Τις κόκκινες γραμμές στης Άγκυρας αλλά και τις επιλογές λύσης στο Κυπριακό ενόψει της Πενταμερής Διάσκεψης καταγράφει σε άρθρο του στην Χουριέτ o Γιουσούφ Κανλί.  Πόσο μακριά μπορεί η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή πλευρά να «υποχωρήσoυν» στη Γενεύη; Τι παραχωρήσεις μπορούν να κάνουν; Πού είναι οι κόκκινες γραμμές; Ποιος μπορεί να συμβουλεύσει τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για να αλλάξει γνώμη  ή τον πείσει να κάνει μερικά πιο τολμηρά ανοίγματα και να περπατήσει το επιπλέον μίλι στην Κύπρο; Είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει ο τούρκος αρθογράφος.

Όπως σημειώνει, οι θέσεις των πλευρών είναι τόσο σαφείς και διαφορετικές που δύσκολα θα υπάρξει  συμβιβασμός.

  «Ο Έλληνας ηγέτης προτείνει μια λύση με ομοσπονδιακά στοιχεία, λέγοντας ότι θέλει μια ομοσπονδία, αλλά μιλά για ένα ενιαίο κράτος με ορισμένες ομοσπονδιακές συνιστώσες, που δίνει δικαιώματα μειοψηφίας στον τουρκοκυπριακό λαό και καθιστά άσκοπες τις αρχές της πολιτικής ισότητας και της αποτελεσματικής συμμετοχής στην διαχείριση. Η τουρκική πλευρά γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη για μια λύση δύο κρατών. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας έλαβε απόφαση επί του θέματος. Πόσες φορές ο Πρόεδρος Ερντογάν είπε ότι ο μόνος τρόπος είναι ένα ψήφισμα δύο κρατών; Ο Ερσίν Τατάρ συμφωνεί. Πώς θα επιτευχθεί ο συμβιβασμός;», διερωτάται.  

«Μπορεί κάποιος να λυγίσει τους αστραγάλους και να εξαναγκάσει σε συμβιβασμό; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, αλλά η απάντηση δεν είναι πολύ καλή. Η de facto ‘’αποτροπή’’ στην ανατολική Μεσόγειο βασίστηκε στις προσπάθειες της Γερμανίας να αναστείλει το έργο υδρογονανθράκων της Τουρκίας και η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέβαλε τις κυρώσεις που ήθελαν να επιβληθούν στην Τουρκία. Δεν είναι μόνιμο. Μπορεί η Τουρκία να δεχτεί ότι ένα μικρό νησί 8 τετραγωνικών χιλιομέτρων, 2 χιλιόμετρα από την ακτή της, θα περιοριστεί στον κόλπο της Αττάλειας; Ή μήπως η τουρκική ΑΟΖ  περιορίζεται μόνο στον κόλπο της Αττάλειας και την Ελλάδα, 600 χιλιόμετρα μακριά, και να κάνει την ανατολική Μεσόγειο μια ‘’ελληνική λίμνη’’; Αυτή η ‘’ψυχρή ειρήνη’’ δεν είναι βιώσιμη».

«Αυτές είναι κόκκινες γραμμές. Ο Πρόεδρος Ερντογάν από μόνος του δεν μπορεί να εξαλείψει αυτές τις κόκκινες γραμμές ή να συμβιβαστεί πάνω τους, ούτε μπορεί να τον πείσουν να λάβει τέτοια αυτοκτονικά μέτρα.

Υπάρχουν βήματα και τρόποι για την αντιμετώπιση του Κυπριακού. Η ελληνοκυπριακή ηγεσία και οι Τουρκοκύπριοι, οι λεγόμενοι «προοδευτικοί», θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίο κρατικό μοντέλο με ορισμένα ομοσπονδιακά στοιχεία στο όνομα μιας ομοσπονδιακής λύσης. Όχι μόνο είναι ένας αδιέξοδος δρόμος, αλλά μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι σημείο εκκίνησης. Υπάρχουν μόνο μερικές επιλογές για την επίτευξη μιας ανάλυσης. Όλα βασίζονται στην πραγματικότητα δύο κρατών.

Η πρώτη επιλογή είναι να έχουμε μια συνομοσπονδία δύο κρατών, με συμβολική κεντρική εξουσία, ισχυρά συνιστώντα κράτη, μια διεθνής ταυτότητα και δύο εγχώριες ταυτότητες. Η δεύτερη επιλογή είναι να υπάρχουν δύο κράτη εντός της ΕΕ,  μια de facto ομοσπονδία. Παρόλο που θα υπάρχουν δύο πολιτείες στο νησί, στην ουσία, το νησί θα επανενωθεί εκ των πραγμάτων καθώς ολόκληρος ο πληθυσμός θα απολαύσει την ελευθερία κινήσεων, να κατέχει ιδιοκτησία, να εγκατασταθεί και να χτίσει επιχειρήσεις χωρίς εμπόδια. Ο τουρκικός στρατός θα παραμείνει μόνο στο βόρειο κράτος, και η συμφωνία εγγύησης θα καλύπτει μόνο το βορρά, αλλά η διάσταση της ασφάλειας θα παραχωρηθεί στην Τουρκία με τη μορφή που της δίνει δικαιώματα όπως τα μέλη της ΕΕ που περιορίζονται στην Κύπρο. Η τρίτη επιλογή είναι να έχουμε μια ολοκληρωμένη λύση δύο κρατών.

Και μια τελευταία δυνατότητα είναι να διατηρηθεί η τρέχουσα κατάσταση και να επικεντρωθεί στην οικονομική συνεργασία, στις προσπάθειες οικοδόμησης εμπιστοσύνης και στη δημιουργία συστημάτων αμοιβαίου οικονομικού ενδιαφέροντος για τις δύο πλευρές στο νησί, την Ελλάδα και την Τουρκία. Το αμοιβαίο ενδιαφέρον μπορεί να καταφέρει να συγκλίνει, να κατανοήσει ο ένας τον άλλον και να διαλύσει τα ψυχολογικά τείχη», καταλήγει.