Παιδιά αγνοουμένων. Ίσως η τραγικότερη πτυχή του πολέμου. Βρέφη, μικρά παιδάκια, άλλα αγέννητα. Δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους. Μεγάλωσαν με μια φωτογραφία τους, με την καρέκλα στο τραπέζι πάντα άδεια και με μια μάνα μαυροντυμένη να προσμένει νέα του συζύγου της.

Δεν είναι ότι πέθανε ο πατέρας τους και δεν θα τον ξαναδούν. Είναι ότι δεν ήξεραν πού είναι. Δεν κατάφεραν ποτέ να εννοήσουν τι σημαίνει «δεν ξέρουμε πού είναι, είναι αγνοούμενος». Απ’ τα οδοφράγματα και τα στολισμένα με κίτρινες κορδέλες χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα παιδιά των αγνοουμένων μεγάλωσαν.

Διαβάστε επίσης: Κόμπος στο στομάχι η μαρτυρία της Λέλλας Χριστοδούλου: Κόλαση,βιασμοί,αίσχη

Έκαναν δικές τους οικογένειες. Πάντα όμως κάτι έλειπε. Ήταν όλα μισά. Μισές χαρές γιατί είχαν πάντα ένα άδειο πιάτο στο τραπέζι της Κυριακής. Στη γέννα του παιδιού τους, στον γάμο τους, στα απογεύματα του Σαββάτου.

Στο Μεσημέρι και Κάτι φιλοξενήθηκαν οι Δέσποινα Γρηγορίου και Κούλα Θεοδώρου, παιδιά αγνοουμένων τα οστά των οποίων ταυτοποιήθηκαν. Οι δυο κυρίες είναι μέλη της Ομάδας Πρωτοβουλίας Παιδιών Αγνοουμένων και Ταυτοποιημένων Πεσόντων.

Οι μαρτυρίες τους, συγκλονιστικές. Καταγγέλλουν την απουσία της Πολιτείας απ’ τις ζωές τους και εξιστορούν το πώς είναι να ζεις με τις μνήμες του πολέμου για μια ζωή.