Βαθύτατη θλίψη σκόρπισε ο θάνατος του Σπύρου Σταυρινίδη, ενός από τους σημαντικότερους και πλέον αγαπητούς ηθοποιούς της Κύπρου. 

Η ηθοποιός Χριστίνα Παυλίδου ανέφερε στο Πρωτοσέλιδο ότι «ο Σπύρος ήταν ένας άνθρωπος, εκτός από τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης, δοτικός, γλυκός προσιτός, κοντά στους νέους. Αγκάλιαζε με μεγάλη αγάπη τους νέους ηθοποιούς, τους κρατούσε από το χέρι, τους έδινε τα φώτα του σαν δάσκαλος, καθοδηγητής αλλά και σαν φίλος. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί όποιο νέο ηθοποιό ρωτήσεις, θα σου το πει πόσο πολύ ένιωθες ότι αυτός ο άνθρωπος δίνει χώρο δίνει χώρο στους νέους ανθρώπους και αγαπά και εμπιστεύεται τα νιάτα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι του φίλοι ήταν νέοι άνθρωποι, δεν ήταν μόνο στη δουλειά κοντά στους νέους αλλά και στην προσωπική του ζωή. Δεν είχε τον «εγωισμό» ενός φτασμένου ηθοποιού, αντίθετα ήταν γλυκός και δοτικός με τους νέους».

Συνέχισε τονίζοντας ότι «αυτή ήταν η μία του πλευρά. Η άλλη του πλευρά του Σπύρου μας, ακόμα το λέω και δεν το πιστεύω ότι μας έφυγε, ήταν το πόσο σπουδαίος εργάτης υπήρξε του θεάτρου, ήταν ερωτευμένος με την τέχνη του. Δεν είναι σχήμα λόγου, έφυγε παίζοντας μέχρι τελευταίας του αναπνοής. Δεν παρέδωσε ποτέ τα όπλα ακόμα και εάν η υγεία του τον είχε καταβάλει. Στην τελευταίο του παράσταση που έπαιξε, έπαιζε με οξυγόνο, με τη μηχανή του οξυγόνου, αλλά ούτε αυτό στάθηκε εμπόδιο στο να ερμηνεύσει ακόμα ένα από τους χιλιάδες ρόλους άφησαν ιστορία».

Η Χριστίνα Παυλίδου μάλιστα διάβασε τις συγκλονιστικές του δηλώσεις για τον ρόλο του στις Ικέτιδες. Ο Σταυρινίδης είχε αναφέρει: «Ένας πόλεμος σε αλλάζει. Οι πληγές ήταν ακόμη νωπές όταν ανεβάσαμε τις Ικέτιδες. Εγώ όταν κατατάχτηκα μ’ έβαλαν να φυλάω ένα νοσοκομείο. Εκεί έβλεπα περίεργα πράγματα. Να έρχονται 5-6 στρατιώτες για να φέρουν έναν πληγωμένο και μετά να παρατούν τα όπλα και να φεύγουν. Είχαν γεμίσει όπλα οι διάδρομοι του νοσοκομείου. Πολλοί είχαν αντιληφθεί την προδοσία και δεν έβλεπαν τον λόγο να πεθάνουν άσκοπα. 

Θυμάμαι 6-7 άτομα ξαπλωμένα έξω από ένα κτήριο του νοσοκομείου να αφηγούνται εμπειρίες από τον πόλεμο. Ένας έλεγε ότι ήταν από την Κερύνεια κι ότι περνώντας από το Πέλλαπαϊς έβλεπε παντού διάσπαρτα πτώματα. Μιλούσε μηχανικά. Περιέγραφε με άδειο βλέμμα κι ένα αλλοπαρμένο ύφος λες και ήταν σε κατάσταση τρανς. Αυτοί οι τύποι ήταν συγκλονισμένοι κι οι λέξεις έβγαιναν με κόμπο από το στόμα τους. Αυτούς αναλογίστηκα όταν δούλεψα τον ρόλο του Αγγελιοφόρου. Δεν μπούκαρα στη σκηνή θριαμβευτικά να διηγηθώ τη μάχη. Εισήλθα σαν τσακισμένος από τον πόλεμο, με πλήρη συνείδηση ότι δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αλλά μόνο σκοτωμοί. Στην παράσταση αξιοποιήσαμε σε μεγάλο βαθμό τις προσωπικές μας εμπειρίες. Γι’ αυτό προέκυψε εκείνο το συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Ο αντίκτυπος κράτησε για δεκαετίες».

Δείτε το βίντεο: 

Διαβάστε επίσης: Θλίψη στο Υφ. Πολιτισμού για τον Σπύρο Σταυρινίδη - «Υπόδειγμα ήθους»