Αυτό είναι το μήνυμα που εισέπραξα τουλάχιστον εγώ από την δική μου ανασκόπηση για το χρόνο που φεύγει.

Το 2013 άφησε σε όλους μας πληγές, πρώτα από όλα στην αξιοπρέπειά μας, στους μόχθους και τα όνειρά μας που έχουν ήδη κουτσουρευτεί.

Αν αναλογιστούμε τον μαύρο Μάρτιο του 13’, νιώθουμε πληγές τις οποίες έχουμε ακόμη στην καρδιά μας, αλλά και στην καθημερινότητά μας. Οι κόποι και οι μόχθοι, τα όνειρα, η φιλοδοξία, έχουν πληγεί, χάθηκαν σε μία νύχτα. Μα ξημέρωσε μια νέα Κύπρος η οποία έφερε την παραδοχή της λέξης «νεόπτωχος». Η ζωή όλων μας άλλαξε…

Η νέα σελίδα όμως, έφερε ξανά αγκαλιές και ζεστασιά. Θυμηθείτε πως όλοι γίναμε μια γροθιά και δώσαμε από το μισό ψωμί μας, το μισό για αυτούς που δεν είχαν. Ξύπνησε η ανθρωπιά, ξύπνησε όμως και η αγανάκτηση.

Τα δεδομένα μας, έχουν αλλάξει… Στο λεωφορείο της ζωής μου, έχει κατεβεί στη στάση της αιωνιότητας ο μονάκριβος παππούς μου, ο Φάκης ακριβώς την ημέρα που εγώ είχα γεννηθεί πριν από 32 χρόνια…. τίποτα δεν είναι τυχαίο και τα σημάδια, μας επιβεβαιώνουν τον κύκλο της ζωής...

Έχουν κατεβεί άνθρωποι που με συνόδευαν με ποικίλους τρόπους στο βιβλίο της γνώσης, της ανακάλυψης, του γέλιου, του συναισθηματισμού και πήραν το επόμενο λεωφορείο… και συνεχίζουν γράφοντας το δικό τους βιβλίο σε άλλα δεδομένα, παραμένοντας όμως στην καρδιά μου, άλλοι πιο έντονα και άλλοι άτονα και άχρωμα…

Κλείνει η πόρτα και ανοίγει η καμαρόπορτα… μπορεί να ακούγεται υπεραισιόδοξο, όμως αν υπάρχει ελπίδα και όνειρα τότε μόνο έτσι μπορούμε να επουλώσουμε τις πληγές από το παρελθόν…

Τα νέα οικονομικοκοινωνικά δεδομένα μας ανάγκασαν να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, να ανακτήσουμε τη κρυμμένη δύναμη μας και να γίνουμε πιο ανθρωπιστές ή και το αντίθετο γιατί στα δύσκολα είναι τελικά που φαίνονται οι χαρακτήρες όλων όσων μας περιτριγυρίζουν και έπειτα αποφασίζουμε αν θα είμαστε εμείς που θα κατέβουμε στην επόμενη στάση.

Ας υποδεχθούμε τη νέα χρονιά με χαμόγελο και αισιοδοξία, με όνειρα και στόχους μα πάνω από όλα με ανθρωπιά και αλήθειες γιατί βαρεθήκαμε τα ψέματα που μας φέρνουν συνήθως σε κατάσταση απογοήτευσης.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή είναι στιγμές τις οποίες εμείς φτιάχνουμε και δεν ξέρουμε ποτέ, πότε και πως θα κατεβούμε στη στάση της αιωνιότητας.