Στην κρίσιμη αυτή περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού δεν δοκιμάστηκαν μόνο τα αντανακλαστικά και οι αποφάσεις του Κράτους και της Πολιτείας. Αναμφίβολα τα γεγονότα των προηγούμενων βδομάδων σφυγμομέτρησαν επίσης τις αντοχές του συστήματος Υγείας, την κατάρτιση του επιστημονικού-ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και την σύνεση των σωμάτων ασφαλείας.
 
Πέρα όμως από τα πιο πάνω, η περίοδος της πανδημίας αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη και ιδιάζουσα κατάσταση για τα ΜΜΕ αφού οι δημοσιογράφοι κλήθηκαν να παίξουν ένα εξίσου σημαντικό ρόλο στην διαχείριση της κρίσης και κρίθηκαν αυστηρά από την κοινωνία για την στάση που κράτησαν. Το Sigmalive ζήτησε από 13 Κύπριους/ιες δημοσιογράφους από όλο σχεδόν το φάσμα των ΜΜΕ του νησιού να καταθέσουν τις δικές τους απόψεις, εμπειρίες από την πανδημία αλλά και σκέψεις για την επόμενη μέρα στο επάγγελμα.
 
Το  Sigmalive  ευχαριστεί όλους όσους ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο πιο πάνω κάλεσμα της Συντακτικής μας Ομάδας και παραθέτει τις τοποθετήσεις των συναδέλφων με αλφαβητική σειρά.
 
 
«Ακούγεται συχνά, τούτες τις μέρες, πως οι δημοσιογράφοι βρίσκονται «στην πρώτη γραμμή» και εργάζονται ακατάπαυστα για να ενημερώσουν το κοινό για την πανδημία του κορωνοϊού. Μισή αλήθεια. Στην πραγματικότητα, η δημοσιογραφία απέτυχε να διαχειριστεί την πανδημία. Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, η δημοσιογραφία βούλιαξε στον αλόγιστο κόσμο του διαδικτύου και υπέκυψε στις ηδονές του «νέου κόσμου». Τάισε, αρχικά, τον πανικό και ηττήθηκε από το ίδιο το εργαλείο της, την ταχυτήτα. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι –εγκλωβισμένοι στον «ανταγωνισμό» των ομίλων τους– δεν διέθεσαν δευτερόλεπτα για το αναγκαίο φιλτάρισμα και, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων σε 2-3 εφημερίδες, που ασφυκτιούν αβοήθητες και περιθωριοποιημένες, έγιναν απλώς αγγελιαφόροι, χωρίς να επηρεάσουν τον δημόσιο λόγο. Μετά απ’ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται μια ανατρεπτική αυτοκριτική. Η δημοσιογραφία πρέπει να επανακαθορίσει τις αξίες της, να ασχοληθεί σοβαρά με όλα τα ζητήματα επιβίωσης, εθνικής και κοινωνικής. Για να μη μείνει μονάχα, «ένα τζάμι σπασμένο, κολλημένο βιαστικά, με τέσσερις λουρίδες μαχητικής αρθρογραφίας».
 
Αλέκος Μιχαηλίδης, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος».
 
 
 
Το να βιώνουμε ως κοινωνία αυτή τη δοκιμασία από μόνο του αποτελεί μια πρόκληση. Οι δημοσιογράφοι, όπως σε κάθε δύσκολη στιγμή για τη χώρα, έχουμε επιφορτιστεί με την ευθύνη να ενημερώνουμε τους πολίτες. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο αν θες να το κάνεις υπεύθυνα και σωστά, καθώς οι συνθήκες είναι για όλους μας πρωτόγνωρες και η παραπληροφόρηση ειδικά σε επίπεδο μέσων κοινωνικής δικτύωσης καλπάζει.
 
Από την άλλη ο κάθε δημοσιογράφος μέσα από το λειτούργημα που υπηρετεί νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει κάθε πολίτη που το έχει ανάγκη σε τέτοιες δύσκολες και κρίσιμες στιγμές. Σε μια περίοδο μάλιστα, όπου ο κλάδος ειδικά της έντυπης δημοσιογραφίας έχει πληγεί σε τεράστιο βαθμό, γεγονός που έχει αντίκτυπο και σε επίπεδο ψυχολογίας για μας. Οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων είδαν τον φόρτο εργασίας να αυξάνεται εν μέσω πανδημίας, ενώ ταυτόχρονα τα έσοδα των εφημερίδων έχουν μειωθεί λόγω περιοριστικών μέτρων.. Η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι παγίδα σε περίπτωση που την αφήσεις να σε καταβάλει. Δοκιμάζονται τα εργασιακά δικαιώματα κάθε ομάδας εργαζομένων, αυτές τις μέρες. Προσωπικά από τη πρώτη μέρα που εκδόθηκε το διάταγμα για τα περιοριστικά μέτρα εργάζομαι από το σπίτι, μέσω υπολογιστή, γεγονός που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και σε πρακτικό επίπεδο την δουλειά. Η αίσθηση δεν είναι η ίδια καθώς όποιος έχει περάσει από το επάγγελμα κατανοεί τη δυναμική που έχει για κάθε δημοσιογράφο η αίθουσα σύνταξης, ωστόσο η δοκιμασία αυτή μας δείχνει πως όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος.
 
Γιώργος Καυκαλιάς, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πολίτης»
 
 
 
 «Από την πρώτη στιγμή που η υγειονομική, αυτή τη φορά, κρίση κτύπησε και τη δική μας πόρτα, οι δημοσιογράφοι του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΚΥΠΕ), με επαγγελματισμό, υψηλό αίσθημα ευθύνης και σεβασμό στον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ριχτήκαμε στη μάχη για κάλυψη της αυξημένης ανάγκης των πολιτών για ενημέρωση, μέσα σε πραγματικά πρωτόγνωρες συνθήκες, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγή των ειδήσεών μας προς τους συνδρομητές του πρακτορείου και παρέχοντας πλήρη πληροφόρηση για όλες τις εξελίξεις στην Κύπρο και στον κόσμο. Παρά τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες, κυρίως λόγω των περιοριστικών μέτρων, νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να ανταποκριθούμε στο ρόλο και την αποστολή μας ως δημόσια υπηρεσία ενημέρωσης, δίνοντας καθημερινά τον καλύτερο εαυτό μας, δημοσιογραφώντας ως επί το πλείστον από τα «καταφύγια» μας με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι, ειδικά αυτές τις μέρες, το κινητό τηλέφωνο και κυρίως το πληκτρολόγιο του υπολογιστή έχουν γίνει προέκταση του χεριού μας!». 
 
Γιώργος Μιχαήλ δημοσιογράφος από το «Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων»
 
 
 
Η δημοσιογραφική κάλυψη μίας πανδημίας, κρύβει προκλήσεις και παγίδες, ιδίως για νέους επαγγελματίες. Καθημερινά, καλούμαστε να απαντήσουμε σε διλήμματα, σε σχέση με την αξιολόγηση και τη διαχείριση της είδησης. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, λοιπόν, εν μέσω των οποίων καλούμαστε να διαδραματίσουμε κομβικό ρόλο, θα πρέπει να αναλογιστούμε, πότε το αγαθό της ενημέρωσης, ως μέσο συλλογικής προστασίας, υπερβαίνει τα ουσιώδη και μετατρέπεται σε ανούσια τρομολαγνεία.
 
Ή ακόμη, ποιά είναι τελικά τα όρια της πολιτικής πίεσης που κάθε ΜΜΕ οφείλει να ασκεί στις συστημικές παθογένειες και της κοινωνικής ευθύνης απέναντι στις προκλήσεις μιας πανδημίας που απαιτεί ενότητα;
 
Και όλα αυτά, όταν εκτίθεσαι καθημερινά στην ανασφάλεια, καθώς δεν μπορείς να κλείσεις την τηλεόραση, όπως καλούν οι ψυχολόγοι. Δουλεύοντας εξ’ αποστάσεως, χάνοντας την επαφή με συναδέλφους, χωρίς εύκολη πρόσβαση στην καρδιά των γεγονότων. 
 
Γιώργος Τάττης, δημοσιογράφος στο «Τhema Online»
 

 

«Είχα καλύψει και παλαιότερα δύσκολα γεγονότα που μας σημάδεψαν αλλά να καλύπτω την πανδημία, τα αυστηρά αλλά αναγκαία μέτρα, να ανακοινώνω νεκρούς και ασθενείς είναι σκληρό. Βρέθηκα στη δύσκολη θέση από την πρώτη στιγμή που ο κορωνοϊος εισέβαλε στις ζωές μας να ανακοινώσω, εκτάκτως, τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Σε αρκετές περιπτώσεις τα άκουγα κι εγώ μαζί με τους τηλεθεατές για πρώτη φορά, δεν είχα χρόνο να τα φιλτράρω και προσπαθούσα να τα επαναλάβω με ένα τρόπο...«ναι μας περιμένουν δύσκολες ήμερες, αλλά πρέπει το εμείς να το βάλουμε πάνω από το εγώ.» Και από εκείνη την στιγμή άλλαξε και η δική μου ζωή. Τρελούς ρυθμούς, άσχημα μαντάτα και μια ακατάπαυστη ροή πληροφοριών. Προσπαθείς να τις διασταυρώσεις κάποιες φορές ενώ είσαι στον αέρα. Και είναι στιγμές που σου κόβεται η ανάσα, αισθάνεσαι ότι τελειώνουν οι λέξεις, βουρκώνουν τα μάτια, αλλά πρέπει να μεταφέρεις την είδηση η οποία έχει επίδραση στη ζωή μας. Νομίζω, η μόνη συνεπής δραστηριότητα είναι το ραντεβού που έχουμε με τους επιδημιολόγους, στις έξι το απόγευμα, για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Σταυρώνω τα δάχτυλα και ελπίζω σε καλά νέα και να μην χάσαμε κάποιο συνάνθρωπό μας. Ασύλληπτο...κινούμαι από το γραφείο στο στούντιο με αλκοολούχο τζελ, μαντηλάκια. Έχουμε και εμείς φοβίες, υπάρχει η ανησυχία των δικών μας...ο, δε, μεγαλύτερος φόβος είναι να είμαι  ασυμπτωματικός ασθενής.  Πάντως, ανυπομονώ για την στιγμή που θα περιγράφω εικόνες με ανθρώπους που θα αγκαλιάζονται και θα απολαμβάνουν την ζωή...αυτή θα είναι η τέλεια μέρα μου.

Κατερίνα Χαραλάμπους, Δημοσιογράφος στο ΡΙΚ

 


«Πέρασαν χρόνια από το ’74. Τότε κλαίγαμε γιατί χάναμε τα σπίτια μας. Χάσαμε συγγενείς, αγνοούμενοι ποτέ δε γύρισαν, σπίτια που ποτέ δεν ξανάδαμε.
Σήμερα μένουμε στο σπίτι μας. Σε αυτά που έχουμε και ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Κάποιοι περισσότερα, αλλά κάποιοι άλλοι πολύ λιγότερα. Κι αυτοί είναι που βιώνουν τον δικό τους γολγοθά. Έναν γολγοθά που εν μέσω της εβδομάδας των Παθών, μας έμαθε να εκτιμούμε τα λίγα και τα απλά: Ένα “Χριστός Ανέστη” και την Ανάσταση στην εκκλησιά.Θυμηθήκαμε και αυτούς οι οποίοι ευχόμασταν πάντα “να είναι αχρείαστοι”. Γιατροί και νοσοκόμοι έγιναν οι δικοί μας ήρωες. Για λίγο, γιατί αύριο θα τους ξεχάσουμε κι αυτούς.Κι όμως εκεί στο Νοσοκομείο Αναφοράς στο Παραλίμνι, μερικές εκατοντάδες μέτρα από την κατεχόμενη Βασιλεύουσα, δίνεται η πραγματική μάχη με τον “αόρατο εχθρό”. Κι αυτό το χειροκρότημα που ακούσαμε όταν ένας-ένας έπαιρνε εξιτήριο, είναι χειροκρότημα ανακούφισης για τους ανθρώπους με τις γαλάζιες φόρμες και τις μάσκες. Ανθρώπους σαν εμάς που έχουν εβδομάδες να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους.Τον Μάρτιο του 2013, με αφορμή μιαν άλλη χαμένη και ξεχασμένη, πια, “μάχη”, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έγραψε: “Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε».

Μαρίνος Παυλικάς, Αρχισυντάκτης «Famagusta.News» και Ανταποκριτής ΣΙΓΜΑ

 

«Ήταν μια από τις δυσκολότερες επαγγελματικές εμπειρίες που βιώσαμε μέχρι σήμερα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πέραν της ασθένειας αυτής καθ' εαυτής, ήταν η σωστή διαχείριση των πολλών πληροφοριών που έφταναν κοντά μας από τις 7 η ώρα το πρωί μέχρι τα μεσάνυκτα. Σε όλο αυτό που συνέβαινε, κυρίως στα πρώτα στάδια της πανδημίας, ειδικά στην Πάφο και με ότι προηγήθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης ο κόσμος και οι επαγγελματίες Υγείας ήταν πραγματικά αναστατωμένοι.Εμείς από την πλευρά μας έπρεπε διαρκώς να είμαστε ψύχραιμοι, ήρεμοι και κυρίως επαγγελματίες διασταυρώνοντας κάθε πληροφορία δίχως βιασύνη και μέχρι κάποια πράγματα να ανακοινώνονται επισήμως από το Υπουργείο Υγείας. Ξέρετε σε τέτοιες κρίσιμες και πιεστικές καταστάσεις υπάρχουν πολλοί "καλοθελητές" που μπορεί να μεταφέρουν ηθελημένα ή και άθελά τους εσφαλμένες πληροφορίες. Ομολογουμένως οι πληροφορίες έρχονταν από παντού και ο κόσμος ήταν έως και πολύ πιεστικός κάποιες φορές απαιτώντας από τα Μέσα και τους δημοσιογράφους που εμπιστεύεται να δημοσιεύσουν κάποια πράγματα, μάλιστα αν ήταν δυνατόν την ίδια στιγμή.Ακόμη και σήμερα, μετά από κάθε επιβεβαιωμένο κρούσμα τα τηλέφωνα κυριολεκτικά "παίρνουν φωτιά" αφού τόσο οι εργαζόμενοι στον χώρο, αν πρόκειται για επιχείρηση ή το Νοσοκομείο αλλά και πολλές φορές οι συγγενείς τους ζητούν επίσπευση των διαδικασιών ιχνηλάτησης, λήψης δείγματος και πολλά άλλα. Σε μια κατάσταση απελπισίας ο κόσμος αισθάνεται ότι η δημοσιοποίηση ενός προβλήματος, μικρού ή μεγάλου, θα βοηθήσει στην επίλυση του, πόσο μάλλον σε μια μικρή κοινωνία όπως της Πάφου που όλοι ξέρουν όλους».

Μάριος Ιγνατίου, αρχισυντάκτης του «pafospress.com» και ανταποκριτής του ΣΙΓΜΑ στην Πάφο

 

«Σίγουρα την πρώτη φορά που ψάξαμε για τη σωστή ορθογραφία του κορωνοϊού, προκειμένου να γράψουμε γι’ αυτόν τον άγνωστο τότε ιό που «χτυπούσε» την μακρινή Κίνα δεν είχε περάσει από το μυαλό μας ούτε πόσο επισταμένα θα χρειαζόταν να ασχοληθούμε με αυτόν και ούτε φυσικά πόσο κοντά μας θα έφτανε. Από τότε βέβαια πέρασαν ατελείωτες ώρες ρεπορτάζ και μελέτης. Ατελείωτες ώρες δουλειάς, μιας και η διαδικτυακή ενημέρωση είναι συνεχής καθ’ όλο το 24ωρο. Κάποιοι από το σπίτι και κάποιοι από το γραφείο, χωρισμένοι σε ομάδες, πρωτίστως για την ασφάλεια και προστασία όλων μας.
Αν και, όπως για όλους τους δημοσιογράφους, δεν ήταν η πρώτη φορά που στη Cyprus Times κληθήκαμε να ασχοληθούμε σε βάθος με ένα θέμα, αυτή η περίπτωση είχε και έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα ζήτημα που όχι μόνο ενδιαφέρει το κοινό αλλά και το αγχώνει, ίσως και φοβίζει ως ένα βαθμό. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία του. Κι εμείς κληθήκαμε να ενημερώσουμε αλλά να μην πανικοβάλουμε. Να δώσουμε πληροφορίες και τη σωστή διάσταση της κάθε είδησης και ταυτόχρονα να βοηθήσουμε τον κόσμο να αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να κάνει κάτι που δεν είχε χρειαστεί ποτέ πριν. Να μείνει σπίτι… Τόσο απλό και συνάμα δύσκολο. Και όπως αποδείχθηκε οι Κύπριοι ανταποκρίθηκαν και συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις των ειδικών. Και γι’ αυτό θα τα καταφέρουμε! Καλή δύναμη σε όλους για τη συνέχεια».

Μυριέλλα Αβρααμίδου, αρχισυντάκτρια «Cyprustimes.com»

 

«Μέσα σε μερικές γραμμές σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσει κανείς το πως βιώνει αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις γύρω από τον κορωνοϊό από τη μια έλεγα, αποκλείεται δεν είναι δυνατό, από την άλλη ωστόσο, από μέσα μου,ήξερα ότι η Κύπρος δεν θα έμενε αλώβητη. Στις 9 Μαρτίου όταν και ανακοινώθηκαν τα πρώτα επιβεβαιωμένα περιστατικά κατάλαβα ότι ο κορωνοϊός ήρθε και θα μας αλλάξει τη ζωή. Έπιανα τον εαυτό μου καθημερινά, μέχρι και σήμερα,να περιμένει εναγωνίως στις 6 το απόγευμα ενημέρωση από τους αρμόδιους, και όσο αυξανόταν ο αριθμός επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, αλλά και οι πρώτες ανακοινώσεις για το θάνατο συμπολιτών μας από τον κορωνοϊό, εκεί τότε δημιουργήθηκαν άλλες σκέψεις και ανησυχίες. Η ζωή όλων μας άλλαξε μόνο μέσα σε μερικές ώρες, αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε σε μια άλλη καθημερινότητα.

Λόγω της φύσης της δουλειάς μου, δυστυχώς δεν μπορώ να περιοριστώ στο σπίτι και η μεγαλύτερη αγωνία που είχα ήταν να μην νοσήσω και εγώ η ίδια από τον ιό, όχι τόσο για μένα, όσο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τα οποία αναπόφευκτα έβαζα σε κίνδυνο την υγεία τους. Φυσικά το καλύτερο νέο το έλαβα όταν έκανα και εγώ τις απαραίτητες εξετάσεις και ήμουν αρνητική, ήταν ίσως η μόνη εξέταση που χάρηκα ότι πήρα αρνητικό αποτέλεσμα, και εκεί ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Όπως όλη η Κύπρος, έτσι και εγώ, μετά τις ανακοινώσεις των τελευταίων ημερών με μονοψήφια αποτελέσματα, ζω πλέον για τη μέρα κατά την οποία, θα μεταδώσω στους συμπολίτες μας την πιο ευχάριστη είδηση που όλοι περιμένουμε να ακούσουμε. Μηδενικά αποτελέσματα, επιστροφή στην καθημερινότητα μας χωρίς περιορισμούς, πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι από ποτέ».

Νικόλ Κουνναφή, δημοσιογράφος στο «OMEGA».
 

 

«H πανδημία του κορωνοϊού αποτελεί μια σπουδαία εμπειρία για τους δημοσιογράφους του διαδικτύου. Πρώτον διότι για άλλη μια φορά δοκιμάστηκαν οι σωματικές και ψυχικές αντοχές των ανθρώπων που δούλευαν ακατάπαυστα για να ενημερώνουν 24 ώρες το 24ωρο τους αναγνώστες τους. Δεύτερον διότι είχαμε να κάνουμε με ένα εξόχως επιστημονικό θέμα και η ανασφάλεια για να είμαστε σωστοί ήταν ένας τεράστιος πονοκέφαλος και ταυτόχρονα το μεγάλο μας στοίχημα. Στο πλαίσιο της κοινωνικής αποστασιοποίησης οι περισσότεροι συνάδελφοι εργάστηκαν από το σπίτι τους. Τα τεχνολογικά διαθέσιμα εργαλεία αξιοποιήθηκαν τόσο για σκοπούς οργάνωσης και επικοινωνίας με τη δημοσιογραφική ομάδα, όσο και για την παρουσίαση αλλά και την έρευνα. Προσωπικά νιώθω περήφανος για το βαθμό προσαρμογής και ανταπόκρισης όλων των μελών της ομάδας μου και θεωρώ ότι με την επάνοδο στην κανονικότητα, θα είμαστε πιο σοφοί, πιο ευέλικτοι και πιο αποτελεσματικοί. Η δημοσιογραφία σήμερα, πάει χέρι-χέρι με την τεχνολογία την οποία οφείλουμε να ακολουθούμε και να την αξιοποιούμε, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε τον ηθικό κώδικα, τις αρχές και τις αξίες του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.».

Νικόλας Ζαννέτος, αρχισυντάκτης του «AlphaNews.live»

 

 

«Αναμφίβολα όλος ο κόσμος ζει πρωτόγνωρες συνθήκες λόγω της πανδημίας, έτσι και ο δημοσιογράφος, η δουλειά του οποίου δεν είναι εύκολη. Από τη μια έχει να διαχειριστεί μεγάλη ροή ειδήσεων και από την άλλη και οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι που νιώθουν όλα αυτά που νιώθει όλος ο κόσμος. Φόβο για την υγεία του, την υγεία των δικών του ανθρώπων, αβεβαιότητα για το αύριο, και όλα αυτά, τα οποία όμως καλείται να αφήσει σε δεύτερη μοίρα, αφού πρέπει να φερθεί ως επαγγελματίας και είναι εκεί για να ενημερώσει τον κόσμο. Δυστυχώς, την ίδια ώρα, ο δημοσιογράφος έχει να διαχειριστεί και τα πυρά που δέχεται από τον κόσμο, ο οποίος από τη μια έχει αρκετές απαιτήσεις, αφού θέλει να ενημερωθεί, και από την άλλη ασκεί έντονη κριτική προς τους λειτουργούς των ΜΜΕ, ότι σπέρνουν τον πανικό και τον φόβο, και δεν αντιλαμβάνεται ότι στις πλείστες των περιπτώσεων ο δημοσιογράφος είναι ο ταχυδρόμος της είδησης. Αυτή η έντονη κριτική είναι πολύ ψυχοφθόρα και πολλές φορές και άδικη.Σε ότι αφορά την δουλειά των δημοσιογράφων σε ηλεκτρονικά μέσα, είναι πάρα πολύ δύσκολη, αφού έχουν να διαχειριστούν ένα μεγάλο όγκο ροής ειδήσεων, από διάφορες πηγές, και αυτό συνεπάγεται με πάρα πολλές ώρες εργασίας. Δηλαδή δεν υπάρχει ωράριο και δεν μπορείς να πεις πως μια είδηση θα την περάσεις αύριο γιατί «έκλεισε» η ροή. Ανά πάσα στιγμή, εάν θες να είσαι επαγγελματίας που σέβεται τον αναγνώστη του, πρέπει να μεταδώσεις την είδηση, ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος.Επίσης, μέσα σε όλα αυτά, έχεις να διαχειριστείς και τα συναισθήματα σου. Στεναχωριέσαι και σε επηρεάζει όταν ακούς πως υπάρχει ακόμη ένας νεκρός, αλλά εκείνη την ώρα προηγείται η ενημέρωση του κόσμου. Και δεν ισχύουν σε καμία περίπτωση οι αναφορές περί «κλικ», και είναι κάτι που μας προσβάλλει όταν το ακούμε, απλά δεν μπορούμε να αποδείξουμε πως και εμείς που μεταδίδουμε εκείνη την ώρα την είδηση έχουμε στεναχωρηθεί και μας έχει επηρεάσει.Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάλυψη της ειδησεογραφίας γύρω από την πανδημία, για ένα δημοσιογράφο είναι πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία».

Ντίνα Κλεάνθους αρχισυντάκτρια του «Reporter.com.cy»

 

«Θυμάμαι το 2013, όταν όλες οι δουλειές στην Κύπρο κατέρρεαν, η δημοσιογραφία γινόταν πιο απαραίτητη από ποτέ. Όσο βαθύτερη είναι άλλωστε μια κρίση που προκύπτει, τόσο μεγαλύτερες είναι οι απαιτήσεις για έγκυρη και έγκαιρη δημοσιογραφία. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και τώρα, αφού τη στιγμή που οι περισσότεροι περιορίζονταν σπίτι κάνοντας την περιβόητη «παύση» και ψάχνοντας τρόπους να γεμίσουν τον χρόνο τους, εμείς έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε αυξημένο όγκο εργασίας λόγω των πρωτοφανών γεγονότων.

Ως ιντερνετικοί δημοσιογράφοι έχουμε σίγουρα το προτέρημα να δουλέψουμε με άνεση και ευκολία από το σπίτι. Καλή και χρήσιμη η τεχνολογία, τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τη δια ζώσης επαφή και επικοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, η δουλειά βγαίνει και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Όπως αποδείχθηκε για πολλοστή φορά, η δημοσιογραφία είναι επίσης επάγγελμα «πρώτης ανάγκης». Πέρα από την επείγουσα αναβάθμιση ζωτικών τομέων όπως η Υγεία και η Παιδεία, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά και για την αναβάθμιση της δημοσιογραφίας.»

Παρις Δημητριαδης, Αρχισυντάκτης Avant Garde, Digital Tree    

 

 

Το οικονομικό αντίκτυπο της πανδημίας είναι καταστροφικό για τα πλείστα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η ελευθερία του τύπου και η επιβίωση του λειτουργήματος του δημοσιογράφου θα δοκιμαστεί πολύ σκληρά το επόμενο διάστημα στη χώρα μας. Ένας από τους βασικούς πυλώνες σε μια σύγχρονη, αστικού τύπου Δημοκρατία είναι η ελευθεροτυπία και σε αυτή την χρονική περίοδο «αιμορραγεί». Ο τύπος, η «πολυφωνία» είναι στη ΜΕΘ.

Σάκης Στυλιανού, διευθυντής της εφημερίδας «Λεμεσός» και του Lemesos Media Group

 

«Σημασία έχει σε κάθε δύσκολη περίοδο να ψάχνεις να βρεις κάτι καλό για να πιαστείς. Ακόμα και αν δεν το βρεις τότε να το φτιάχνεις.Η παρούσα κατάσταση λοιπόν αν με μαθαίνει κάτι είναι να εκτιμώ περισσότερο την ελευθερία που την είχα δεδομένη και να κάνω αυτές τις λίγες ώρες «εξόδου» να μετρούν περισσότερο.Και όταν αυτές τελειώσουν και επιστρέψεις στο σπίτι να έχεις πάντα κάτι νέο να ασχοληθείς.Φύτεψε εκείνη τη γλάστρα, στρώσε επιτέλους εκείνο το μπαλκόνι, δες εκείνες τις ταινίες που έχεις στη λίστα για χρόνια, πάρε εκείνο τον παλιόφιλο που έχετε χαθεί να πείτε τα νέα, μαγείρεψε εκείνη τη συνταγή της μαμάς που έλεγες πως θα μάθεις και πες εκείνο το «μου λείπεις» στο άτομο που πάντα νόμιζες πως το ήξερε.
Καραντίνα είναι θα περάσει. Και όταν θα περάσει, φρόντισε να έχεις μία ιστορία για να λες!».

Τάσος Αναστάση δημοσιογράφος από το «Dialogos.com.cy»