Με όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας Μέση Ανατολή, προέκυψαν σημαντικά διδάγματα για Κύπρο, Ελλάδα και ευρύτερα την Ευρωμεσόγειο. Είμαστε ήδη σε ένα περιβάλλον με υπαρκτές απειλές, πολέμους, τρομοκρατικές οργανώσεις και εγκλήματα, στα οποία συμμετέχουν καθεστωτικά κράτη και τζιχαντιστικές-ισλαμιστικές οργανώσεις. Σε αυτό το περιβάλλον, η Τουρκία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και ανάμειξη π.χ. Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Κουρδιστάν, Γάζα-Παλαιστίνη, Καύκασο, Αρμενία, Αν. Μεσόγειο (Αιγαίο και Κύπρο) κ.ά. Το τουρκικό καθεστώς στήριξε και συνεργάστηκε με τις πλέον εγκληματικές τζιχαντιστικές οργανώσεις, με τελευταία τη Χαμάς, αναζητώντας επικυρίαρχο ρόλο στον υπό εξέλιξη νεο-οθωμανικό επεκτατισμό.
Στον κλιμακούμενο τουρκικό επεκτατισμό δεκαετιών, καθώς και στη σημερινή του νεο-οθωμανική εκδοχή, Αθήνα και Λευκωσία έμειναν προσκολλημένες στο "βολικό" δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος». Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, με εγχώριους πολιτικούς να θεωρούν ότι με τα .. επιχειρήματά τους μπορούν να πείσουν την Τουρκία να αλλάξει πορεία και πως χωρίς κόστος, χωρίς αποτρεπτική ισχύ, «θα φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα από την Κύπρο» και θα ακυρωθεί το «Τουρκολυβικό Μνημόνιο», που αποκόπτει την Ελλάδα από την Αν. Μεσόγειο. Τόση φαντασίωση και αφέλεια! Εντούτοις, απέναντι στον νεο-οθωμανισμό, απαιτείται ο ορθολογισμός της αποτρεπτικής ισχύος, ένας συνδυασμός αμυντικής ισχύος και πολιτικο- διπλωματικής θωράκισης. Η πολιτική του κατευνασμού έχει χρεοκοπήσει ηθικά και στρατηγικά εκ του αποτελέσματος κι ο λαός αξίζει την αλήθεια.
Στην ΕΕ αυξάνεται ο αριθμός όσων ζητάμε κοινή άμυνα και ασφάλεια, αλλά η Ευρωμεσόγειος αποτελεί πρώτη γραμμή, λόγω της φύσης των απειλών, των συγκρούσεων, του ανταγωνισμού καθώς και των υβριδικών επιθέσεων με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού. Συνεπώς, η οικοδόμηση κοινής ασφάλειας και άμυνας εντός της ΕΕ είναι αναγκαία για όσα κράτη είμαστε πρόθυμα να προχωρήσουμε με μηχανισμούς εφαρμογής των κοινών κανόνων, με επίκεντρο το Διεθνές Δίκαιο και σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών. Εφόσον όμως η ομοφωνία για εσπευσμένη κι ενεργό συμμετοχή και των «27» κρατών-μελών είναι αδύνατη, η παρουσία της Γαλλίας, ως της μοναδικής πυρηνικής δύναμης εντός ΕΕ και μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας με ηγετικό ρόλο στα θέματα ασφάλειας στην ΕΕ και με ζωτικά συμφέροντα στη Μεσόγειο, παρέχει τη βάση για ευρεία αντιμετώπιση των απειλών, περιλαμβανομένων του τουρκικού επεκτατισμού και τρομοκρατικών οργανώσεων, σε μια Ευρωμεσογειακή άμυνα κι ασφάλεια. Αυτά εξήγησα στη Γαλλική Γερουσία όταν προσκλήθηκα, τα ίδια σε σεμινάριο υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Κολλεγίου Ασφάλειας και Άμυνας και όποτε δόθηκε ευκαιρία, μαζί με την πρότασή μου για αποδοχή της δικαιοδοσίας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, ώστε το ανθρωπιστικό δίκαιο να ισχύει για τιμωρία τυχόν εγκληματιών, γεγονός που θα λειτουργεί αποτρεπτικά.
Για Κύπρο-Ελλάδα το δίλημμα δεν είναι «διάλογος ή πόλεμος», που θέτει η Τουρκία για να καταλήγουμε στον κατευνασμό της με παραχωρήσεις, αλλά η διαμόρφωση πολιτικής που μεγιστοποιεί τα εθνικά οφέλη, με σκοπό την ειρήνη και ασφάλεια. Απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό, η πολιτική εγκατάλειψης της Κύπρου, σε συνδυασμό με «αδράνεια» στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο, δεν έλυσαν ούτε ένα πρόβλημα, αλλά εξέθρεψαν το θηρίο.
