- Αέναη προπαγάνδα
Υπάρχει η γενικευμένη αντίληψη ότι ο κόσμος απαξιώνει κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας, κυβερνήσεις, κόμματα, βουλευτές, ΜΜΕ κλπ.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλοι οι βουλευτές, όλοι οι πολιτικοί, όλες οι μορφές εξουσίας, όλα τα ΜΜΕ, είναι άχρηστοι.
Συνεπώς, η πλειοψηφία παίρνει στο λαιμό της το σύνολο.
Μα το ίδιο δεν γίνεται και στην κοινωνία ; Δεν περνά η απόφαση του δυνατού, αλλά την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι;
Η διαφορά
Στην περίπτωση της βουλής/κυβέρνησης, η δύναμη αποτελείται από την πλειοψηφία ενώ η πλειοψηφία στην περίπτωση της κοινωνίας δεν χρειάζεται να αποτελείται από τους πολλούς αλλά ένας είναι αρκετός για να υποκινήσει περισσότερους και να χαράξει πορεία, καθορίζοντας αποτέλεσμα μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Μήπως είναι το ίδιο;
Η πλειοψηφία που θα καθορίσει με τη σειρά της εκλογικό αποτέλεσμα, καθοδηγείται από εκείνον τον έναν που είναι αρκετά δυνατός για να χαράξει πορεία και να καθορίσει συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία.
Αυτός ο «ένας» μπορεί να είναι επιχειρηματίες, κεφαλαιοκράτες, τράπεζες, κάποια ΜΜΕ κ.α, που διαμορφώνουν με τη δράση τους συνειδήσεις και καθορίζουν πορεία μέσα σε μια χώρα.
Αν η μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ σε μια χώρα λειτουργεί στη βάση της ηθικής, τότε απλά βοηθά το κοινωνικό σύνολο να βλέπει πιο καθαρά ώστε να αλλάξει τον κοινωνικό ιστό, αφού οι πολλοί δεν θα είναι πλέον χειραγωγημένοι. Το αποτέλεσμα θα είναι μια πιο δίκαιη κοινωνία… για λίγο.
Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν ισχύει.
Επειδή όμως ο «άνθρωπος θέλει να εξαπατάται», ακόμα και στην περίπτωση που υπήρχε μια τέτοια κοινωνία, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα κατέρρεε αφού θα εμφανιζόταν εκείνος ο «ένας» που θα εκμεταλλευόταν την κατάσταση και θα αποδημούσε το σύνολο και κατά συνέπεια τον κοινωνικό ιστό.
Συνεπώς, η διαμορφωθείσα από συγκεκριμένα ΜΜΕ συνείδηση, εκλέγει, με τη βοήθεια του «ενός», κυβερνήσεις οι οποίες με τη σειρά τους λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν αρνητικά τις μάζες, ήτοι την πλειοψηφία.
Ο κόσμος όμως από κάποια φάση και έπειτα ξυπνά και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και στην περίπτωση που όλα κινούνται εναντίον των συμφερόντων του εκνευρίζεται και μισεί γενικά εκείνους που θεωρεί ότι τον εξαπάτησαν. Γενικεύει όμως τις ευθύνες για να βαραίνουν ευρύτερα τον συγκεκριμένο χώρο στον οποίο ανήκουν οι κατά τη γνώμη του υπαίτιοι. Σκοπός της γενίκευσης είναι για να μην φταίξει μόνο ο «δικός τους» για να απενοχοποιηθούν κάπως και να γλιτώσουν από τις τύψεις που προέκυψαν από την επιλογή/ψήφο τους.
Ο ρόλος του ψηφοφόρου
Επειδή ακριβώς οι ψηφοφόροι είναι άνθρωποι, με όλα τα χαρακτηριστικά αισθήματα και συναισθήματα που καθορίζουν το ανθρώπινο είδος, ήτοι την αδυναμία, το φόβο, το μένος τη ζήλια, τον πόνο, τον εκνευρισμό κ.α, έτσι στην περίπτωση που απογοητεύονται, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να ευθύνεται μόνο η δική τους επιλογή και συνεπώς αυτοί οι ίδιοι για την κατάσταση που βιώνει η κοινωνία. Για αυτό γενικεύουν τις επικρίσεις.
Η νέα προπαγάνδα
Η νέα διαμορφωθείσα κατάσταση δεν μένει ανεκμετάλλευτη. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα εκμεταλλευτούν την ανθρώπινη αδυναμία που οδήγησε στη γενίκευση. Εδώ μπαίνουν κάποια πολιτικά σύνολα και νεοναζιστικές παρατάξεις.
Θα αρχίσουν μια νέα προπαγάνδα που θα υποβάλλει ότι για όλα φταίνε όλοι. Όλα τα ΜΜΕ, όλοι οι πολιτικοί . Και η πολιτική καταντά να έχει αρνητική έννοια, την ίδια ώρα που μεγάλη μερίδα θα βάζει σε ένα καλάθι όλα τα ΜΜΕ και όλους τους λειτουργούς αυτών.
Το κοινό παρασύρεται από εκείνους που για αλλότριους λόγους άρχισαν την προπαγάνδα, ευνοημένοι από εκείνους που για να καλύψουν την ματαιοδοξία τους που προέκυψε από τις τύψεις της επιλογής τους, γενίκευσαν την κατάσταση.
Και εκείνοι όμως από την πλευρά τους ξεγελάστηκαν προηγουμένως.
Στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, το φαινόμενο της απαξίωσης βρίσκεται στο απόγειο του. Αυτό φαίνεται άλλωστε και από τη συμπεριφορά των πολιτών.
Στην Κύπρο, οι πολίτες ανεβαίνουν ακόμα την ανηφόρα, αλλά οδεύουν, με μαθηματική ακρίβεια, προς την κορύφωση.
ΥΣ: Όποιος νοιώθει ότι προσβάλλεται, ας σκεφτεί πρώτα τη λαϊκή σοφή ρήση «απου ΄σιει μούγια μουγιάζεται».
https://twitter.com/AthanasiouTh
