωση με την Κύπρο, όπως δεσμεύτηκε προς την ΕΕ από το 2005 κ.ά.

Καταληκτικά, η εμμονική φοβία στην εξωτερική πολιτική οδηγεί πιο κοντά στον πόλεμο αντί στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται ορθολογισμός και διορατικότητα για να το αντιληφθεί κάποιος.

Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ – S&D