Οι ήρωες της πρώτης γραμμής. Οι άνθρωποι που από την πρώτη μέρα την πανδημίας εργάζονται χωρίς να χάνουν λεπτό, δίπλα στους συμπολίτες μας που νοσούν από κορωνοιό βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με διάφορες ιστορίες και περιστατικά.
Περιστατικά όπως αυτό που περιέγραψε μετά το τέλος της χθεσινής της βάρδιας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η νοσηλεύτρια της Μονάδας Εντατική Θεραπείας, Μαρία Φωκά. Αυτό που όπως η ίδια αναφέρει την γέμισε «χαρά και περηφάνια για το επάγγελμά που επέλεξε».
«Τελείωσα τη βάρδια και επέστρεψα σπίτι... Σήμερα εργάστηκα ως υπεύθυνη βάρδιας στον νοσηλευτικό σταθμό στη Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας- ΜΕΘ 1. Άρχισα δουλειά στις 7.15 πμ και έφυγα στις 8.45 το βραδύ. Μετακινήσαμε ασθενείς, κάναμε διεργασίες πολλές. Κάποιοι ασθενείς ήταν καλύτερα και πήραν εξιτήριο. Ένας ασθενής δεν τα κατάφερε, δυστυχώς απεβίωσε», αναφέρει.
Διαβάστε επίσης: Ανείπωτη θλίψη στη Δερύνεια–Έχασε τη μάχη με την covid 42χρονος οικογενειάρχης
Ένταση, πίεση, άγχος, μάχη με τον χρόνο..... Ένα περιστατικό όμως με έκανε να τα διαγράψω όλα. Με γέμισε χαρά και περηφάνια για αυτό το επάγγελμα που επέλεξα στη ζωή μού. Ένας νεαρός ασιατικής καταγωγής πέρασε τη πόρτα της εντατικής και ήρθε δειλά- δειλά και μου είπε δείχνοντας το κινητό του:
Σε παρακαλώ πολύ, η μάνα μου οπτικογράφησε ένα βίντεο και μου το έστειλε από τη χώρα μας. Θέλει να βάλετε το τηλέφωνο κοντά στο αυτί του αδελφού μου. Θέλει να του παίξετε το βίντεο". Σκέφτηκα λίγο και του ειπα: "Ενημέρωσε τους ότι σε 10 λεπτά θα κάνουμε βιντεοκλήση. Να τον δουν και να του μιλήσουν», περιγράφει μέσω της ανάρτησής της η κα Φωκά.
«Το κάναμε...... συνδεθήκαμε και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίστηκε το πρόσωπο της μάνα......μάτια τεράστια από αγωνία, χείλη τρεμάμενα...... γύρω πρόσωπα πολλά. Αδέλφια, συγγενείς, νέοι, γέροι και παιδιά. Όλοι ένα κουβάρι προσπαθώντας να δουν τον αγαπημένο τους. Εξήγησα ότι μπορεί να τους ακούει, ακόμα όμως είναι ληθαργικός. Δεν θα μπορεί να απαντήσει γιατί του κάναμε τραχειοστομία. Η αγωνία της μάνας στο ζενίθ. Γύρισα αργά την οθόνη προς τον ασθενή.......
Επιφωνήματα χαράς και γέλιο και κλάμα..... Όλα μαζί....... Ξαφνικά όλοι σωπάσαν. Ακουγόταν μόνο η μάνα........ από το στόμα της έβγαινε ένα τραγούδι-νανούρισμα- μοιρολόι......και από τα μάτια της ποτάμι τα δάκρυα. Τα σκούπιζε με την κόκκινη μαντίλα της..... Ο νεαρός τρεμόπαιξε τα βλέφαρα στο άκουσμα της φωνής της. Κάρφωσε το βλέμμα στην οθόνη....... 10 λεπτά τραγούδησε η μάνα. Λύγισαν και οι πέτρες γύρω της..... Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του νεαρού», συνεχίζει.
«Λίγο πιο μετά έστρεψα την οθόνη προς εμένα για να τους αποχαιρετήσω. Η μάνα γονάτισε και άρχισε να κάνει μετάνοιες. Μου είπε η κόρη της στα Αγγλικά. Η μάνα κάνει προσευχή και λέει ο Θεός να σας έχει καλά που φροντίζετε το γιο της. Λέει ο γιος της είναι τώρα δικός σας γιός. Σας δίνει την ευχή της". Χαιρετηθήκαμε και κλείσαμε. Βγαίνοντας στον διάδρομο μου είπε ο αδελφός του ασθενή "Έκανες στη μάνα το μεγαλύτερο δώρο, πάντα θα σε ευγνωμονούμε .Είναι 10 το βραδύ και σκέφτομαι........ Είμαι τόσο τυχερή που είμαι Νοσηλεύτρια. Που είμαι εκεί. Που η δουλειά μου μπορεί να επηρεάσει θετικά. Που μπορώ να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ», αναφέρει τέλος.
